HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Een van de mooiste wandelingen die je in Ierland kan maken is in het Nationaal Park The Burren. En wij maakten die wandeling half oktober toen we daar waren. Ik had de route via internet gevonden op de site van een jonge Nederlandse vrouw die in Ierland woonde er daar regelmatig over publiceerde. Zij vertelde vol enthousiasme over de wandeling op grond van vrienden die daar een boerenbedrijf  hebben. Toen wij onze tocht begonnen was het nog erg mistig maar ik zag toch op de toegangsweg tussen de struiken een brievenbus op een paal staan. Ik liep er naar toe om hem te belijken en zag tot mijn stomme verbazing dat het een typisch Hollandse brievenbus was, zo'n groen plastic geval met een klep bovenop. Ik begon al wat te vermoeden. Aan het eind van de pittige maar prachtige wandeling kwamen we bij een huis, het bleek een theehuis te zijn waar wandelaars uitgenodigd werden om wat te komen drinken. Wij liepen naar binnen waar brandende kaarsjes en een knusse inrichting ons een warm wel

Dat is nu weer het leuke van een stad  en zeker Amsterdam, daar kom je de mooiste muurschilderingen tegen. Deze zagen we al heel gauw, we liepen er zo tegen aan. Prachtig vond ik hem, die ogen die je zo doordringend aankijken. Knap van een schilder om dat voor elkaar te krijgen. En dit is weer van een heel andere orde. Dit is vrolijk en heel geschikt om zo'n buurt met veel woningblokken op te fleuren.

We liepen naar het Amsterdamse buitengebied over een lange dijk die is aangelegd om het IJ af te sluiten van de Zuiderzee. Die dijk kwam uit bij de Oranjesluizen en daar ging het even mis. We zouden volgens de routebeschrijving rechtdoor over de sluizen kunnen maar het hek was afgesloten en een bord gaf te kennen dat toegang verboden was. Een hardloper gaf de oplossing. Rechtsaf langs het water en dan over de Schellingwouderbrug naar de dijk waar we de route weer konden oppakken. Vanaf de brug nam ik deze foto van de sluizen. Op de Schellingwouderdijk aangekomen vonden we een voetpad wat we volgden tot in het dorp Durgerdam. Onder aan de dijk veel boten, allerlei modellen en groottes en de meesten worden bewoond. Gestookt moet er ook worden op die boten, op wat voor manier dan ook. Ik herkende het torentje van Durgerdam al uit de verte. Je zou denken dat het een kerkje is maar het is van alles geweest behalve een kerk. Het wordt wel de Kapel genoemd. We zijn al meerdere keren al wandel

Wij liepen gisteren de eerste etappe van een zigzagroute van 260 km door Amsterdam. Deze lange afstandsroute want zo kan je dit wel noemen staat beschreven in het boekje 'Wandelen buiten de binnenstad van Amsterdam'. We kregen dit leuke boekje in september 2020 van vrienden die in Amsterdam wonen en zelf ook veel wandelen en fietsen, Tot nu toe hadden we er niets mee gedaan omdat het wandelen bij mij toen al heel slecht ging en eigenlijk twee jaar bijna stil heeft gestaan. Maar nu gaat het lopen weer stukken beter en nieuwsgierig als ik altijd ben naar nieuwe uitdagingen zijn we gisteren begonnen. Het zal wel een meerjarenproject worden maar dat maakt niet uit. Zoals Confucius schreef: De weg zelf is je bestemming. Wij begonnen deze route aan de achterkant van het Centraal Station en liepen met het gezicht naar het IJ een stuk langs de oever. Sloegen daarna af naar De Ruijterkade waar we dit mooie oude gebouw zagen. Ooit gebouwd als brandweerkazerne en nu zijn er kantoren in ge

Het was weer een heel gezellig samenzijn met ons gezin gisteren waarbij allerlei lekker eten op tafel kwam. Wij houden allemaal van koken en van het opeten. Luuk van elf jaar maakt bijvoorbeeld een voortreffelijke gratin dauphinois. Bas had in een klein rookoventje zalm gerookt waar Floor hier mee rond gaat. Er ligt niet veel meer op de plank want de hapjes vlogen er vanaf, de zalm was heerlijk met die rooksmaak. Bas had zich over het vlees ontfermd, twee gevulde rollades die voortreffelijk gebraden waren. De traybake met pompoen uit onze eigen moestuin aardappeltjes had ik gemaakt Jammer dat ik ben vergeten foto's te maken van de twee verschillende pavlova's, eentje gevuld met chocolademousse speciaal voor de kleinkinderen en de ander met fruit.  Tussen twee gangen door hebben we via een beeldverbindingar Spaans kontakt gehad met kleinzoon Thijs in Ecuador. Hij werkt daar voor een hulporganisatie en leert er Spaans. Heel leuk, hij geeft gymnastiek en voetballes aan negenjarige

Gisteren waren we met zijn tweetjes, kerst met het gezin vieren we 2e kerstdag. Het weer gunde ons geen wandelingetje  dus deden we een spelletje Yatzee. Mart won natuurlijk, gooide vijf keer Yatzee, die man  heeft altijd geluk.  Verder lekker zitten lezen en tegen de avond kaasfondue als kerstmaaltijd. We keken 's avonds naar Heel Holland Bakt, vinden wij nog steeds leuk om te zien en daarna een kerstfilm die niet al te zoetsappig was. Maar omdat het een kerstfilm was liep hij toch nog goed af. Dit laatste is een familiegrapje. Toen dochter Floor nog een meisje was zwijmelde ze bij kerstfilms en ik als moeder zwijmelde mee. En haar broers die zulke films maar niets vonden zeiden na afloop dan: 'En omdat het een kerstfilm is.....'.

Vederlicht is vrede Vlug aan flarden door onrust of geweld Vrede kent verstand noch rede Een hart vol hoop is al wat telt  

Zoals ieder jaar worden er in ons dorp kerstfeestelijkheden georganiseerd in de laatste week voor kerst. Zo was er een verlichte trekkersoptocht van de boeren, niet bedoeld als protest maar als warme kerstgroet in koude donkere dagen. Foto's heb ik er niet van maar leuk was het. Verder kwamen net als de afgelopen jaren de kinderen van de christelijke basisschool liedjes zingen op het plein voor ons appartementencomplex. Ze doen dat voor de ouderen natuurlijk en ik vergeet dan maar even dat ik daar ook bij hoor. Ik kende alle liedjes en heb lekker mee staan te zingen. En dan deed de openbare school nog mee aan de Sophialichtjestocht om geld op te halen voor het Centrum voor Zeldzame Aandoeningen. Ook die optocht konden we vanaf het balkon bekijken en we hebben gezwaaid naar kleindochter Saar. Je voelt je op die hoge plek soms net Hare Majesteit die staat te wuiven. We kregen nog een leuke foto van Saar toegestuurd en hebben een donatie gedaan voor dit belangrijke doel.

Sinds een paar weken loop ik donderdagsmorgens weer met mijn loopgroepje mee in Oudewater. Gezellig en na afloop drinken we altijd met een klein groepje even koffie in het centrum van de stad. Er waren gisteren niet veel lopers en uiteindelijk maar twee koffiedrinkers, Annet en ik. Wij komen meestal tegelijkertijd aanrijden op de parkeerplaats, Annet uit Utrecht en ik uit Stolwijk, wij wonen het verst weg, de rest van de lopers komt bijna allemaal uit Oudewater. Annet is 87 jaar en loopt nog als een kievit en ook zwemt ze nog iedere week, het is een flinkerd.  Ik heb altijd veel gezwommen, zelfs nog 's morgens vroeg voordat ik ging werken maar de laatste jaren is er de klad in gekomen. Toen wij aan het eind van deze zomer tijdens onze fietstocht in de Middellandse Zee zwommen merkte ik hoe stijf ik was in mijn bovenrug, een vergeten onderdeel van mijn lijf tijdens mijn oefeningen. Daar moest verandering in komen vond ik en ik nam me voor om het zwemmen weer op te pakken. Daar kwam

Kerstkaarten versturen, soms is er twijfel of ik het nog wel zal doen maar ik vind het nog steeds een mooi gebaar en zo bij deze maand horen dat ik ieder jaar toch weer overstag ga. En dan vind ik ook nog eens dat ik ze zelf moet maken. Nou is het maken niet erg, dat vind ik wel leuk om te doen maar een goed idee vinden wat   ik kan uitvoeren is nog niet zo eenvoudig. Het verzenden van kerst-nieuwjaarsgroeten stamt uit de 19e eeuw. De Engelse tekenaar John Callcott Horsley maakte in 1843 de eerste kerstkaart met de pakkende tekst "A Merry Christmas and a Happy New Year to You.” Deze eerste kaart toonde een kerstviering van een gezin. De Amsterdamse boekhandelaar Koster was in Nederland de eerste met het verkopen van kerstkaarten, dat was in 1873. In Frankrijk kocht ik op een brocantemarkt een paar jaar geleden eens een flink aantal van deze kaartjes met envelop. Ze zijn iets groter dan een visitekaartje en af en toe gebruik ik er eens een paar  door bij mijn eigen kerstkaart te do

  Ik kocht deze vingerloze handschoenen in het winkeltje in Eyeries waar ik het gisteren op mijn blog over had. De mevrouw in de winkel vertelde dat ze van oude Shetlandtruien gemaakt werden. Ik heb de handschoenen  met die kou  van  de laatste tijd ontzettend veel aan gehad en ze zijn voor mij echt super. Als ik fotografeer en dat doe ik doorlopend als ik aan de wandel ben zijn gewone handschoenen niet handig, je moet ze telkens uittrekken om je fototoestel te kunnen bedienen. Bij deze handschoenen zijn de toppen van mijn vingers vrij en als ze toch te koud worden trek ik de handschoenen tussendoor een stukje hoger zodat ze alles bedekken. Ze zijn namelijk heel lang en lekker warm. Ik gebruikte de laatste jaren wel van die goedkope dunne handschoentjes waar ik de toppen van afknipte maar daar had ik niets aan met echte kou en bovendien rafelde die dingen altijd. Ik hoop niet dat ik deze verlies, ik ben er aan verknocht geraakt, eigenlijk had ik er nog een paar moet kopen.

Nadat wij tijdens onze vakantie in Ierland de adembenemende  Heyly pas hadden genomen kwamen wij na een rit over rustige landweggetjes in een bijna verlaten streek aan in het leuke dorpje Eyeries. Het dorp ligt op een landtong die uitkijkt over de Coulagh Bay.  Dit was zo'n beetje het eerste pand van het dorp en het viel direct op door zijn kleurige uiterlijk. Het was een echte Winkel van Sinkel, alles was er te koop. De aanbouw waar links op de foto nog net iets van te zien is lag vol met zelfgemaakte spullen, vooral veel brei- en haakwerk. We kochten een ijsje en gingen op het mooie blauwe bankje zitten om dat op te eten. Onze auto lieten we staan tegenover de winkel om het dorp in te lopen en wat volgde was een lange rij kleurrijke huizen en winkels, er kwam geen eind aan die straat. Al die gekleurde panden zijn typerend voor deze streek maar dit dorp springt er echt wel uit. Er was geen huis te zien wat niet kleurig geschilderd was. Ook het straatmeubelair kreeg een leuk tintj

Gisteren nog een mooie dag met winters weer en daarna dooi en regenachtige dagen. Er stond niets op het programma dus het besluit was snel genomen, wij gingen een rondje Vlist doen, eens kijken of er geschaatst werd. Vanuit huis lopen we in een half uur door de polder naar dat mooie riviertje wat bij schaatsers altijd heel geliefd is. De weg er naartoe is schilderachtig mooi, langs de smalle polderwegen staan de bomen te pronken met hun laagje rijp. Halverwege een molen zonder wieken, het geheel doet me denken aan een tekening van Anton Pieck. En geschaatst werd er! Deze foto is genomen even na tien uur, het was min zes graden en er stond wat wind wat het een stuk kouder maakte dan het de afgelopen dagen was maar de echte liefhebbers laten zich niet tegenhouden.  Ook in  natuurgebied de Hooge Boezem wat achter de Vlist ligt werd volop geschaatst. In het midden waar altijd veel watervogels zitten was het water niet helemaal dicht gevroren maar daardoor was er zo een mooie ronde ijsbaan