HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Aan het terras van het 'Wapen van Stolwijk' valt nu niet veel meer te verdienen. Binnen een beperkt aantal bezoekers want er moet voldoende ruimte tussen de tafeltjes zijn en als je café om tien uur moet sluiten zet dat ook geen zoden aan de dijk, met andere woorden, daar gaat de kassa niet bepaald van rinkelen. Begrijp me goed, ik vind al die maatregelen prima hoor, van mij mag zelfs vanaf dit moment iedereen in afsloten ruimtes verplicht worden om een mondkapje te dragen.  Maar ik voel mee met al die horecaondernemers en alle andere grote en kleine bedrijven die vechten om het hoofd boven water te houden en geloof me, velen gaan dat niet redden. Alle mensen die daardoor zonder werk komen te zitten en wat dat, en dan niet alleen op financieel gebied, voor problemen op gaat leveren.  Daar maak ik me heel erg ongerust over. 

Natuurlijk ben ik hartstikke blij met alle kastruimte in ons nieuwe appartement maar ik schrik er van hoe snel die kasten dichtslibben. Eerst hebben we de aanhanger leeggehaald en daar stonden al veel dozen in waarvan de inhoud een plek moest krijgen. Nu halen we telkens een paar dozen uit de berging waar ik dan weer mee aan de slag ga maar het eind is daar in die loods nog lang niet in zicht. Er komen nog wel een paar losse kastjes in huis te staan maar daar gaat echt niet veel in. Het zit er dik in dat ik nog wel een keer naar de kringloop rij. Ik was er vanmorgen trouwens nog om twee dozen met boeken die meegekomen waren uit Frankrijk weg te brengen. En de vitrage van het appartement, waar ze echt blij mee waren.   

Bijna aan het eind van onze wandeling gisteren kwamen we langs een huis met allerlei dieren in de tuin. Oh ja, ook nog een kabouter die de boel vanaf zijn stoeltje zat te bekijken. De kinderen vonden het prachtig, vooral Saar. En zij ging even proberen of de krokodil echt niet beet. Dit stel vonden we allemaal het allerleukst, twee schaapjes met blauwe laarsjes aan.  

Met twee schoondochters en drie kleinkinderen maakten we vanmorgen een wandeling in het Loetbos, we liepen de speelroute. Het begon al goed, meteen op het eerste weiland vonden wij deze reuzemol. Kinderen mogen erop en onder spelen. Nu was het terrein afgesloten, ik had de indruk dat de bult opnieuw opgehoogd was.  Het plaatsen van de mol in 2019 was een hele onderneming. Het kunstwerk van 2.70 meter hoog en 3 meter breed weegt 800 kilo en moest met een dieplader vanuit Oost-Nederland naar de Krimpenerwaard worden vervoerd. Een bijzonder gezicht, een mol met convoi exeptionnel over de snelweg. Zulke speeltoestellen op het water zijn leuk maar ook wel erg spannend als je nog maar zes jaar bent (bijna zeven). Maar toch wilde Saar net zoals haar broer en neef er ook op en het lukte haar. En dan nog even lekker springen op dat touw, komt dat water zo mooi omhoog. Voor kinderen is zo'n bos met allerlei klim- en klautermogelijkheden natuurlijk geweldig, ze vermaakten zich kostelijk. En

We hebben een groot terras bij ons appartement en ik vond het daar maar een kale bedoening. Als je altijd tuin om je heen hebt gehad valt je dat onmiddellijk op. Dus werd vanmorgen het hoge tafeltje naast ons bed vandaan gehaald waar het al twintig jaar een plek had en werd het blauwe tafeltje uit de aanhanger gehaald. Dat stond in Frankrijk in een kelder stof te vangen, zonde. Planten en pompoen erop die mee gekomen zijn uit Le Serret, twee beeldjes ter versiering en mijn terras begint ergens op te lijken. Ben nog lang niet klaar hoor, er komt nog meer.

Samen met schoondochter Christianne ging ik even naar Gouda voor wat kleine boodschapjes en de bibliotheek. Die laatste bezochten we al eerste en we wilden daar koffie drinken maar het was er erg druk en bijna geen tafeltje vrij dus we liepen door, Chris wist nog een leuk tentje. Nou, dat was zeker leuk. Een koffiebar in een heel oud pand was mijn eerste indruk en dan nog heel smaakvol ingericht.  De eigenaars maakten ons wijzer, dit was vroeger een hofje geweest, Het Hofje van Jongkind. Het is een klein hofje achter de Zeugstraat, gesticht in 1702. Adriaan Jongkind was een notaris uit Gouda en had in zijn testament bepaald dat er een zorginstelling gebouwd moest worden na zijn dood. Dit was bedoeld voor arme weduwen en alleenstaande vrouwen. Het hofje bestond uit twee huurhuizen aan de straatzijde en negen huisjes in het hofje. Het hofje heeft een lang bestaan. De laatste bewoonster verliet het hofje pas in 1959. De huurwoningen aan de Zeugstraat kregen een winkelbestemming. Van het h

We reisden gisteren op een doordeweekse dag en dan is het altijd drukker op de weg met veel vrachtwagens en we hadden ook de aanhangwagen bij ons dus het werd een lange dag. Maar...we zijn er weer, gezond en wel en zijn vanmorgen begonnen met eerst de auto uit te laden. Staat meteen al huiselijk hè, die plantjes in de vensterbank. Ja, dat is ook zo wat, ik heb opeens, na ze twintig jaar niet gehad te hebben, vensterbanken. Leuk om er wat in te zetten, het vult wat want voorlopig ga ik geen gordijnen nemen. Als alles is ingericht kijk ik wel verder. Alles wat uit de auto kwam heeft al een plek gekregen, allemaal in die geweldige kastenwanden die ik heb. In onze slaapkamer en in de hobbykamer over de hele breedte van de kamer en dan tot het plafond en in de berging die we in het appartement hebben nog eens een paar meter van dezelfde kastenwand. En wat kan je daar veel in kwijt, echt heel fijn. De wandjes met behang in de twee kamers zijn heel leuk geworden, tot mijn volle tevredenheid.

Deze foto is van verleden week, gisteren hebben we de zon niet gezien  en het is meer nat dan droog geweest. Maar toen ik deze sprinkhaan op de foto nam was het nog schitterend weer. Ik kwam uit de tuin en deze jongen zat op de binnenplaats, doodstil. Ik had toevallig mijn telefoon bij me, gebeurt weinig want die ligt meestal in huis en kon het beest vrij scherp nemen. Het is de grote groene sabelsprinkhaan, in Nederland een van de grootste insecten. Ik las dat hij wel tot 8 cm groot kan worden en daar zal deze niet ver van af gezeten hebben. Ik had hem net op de foto toen hij een sprong maakte van wel zeker tien meter, Vol verbazing keek ik hem na, Je raakt hier wel gewend aan grote insecten. Flinke torren en spinnen zijn heel normaal. In het begin vond ik dat maar niets maar als ik er nu eentje in huis aantref pak ik een stuk keukenpapier ent zet het beest buiten. En soms hebben we een hagedisje wat per ongeluk naar binnen is geschoten. Krijg die maar eens te pakken. Dan zet ik op la

Als we vanuit Stolwijk naar het Franse huis gaan hoeven we, zeker straks met het appartement, alleen maar de voordeur achter ons dicht te trekken. Dat is in Frankrijk toch wel een ander dingetje, daar ben je niet zomaar weg. Om te beginnen moet de moestuin leeg. De laatste bonen en courgettes zijn naar Robert gegaan en van de tomaten die voldoende rood waren heb ik nog passata gemaakt. Er bleven veel onrijpe over, een gevolg van onze late komst en het vroege vertrek. Het is de laatste jaren steeds gelukt om ze in Nederland rijp te krijgen dus dat zal nu ook wel weer lukken. Verder zijn de dahlia's afgeknipt en hebben een dek gekregen met takken die Mart knipte van een groenblijvende struik. Daar over een stuk gaas met wat stenen erop. Ik doe dit nu al voor het derde jaar en de planten overleven zo de winter. Alle potplanten waaronder veel vetplanten heb ik op een lange rij achter de tuinmuur gezet. Hier staan ze beschut voor de koude wind en te strenge vorst. Al het losse spul wat

Langzaam begint ons dorp leeg te lopen. Er zijn mensen die de hele winter wegblijven maar er zijn er ook die nog af en toe terug komen zolang het een beetje weer is wat natuurlijk kan als je niet al te ver weg woont. Verleden week vertrok buurvrouw Jacqueline die het huis naast ons heeft, met haar heb ik een sterke band. Zij was nog een dag of tien geweest en ging nu weer voor de winter naar huis.  In januari belde ze mij om te vertellen dat ze kanker heeft met uitzaaiingen en ze wordt daarvoor behandeld, iedere maand een chemokuur. Het afscheid was emotioneel. ze begon te huilen, ze is bang dat ze volgend jaar niet meer terug zal komen naar haar geliefde plek waar ze al vijftig jaar komt. Ik kreeg ook tranen in mijn ogen, heb mijn armen om haar heen geslagen en Mart daarna ook, we hadden even lak aan Corona.  Wij hebben ondertussen besloten om ook te gaan vertrekken, een paar dagen eerder dan gepland maar de weerberichten blijven regen voorspellen. We helpen maandag en dinsdag buurvro

Het is gisteren na een zeer lange tijd van droogte gaan regenen en het ziet er naar uit dat het voorlopig niet zal ophouden. De wandeling met onze dorpsvereniging stond die dag op de planning maar die is helaas niet doorgegaan, de meteo gaf regen en zware onweersbuien op. Het bleef 's middags nog bij regen hier maar tegen middernacht begon het aardig te spoken en dat is de hele nacht doorgegaan. Verder naar het zuiden is het gisteren overdag al noodweer geweest in sommige departementen. Na wat overleg besloten we wel te gaan eten, het was weer een paar uur droog en we hebben met iets warms aan nog buiten kunnen eten wat we verstandiger vonden in verband met het Corona virus. Het was geen grote groep maar als vanouds hadden we het weer erg gezellig met elkaar. Vrijdag was het nog heerlijk weer, tot en met die dag hebben we zelfs 's avonds nog buiten kunnen eten en ik maakte die dag deze vrolijke foto's van de klimmende winde. We lieten het laatste stuk van de moestuin deze z

We zijn druk bezig alles in de tuin winterklaar te maken en daar hoort de lavendel knippen ook bij. Ik heb drie van deze oude zinken bakken en de lavendel die erin zat was tegen de tijd dat wij hier kwamen en dat was pas 15 juni, totaal verdroogd. Niets meer mee te beginnen dus ik besloot nieuwe planten te kopen in een tuincentrum in Privas.  Als je  planten koopt in Frankrijk, wat ik niet vaak doe,  moet je je verstand gewoon maar even op nul zetten en niet aan je portemonnee denken want ik betaalde voor deze drie lavendelplanten die inmiddels natuurlijk gegroeid zijn 33 euro, een flink bedrag in mijn ogen. Dus nu is het zaak om de planten goed te verzorgen zodat ik er lang plezier van ga hebben.  

Tijdens een van de fietstochten met onze vrienden aten we in een restaurant in Ruoms en hadden we de fietsen aan de overkant van de straat geparkeerd zodat we ze vanaf het terras in de gaten konden houden. Toen we na lekker gegeten te hebben terug bij de fietsen kwamen zagen we dat de fiets van onze vriendin met een lekke band stond. 'Jij ben de fietsenmaker' zei onze vriend tegen Mart maar hij kwam van een koude kermis thuis want Mart wilde dan wel het achterwiel voor hem omhoog houden maar hij mocht zelf de band van zijn vrouw plakken.  Dat is hem wel toevertrouwd hoor want deze twee mannen haalden in hun jeugd samen als hobby automotoren uit elkaar dus zo'n bandje plakken is voor hen een fluitje van een cent. Om te controleren of het gaatje goed geplakt was vroegen wij bij het restaurant om water en dat kregen we aangereikt in een wijnkoeler.😉

Hier heb ik net tien potten lekkere (ik heb geproefd) vijgenjam van gemaakt. De laatste jam van dit jaar. Vanmorgen met Mart een paar bomen langs gegaan en dit was de oogst. Eén boom is van ons zelf, een stekje wat ik jaren geleden in de grond stopte en wat nu een volwassen boom is en de andere twee zijn van buren die ons permissie gaven om te plukken. Twee verschillende soorten vijgen plukten we maar er zijn honderden rassen. Veel vijgen waren nog niet rijp maar die zijn straks voor de vogels en de insecten, hebben die ook een lekker maaltje.

Al wandelend hier in deze omgeving kom je van alles tegen wat er eigenlijk niet hoort, we hebben in de loop van de jaren al heel wat zien liggen. Vaak aan de rand van een dorp maar ook op grote boerenerven en dan in het bijzonder oude auto's. Er wordt een ander voertuig aangeschaft en de oude blijft gewoon staan waar die het laatst stond. Dat is natuurlijk heel makkelijk als je volop ruimte hebt en er blijkbaar weinig of geen regelgeving is op dat gebied.   Dit gaat ook zo met tractoren en landbouwmachines of oude bouwmaterialen. Gelukkig wordt veel aardig uit het zicht genomen door wilde braam, brandnetels en klimop en het is gelukkig ook niet overal zo. Maar deze oude restanten uit een ver verleden mogen van mij gerust blijven staan, ze zijn zo mooi dat ze wel naar een museum kunnen.

Toen we hier half juni aankwamen was ik genoodzaakt om alle planten in mijn border tot de grond toe terug te knippen om orde te kunnen scheppen in de jungle. Sommige planten kwamen daarna nog in bloei maar van de meeste kwam alleen het blad terug. Ook goed, ik was er tevreden mee, ze hadden het in ieder geval gered.  Maar tot mijn verrassing zijn er de laatste paar weken alsnog diverse planten in bloei gekomen, heel laat en geen uitbundige bloei maar het zorgt wel voor nog steeds kleur in de tuin. Dit was de grootste verrassing, de Salvia 'Mistic Spires' die ik als drie kleine stekjes van schoondochter Christianne mee kreeg vlak voor vertrek. In de border gezet, ik zag dat ze aansloegen en daarna niet meer zo op gelet, ik verwachtte er verder niet meer van. En nu staan ze in bloei, wat ben ik daar nou blij mee. Het stikt hier nog van de houtbijen en die zijn heel blij met deze planten, ze worden druk bezocht. Verleden jaar had ik ze voor het eerst in de border, de Abessijnse gl

Vaak zijn onze wandelingen wat zuidelijker van Le Serret maar voor de laatste wandeling met onze vrienden reden we een stukje noordelijker. Het is het gebied van de Mont Gerbier de Jonc en de Mont Mezenc, twee flinke bergtoppen.  De natuur begint te verkleuren, dat was tijdens deze wandeling goed te zien. Er staan veel lijsterbessen hier en die zaten vol met bessen. Volgens de overleveringen zouden veel bessen maar ook eikels, kastanjes en beukennootjes in het najaar duiden op een strenge winter. Tegeltjeswijsheid? Laat ik erbij zeggen dat ik nog nooit zoveel mooie grote kastanjes aan de bomen heb gezien als dit jaar. Dat wordt in ieder geval een rijke oogst. Als we het dorp met de dubbele naam, Sagnes et Goudoulet, uit lopen passeren we een mooie oude brug, zelfs met drie bogen.      Het gebied is hier veel weidser dan bij ons en dan zie je koeien, die hebben hier de ruimte.  De hei is bijna uitgebloeid maar daar komen andere kleuren voor in de plaats. Het blad van de myrtilles, de wi

Dit wordt een luie zondag, dat nam ik me vanmorgen voor. De dag begon al lui want ik was een mooi boek aan het lezen wat ik bijna uit had en Mart ging fietsen. Dus ik bleef heerlijk in bed liggen tot ik het boek uit had. Dat doe ik soms en ik vind dat echt verwennerij. Zomaar de dag in glijden terwijl je een mooi boek leest. Op dat boek kom ik later nog wel terug.  Beneden gekomen zag ik de potten met tomatensaus staan die ik gisteren ingemaakt heb. Ik moet nog even de etiketten knippen en op de potten plakken. Ik weet niet of ik daar aan toe kom vandaag, hihi. Ik heb nog een krat met peren in de bijkeuken staan, daar moet ik ook nog wat mee doen. Of snel opeten, dat kan natuurlijk ook. Ik weet eigenlijk niet of dat met alle peren zo is, in Nederland eten we ze weinig, maar deze zijn de ene dag nog hard en de volgende al bijna overrijp. Ik ga straks in de tuin zitten met een kopje koffie en een stapel Libelles die vriendin Joke achter liet. Af en toe laat ik dan mijn ogen door de tuin