HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Dat wilde ik nou al jaren, een midwinterhoorn zien en horen. Omdat demonstraties winterhoornblazen meestal tussen de eerste zondag van de Advent en Driekoningen (6 januari) worden gegeven en vaak tijdens speciale wandeltochten reden wij vandaag naar de Achterhoek. Ja, het is een eindje rijden maar dichterbij vindt je dit niet. Op de Markt in Silvolde schreven we ons in en begonnen onze wandeling. Er waren drie afstanden mogelijk, 10, 15 en 20 km.  Wij namen de middelste, we wilden niet te laat eindigen. In het begin was het wat druk maar al gauw zie je alleen in de verte nog maar wandelaars. Op verschillende plaatsen staan blazers opgesteld. De blazers spelen om beurten, het is niet correct te blazen als een andere blazer speelt. Het geluid is het mooist als je het van een afstand hoort en dat is dan het leuke van zo'n georganiseerde wandeling want de blazers  stonden overal in het gebied waar gewandeld werd.   Er waren twee pauzeplekken, grote boerderijen waa

Toen ik onlangs met Jeanne in Amsterdam was pakten we ook nog een stukje mee van het Lightfestival. We hebben niet veel gezien hoor want het was koud en om dan telkens je statief in en uit te moeten klappen valt niet mee. Dit kunstwerk, 'Starry Night' vond ik het mooist, een kunstmatige versie van de sterrenhemel. Dit heet A.N.N.' en dat staat voor artificial neural network: software die net als ons brein informatie als elektrische signalen ontvangt, verwerkt en verzendt, van knooppunt (‘neuron’) naar knooppunt binnen een netwerk. Het is gemaakt van opgeblazen textiel en dat is geen toeval want de maker ontwerpt al jaren vliegers. De naam van dit kunstwerk is 'Spider on the Bridge'. Nou, dat is wel duidelijk, dat heeft geen verdere uitleg nodig. En beeldend kunstenaar Jeroen Henneman, die vooral bekend is van zijn sculpturen die hij zelf omschrijft als ‘staande tekeningen’ ontwierp deze bureaulamp. Een grappig gezicht zo aan de rand van een

Edie is een vrouw van wie het leven voor een groot deel achter haar ligt.   Jarenlang heeft ze gezorgd voor haar zieke echtgenoot en zat ze vast in een liefdeloos huwelijk vol frustraties. Haar dochter wil haar verhuizen naar een bejaardenhuis, maar daar wil Edie niks van weten.  Bij het doorzoeken van de zolder stuit ze op haar oude rugzak, wat haar doet denken aan de afspraak die ze vroeger met haar vader had gemaakt. Samen zouden ze de berg Suilven in de Schotse Hooglanden beklimmen. Maar die tocht hebben ze nooit kunnen maken. Edie besluit dat, áls ze die klim nog wil maken, het nu of nooit is en ze stapt op de trein richting het hoge noorden.  Wij kozen voor deze film door de woorden 'berg beklimmen' en prachtige natuuropnamen', dat was voor ons genoeg. Dan blijft het nog een beetje afwachten of de film wat is maar we werden niet teleurgesteld, het werd voor mij zelfs de mooiste film van het afgelopen jaar. Ik kan het niet zo goed onder woorden brengen maa

  In hun jeugd keken onze drie kinderen naar verschillende kinderprogramma's op de televisie waaronder 'Ren je Rot' wat gepresenteerd werd door Martin Brozius. Het is tien jaar op de buis geweest, van 1973 tot 1983.  In die tijd werd Mart eens op een Franse camping staande gehouden door een man, ook een Nederlander, die hem vroeg of hij Martin Brozius was. Hij was het sprekend, vond die man. Leuk, dacht Mart en liep weer verder. Hij heeft dat voorval zelfs nooit aan mij verteld. Maar toen wij laatst in het instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum waren ging Mart toch op zoek naar zijn evenbeeld. Dat is niet moeilijk want er zijn speciale schermen waar je alle kinderprogramma's te voorschijn kan halen.  En ja hoor, daar had hij hem, Martin Brozius met zijn "Ren je Rot'. Wij vonden alle twee de gelijkenis treffend , zeker als je bedenkt dat het haar van Mart toen ongeveer hetzelfde gedragen werd als dat van Martin Brozius. 

Gisteren met kinderen en kleinkinderen een gezellige middag en avond gehad. Bas en ik hadden het kerstmaal gemaakt en er is smakelijk gegeten. De grote schaal chocolademousse ging op een klein restje na helemaal leeg. Vanmorgen weer als vanouds in Oudewater gelopen en daarna met schoondochter Christianne, Luuk en Saar naar Bergambacht gereden om verjaardagscadeautjes te kopen voor Sebas die volgende week jarig is. Daarna wilde Saar wel bij oma blijven om met de barbiespulletjes te spelen. We hebben samen een boterhammetje gegeten en straks gaan we nog wat boodschappen doen. Ik heb beloofd pannenkoeken te bakken, Luuk komt ook. 'Oma, jij zegt wat we moeten kopen en ik schrijf het op' zegt Saar. Ik geef haar papier en een pen en feilloos schrijft ze op wat ik nodig heb. 'En dan ga ik het straks in de winkel aan jou voorlezen'. Volgens mij gaat het helemaal goedkomen met die boodschappen, dat kan ik aan die bijdehante kleindochter van mij wel overlaten . Ze

Boekhandel Scheltema op het Rokin in Amsterdam is tijdens de feestdagen altijd prachtig versierd, dat trekt nog meer aan om even binnen te gaan kijken. Het is de grootste boekhandel van Amsterdam en omstreken met vijf etages vol met boeken, voor mij net luilekkerland, ik zou hier een dag kunnen doorbrengen zonder me een moment te vervelen. Op al die etages zijn mooie hoekjes ingericht waar je even kan wedromen met een boek. Er is echt zorg besteedt aan de inrichting, het ziet er warm en gezellig uit. Ook op het Rokin is deze mooi omheinde fietsenstalling te zien. Het staat altijd zo rommelig, veel fietsen bij elkaar maar hier zijn de ze leuk verborgen. Knap bedacht. En dan de de metro-ingang hier, die is toch prachtig ontworpen.  Al dat licht wat nu naar binnen kan stromen, heel wat beter dan die donkere gaten waar je instapt. Het Rokin heeft jaren op de schop gelegen maar straalt nu weer allure uit.

Een rustige eerste kerstdag, pas morgen vieren we het feest met kinderen en kleinkinderen en dat doen we bij onze zoon hier in Stolwijk. Nadat ik, op speciaal verzoek van de kleinkinderen, een grote schaal chocolademousse had gemaakt heb ik dochter even geappt en die had ook wel zin in een flinke polderwandeling. We stappen flink door en ik krijg van dochter amper de tijd om een foto te maken, haar vader is gewend om altijd even geduldig te wachten.  Het is genieten en we zeggen tegen elkaar hoe mooi de polder is waar wij wonen. Midden in de Randstad en je hoort alleen de vogels en de wind, bofkonten zijn wij, daar zijn we het over eens. Straks gaan we met zijn drieën kaasfonduen en daarna kijken we een heerlijke sentimentele kerstfilm. Beter hoeft het niet.

Ik wens jullie flonkerende kerstdagen met veel warmte, leven en schittering.

  Op het station Europaplein van de Amsterdamse metro is er over de hele lengte van beide perronwanden een fotocollage te zien, ik vond het erg mooi. Terwijl Jeanne en ik het staan te bekijken en ik ondertussen mijn fototoestel pak vertelt ze dat er niet gefotografeerd mag worden op de perrons van de Amsterdamse metro. Zij was al een keer gewaarschuwd door een handhaver. Op de vraag van Jeanne waarom dat niet mocht werd er geen duidelijk antwoord gegeven. Wij vonden het alle twee grote flauwekul en ik maakte een paar foto's.  Opeens word ik word ik op mijn schouder getikt, ik kijk om en achter mij staan drie handhavers. Een daarvan, een vrouw, vertelt mij dat er niet gefotografeerd mag worden. Ook ik vraag natuurlijk waarom niet en ik krijg een vaag antwoord over de reglementen van de GVB. Nou kan je hier over in discussie gaan maar dat heeft weinig zin, zij doet gewoon haar werk en ach, mijn foto's had ik toch al.  Maar thuis toch even gekeken op de  site van het GVB 

  Toen we afgelopen zondagmorgen, bijna aan het eind van de 'Bronnenwandeling' bij het dorp Sint-Martens-Voeren aankwamen liepen we onder een groot viaduct door. Hierover loopt de spoorlijn 24, ook wel de Voerlijn genoemd. De Voerlijn verbindt Tongeren met Aken en is een onderdeel van de Montzenroute tussen de haven van Antwerpen en het Duitse Ruhrgebied.  Dit spoorwegviaduct dankt zijn ontstaan aan de Duitse bezetting van België tijdens WO I . Goederenverkeer tussen Duitsland en de haven van Antwerpen was hard nodig maar Nederland behield zijn neutraliteit en weigerde Duits spoorverkeer over haar grondgebied. Daarom werd al in 1914 besloten om dit viaduct te bouwen om zo de lijn die er al lag door te kunnen trekken. Tot op vandaag is het één van de drukste goederensporen van België.   In de middag deden we nog een korte wandeling, de 'Kastelenroute'. Jammer genoeg waren die twee kastelen particulier bezit en alleen van een afstandje te zien. We moesten

Voor één dagje wandelen helemaal naar Limburg rijden is zonde dus we maakten ook op zondag nog twee mooie routes, de eerste was de Bronnenwandeling die begon in Sint-Martens-Voeren. Het had licht gesneeuwd maar het lopen was goed te doen en ik had het geluk dat mijn wandelstokken in de auto lagen.   Voordat er waterleiding werd aangelegd waren de mensen hier voor hun drinkwater afhankelijk van bronnen en die waren in dit gebied genoeg voorhanden.      Op het gevaar af dat jullie nu wel genoeg kapelletjes en kruizen gezien hebben gaat dit kleine Mariakapelletje wat ik zo mooi vond met die grote kerstkrans er om heen toch nog even bij mijn foto's. De temperatuur was een stuk hoger dan gisteren dus het was gauw gedaan met de sneeuw.  Onderweg weer veel oude vakwerkhuisjes, pareltjes om te zien.   Zo mooi, die ruwe bast van deze boom met de lianen van een klimop maar diezelfde lianen zorgen er wel voor dat de boom langzaam gewurgd wordt.  Net zoals gis