HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Gouda in kerstsfeer met op de achtergrond de St. Jan. We zijn nu vier weken in Stolwijk en dit is de eerste keer dat ik in de stad kom, maar ik ben niet verder gekomen dan deze straat. Ik moest er aan het begin zijn, ben daarna wat verder gelopen voor deze foto, omgekeerd en weer naar het parkeerterrein gelopen. Het is duidelijk, winkelen is niet aan mij besteed. Na zo'n dagje Albert Cuyp van afgelopen week ben ik weer voor een half jaar verzadigd op dit gebied.

Nog een foto van gisteren, theater Carré aan de Amstel, mooi zo met de binnenschepen ervoor. Wat me opvalt in die stad is dat er zoveel oude gebouwen bewaard zijn gebleven. Natuurlijk heeft Amsterdam niet zo onder de oorlog geleden als Rotterdam, gelukkig maar, en daardoor staan er veel gebouwen uit het begin van de vorige eeuw. Als ik dan naar ons dorp Stolwijk kijk is er, behalve de oude boerderijen in de buurtschappen, in het dorp zelf niet veel bewaard gebleven. Ons winkelpand is denk ik één van de oudste gebouwen op het dorp. Weinig cultuurbesef bij opeenvolgende gemeentebesturen, jammer.

Mijn hele leven wilde ik al eens naar de Albert Cuyp  markt in Amsterdam en vandaag is het er eindelijk van gekomen. Vriendin Renée had me uitgenodigd, dus stapte ik vanmorgen op de trein richting de grote stad. Die reis was al een verhaal apart maar dat vertel ik wel een andere keer. We hebben ons kostelijk vermaakt, slenterend van de ene naar de andere kraam. Die Amsterdamse marktkooplui hebben een heerlijke mentaliteit en zijn rap van de tong. Aangezien ik ook niet op mijn bekkie gevallen ben moest Renée me af en toe mee slepen, anders kwamen we niet verder. En verder kan ik nog vertellen dat ik mooie stof gekocht heb om de bedbanken voor de gîte mee te bekleden. Dus helemaal tevreden weer van de stad terug naar mijn kleine dorp gereisd.

Het staat bij mij in een open kast, het trouwboekje van mijn ouders en ik kijk er veel naar. Het herbergt een hele geschiedenis, van hun geboorte- tot hun sterfdata. Zij trouwden in de oorlog, mei 1942 en kregen vervolgens in een tijdsbestek van zeventien jaar elf kinderen. Voor mij is dit boekje heel kostbaar, ik zal het nooit wegdoen. Ik ben er ook trots op, want ondanks die vele kinderen, waarvan de geboortedata in dit boekje zijn opgetekend, en de zorgen die dat met zich meebracht bleven mijn ouders van elkaar houden en zijn wij opgegroeid in een warm nest. De stevige fundering die zij gelegd hebben is belangrijk voor de rest van je leven.

Langs de Stijnsedijk tussen Haastrecht en Hekendorp bewonderde ik vanmorgen de mooie boerderijen die daar staan. Bij deze ben ik gestopt om een foto te maken, hij draagt de naam 'Oudervrucht", toepasselijk want op internet zag ik dat er al verscheidene generaties van dezelfde familie op boeren. Doen we tegenwoordig bijna niet meer, huizen namen geven, alhoewel ik er wel over denk om voor de gîte in Frankrijk een toepasselijke naam te verzinnen.

Met de harde wind van vandaag verliezen de bomen hun laatste blad en krijgt de natuur een steeds kaler uiterlijk. Het hoort bij het jaargetijde en ik heb er geen problemen mee. Deze tijd brengt ook veel gezelligheid binnenshuis en daar hou ik wel van. Gisteravond zaten we met zijn tweetjes met een lekkere uiensoep bij de brandende kachel en dan valt er verder weinig te wensen. Of het moet buiten  wat neerdwarrelende sneeuwvlokken zijn?

Dit wastafelkastje, gekocht via Marktplaats, komt op onze Franse slaapkamer te staan. Er hoort ook nog een grote spiegel bij. Mart heeft alles geschuurd, het was een poepkleur bruin, en het staat nu in de grondverf. Ik heb de kleur al uitgezocht, grijsblauw, en of we na het schilderen nog doorschuren zien we wel. Verder hebben we vandaag twee vitrinekasten gekocht waar ik heel blij mee ben. Daar gaat het serviesgoed en de glazen in, wat zal dat straks mooi staan in Frankrijk. We hebben ze niet direkt meegenomen, weten nog even niet waar we ze op moeten slaan. Ik heb dochterlief gebeld, daar gaan we zo een glaasje drinken. Zij heeft nog wat bergruimte...........!

We mochten vandaag even op onze jongste kleinzoon passen en dat vinden we bepaald geen straf. Het is een blijmoedig kind, we lachen veel met hem. Zodra je begint met het zingen van 'Klap eens in je handjes' begint hij met zijn act, hij klapt in zijn handjes en de handjes gaan op zijn hoofd. Hij heeft er zelf lol om en opa en oma niet minder.

Dit mooie oude hek staat in de tuin van Gieneke, dochter van Annie  en moeder van Sjoerd. Deze hele familie is met het brocantevirus behept, want ook Gieneke heeft een handel in brocante. De dames zijn  handig met de handjes en knappen zelf alles op. Ik zou dit hek zo mee willen nemen naar Frankrijk, maar zou dan niet weten waar het een plek te geven, wij hebben geen landgoed waar dit past. Ik heb een oude patépot gekocht bij Gien, ben ik ook tevreden mee.

Deze leuke foto van onze wandeling van afgelopen zondag stuurde schoonzus Anja op. We hebben al heel wat gelopen met elkaar en iedere keer weer met veel plezier. Eind december gaan we weer een stukje verder met het Trekvogelpad en ik heb voor dat weekend juist vandaag een bijzondere overnachtingsplek geboekt. Hoe die eruit ziet ontdekken jullie ter zijner tijd wel, er moet wat te raden overblijven in het leven.

Sinterklaas is weer in het land,  aangekomen in Roermond afgelopen zaterdag. Ik heb het samen met twee kleinzoons zitten bekijken op de televisie. De oudste, bijna negen jaar, is net van het geloof af en de jongste, bijna twee jaar, begint er iets van te begrijpen. Een en al aandacht waren ze met als beloning de volgende morgen een chocolade muis in hun schoen. Wij vieren het als gezin nog ieder jaar. De lijstjes heb ik allemaal binnen en her en der zijn er op webwinkels al wat bestellingen geplaatst. Gaat vast weer een heerlijk avondje worden!

Toen we vanmorgen wegreden regende het nog maar voordat we achter Utrecht waren was het droog en dat is het de hele dag gebleven met vanmiddag een heerlijk zonnetje erbij. We liepen samen met zwager Kees, schoonzus Anja en haar vriendin Jeanne een deel van het Utrechtpad, een streekpad wat een rondje in de provincie Utrecht doet. We wandelden van Bunnik richting Wijk bij Duurstede en hebben genoten van de kleuren in de natuur, de landgoederen en elkaars gezelschap. Zo'n dag is twee foto's waard! 

Thijs speelde vanmorgen drie wedstrijden op het terrein van The British School in Voorburg. Aangezien wij vandaag op onze twee Scheveningse kleinzonen pasten stonden we  daar aan de lijn. Koud was het, zuur koud, maar die jongens hadden daar geen last van. Tegen het rugbyteam van Delft en Hoek van Holland wonnen ze, het team van The British School was wat lastiger, ze verloren met 3-4. Natuurlijk hadden ze na afloop praatjes genoeg.

Ieder jaar hebben we de Bovenkerkse Burendag, het is een initiatief van Douwe Egberts. Afgelopen jaar was ik er helaas niet bij, maar dat ga ik volgend jaar goed maken. Toen Mart en ik deze week door de buurt liepen zagen we deze bank met dit spandoek erbij. Op de terugweg zat er een ouder echtpaar, alhoewel ze het woord waarschijnlijk niet kennen, lekker op te chillen.        

Dit beeld staat op de markt in Oudewater waar ik vanmorgen met een paar mensen van de loopgroep koffie dronk. Het is een bronzen beeld van een bank met daarop een boerenechtpaar met vier kinderen. Rechtsvoor is een bronzen plaat in het plaveisel met de tekst: .......een zoeker naar het hart van mensen die in het hart van Holland leven Herman de Man 1898-1946 Aangeboden door de Stichting Herman de Man Uitgevoerd door Ineke van Dijk 2 april 1977 Herman de Man  was een schrijver van streekromans en was in deze streek heel bekend. Zijn bekendheid bij het grote publiek dankt hij aan zijn roman 'Het wassende water' waar door de NCRV in 1986 een televisieserie van gemaakt werd. De opnames daarvoor vonden zelfs in Stolwijk plaats. De maakster van het beeld, Ineke van Dijk, werk en woont in Stolwijk.   

Waren we gisteren in Delft bij Ikea, vanmorgen bezochten we filiaal Barendrecht waar we de keuken gekocht hebben die we gisteren uitgezocht hadden. Ja, we zijn snelle beslissers, maar we hebben zoveel nodig dat je niet te lang moet twijfelen over allerlei zaken. Keukenonderdelen in auto en aanhanger en hup naar huis, waar het ondertussen heel mooi weer geworden was. Lekkere wandeling gemaakt wat dit mooie plaatje opleverde. Blijft mooi, die polder van ons.

We hebben twee keukens nodig voor het huis in Frankrijk en ik loop er al maanden over te denken hoe die er uit gaan zien. De apparatuur komt er los in te staan, dus geen inbouw. Daarnaast oude kasten met daarover een werkblad? Dat heb ik lang gedacht, maar uit praktische overwegingen ben ik daar toch vanaf gestapt en ben ik aan Ikea kastjes gaan denken met een zelfgemaakt front. Toen dit weekend Mart en zoon Bas me voorrekende wat zo'n zelfgemaakt frontje alleen al aan arbeidsloon zou gaan kosten besloot ik om eerst maar eens bij dat blauw/gele woonwarenhuis te gaan kijken. We hebben de geschikte keuken gevonden, landelijk en een beetje stoer, geen plastic uitstraling en we hebben ons verbaasd. Verbaasd over al die mensen die daar komen ontbijten, koffie drinken of lunchen. Om half elf vanmorgen zaten er hele families, vriendinnenclubjes en weet ik veel wat nog meer aan het ontbijt. Van de weersomstuit hebben wij maar geluncht met Zweedse balletjes!

Je komt ze vaak tegen als je loopt te wandelen in de polder, Belgen die hier komen snoeken. Vier man deze keer en allen Franstalig. Ik maakte een praatje en vroeg waarom ze van zo ver kwamen om hier te vissen. Het is eigenlijk vragen naar de bekende weg want het antwoord was zoals altijd dat ze zulk viswater  niet in België hebben en dat het hier zo geweldig is om te vissen. Leuk, dat onze Krimpenerwaard door de Belgen zo gewaardeerd wordt.

We hebben nog wel een paar kasten nodig voor onze twee huizen in Frankrijk en die willen we in Nederland kopen. Meer keus hier en de prijzen zijn vaak ook wat aangenamer. Dus vanmorgen met de speurtocht begonnen bij "Vroeger en Toen"  brocante in Nieuwerbrug. We komen daar wel vaker, hebben er ook al het een en ander gekocht en vinden het een heerlijke plek om lekker rond te snuffelen. Een kledingkast voor de gîte is al vastgelegd en we hebben een optie op een prachtige vitrinekast, maar ik ben bang dat die te hoog is voor zowel de gîte als ons huis. Geeft niet, ik heb nog een paar adresjes en vind het bepaald geen straf om daar ook eens te gaan kijken.

Er liggen drie van deze hefbruggen  over de Gouwe, dit is die bij Waddinxveen. De meest noordelijke ligt bij Alphen a/d Rijn en daartussen ligt er ook nog een bij Boskoop. Ze zijn gebouwd tussen 1936 en 1938, dus doen al wat jaartjes dienst. Ontelbare malen ben ik ze al gepasseerd, ze horen bij mijn wereld. Gelukkig hoefde ik er niet al te vaak over heen, want dat is 's zomers geen lolletje als je voor een stelletje plezierboten eindeloos staat te wachten.

Het lijkt wel een of ander kunstwerk wat in mijn tuin staat te pronken, maar het is gewoon een houten wasrek. Gekocht via Marktplaats en opgehaald in Den Haag toen we kleinzoon Sebas naar huis brachten. Een wasrek van hout voor de gîte, ik vind namelijk zo'n plastic geval niet staan bij een mooi oud huis. Er is trouwens door deze familie goed gehandeld op Marktplaats deze week. Verschillende zaken die we in Frankrijk niet meer nodig hadden meegenomen naar Nederland en binnen een paar dagen alles met veel succes verkocht. Toen kon dit wasrek er wel weer vanaf!

Op verjaardagsvisite bij vriendin Stan geweest vandaag. In het zelfde dorp geboren zaten we bij elkaar op de kleuterschool en lagere school. Toen we een jaar of achtien waren werden we vriendinnen en het is nooit meer uitgegaan. Het maakt niet uit of we elkaar een half jaar niet zien, we pakken zo de draad weer op en komen nooit uitgekletst. Zowel op de heen- als terugweg verbaasde ik me over de drukte op de wegen, ontwend na een periode van zeven maanden in de bergen van de Ardêche. We mogen hier dan wel in een rustig dorp in het Groene Hart wonen, het is wel de Randstad met zijn altijd drukke verkeer.

Dat hebben we ook gemist, zomaar even de straat oversteken en een 'Chineesje' gaan halen. Niet dat we het echt veel doen, maar af en toe is het behalve makkelijk ook erg lekker. In Frankrijk, tenminste in onze buurt, is er in geen velden of wegen een Chinees restaurant te vinden, wel een Vietnamees in de grotere steden. Als je een paar maanden iedere dag voor vier personen die voor zes eten tweemaal per dag gekookt hebt, is het een verademing om inderdaad zomaar even die straat over te steken voor een kant en klaar maaltje. Het smaakte heerlijk!

Opa snoeit de dakplatanen en Sebas speelt met de grote bladeren. Tussen de buien door probeert Mart wat tuinkarweitjes te doen en ik hou me bezig met de administratie. Verder valt er weinig te melden of het moet zijn dat we boerenkool met worst eten. Vinden we alle twee lekker en het is in Frankrijk niet te krijgen, dus gauw de schade inhalen hier.

De bouw in Frankrijk mag dan wel stil liggen maar dat wil nog niet zeggen dat Mart op zijn lauweren gaat rusten. Hij heeft lang genoeg binnen gezeten, vindt hij en al dat blad moet opgeruimd worden. Een stilzitter zal het wel nooit worden, die man van mij, maar hij kan het nu even rustiger aan doen de komende twee maanden. Morgen maar eens naar de bibliotheek, een goed boek wil hem nog weleens op een stoel houden.

Neemt je oma een kadootje mee en dan blijkt het een heel moeilijk kadootje te zijn. Hier moet Thijs nog even op puzzelen, maar hij komt er wel uit. Is het morgen niet, dan toch overmorgen wel. Verder was het vandaag buiten regenachtig en binnen een gezellige drukte. Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw, het is allemaal geregeld bij wie, wat en hoe. Ik heb het gevoel dat de agenda al begint vol te lopen.

Weer thuis en we mogen even op Luuk passen. Ruim een jaar oud en hij ontdekt de wereld. Met zijn kleine worstvingertjes drukt hij op alle knopjes die hij in het huis van opa en oma kan vinden, het kind wordt vast iets technisch of zo. Mart en ik zij vanmorgen eerst naar de kapper geweest, was hard nodig, we leken wel een paar landlopers met dat lange haar. Makkelijk, we weten meteen alle nieuwtjes van het dorp!

Ons kleine dorpje in de bergen van de Ardêche. We zijn er van gaan houden, het is voor ons ook thuis, net zoals onze plek in Stolwijk, in de mooie Krimpenerwaard. Semigranten zijn we, half wonend in Frankrijk en half in Nederland. We kijken hier Nederlandse televisie, we volgen het NOS-journaal. We houden ons vast aan onze Nederlandse roots. We blijven Nederlanders in Frankrijk. Maar we integreren wel. Ik spreek de taal, we volgen het lokale nieuws en doen mee aan activiteiten. Je pikt de goede en leuke dingen van een land mee.  Wat we van de Fransen hebben geleerd, is genieten en dat doen we dan ook met volle teugen.

Nu we in de wintertijd zitten is het vroeg donker 's avonds en gaan de kaarsjes aan voor de laatste maaltijd in ons Franse huis. Huis en bouwplaats zijn schoon, auto en aanhanger geladen voor een vroeg vertrek morgen. We hebben vandaag dunnetjes de verjaardag van Mart gevierd met koffievisite vanmorgen. Zondag gaan we het overdoen en dan goed met kinderen, kleinkinderen en familie. Als we morgen wegrijden zeg ik zoals altijd het huis gedag en spreek de wens uit om het in goede staat terug te zien. Niet dat ik me daar echt ongerust over maak, het staat er al ruim driehonderd jaar en zal onze tijd wel uitdienen.