HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We hadden een adresje van een restaurant van iemand gekregen en het was in de buurt van de plek waar we onlangs een wandeling maakten. Omdat we vroeg waren begonnen met die wandeling waren we rond twaalf uur klaar en dan is het lunchtijd, dus allez, op zoek naar dat adresje. We vonden het in een piepklein dorp, ik klopte er op een deur en vroeg de vriendelijke mevrouw of we daar konden eten. Dat konden we dus we parkeerden de auto en gingen naar binnen.  We gingen de entree deur door en kwamen in een hal met een enorme hoeveelheid boeken over twee tafels verspreid. Ik kreeg het idee dat het de dorpsbibliotheek was maar helemaal zeker ben ik niet. Volgende keer en die komt er zeker maar eens vragen. De volgende deur bracht ons in het eigenlijke restaurant en wat zag dat er leuk uit. Het was meer een huiskamer, genoeglijk is het woord wat hier bij past. En dan die borden die op tafel stonden, wat een toevalstreffer. Jarenlang, misschien wel veertig jaar heb ik twee van die borden in mijn

We passeerden tijden onze wandeling van afgelopen week een wei met koeien en onze vrienden wezen ons op een koe die helemaal vooraan stond en wiens hoorns verschillend in afmeting waren. Zij vertelden dat het heel vaak voorkwam en dat wij van nu af aan altijd op de hoorns van een koe zouden gaan letten.  Grappig, het was ons nooit echt opgevallen en het zal natuurlijk niet altijd zo goed zichtbaar zijn als bij deze koe. De 'verminkte hoorn' zal waarschijnlijk ontstaan zijn tijdens een gevecht met andere koeien maar het zou evengoed een aangeboren afwijking kunnen zijn.  Waarom zien we in Nederland eigenlijk zo weinig koeien met hoorns? Ik zocht het even na en las het volgende: 'Koeien hebben van nature hoorns.  De moeilijkheid in het houden van koeien met hoorns zit hem in het voorkomen van, soms ernstige, verwondingen als gevolg van gevechten tussen de koeien. Dit zijn verwondingen als bloeduier en klingverwondingen. De gevechten komen voort uit onrust in de koppel, veelal

  Stella wordt geboren in 1920 in Italië, helemaal in het zuiden, in de regio Calabrië en groeit op in armoede. Haar vader vertrekt zonder zijn gezin naar Amerika om daar een bestaan op te bouwen. Hij laat zijn gezin aan hun lot over, maar zij weten zich toch te redden. Net voor het uitbreken van de 2e wereldoorlog dwingt vader zijn gezin om naar Amerika te komen maar ook daar is het, zeker in het begin geen vetpot.   Het verhaal beschrijft de uitzichtloze armoede in een klein bergdorp in Italië maar ook het typische Italiaanse familieleven. Dan vertrekt Stella's moeder met haar kinderen naar Amerika, het beloofde land maar dat valt hard tegen. Ze komen terecht in een Italiaanse wijk en moeten keihard werken om hun hoofd boven water te houden.   Het is een familieverhaal maar tevens een historische roman want het verhaalt over het leven in Italië in die tijd maar ook over de emigratie naar Amerika van een straatarm gezin wat in een wildvreemd land probeert een bestaan op te bou

Toen we vanmorgen naar onze auto liepen om boodschappen te gaan doen lag het weggetje boven ons huis bezaaid met verse schapenkeutels en dat is niet ongewoon hier. Veel grond rondom ons dorp is van schapenboeren dus regelmatig loopt hier een kudde vlakbij het dorp. En schapen, hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet maar die beesten breken altijd los. Als we  overdag loslopende schapen zien bellen we de boer die de beesten met zijn honden weer terugdrijft en vervolgens een hek wat repareert. Maar dit is vannacht gebeurt en het waren er veel want er lagen heel wat keutels. Maken wij ons hier niet druk over, die verdrogen wel. Er gaat echt niemand met een bezem aan de slag. Wel in Privas, daar werd de toegangsweg naar de stad keurig aangeveegd door mannen met grote bezems. Volgende week woensdag komen de renners van de Tour de France over deze weg de stad binnen rijden en we kunnen natuurlijk niet hebben dat Tom du Moulin een schuiver maakt over wat los grind.  

We gingen weer wandelen, deze keer met vrienden en we wandelden rond Gluiras. We houden van de omgeving daar en onze vrienden ook en bijkomend voordeel is dat dit plaatsje precies tussen onze beide woonplekken in ligt. Tijdens deze wandeling komen we langs een eeuwenoud kerkhofje, de oudste grafsteen dateert uit 1820. Wij hebben deze wandeling al vaker gemaakt in het verleden en het kerkhofjes was de laatste keer nog volledig intact. Maar kijk wat er is gebeurd, een dikke boom is omgevallen en heeft een van de grafstenen omvergehaald. Wat ontzettend jammer. Een stukje verder zagen we deze boomhut. Ontzettend mooi gemaakt maar of die ergens voor gaat dienen en waar dan voor konden we niet bedenken. Fransen zijn er goed in om van die heerlijke hoekjes te maken. Maar ook om een hoop oude spullen aan de rand van hun dorp achter te laten. Dit is een heel oud huis in Gluiras, als je er voor staat denk je dat het onbewoond is. Maar aan alle bloeiende planten te zien dus niet. En die planten,

Een paar weken geleden zag ik deze vlinder,  de Spaanse Vlag ((Euplagia quadripunctaria) stil op een trap zitten en kon er toen een foto van maken.   Ik vond het op dat moment heel bijzonder want ik had de vlinder nog nooit in mijn tuin gezien, dacht dat het een toevalstreffer was dat ik hem zag. Maar blijkbaar is het een vaste gast in mijn tuin geworden want ik zie er nu telkens eentje fladderen of stil op een steen zitten. Het is een dagactieve nachtvlinder en de soort vliegt vooral in de middag. Ik zie er steeds maar één dus kan niet zeggen of het steeds dezelfde vlinder is maar ik vind het wel heel leuk dat deze bijzondere vlinder het naar zijn zin heeft in mijn tuin.

Het is niet zeker of deze weg aangelegd is voor de Romeinse Legioenen of later voor de Cavelerie van de Koning maar zomaar een pad van het ene naar het andere dorp is het niet. Die zien er minder regelmatig uit. Mooi om over zo'n pad te lopen wat daar al heel lang ligt en waar ontelbare voeten over heen gegaan zijn. Een groot gewelf waar een bron op uitkomt, schoon helder water. De natuur begint heel langzaam te verkleuren, de varens als eerste. Dat levert straks prachtige roodbruine hellingen op. Ondanks de droogte is hier in de noordelijke Ardèche gelukkig nog steeds veel groen te zien.  Die zal zijn werk niet meer doen maar met een beetje geluk staat deze ton er over vijf jaar nog. Zolang het niet instort blijft zoiets hier gewoon staan.

Tijdens onze wandeling van verleden week liepen we door mooie kleine dorpjes die het bekijken waard waren. Ik kan het niet laten om dan even door de smalle straatjes te dwalen om overal een kijkje te nemen. Dit hondje kwam door een gat in de muur even een kijkje nemen wie daar zijn grondgebied naderden. Hij gromde of blafte niet, was alleen maar nieuwsgierig. Aan de rand van dit dorpje was een klein terrasje met een bank en een tafeltje wat ons uitnodigde om daar even een boterhammetje te eten. Ik loop nog wat verder het dorpje in, het is er stil, ik stoor niemand. Dit huis ziet er zelfs verlaten uit, de deur en het raam zijn begroeid met klimop. Dan kom ik bij het laatste huis met deze mooie blauwe deur, het pad gaar verderop de velden in.  Ik loop weer terug naar het mooie huis waar ik begonnen ben, daar hing ondertussen het beddengoed buiten. En om de hoek kwamen we deze grote kookpot nog tegen. Wat daar in klaargemaakt is in vroegere dagen weet ik niet maar hij is in ieder geval ee

Daar zit ze dan, de honderdjarige. Ze wilde een feest en ze kreeg een feest. Heel lang heeft haar dochter Jany getwijfeld of ze het geplande feest wel door zou laten gaan maar Maman was er niet vanaf te brengen, ze wilde perse dat het feest er zou komen. Jany besprak haar zorgen natuurlijk met ons allemaal, haar buren en uiteindelijk hebben we gezamenlijk besloten het gisteren toch te vieren. Er werden van alle kanten stoelen, banken en tafels aangesleept zodat iedereen met voldoende afstand kon zitten. Mondkapjes waren niet verplicht maar werden wel door veel mensen gedragen en we dronken uit papieren bekers waar iedereen zijn naam op geschreven had.   Alle genodigden namen taarten mee, hartig of zoet en thuis aangesneden in hapklare stukken, we hadden uiteindelijk twee grote tafels vol. Dat werkte prima met een servet erbij. Aan het eind van het feest was er nog heel weinig over. Alle buren hadden hun felicitaties op een grote kaart geschreven, het waren allemaal verhaaltjes geworden

  Dit is buurvrouw Silvy, languit in een ligstoel in haar tuin. Ze ligt niet te slapen hoor, nee ze houdt drie klein meisjes in de gaten die het terras voor het huis 'schoonmaken'. Die drie lopen heerlijk te keutelen met borstels en stoffers en een emmer water en zoals kleine meisjes doen, druk kwebbelend met elkaar.  Ik sloeg Silvy vanaf het pad boven haar even gade, kon net haar gezicht zien en ik zag dat zij echt lag te genieten van haar kleindochters. Heerlijk, ik gun het haar. Patrice en Silvy hebben drie kinderen die wij van jongs af hebben mee gemaakt. Inmiddels hebben die kinderen bij elkaar zes kleinkinderen en zij vormen samen met hun ouders een hechte familie en zouden elkaar graag regelmatig zien.  Maar dat valt niet mee, Frankrijk is een groot land en alle drie de kinderen wonen in het noorden van Frankrijk en hun ouders in het zuiden. Dat zijn afstanden hoor, reken maar op minstens vier uur rijden. Dat houdt in dat zij hun kleinkinderen niet echt vaak zien. Dus nu

We waren door vrienden uitgenodigd voor een repas samen met wat andere bekenden uit de vallei. Een leuk gezelschap wat je niet dagelijks spreekt dus je hebt elkaar weer van alles te vertellen. Ik hoor dan bij zo'n gelegenheid allerlei nieuwtjes over de vallei en zijn bewoners maar ook over gebeurtenissen van vroeger, van ver voor onze tijd.  Lilian en Maarten hadden hun best gedaan om ons allerlei lekkers voor te zetten en we moesten een paar uitstekende wijnen proeven die ze de dag te voren meegenomen hadden toen ze op bezoek waren op het wijndomein van een vriendin van Lilian. Ik had voor het dessert gezorgd, een kruisbessentaart. Het recept heeft al eens op mijn blog gestaan maar ik heb het wat aangepast, de nieuwe versie vind je hieronder. Hij viel bijzonder in de smaak. Dat is nou het leuke van de Fransen, als ze iets lekker vinden laten ze het weten ook. Eerst gaan ze zitten raden naar de ingrediënten en dan komen de complimenten. Kruisbessentaart met roomvulling   Ingredië

Dit is de Purperstreepparelmoervlinder, tenminste, dat denk ik. Mocht ik het mis hebben dan hoor ik het wel. Het valt niet mee om de juiste te determineren tussen veel gelijkende soortgenoten. Het is in ieder geval een parelmoervlinder.  Gelukkig heb ik lezers die wat meer verstand van vlinders hebben en die wisten zeker dat het een Keizersmantel is, ook een parelmoervlinder. En ze hebben gelijk, ik heb het even nagekeken, hihi.  De keizersmantel was sinds 1980 uit Nederland verdwenen. Af en toe werd hij nog als 'zwerver' waargenomen: de dichtstbijzijnde stabiele populaties bevonden zich tot dit moment in de Ardennen en de Eifel.  Sinds 2005 werd de keizersmantel steeds vaker gezien, onder meer in de duinen, de Achterhoek en Zuid-Limburg. Hij werd enkele jaren achtereen op dezelfde plaatsen gezien, wat wees op voortplanting. In 2015 werd het officieel (10 jaar op rij voortplanting vastgestel) en mochten we de keizersmantel weer bij de standvlinders van Nederland rekenen.