HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We hadden allerlei boodschappen te doen vandaag maar eerst wilden we een stuk wandelen om nog even te genieten van het mooie herfstweer. We reden daarom naar de kust, naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. Als kind liepen wij met mijn vader hier al te wandelen, op de middelbare school gingen we er met onze biologieleraar heen en later vanuit Stolwijk gingen wij vaak op zondagmiddag met onze kinderen hier wandelen. Maakt niet uit welk seizoen, het is er altijd mooi. Er lopen veel damherten en dit liefje wilde wel even wachten voor mijn lens.

Ja, ik weet dat de hele mensheid er al lang eentje heeft, maar ik dus nu pas. En dat alleen nog omdat van mijn oude mobieltje deze zomer de batterij stuk ging. Maar goed, een mens moet mee in de vaart der volkeren, dus ben ik nu in het bezit van een smartphone. Dat is nog wel even wennen zeg, ik zit weer helemaal in een leerproces. Gelukkig hebben dochter en schoondochter die ook in Stolwijk wonen dezelfde en kan ik met mijn vragen bij hen terecht. Die zal ik de komende weken nog genoeg hebben.

Weerman Gerrit zei het net al, het was prachtig weer vandaag. Nou, dat konden we zelf ook merken dus vanmiddag zijn we met Luuk en Saar lekker naar de speeltuin gelopen, die zich vlakbij ons huis in een nieuwbouw wijk bevindt. Er waren veel ouders en ook grootouders met hun kinderen en klein kinderen. Luuk wil natuurlijk overal op, in en onder en kleine Saar zit het allemaal tevreden aan te kijken.

Nog een van de weinige witte hortensiabollen in mijn tuin, bij de rest heeft het verval al toegeslagen. De meeste schermen van de hortensia 'Annabelle' beginnen nu te verkleuren en sommige zijn al bruin. We knippen niets af, ook als ze verdroogd zijn vind ik ze mooi. Verder is de tuin al aardig opgeruimd, eigenlijk zo gedaan. Moet ik er wel bij zeggen dat een buurman de tuin afgelopen zomer wat heeft nagelopen, want ook in grind komt op den duur onkruid en dat heeft hij aardig in de hand weten te houden.

Bloedserieus is Luuk bezig in onze tuin, hij knipt de dode stengels van de alliums weg. Je kan wel zien dat hij zijn mama regelmatig helpt met tuinieren, hij weet precies hoe hij met een snoeischaar moet om gaan. En opa is maar wat blij met zijn hulp, want nadat er de hele zomer niet veel in onze tuin is gedaan valt er nu wel het een en ander te doen.

Gisteren vanuit Frankrijk naar Nederland gereden en vanmorgen zat ik al weer op de markt in Oudewater met mijn loopgroepje koffie te drinken. We hadden natuurlijk wel eerst anderhalf uur gelopen, hè. Het kost me geen moeite om hier (of daar) zo de draad weer op te pakken, zo is ons leven nu. We kwamen naar Nederland voor een vijfentwintigjarig huwelijksfeest van familie en gaan eind volgende week nog voor even terug naar onze Franse stek.

Hier en daar bloeien er nog rozen, maar de rode roos die tegen hek van het kerkhofje staat heeft al mooie bottels gevormd. Het geeft iets extra's aan de struik, die bottels. Ik moet eraan denken om de rozen die rondom het kerkhof staan nog even een najaarssnoei te geven anders gaan de lange takken die er nu aan zitten breken en dat zou schade aan de roos kunnen aanrichten. Ik zal maar eens een lijstje gaan maken met wat er nog moet gebeuren in de tuin voor we voor de winter weggaan.

Zijn vriendinnen stonden een stuk verderop en zagen er veel liever uit, maar zo ver reikte mijn lens niet, dus dan maar deze vervaarlijk uitziende jongen. Ik was wel blij dat er een hek tussen ons in stond. Onverstoorbaar stond hij te kauwen en keurde mij geen blik waardig. Nou, daar sta je dan, aan de kant van de weg, hangend boven een greppel, idiote geluiden te maken tegen een stier om zijn aandacht te trekken. Ik was blij dat niemand me hoorde. Wat je al over moet hebben voor een blogje!

Overal begint de wilde wingerd te verkleuren en omdat deze klimmer hier tegen veel huizen, schuurtjes en muurtjes groeit is het goed te zien dat de herfst zijn best doet. Ook het blad van onze braam op de onderste foto verkleurt mooi. Daar moet ik eerdaags alle oude scheuten wegknippen en de nieuwe scheuten die al volop gegroeid zijn, aanbinden. Dat is nog een heel karwei, want het zijn serieuze scheuten en er is wel wat kracht voor nodig om die allemaal in het gareel te krijgen.

Het weer van vandaag maakte veel goed van al het onweer en regen van de laatste paar dagen. En dat kwam goed uit, want we hadden de jaarlijkse herfstwandeling van onze dorpsvereniging. Nou zijn er niet zoveel mensen meer die een pittige wandeling aan kunnen dus we waren maar met zijn vijven, de rest zouden we treffen in het restaurant. Een prachtige wandeling ten oosten van St. Pierreville met mooie vergezichten, die gaan Mart en ik zeker nog eens maken en dan de beschrijving in het Nederlands vertalen. We eindigden voor het gemeentehuis van St. Pierreville waar juist onze overige dorpsgenoten uit de auto stapten. Ontzettend lekker en gezellig gegeten bij hotel "Les Voyageurs", ik ben meteen weer op de hoogte van alle nieuwtjes uit de omgeving.

De regen van gisterenochtend was nog maar een voorproefje van wat er vannacht viel. Hevige onweersbuien trokken over ons heen met zware regenval, het hield maar niet op. Vanmorgen vroeg nog code oranje in de Aveyron, Lozère, Hérault, Tarn en Ardèche en vanmiddag nog in de laatste drie departementen. Er zijn vier mensen omgekomen in het zuiden door het noodweer en nog zeker twee mensen worden vermist, de ravage  daar is enorm. Zelfs ons kleine riviertje raast door de vallei met een onheilspellend geluid. Wij hebben een stuk ingestorte muur in de fruittuin, op zich niets bijzonders, dat gebeurt hier wel vaker, alleen het herstel zal veel energie kosten. En we moesten dweilen in de gîte op de benedenverdieping. Die ligt met het achterste gedeelte in de berg en met extreem veel regenval komt er water naar binnen, hier zullen we echt wat aan moeten gaan doen. Wat, dat weten we nog niet precies, daar gaan we over praten en denken.

Na weken met prachtig weer kakt het nu een beetje in. De laatste twee dagen was het regenachtig en toen we vanmiddag naar Privas reden was het maar net droog. Op de hogere gedeelten van onze route hingen hier en daar nog wat slierten damp wat op de foto te zien is (klik op de foto voor een groter beeld). In Privas twee nieuwe banden onder de auto laten monteren, het verschil met de prijs in Nederland was te groot om dat te negeren.

Al vroeg in de ochtend liep ik met mijn fototoestel door de tuin. Heerlijk om op die tijd bezig te zijn, de zon aan een blauwe hemel en op de meeste bloemen en blaadjes nog wat dauwdruppels. De schaduwen worden langer, goed is te zien dat de natuur onverstoorbaar verder gaat met het proces van afscheid nemen van de zomer en zich opmaakt voor de winterrust.

Behalve dat een tijdrit van de Rally van Monte Carlo ieder jaar in januari in onze vallei wordt gereden, zijn er nog veel meer kleine en grote rallys die in onze buurt plaats vinden. Toen we afgelopen zaterdag vroeg in de avond Jan op gingen halen om te gaan eten in St. Pierreville was het weer raak. Voordat we in Les Peyses in de auto konden stappen werden we bijna voor de sokken gereden door afdalende racemonsters. Vanaf daar tot St. Pierreville moesten we regelmatig in de kant duiken om er weer een te kunnen laten passeren. Nou ja, vooruit maar, ik begrijp dat onze buurt zich daar voor leent en het leverde weer een leuk plaatje op.

Ach, je moet alles eens een keer meegemaakt hebben, in dit geval als handelaar op een rommelmarkt. Mijn buurvrouw Marie-Christine had het plan opgevat om wat oude spulletjes te verkopen, ik had ook nog wel het een en ander en wilde wel mee. De opbrengst zou ten goede komen aan de te restaureren broodoven in ons gehucht. Vanmorgen om half zes mijn bedje uit en om zes uur togen we met een volgepakte auto richting Privas. We konden nog maar net een plekje vinden tussen de andere handelaren, zo druk was het al. Het was helaas minder druk met bezoekers, tsja de toeristen zijn al naar huis. We hadden een magere opbrengst van negentig euro, maar we hebben wel veel lol gehad. Volgend voorjaar gaan we weer, dan naar La Voulte, dat is een betere markt. Dit is een foto van de handelswaar aan de overkant, ik vond de lamp zo geweldig!

Christophe, onze klusjesman kwam even helpen om de daktent van de auto te tillen. Dat ding is zwaar en onhandig, aan mijn hulp heb je dan weinig. Mart had al een plek vrijgemaakt in de garage en daar staat hij nu op een paar balkjes netjes tegen de kant. We hebben er dit jaar verschillende malen kort mee gekampeerd maar voor volgende jaar hebben we grotere plannen. Daar vertel ik nog niets over, dat moet nog even rijpen.

We hebben hier een prachtige nazomer, dag in dag uit stralend weer. Afgelopen week hadden we dan wel een dagje regen, maar dat was nodig ook. Met dat mooie weer houden we nog steeds siësta in de tuin en het favoriete plekje van manlief is dan de hangmat, daar kan hij een heerlijk tukje in doen. Ook de kinderen, kleinkinderen en de gasten maken er veel gebruik van maar mij zal je er niet in zien. Ik vind het al een heel gedoe om er in te komen en op de een of andere manier vindt mijn rug het niet prettig. Ik vlij me neer in een ligstoel, lees wat en dan zakken mijn ogen vanzelf dicht.

Eindelijk staat mijn volledige machinepark waar het hoort te staan. De diepvriezer links heeft een half jaar in de hal gestaan en staat nu waar hij hoort te staan, in de bijkeuken. Op die plek heeft anderhalfjaar mijn fornuis gestaan en die staat nu in de keukenhoek, waar hij hoort te staan. En de wasmachine staat nu op zijn plek, daar stond verleden week nog een afwasmachine, maar die staat nu ook waar hij hoort, in de keuken. Volgen jullie me nog? Geeft niet hoor, maar ik ben hier heel gelukkig mee, bijna alles in mijn huis schuift nu als een puzzel in elkaar.

Voor de verbouwing van ons huis stonden mijn glazen, borden, schalen en nog veel meer in een donkere, ingebouwde kast die eigenlijk veel te klein was. Nu de keuken bijna klaar is heb ik veel meer kastruimte tot mijn beschikking en zelfs een heuse servieskast, wat ik altijd graag wilde. Dat mooie servies wat er staat heb ik van een lieve schoonzus gehad, het is nog van haar moeder geweest, waarschijnlijk een jaar of zestig oud. Ook ben ik tegenwoordig goed voorzien van allerlei soorten bierglazen, een kadootje van Belgische vrienden. En het mooie is, ik kan het allemaal kwijt, eindelijk!

We zijn weer thuis in ons rustige, kleine gehucht tegen de flanken van een berg, omringd door kastanjebomen. Hier geen toeristische drukte, wegen vol fietsers en gelikt uitziende dorpen en steden. Gewoon de voltallige gemeenteraad die uitrukt om de wegen te repareren. De wat forse man in korte broek (loopt ie altijd in) is onze burgemeester en het is zijn tractor die gebruikt wordt, hij is tenslotte boer. Ze houden het simpel hier maar ik weet zeker dat ze na de klus met zijn allen aan een heerlijke maaltijd hebben gezeten in het gemeentehuis, wat een professioneel uitgeruste keuken heeft. Dat weer wel.

We bezochten vanmorgen Sault, een stadje omringd door lavendelvelden. Jammer dat het nu niet te zien is, maar in juni moet het hier een feest van geur en kleur zijn. Een half uur later maakte ik de onderste foto in de Gorges de la Nesque, een woeste kloof met fantastische rotsen boven een afgrond. De weg "hangt" zo'n twintig kilometer lang aan de rotswand en biedt een schitterend uitzicht.   Dat is geen sneeuw daar op de achtergrond, het is het kale gedeelte van de Mont Ventoux vandaar de uitdrukking "Kale Berg". Tot ver in de omtrek zie je de berg oprijzen in het landschap. 

Vandaag werd er op mijn tempo gefietst, heerlijke binnendoor weggetjes met aan beide kanten druiven die bijna rijp waren. Deze boer was al aan het oogsten, consumptiedruiven die voorzichtig in kistjes gelegd werden. Ons einddoel was de mooie stad Carprentas waar we op een zonovergoten terras een lekkere lunch gebruikten en daarna wat rond slenterden. Ik heb me ingehouden wat betreft het aanbod van de mooie winkels, alleen aan het verjaardagskadootje voor onze kleindochter Saar konden we geen weerstand bieden.

Mart was zeker niet van plan om een bepaalde tijd neer te zetten, boven komen was voldoende. Om tien uur startte hij in Bedoin en reed ik hem vanaf de camping al gauw voorbij. Op tien kilometer heb ik hem opgewacht en toen vond ik al dat hij een goede tijd maakte. Nog twee keer is hij voorbij gegaan en iedere keer was hij er sneller dan ik verwachtte. Hij finishte op twee uur en tien minuten en op de foto's is te zien dat hij zeker niet 'dood' aan de eindstreep kwam. Dit las ik vandaag nog op internet: De betere amateurs doen er minder dan twee uur over of een gemiddelde van iets meer dan 10km/uur. Maar iedereen is vrij om de klim te doen. Slechts één advies: kom voorbereid of je zal zwarte sneeuw zien in plaats van witte stenen! Dan heeft die kanjer van mij met zijn vijfenzestig jaar toch goed gepresteerd! Hij vond het pittig maar is heel tevreden over zijn prestatie. Ik heb heel wat mensen vandaag zien lopen met de fiets aan de hand, jongeren zowel als ouderen. Maar

Vandaag naar de Provence gereden met als doel een camping aan de voet van de Mont Ventoux. Geen snelweg maar een heerlijke touristische binnendoor route door de zuidelijke Drôme, langs de wijnvelden van de 'Côtes du Rhône'. Voor we de camping opzochten zijn we eerst de berg opgereden, Mart wilde de route verkennen. Indrukwekkend, ik kan niets anders zeggen, zelfs Mart was geïmponeerd en die moet die pukkel beklimmen. De bovenste foto toont de laatste kilometers van de beklimming, vanuit Bedoin  is het 21 km. stijgen. De foto hieronder heb ik boven op de top genomen. Omdat er momenteel weinig wind staat, het kan flink tekeer gaan op de Mont Ventoux, heeft Mart besloten om meteen maar morgen zijn uitdaging aan te gaan met de berg.

Langzaam begint het blad van de druiven te verkleuren, maar niet alleen dat van de druiven. Als ik naar de tegenoverliggende helling kijk die vol staat met bomen, kan ik hier en daar al wat lichtbruine plekken zien. En als ik 's middags zit te lezen onder de plataan valt er pardoes een groot blad op mijn uitgestrekte benen. Het valt niet te ontkennen, de herfst doet, gelukkig nog langzaam, zijn intrede. Maar het weer is prachtig, strakblauwe hemel en dat al dagenlang. Volgens de meteo blijft het voorlopig zo. Wij klagen niet!

Ongelooflijk, wat heb ik een tomaten. Op de foto staan vier van mijn zes planten, en die zes hangen ook zo vol. En denk nu niet, ze moet nog beginnen met plukken want ik heb er al vijftien kilo afgehaald. Dat wordt nog even stug doorwerken, want het meeste gaat in potten om er deze winter plezier van te hebben. Twee leiboompjes staan naast elkaar tegen deze muur en ze hangen allebei vol peren. Van dit boompjes is al wat geoogst en de mooie grote peren liggen in huis na te rijpen. Ondanks de wat mindere zomer kunnen we hier van een goed oogstjaar spreken, zowel in de moes- al in de fruittuin. Dit is mijn laatste maandagse moestuinblog van dit jaar. Ik zal ongetwijfeld nog wel wat vertellen over de tuinen, maar dan niet perse op maandag. Deze week ga ik een nieuw thema starten. Op een bepaalde dag in de week alleen een foto, geen verhaaltje erbij. Maar op die foto ga ik extra mijn best doen en het zal ongetwijfeld vaak macrofotografie zijn. Er moet ontwikkeling zijn!