HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

 De laatste dag van augustus vandaag en het is nog steeds prachtig weer hier, niets te klagen. Toch merk ik dat we heel langzaam opschuiven naar de herfst. Het licht verandert namelijk. Dat harde licht van de zomer verdwijnt en daarvoor in de plaats krijgen we het mooie herfstlicht met die warme tinten.  Deze foto's zijn vanmorgen om half acht gemaakt tijdens mijn ochtendwandelingetje en ik loop dan te genieten want ik ben gek op deze tijd van het jaar. Het lijkt wel of er dan een zekere rust neer daalt over de natuur.  Lange schaduwen, het gras is nat van de dauw. We nemen een kopje thee en een boterhammetje en luisteren naar de stilte.

Toen we laatst terug kwamen lopen van de 'Ronde des Fours', de wandeling langs de ovens zag ik boven me aan een huis dit hele oude bord, ik denk dat het van gietijzer is gemaakt. Ik ben daar al ik weet niet hoe vaak langsgelopen maar heb nooit dat bord gezien, komt waarschijnlijk omdat het erg hoog hangt.  "La Feuille' kende ik niet maar dat kon ik snel terugvinden op een gedetailleerde wandelkaart en Google Maps. En ja hoor, die plek daar heet zo, nooit geweten. Dat is mooi in Frankrijk, de namen van die oude plekken waar wij er ondertussen heel veel van kennen bij ons in de buurt, vaak boerderijen of huizen, blijven gehandhaafd in de systemen. Die wandelkaart bijvoorbeeld is splinternieuw.  Als je hier op het platteland aan het rijden bent en je krijgt zo'n afslagje van niets, een klein landweggetje, zie je van die keurige witte bordjes staan, vaak wel drie onder elkaar die naar die plekken verwijzen. Heel handig als je wandelaar bent want ook in de ro

Als je de naam  Als je de naam van de stad op de boekomslag ziet begrijp je al dat dit geen vrolijk boek is, misschien wel een 'hopeloos 'boek. e mens is sterk, probeert zich te richten naar te toekomst, ook onder verschrikkelijke omstandigheden.  Het is het verhaal van Nuri en Afra die Syrië ontvluchten en proberen naar Engeland te komen.  Twee gebroken mensen door het verlies van hun zoon Sami, door de oorlog thuis en wat ze allemaal moeten meemaken als vluchteling. De reis die ze maken is gevaarlijk en moeilijk. Eerst naar Turkije, dan met een onveilig bootje naar Griekenland. De omstandigheden zijn slecht. Zowel Nuri als Afra worden op verschillende manieren aangevallen. Op een of andere manier vinden ze toch de kracht om door te gaan. Ze willen hun doel bereiken. Ze willen naar Engeland, waar Mustafa is. Dit is de neef van Nuri die hem heeft geïntroduceerd in het bijenhouder vak. Engeland wordt gezien als het meest veilige land. Maar om er te komen kost veel. Het kost

Deze foto van een echt Frans kerkhof maakte ik een paar weken geleden. Het kerkhof lag mooi daar, zo boven die wijnvelden. Wat opvalt zijn al de kruizen op de graven, dat heb ik nog nooit zo sterk gezien. Het zijn ook erg grote graven vind ik, in Nederland zijn de graven een stuk kleiner maar daar hebben we ook een stuk minder ruimte.  Mart en ik hebben al jaren geleden besloten dat wij niet begraven willen worden, wij zullen gecremeerd worden. En dan zeggen we tegen onze kinderen er altijd bij dat ze onze urnen die ze toch niet thuis op de schoorsteen neer zullen zetten maar in Frankrijk een plekje moeten geven. Wij willen graag dat een handje van onze as uitgestrooid wordt in de vallei en al s ze het Franse huis aanhouden willen we  dat de urnen een plekje krijgen op een schapje tegen de zuidmuur van ons begraafplaatsje. In het zonnetje met uitzicht op de vallei.

Onze auto had een defect en moest naar de garage. In de stoffige showroom daar stonden geen auto's maar wel ingeklemd tussen twee oude motoren deze bromfiets. Wat een leukerd, die kleur vooral, echt helemaal geweldig. Het is de Mobylette 'Mandarine' van Motobécane. Motobécane was een historisch Frans merk van fietsen, motorfietsen en bromfietsen waaronder de Mobylette en de Solex. Ik reed in mijn jonge jaren op een Kaptein Mobylette, zo'n grijze zonder vering. De importeur in Nederland van die bromfietsen heette Kaptein, vandaar de naam (informatie van mijn echtgenoot). Deze Franse uitvoering heeft voor en achter knipperlichten wat je in Nederland eigenlijk niet zag in die tijd en daarmee bedoel ik de zestig, zeventiger jaren. Maar wat ik nou het aller, allerleukst aan deze bromfiets vind zijn die oranje tassen, echt geinig. Dat maakt het helemaal af.  Ik zou er graag eens op gaan toeren maar dan wel in Nederland, bijvoorbeeld tijdens Koningsdag

De tomaten beginnen aardig op gang te komen maar er zouden er om deze tijd van het jaar meer rood moeten zijn. En dat zou ik wel fijn gevonden hebben want ik wil met inmaken beginnen. Zeven van de tien planten zijn na de hagelbui opnieuw geplant en de drie die nagenoeg niet beschadigd waren omdat ze tegen de muur staan geven me nu de meeste rijpe tomaten. Het verschil is op de foto duidelijk te zien. Misschien is het een goed idee om volgend jaar alle planten tegen de muur te zetten in plaats van dwars erop. De muur staat pal op het zuiden en die granieten stenen slaan behoorlijk wat warmte op, daar houden tomaten van. Ik ga het idee wat laten sudderen.   Zo staat de zoete aardappels er nu bij, verrassend vonden wij met al dat slingerende blad. Maar Wikipedia gaf uitkomst, de zoete aardappel is namelijk een plant uit de winde familie. En wat ik ook las is dat hij op de zevende plaats staat op de lijst van de belangrijkste voedselgewassen in de wereld. Respect voor di

 Terwijl ik tijdens mijn ochtendwandelingetje alweer aan het stijgen ben op het weggetje naar ons dorp komt Mart op zijn racefiets naar beneden rijden om een paar uurtjes te gaan fietsen. Dat doet hij nu al meer dan veertig jaar op zondagmorgen en hij is geen man die snel van zijn gewoontes afwijkt. Ik eet, al lezend want ik zit in een mooi boek, een boterhammetje in de tuin en ga me daarna douchen. Buurvrouw Jacqueline is gisteren nadat kinderen en kleinkinderen vertrokken zijn uit haar huis nog voor een week neergestreken in Le Serret en ik ga even bij haar buurten. We drinken een kopje koffie op haar grote terras en praten elkaar bij over kinderen, kleinkinderen en de bewoners van ons dorp. Mart komt terug van zijn fietstocht en na de lunch houdt hij een kleine siësta. Ik lees verder in mijn boek, werp af en toe een blik op mijn plantenborder waar allerlei insecten het ontzettend druk hebben en denk dan aan het Italiaanse gezegde 'Dolce far niente', het zalige

 Ze zijn prachtig, de nieuw aangeplante dahlia's in mijn tuin. Ware kunstwerkjes. En samen met het geel van de venkel op de vaas is het net een schilderij.

 In Joyeuse waar we een paar weken geleden waren stond er boven een mooi plein een aardig kerkje en de deur stond open dus dat nodigt uit tot een bezoekje.  Wat meteen opviel bij binnenkomst was de vaas met felgekleurde bloemen, dat stak mooi af tegen de lichte stenen en het verder eenvoudige interieur.  Grappig, de rugleuningen van de stoelen zaten aan elkaar vast per vier en waren zo tot banken gemaakt. Onder de kerk bij het pleintje zaten twee vrouwen al lekker kletsend lavendel af te ritsen. Toen ik vroeg waarvoor de lavendel was wezen ze naar het winkeltje aan de andere kant. De pop die daar stond droeg zelfgemaakte tasjes en in die tasjes zaten buideltjes gevuld met lavendel. Alles was te koop, ook de potten met zelfgemaakte jam ernaast.  Dit zijn duidelijk dames die de handjes laten wapperen!

 Hier hadden Luuk en Saar zich al de hele vakantie op verheugd, een bezoekje aan het klimpark. De rest van de familie was al meerdere keren geweest  en nu hadden zij eindelijke de leeftijd. Aquarock is vlakbij, aan het eind van onze vallei, boven het water van de Eyrieux en tussen de rotsen. Het heeft negen parcoursen en twee mega lange tokkelbanen. Eerst werd de uitrusting omgedaan door de instructeurs, heel belangrijk want dat moet goed zitten en daarna werd er gemeten hoe lang de kinderen waren. Luuk mocht, net aan, alle parcoursen doen, hij glom van trots. Zijn zus mocht de eerste drie doen, logisch want zij is nog maar vijf. Toen volgde de instructie waarbij papa natuurlijk hielp. Saar wist al heel snel hoe ze moest omgaan met de karabijnhaken.  Met papa voorop en achter haar opa voelde Saar zich helemaal veilig.    Als enige van de familie doe ik niet mee aan dit klauter, klim en hangwerk, niets voor mij dus ik maak de foto's. Eigenlijk is dat ook nie

Ik zou jullie nog even vertellen wat de inhoud was van de zware tas waar Mart mee liep te sjouwen afgelopen donderdag op Col de Sarasset. Het waren twee oude encyclopedieën, de Larousse Agricole en de Larousse Gastronomique.   Éditions Larousse is een Franse uitgeverij die gespecialiseerd is in naslagwerken zoals woordenboeken. Éditions Larousse is opgericht door Pierre Larousse. Een van de bekendste uitgaven is "Le Petit Larousse". Éditions Larousse heeft altijd haar activiteiten gericht op taal en de Franse taal in het bijzonder. Zo publiceerde het huis tijdschriften als "Vie et langage", alsmede tijdschriften als "Langue française" en "Langages". Ze heeft ook boeken gepubliceerd over taalkunde zoals de legendarische collectie "Langue et Langage". Veel uitgaven van Larousse zijn vertaald, onder andere in het Nederlands. (Bron: Wikipedia) De Larousse Agricole is van 1952 en telt maar liefst 1152 bladzijden vol met informatie

 Zoon, schoondochter en twee ondeugende kleinkinderen zijn na het weekend van de camping vertrokken en logeren nog een paar dagen bij ons. Het was vandaag een regendag dus ik ging met Chris, Luuk en Saar naar Aubenas om wat te winkelen. We hebben er wat rondgekeken en een lekker broodje gegeten. Ik nam een foto in een mooi oud straatje en Saar stal natuurlijk op het laatste moment weer haar tong uit. Het lijkt wel of de grote supermarkten al direct na de zomersluiting van de scholen beginnen met allerlei schoolspullen te verkopen. Meteen als je binnenkomt staan al deze spullen voor je neus en er wordt ook druk van gekocht. Dit vonden we wel heel erg grappig. Een volautomatisch machientje wat crèpes stond te maken. Heel leuk maar hoe ze nu verpakt gingen worden was ons niet helemaal duidelijk.