HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Als jong meisje uit een groot gezin in een klein huis sliep ik met drie zussen op een kamer. Wel gezellig hoor maar een voortdurend gebrek aan bergruimte. Ik hield van boeken dus ik had leesboeken en natuurlijk ook schoolboeken en daarvoor kochten mijn ouders een Tomado rekje voor me. Jullie kennen ze vast nog wel, die gekleurde plaatstalen plankjes op een rek, die van mij in geel, rood en blauw. Ik was gek op dat rekje, een groot bezit voor mij want zoveel hadden wij niet voor onszelf. Waar het ooit gebleven is weet ik niet maar er worden tegenwoordig op marktplaats en in tweedehandswinkels behoorlijke prijzen voor gevraagd. Toen ik verleden jaar een keer las dat Tomado die boekenrekjes weer in productie had genomen heb ik, heel impulsief, dezelfde avond een rek besteld. We waren nog niet eens verhuisd. Het hangt in mijn werkkamertje, eronder staat mijn bureau. Nou ja, een werkplank van Ikea met een paar schragen er onder. Op de planken staan dierbare spulletjes, veel rommelmarktvonds

  To Verdener is een film die het verhaal vertelt van de diepgelovige Sara die verliefd wordt. Dat is heel normaal als je 17 jaar bent maar deze liefde is verboden. Sara komt namelijk uit een gezin van Jehova's getuigen en mag volgens de leer van de kerk beslist geen relatie aangaan met een ongelovige. En Teis, de jongen op wie ze verliefd wordt is ongelovig en dat geeft problemen, niet alleen voor haar maar voor het hele gezin. In het begin probeert ze niet toe te geven aan haar verliefdheid maar er is geen houden aan, het overspoelt haar. Uiteindelijk zal ze moeten kiezen, haar relatie of haar familie met het bijbehorende geloof. Mooi, beslist een aanrader.  De film geeft een geloofwaardig beeld van de Jehova gemeenschap. Te zien op Netflix, hieronder een trailer.  

  LENTELICHT tere kleuren  zoete geuren lenteluchtjes  bloesemzuchtjes  zelfs met mijn ogen dicht is de lente licht Mieke van Hooft

Dit bijzondere transformatiehuisje staat aan de Lekdijk in de gemeente Langerak. Wij fietsten begin maart in de Alblasserwaard, dat is voor ons aan de overkant van de Lek. Ik had van te voren op internet gelezen dat er een paar bijzondere huisjes stonden en zocht ik naar om ze te fotograferen voor blogvriend Sjoerd, hij 'spaart' ze, kijk maar eens op zijn blog.Ik kon er die dag drie op de foto zetten. Het trafohuisje is tot rijksmonument verheven en is uit 1922. In dat jaar werden een aantal gemeenten langs de Lekdijk aangesloten op de elektriciteitscentrale van Dordrecht. Voor die tijd was er dus geen elektriciteit, met onze huidige levenswijze niet meer voor te stellen. De transformator in Langerak werd destijds geleverd door N.V. Willem Smit & co, transformatorfabriek. Van het plaatsen van die transformator in het huisje aan de Lekdijk is deze prachtige oude foto bewaard gebleven. Ik zocht nog wat verder op internet en ontdekte dat diezelfde Willem Smit in april 1886 i

Soms is het echt ongelooflijk hoe snel de lucht kan veranderen, daar kom je wel achter als je wat hoger woont. Onze slaapkamer ligt aan de galerijkant en toen ik daar vanmorgen de gordijnen openschoof nadat ik een lekkere douche had genomen zag ik een zonnige wereld met een blauwe lucht.  Na een paar minuten kwam ik de huiskamer in aan de andere kant van het appartement en daar kreeg ik een heel ander beeld. Zo anders dat ik mijn fototoestel haalde om er een paar foto's van te nemen vanaf het balkon. Rechts is er nog veel licht maar het is duidelijk dat er zich een bui aan het vormen is. Geen twijfel mogelijk, we krijgen nattigheid. En links neemt het wolkenveld nog meer toe, ik kan de leuke plannetjes die met buiten te maken hebben voorlopig wel even vergeten.   Ik heb in mijn hoofd zitten dat de maand maart verleden jaar zoveel mooier was. Heb het nagekeken op mijn blog en zie daar wel aardig wat zonnige foto's. Voor dit soort dingen heb ik geen geheugen maar heb het even o

Gisteren had ik afgesproken met blogvriendin Jeanne om te gaan fotograferen. Wij doen dat regelmatig maar door al dat Coronagedoe hadden we elkaar al een poos niet gezien. Heerlijk om dan onder het genot van een kop koffie weer even bij te kletsen. Jeanne heeft hetzelfde fototoestel als wat ik net gekocht heb maar al wat langer dus kon veel vragen over instellingen van mij beantwoorden. Daarna reden we naar Broek in Waterland voor wat praktijklessen. Het dorp heeft een beschermd dorpsgezicht en telt tientallen rijksmonumenten, je kan je hier echt vergapen aan de huizen. Dit was het eerste huis wat we zagen toen we het dorp in liepen, statig, een echte schoonheid.  Prachtig toch, zo'n dakrand. Blijkbaar is dit huis in 1989 nog gerenoveerd. Aan de lucht is te zien dat het 's morgens nog zwaar bewolkt was, maar in de middag klaarde het op en scheen volop te zon. Kijk maar eens wat een blauwe lucht op deze foto. En zo'n huisje in een snoepjeskleur erbij maakt de foto helemaal a

De schoonzus en zwager waar we altijd mee wandelen hebben sinds een jaar of twee een volkstuin waar ze ontzettend gelukkig mee zijn. Om elkaar te ontmoeten hadden we op het volkstuincomplex afgesproken, lekker in de buitenlucht. We hadden een goede dag uitgekozen, het was prachtig weer gisteren. Ze hebben al veel gedaan in de wat verwaarloosde tuin, oude bomen weggehaald, struiken gesnoeid en een kleine moestuin aangelegd.  Ik had mijn fototoestel meegenomen om wat foto's te nemen maar we hadden het zo druk met alles te bekijken dat daar vooralsnog niets van kwam. En toen gingen we aan de koffie in de zon met de verse gevulde koeken die wij hadden meegenomen.  De jas ging uit en we hadden zoveel te bepraten dat ik de tijd vergat. Totdat Mart opeens opstond, die had vlak na de middag een afspraak met een fietsvriend.  Ik kon nog net een foto nemen van een mooie toef smeerwortel terwijl Mart al naar de auto liep. Bij het parkeerterrein stonden bloembakken met prachtige ranonkels en d

Ik zet niet alle boerderijen die ik fotografeer voor de beeldbank op mijn blog maar deze verdient wel een plekje. Het is een  Rijksmonument en die instantie o mschrijft het als volgt:  In oorsprong 18e eeuwse boerderij onder rieten zadeldak met wolfeind aan de voorzijde, opgetrokken in baksteen, rondom zwartgeverfde gecementeerde plint. In het interieur drie 18e eeuwse tegeltableaux, respectievelijk voorstellend, de opstanding, de ontsnapping uit Loevestein, een ijsberenjacht.      Had ik dat laatste nu maar eerder geweten want ik ben binnen geweest en heb met Ineke van Dijk en haar man gesproken. Ineke is een bekende beeldhouwster en verschillende werken van haar hebben in Stolwijk een plekje gekregen. Nou ja, misschien ga ik er nog weleens buurten als ik daar weer ben om foto's te nemen. Het huis is verkocht maar nog niet opgeleverd, er moet eerst geruimd worden en dat is een flinke klus want er zijn ook nog wat bijgebouwen. Er komt een Bed & Breakfast in wist het echtpaa

Als laatste in de serie Toerist in eigen stad wordt het mooie stadhuis van Gouda in het zonnetje gezet. Bij wijze van spreken dan want alhoewel een blauwe lucht achter dat lichte gebouw mooier was geweest liet de zon zich niet zien die dag.  Het vijftiende-eeuwse stadhuis is een van de oudste gotische stadhuizen van Nederland In 1395 kocht het stadsbestuur van Gouda het marktveld van de heren Van der Goude om daar een stadhuis te bouwen. Toch zou het nog tot 1448 duren voordat men begon te bouwen en dat kwam omdat er voorheen gewoon geen geld voor was.   In mijn ogen staat het helemaal recht en toch is er niet geheid. Er werd gebruikgemaakt van enkele vlotten van zware eiken balken. Ongelooflijk, zo'n groot, zwaar gebouw op die slappe veengrond hier en dan toch niet verzakt.   In de meeste Nederlandse steden staat het stadhuis ààn het marktplein in plaats van erop. In Gouda staat het stadhuis letterlijk in het centrum van de binnenstad met de markt er omheen. In de middeleeuwen

Als je op de Westhaven in Gouda loopt en je kijkt vanaf een afstandje langs de mooie oude gevels die daar staan dan valt deze naar voren hellende gevel direct op. De gevel werd op vlucht gebouwd, voorover hellend, om het regenwater niet langs de gevel te laten stromen. Je zou je bijna denken dat die voorgevel binnenkort om zal vallen maar niet is minder waar want het gebouw staat er al enkele eeuwen.   Het huis heet 'De Moriaan' en is een oud koopmanshuis waarin van 1600 tot aan de 18 de  eeuw de suikerraffinaderij en kruidenierswinkel 'In de Goecoop' was gevestigd en van de 18 de  eeuw af was het een winkel voor tabak, koffie en thee en kreeg het de naam ,,De Moriaan”.  In 1920 is het gebouw door de gemeente Gouda aangekocht om het te bestemmen tot huisvesting van het museum van oudheden. Deze collectie is overgegaan naar  Museum Gouda  en tegenwoordig zit hier het  Nationaal Farmaceutisch Museum. Zat want   de gemeentelijke cultuurbezuinigingen van 2011 zorgden ervo

Vlak achter ons appartementencomplex ligt een park waar ik weleens een wandelingetje maak. Het is er niet erg bijzonder maar het grenst aan de polder dus je kan mooi wegkijken, richting Haastrecht en de Vlist, Veel kleur zie je er nog niet, geen vroegbloeiende struiken of voorjaarsbollen maar na kris kras verschillende paden genomen te hebben ontdekte ik toch een toef narcissen. Meer heb ik er niet gezien. Ook met de watervogels was het dun gezaaid, die zaten blijkbaar ergens anders in de polder. Deze meerkoet was zo goed om mij een plezier te doen en te voorschijn te komen, zo kon ik nog wat levends fotograferen. Om het nog leuker te maken dook de meerkoet voorover het water in en liet mij zijn kontje zien. Omdat ik mijn fototoestel nog voor mijn neus had knipte ik nog een keer. Toch nog wat kleur, de beginnende bloem van het Groot Hoefblad, nog nooit gezien hier. Deze steel kan wel één meter hoog worden en groeit voordat de bladeren komen. Het insectenhotel wat in het park staat vind

Dit kunstwerk wat we midden op een groot grasveld zagen op het landgoed Keukenhof trok niet direct onze belangstelling maar op de terugweg naar de auto gingen we het toch even van dichtbij bekijken en zagen met onze neus er bovenop pas hoe prachtig het was gemaakt. Het is de 'Verzoeking van de Heilige Antonius' en een van de belangrijkste werken van de Amerikaanse beeldhouwer Paul Kubic .  Het is door de kunstenaar eigenhandig gegoten en afgewerkt. Kubic  woont en werkt al jaren in Nederland, is met een Nederlandse vrouw getrouwd.  Het kunstwerk beeld de verleidingen uit waaraan de heilige Antonius van Egypte volgens een legende blootgesteld werd om zijn geloof op de proef te stellen. Antonius werd in de woestijn bestookt door allerlei demonen en monsters. Een geliefd thema in de beeldende kunst want voorstellingen van de verzoeking van de heilige Antonius komen al op Italiaanse fresco's uit de 10e eeuw voor. Onder andere Michelangelo en de Nederlandse schilder Jheronimus B

Er staan op het terrein van het landgoed Keukenhof nog verschillende andere gebouwen, onder andere de Hofboerderij wat tegenwoordig een restaurant is. Op een heerlijk beschut terras kun je wat drinken en er is zelfs een kinderboerderij met wat speeltoestellen. Aan de andere kant van de Hofboererij ligt een mooie vakkentuin. Er stonden veel voorjaarsbollen in, ik zei het al eerder, we waren net te vroeg om die in bloei te zien. In het bos achter de tuin kun je een mooie wandeling maken. Deze dubbele narcis heeft de naam 'Rip van Winkel' gekregen. Leuk ik herkende de naam. Rip van Winkle is de hoofdpersoon van Nederlandse afkomst in een boek van Irving Washington, een Amerikaan. Heel lang geleden heb ik dat verhaal eens gelezen. Ook is er nog een grote moes- en bloementuin. De fruitbomen die tegen de muur geleid zijn waren al gesnoeid. Voor de bomen staan twee grote rijen met koude kassen. De ramen kunnen er afgehaald worden. Daar kan je als moestuin eigenaar alleen maar van drom