HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Jarenlang verzamelde ik recepten. Ik knipte ze ergens uit en plakte ze op A4tjes die dan weer in plastic insteekmapjes gingen. Drie mappen vol had ik en ik sleepte ze zelfs jarenlang mee heen en weer naar Frankrijk. Ze zijn zoveel gebruikt  dat ze aan de buitenkant helemaal versleten zijn. En nu liggen ze bij het afval nadat ik eerst al het papier uit de mapjes heb gehaald, want we doen hier wel aan afvalscheiding hè. Ik gebruikte de mappen de laatste tijd niet meer, sla mijn recepten op in een elektronisch kookboek, wel zo handig. Ik lees diverse kookblogs en als ik iets van mijn gading zie gaat het hop, in mijn eigen kookboek, keurig in rubrieken. Bij het leeghalen van de insteekmapjes kwam ik wel heel wat oud sentiment tegen. Een saladerecept van een collega, ik herkende zelfs zijn handschrift nog en een toffeetaartrecept van een te jong gestorven vriendin. Ook lekkere recepten van mijn Franse buurvrouwen, geschreven op servetten tijdens het jaarlijkse repas. Ik heb ze niet meer n

Onze oude klok liep niet goed, sloeg met een dof geluid en er zat een wijzer los. Vriend Jan maar eens uitgenodigd want hij is immers de klokkenman. Jan handelt in antiek en in het verleden heeft hij jarenlang klokken in Frankrijk opgekocht, daarna opgeknapt en in Nederland weer verkocht. Hij kwam met zijn gereedschap in zo'n oude spanen sigarendoos, heeft de klok nagekeken en Mart laten zien hoe hij onderhoud moet plegen aan de klok. Nou, die loopt weer als een tierelier en slaat met een prachtig geluid.

De boeren hier in de directe omgeving leven van schapen en kastanjes dus het is niet gek dat er ieder jaar hier in de buurt een grote wedstrijd schapendrijven gehouden wordt. Een bepaalde proef telt zelfs mee voor het nationale kampioenschap. Wat opviel was dat er veel vrouwen aan meededen en ik kan je verzekeren, die staan hun mannetje. Want het is echt niet eenvoudig om zo'n stel eigenwijze schapen te laten doen wat jij wilt met behulp van je hond. De wedstrijd trok veel bekijks van vooral boeren met hun gezinnen die hoogstens een fotootje maken met hun telefoon. Ze vinden het dan ook helemaal geweldig dat ik daar rondloop met mijn camera en zichtbaar interesse toon. Er werd zelfs plek vrij gemaakt aan het hek voor mij.

Toen we gisteren tegen de avond nog even bij vrienden waren was er op het weiland tegenover hun huis een boertje aan het hooien of eigenlijk moet ik zeggen balen aan het persen. Ik had voor dat werk nog nooit zo'n klein machientje gezien maar hier op een klein terras was het ontzettende handig. Het grootste deel van de arbeid moest met de hand gebeuren, dus hooi erin harken en de baaltjes eruit halen. Prachtig gezicht en het leverde een paar mooie plaatjes op.

Het licht is voor mij altijd het eerste sein dat de nazomer is begonnen. De schaduwen worden langer, het licht zachter. Heerlijk deze tijd, dat nagenieten. Ik maakte deze foto gisteravond terwijl we buiten zaten te eten, dat kan nog steeds hier. Het rotansetje op de foto was een van de eerste zaken die we 22 jaar geleden aanschaften. Het heeft zijn beste tijd gehad, ziet er van dichtbij wat sjofeltjes uit. Dit weekend via Marktplaats vier nieuwe stoelen in prima staat gekocht voor heel weinig. De verkoper woonde in Scheveningen en in die plaats staan ze nu al in de garage bij onze zoon en schoondochter die daar ook wonen. Marktplaats en behulpzame kinderen, een goede combi.

Toen wij 22 jaar geleden hier neerstreken noemden we de bewoners van dit huis altijd mijnheer een mevrouw 'Snorremans', je moest toch wat om iedereen uit elkaar te houden en mijnheer had en heeft nog steeds een mooie snor. Voor het echtpaar Veysan heeft het huis eerst jarenlang als weekendhuis gediend en na hun pensionering zo'n tien jaar geleden zijn ze het permanent gaan bewonen. Omdat het huis wel erg klein was hebben zij toen aan de dalkant en aan de rechterzijkant een stuk bij laten bouwen. Dit huis ligt met meest vooraan op de helling en het heeft een prachtig uitzicht in de vallei. Vergis je niet, onder dit deel ligt nog een etage en daaronder nog een grote kelder. Weer daaronder liggen zijn terrassen, waar zelfs een ezel loopt die zijn aanwezigheid kenbaar maakt door luid te balken.

De deur van het kleine keldertje viel van ellende bijna in elkaar en moest nodig vervangen worden. Ook op het zoldertje boven de badkamer zou een goede afsluitende deur wel prettig zijn. We doen hier graag aan hergebruik dus Mart ging eerst eens kijken wat er eventueel beschikbaar was want tijdens de renovatie van het hele pand zijn in alle deuropeningen nieuwe deuren gekomen, dus er stond vast nog wel wat bruikbaars. Voor de kelder kon hij de oude deur van de schuur wel passend maken. Hij vond zelfs nog een oud slot, maar kon de bijbehorende sleutel niet meer vinden. Geen nood, Marie-Christine heeft drie grote bossen oude sleutels en een daarvan sleep Mart op maat. Nu rest nog de vraag of het ijzerbeslag blauw blijft of toch zwart geschilderd gaat worden. Op de plek van de grote openslaande deuren van onze slaapkamer zaten eerst twee houten staldeuren, het was immers een hooizolder geweest. De ene helft is gebruikt om een t.v. tafel van te maken, met grote industriële wielen e

We eten nu al vanaf half juni uit de moestuin en ik vind het een sport om dan verder geen groenten meer in de supermarkt te kopen. Het is natuurlijk de kunst om voor bepaalde groenten steeds weer een ander recept te vinden, anders gaat het vervelen. Neem nou courgettes, die heeft iedere moestuinder altijd in overvloed. Deze courgette taart is mijn laatste vondst op internet en hij smaakte heerlijk. Op een bodem van bladerdeeg wat parmezaan strooien en in laagjes courgetteplakjes (ik kreeg ze mooi fijn met de komkommerschaaf) en geitenkaas in plakjes of verkruimeld. Klop twee eieren los met wat room, verse tijm en zwarte peper en giet dit over de taart. Een klein half uurtje in een oven van 200 graden en smullen maar. Ik diende hem op met een tomatensalade; schijfjes tomaat met een fijngesneden rood uitje en daarover een lekkere vinaigrette.

We waren deze zomer nog niet op de brocantemarkt van La Voulte geweest en omdat de meeste toeristen nu wel naar huis zijn vonden we dat we maar eens vroeg uit bed moesten gaan om te kijken of er nog iets van onze gading was. Het was inderdaad niet druk en er waren heel veel leuke dingen te koop. Maar bij alles wat ik zie denk ik tegenwoordig eerst na of ik het wel een plekje kan geven want het heeft op onze leeftijd geen zin meer om spullen op te stapelen. Wij moeten juist ontspullen. Maar dit beeldschone ijzeren mandje kon ik  echt niet laten staan, mooi om de uien in te bewaren.   Je vindt van alles op zo'n markt, leuke kitsch, spulletjes uit grootmoeders tijd, kleding, boeken en je kunt er zelfs een set banden aanschaffen. Maar het allermooist vond ik toch de drie dames op de onderste foto, heerlijke types om naar te kijken.

Nadat hij al het schilderwerk  in en buiten de tuinkamer (links op de foto) had afgerond vond manlief dat ook de luiken aan een nieuw verfje toe waren. Het laatste luik (dat kleintje helemaal boven) is net opgehangen. Ook de oude kelderdeur heeft een likje gekregen. Op het oog ziet deze deur er wat haveloos uit, maar vergis je niet, hij is van heel dik kastanjehout en zal ons ruimschoots overleven. In dat gaatje rechts naast het sleutelgat past precies een vinger, zo trekken we hem altijd dicht. En dat vierkante gat linksonder is lekker handig voor een snoer of een waterslang, net om de hoek zit een kraan. Van het volgende project waar hij inmiddels mee bezig is laat ik volgende week een foto zien.

Net als Jany heeft buurvrouw Jacqueline haar huis al vijftig jaar. Het was een ruïne en is nieuw opgebouwd met oude stenen. Het wordt gebruikt als vakantiehuis, Jacqueline en haar volwassen kinderen wonen in Grenoble. Dit jaar was ze vijf weken hier, daarna zijn er nog twee zonen met hun gezin in geweest. De laatste jaren wordt het steeds minder gebruikt, Jacqueline wordt ouder. Jammer, want voor mij is het altijd heel gezellig als ze er is. Onze tuinen grenzen aan elkaar en we maken vaak even een praatje als we in de tuin bezig zijn of we gaan even wat bij elkaar drinken. Ik mag hopen dat ze nog jaren gezond blijft en hierheen kan komen.

Het is er maar één, hij is ook niet erg groot maar ik ben er toch gelukkig mee. Ik had nog nooit eerder pompoenen gepoot, ze nemen zoveel ruimte in. Maar aangezien ik in de klein fruittuin dit jaar nog wel wat plek had kwam de plant daar terecht. Uiteindelijk is er aan een hele lange sliert met bladeren maar eentje gegroeid, maar dat zal wel door een gebrek aan water komen. Op die plek komen we niet zoveel met de gieter. Volgend jaar een tweede poging.

Dat is een tegenvaller! Geen pruim te bekennen in de boom van buurvrouw Jany. Verleden jaar was er een overvloed, prachtige Reine Claudes waar ik potten vol heerlijke jam van gemaakt heb. En nu echt niets, nada, rien du tout. Ik mag wel plukken van de wilde pruimenboompjes van Marie-Christine, maar uit die kleine pruimen laat de pit heel moeilijk los, een heidens karwei. Buurman Patrice heeft ook nog een prachtige pruimenboom staan waar genoeg aan hangt, maar die pruimen zijn nog niet rijp. Nog even geduld.

Als we de natuur haar gang lieten gaan was ons kleine dorp binnen een paar jaar overwoekerd met groen, dat gaat heel snel hier. Dus moet er af en toe ingegrepen worden, zoals hier op het dak van de garage. Het linker gedeelte is van ons en dat is jaren geleden vernieuwd. Nu was de klimop alweer bezig onder de pannen te kruipen en dat moeten we niet hebben. Er zijn ook nog wat overhangende takken weggeknipt en zo kan het er wel weer een jaartje tegen.

Ik kom uit een groot gezin en bijna al mijn broers en zussen hebben krullend haar of in ieder geval haar waar een 'slag' in zit. Alleen mijn zusje wat onder me komt heeft echt stijl haar en ik heb ook niet echt vooraan gestaan bij het uitdelen van een leuke bos. Heel fijn en slap haar waar weinig mee te beginnen valt, kort houden dus maar. Nee, dan de zus die daar naast me zit. Een heerlijke krullenbos, vroeger liet ze het zelfs ontkroezen, dat was in een tijd dat stijl haar gewild was. Dus was ik blij met de foto die schoondochter Christianne me stuurde. Onze kleine Saar met echte krullen! Dit doet mijn omahart smelten. En nu maar hopen dat ze blijven, die krullen.

De wandeling bij Chambon die we vandaag maakte is zeker niet geschikt om in het voorjaar te doen. Dan zijn onze beenspieren na de winter daartoe nog niet in staat. Die spieren worden hier in de loop van de zomer getraind, al was het alleen al door het voortdurend stijgen en dalen op de terrassen onder ons huis. We stegen vandaag in één keer van 400m naar 820m. en we deden daar anderhalf uur over met af en toe even bijten. Maar als je eenmaal boven bent krijg je ook wat, fabelachtige uitzichten naar beide kanten. Je loopt daar over een graad en ziet vanaf die hoogte de rivier de Rhône, verderop de Pré Alpes en natuurlijk de bergen van de Ardèche. Ook het afdalen ging in één keer, er kwam geen einde aan maar eenmaal bij de auto was dat zo weer vergeten. Dan blijft er een voldaan gevoel over.

Vanmorgen al vroeg naar een klein rommelmarktje hier in de buurt gereden. Het stelt niets voor, een twintigtal auto's in een weiland met daarvoor wat overbodige troep uitgestald. Maar, zeg nooit nooit, want er kan altijd wat tussen zitten wat jij nou net leuk vind. Deze zwijnekop bijvoorbeeld, best aardig boven de schoorsteen. Maar we hebben geen schoorsteen meer, dus heb ik hem maar laten liggen. Maar voor die prachtige oude aardewerken pot had ik nog wel ergens een plekje. Missie geslaagd. 

Mijn tuin was vanmorgen in jubelstemming. Het had vannacht flink geregend, urenlang en net niet te hard want anders ligt alles plat. Sinds begin juni was het hier nagenoeg droog dus wat was dit welkom. Nadat het stuifmeel opgedroogd was zoemde en fladderde het weer in de cosmea. Het valt niet mee om daar een foto van te maken, want die bloemen zijn zo licht dat ze bij het minste zuchtje wind bewegen en wind staat hier altijd wel. Dus geduldig (pfff) wachten tot de wind even wegvalt en dan maar hopen dat het insect blijft zitten waar ie zit. Knip, ik heb je.

Nadat we Floor op de trein naar huis hadden gezet hebben we een lekker broodje zitten eten aan de oever van de Rhône. Het was er warm, we zochten de schaduw van een boom op. Een uurtje later, op het parkeerterrein van de supermarkt in Privas, begon het hard te waaien en te regenen en terwijl we in de bergen van de Ardèche omhoog reden zakte de temperatuur van dertig naar veertien graden. Wij vinden het niet erg, even wat afkoeling en ons gras zal er hopelijk van opknappen.  

Hij had er zin in, deze marktkoopman vanmorgen in Privas, fluitend stond hij zijn tomaten bij te vullen. Hij had prachtige groenten in zijn kraam, maar jammer voor hem, ik had niks nodig. Alles wat er lag hebben we in onze eigen moestuin. Vanavond eten we een courgettesoep vooraf, daarna een salade met gemengde sla, rauwe ham, mozzarella en perzik (ook uit eigen tuin) en als dessert fromage blanc met aardbeien. Als aperitief gaan we de fles Clairette de Die die we onlangs van vrienden kregen maar eens soldaat maken. Een lekker droog worstje erbij, mmmm!

Ik las vandaag een artikel over straatfotografie waarin stond dat een goede foto in dit genre geen uitlegt behoeft. Nou, dan laat ik het hierbij maar...

Het zou vandaag wat minder warm zijn, dus prima wandelweer en dat kwam goed uit want dochter Floor wilde graag nog een flinke wandeling maken. In de buurt van Antraigues hebben we rond het dorpje Juvinas een mooie tocht gemaakt. Op de foto hieronder is goed te zien dat de hei begint te bloeien maar ook dat veel bomen al dor blad hebben door de droogte. Op de terugweg zijn we in Aintraigues gestopt en hebben daar op een leuk pleintje wat gedronken. Het was er druk, want op dat plein stond ook het huis van Jean Ferrat, de bekende Franse zanger die al jaren dood is maar nog steeds door de Fransen aanbeden wordt. Veel, vooral oudere mensen, gingen voor de ruit met de foto van de zanger staan en lieten zich dan vereeuwigen. De twee oudere heren zaten het lekker aan te kijken, al die drukte.