HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Behalve fietsen gingen we ook wandelen met onze gast, we doen het tenslotte alledrie graag. We liepen rond het mooie dorpje Banne en begonnen op het Place du Fort. Waar die naam vandaan komt kan je op de foto wel zien. Ons pad ging verder langs de olijfgaard onder aan de foto. Op het plein een oude fontein en een heerlijk terras waarop de rode parasols en dito stoeltjes ontzettend leuk stonden te zijn. De aankleding van het terras kleurt met de rode letters van de auberge, daar is over nagedacht. Boven het dorp kwamen we uit bij het kerkhof waar we even rondkeken. Dit graf was van 1941 en er worden nog steeds bloemen bij gezet, plastic weliswaar maar dat is nu eenmaal de gewoonte hier. Dit zal wel een familiegraf zijn, er stonden diverse fotootjes achter het hek. Misschien ooit aangeplant en daarna niet meer onderhouden? Mooie grote huizen kwamen we tegen, door de wijnbouw is dit altijd een rijke streek geweest. Maar of dit huis nog bewoond werd betwijfelden we. Het was warm dus af en

Afgelopen najaar en ook van de winter toen we hier waren was er niets meer van de artisjok in de moestuin te zien. 'Die heeft het opgegeven' zeiden wij tegen elkaar, stond er ook al zo lang. Tot onze stomme verbazing was de plant toen we hier begin april aankwamen weer uit de dood herrezen, stond weer prachtig te groeien en heeft inmiddels wel tien bloemknoppen, groot en klein. We eten ze niet, de plant staat er louter voor de sier en om er van te genieten. Het oog wil tenslotte ook wat Wij hebben de raad van een tuinvlogster ter harte genomen en dekken sinds een paar weken de grond in de moestuin af met grasmaaisel. Dat hebben wij genoeg want er valt hier heel wat te maaien. De grond droogt hierdoor een stuk minder uit wat weer scheelt in het water geven en met dat water zullen we met zijn allen steeds zuiniger moeten omgaan. En nog een voordeel, we hebben minder last van onkruid. De tomatenplanten groeien hard, de eerste tomaatjes komen te voorschijn. Sla is niet voor te eten

Dit mooie huisje kwamen we tegen toen we met de auto ergens onderweg waren en Jeanne en ik riepen natuurlijk meteen dat Mart moest stoppen. Die man heeft het niet makkelijk met twee fotograferende vrouwen in zijn nabijheid, hij heeft de afgelopen week heel veel geduld moeten hebben. Ik denk dat het een elektriciteitshuisje is maar of het nog als dusdanig in gebruik wordt weet ik niet. Maakt niet uit waar het gebouwtje voor dient, het is prachtig. Zo mooi gedaan, ook hoe de schildering links doorloopt in de aanbouw. Het plaatje op de deur was gewoon meegeschilderd, ik kon geen letters of cijfers meer onderscheiden.  Dit was de artiest, ik heb hem even gegoogled, hij heeft veel meer werk gemaakt. Hij komt uit de Ardèche, dat vind ik dan weer leuk.

Zoals we vaak met gasten doen fietsten we ook met Jeanne door het Eyrieux dal. We hebben geen extra fiets maar er zijn tegenwoordig overal E-bikes te huur, wat we in dit geval deden in Les Ollières sur Eyrieux, tevens het startpunt van onze route. Wij hebben dit traject al vaak gefietst maar het blijft genieten zo langs de rivier met zijn vele industriele gebouwen. En niet te vergeten de mooie boogbruggen. Op veel plekken zijn in het verleden waterlopen gemaakt naar fabrieken waar de machines door waterkracht werden aangedreven. De weg ligt hier bijna boven het water maar met grote steunberen wordt de rijbaan opgevangen. Heen en terug naar Le Cheylard waar we een heerlijke lunch gebruikten tref je behalve Les Ollières nog één klein stadje aan en hier en daar een klein gehucht of een enkel huis. Meer is het niet maar de natuur is overweldigend mooi. Ja, we moesten toch even die charmante helmen showen vonden wij en onze fotograaf maakte er iets leuks van.

Gistermiddag liepen Jeanne en ik ons dorp uit naar een stroompje waar ik vaak libelles zie vliegen, we hoopten er eentje op de foto te krijgen. Onderweg kwam ik dit leuke vlindertje tegen, nog nooit gezien hier. Ik heb het even opgezocht, het is het Boterbloempje. Een nachtvlinder die ook overdag vliegt.   Deze bloem staat hier op het ogenblik heel veel, de beemdkroon (knautia arvensis). Bij het water was er eerst geen libelle te zien maar na even wachten zagen we er eentje vliegen en daarna nog een. Valt niet mee om zo'n klein beest vanaf een afstand scherp op de foto te krijgen, dit was mijn beste poging. We gingen nog even verder in onze tuin, kleine vlindertjes waar ik de naam niet van weet maar die wel wilden poseren. Bij het scherpstellen zag ik pas dat deze roos onder de luis zit maar dat doet niets af aan de schoonheid van de bloem. Ondertussen een mengsel van spiritus, groene zeep en lauw water klaargemaakt waarmee de roos behandeld wordt. Werkt altijd.  

We raakten niet uitgeschoten in dat verlaten dorp, er is ook zoveel te zien. In deze mooie doorgang onder een huis is nog een verzameling potten en pannen en oude fruitkistjes te vinden. Het huis erboven is nog in goede staat. Water is er nog steeds, te zien aan deze waterloop. Niet zo gek want huizen werden in die tijd bij waterbronnen gebouwd, de eerste levensbehoefte. Tweehonder jaar oud is dit huis waar het jaartal in de steen is gebeiteld. De meeste huizen hier in de buurt stammen uit die tijd, ook het onze. Behalver de voorgevel staat hier ook nog een achtergevel, het dak en de zijmuren zijn nagenoeg verdwenen. Is er voor het dorp nog een smal asfaltpad, aan de ande kant is het alleen nog natuur, prachtig. Geen geluid dringt hier door behalve de vogels, insecten en de wind. Vriendin Jeanne vermaakte zich prima, ze bleef maar fotograferen. Vanuit dit raampje hadden de bewoners ooit een mooi uitzicht op de vallei. Dit pimpelmeesje vloog af en aan naar een spleet in de muur. Ze had

Nadat we gistermorgen gewandeld hadden en na de lunch een kleine siësta hadden gehouden vonden Jeanne en ik dat we in de namiddag nog wel even een fotoplek konden bezoeken. Dat werd het onbewoonde dorp La Rouvière niet ver van Le Serret waar we met de auto heen reden. Het eerste wat me opviel toen we het dorpje inliepen waren deze twee grote toortsen (Verbascum) die gewoon uit de muur van een huis groeiden. Als je het dorp aan de andere kant uitloopt is er alleen nog maar een wandelpad. De weg loopt dood bij dit dorp.  Alleen de voorgevel van dit huis stond er nog maar het moet ooit een mooi huis geweest zijn, waarschijnlijk van een wat rijker persoon. Dat kan je zien aan deze raamstenen, die zie je niet in een eenvoudig huis. Er is niets meer te zoeken achter deze oude staldeuren, het bordje 'verboden toegang' doet dan ook wat komisch aan want ook hier is alleen de voorgevel nog intact. Om de hoek is in wat ooit de schuur was de achtergelaten tractor nog net te zien, eens het