HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We hadden vanmiddag een lunchafspraak met vrienden in Antraigues, de plaats waar de bekende Franse zanger Jean Ferrat woonde tot hij stierf. Niko en Astrid wonen aan de ene kant van Antraigues, wij aan de andere kant, voor allebei een half uurtje rijden, dus...! Een lunch in Frankrijk is natuurlijk een volledige maaltijd met alles erop en eraan, dus je bent wel even zoet. Gaf niet, het weer was prachtig, we zaten op een heerlijk terras en in goed gezelschap. De kok is Frans, maar aangezien hij een Hollandse echtgenote heeft en in Nederland werkzaam is geweest spreekt hij uitstekend onze taal. Koken doet hij nog beter. Auberge 'La Castagno', mocht je eens in de buurt zijn.

Onze laatste gasten zijn vandaag vertrokken, het verhuurseizoen loopt ten einde. We hebben, evenals vorig jaar, goed gedraaid, mogen niet klagen over de belangstelling voor ons vakantiehuis. Één van onze gasten schreef in het gastenboek: Een écht juweeltje, smaakvol ingericht, een zee aan ruimte en een heerlijke tuin waarvan we ongestoord konden genieten. Nou, daar doe je het toch allemaal voor! We vinden het heerlijk dat onze gasten, stuk voor stuk allemaal fijne mensen, het hier naar hun zin hebben, genieten van de rust en de natuur en ons mooie huis.

Hij hangt, maar ik zeg nog niet dat hij blijft hangen, deze lamp. Het is zogezegd een twijfelgevalletje, alhoewel, nu hij een paar dagen hangt begin ik al wat te wennen. Dit drama ding past totaal niet bij de rest van de lampen, maar dat vind ik niet zo belangrijk, het is bij ons tenslotte geen showroom en ik hou wel van mijn samengeraapt zooitje. Als de lamp blijft hangen wacht me nog een aardig klusje. Al die pegeltjes zijn vuil, moeten eraf en in een sopje. We gaan het nog even bekijken!

Zomaar een fotootje van een oude broes op een muurtje, wat zo al de hele zomer een stilleven vormt. Het was een prachtige dag weer vandaag en we hebben onder het genot van een drankje gezellig zitten kletsen met onze gasten. Behalve dat het leven goed is heb ik verder niet veel te melden vandaag.

De roze- en witte stamroosjes in mijn border bloeien opnieuw, vol met rozen. Ik ben van plan om nog een roos aan te schaffen, maar die komt dan niet in de border maar aan de andere kant, aan de rand van het terras. Het bovenste terras wordt afgeschermd door een grote rij struikklimop , maar er is er eentje ter ziele gegaan. De muur eronder is door Mart klimopvrij gemaakt omdat daar de houtopslag moet komen en waarschijnlijk is er een stronk teveel afgezaagd. Eigenlijk vind ik het helemaal niet erg, nu kan ik daar een mooie roos gaan planten. Ik verheug me er al op, zelfs het uitzoeken vind ik leuk.

Een verse bos bloemen en de ingrediënten voor opnieuw potten vol  tomatensaus , dat nam ik mee toen ik vanmiddag de eerste keer uit de moestuin naar boven kwam. De tweede keer waren het worteltjes, aardappelen en peterselie voor bij de visschotel  die we vanavond eten. Wat is het toch een genot dat we al dat lekkers en moois zo uit onze eigen tuin kunnen halen. Hier kan de groenteboer niet tegenop, want ik weet zeker dat hier geen spatje bestrijdingsmiddel aan te pas is gekomen.

We waren gisteren en vandaag bij vrienden in de Haute Loire, een departement wat noordelijk aan de Ardèche grenst. Elly en Andre hebben daar een mooi huis met een fantastisch uitzicht op de Loire. Deze rivier, de langste rivier van Frankrijk, ontspringt in de Ardèche op een hoogte van 1400 meter boven de zeespiegel, aan de voet van de Mont Gerbier de Jonc (1417 m.), waar we op de heen- en terugrit langs kwamen. Over de juiste locatie van de bron bestaat enige onenigheid zodat je er op korte afstand van elkaar twee verschillende kan bezoeken: de bekendste (want door alle toeristen bezocht) te bewonderen in een stal van een boerderij waar het water gewoon uit de kraan komt, de andere (de echte volgens het bijschrift), onopvallend in een weide even verderop.

Mijn border staat er nog goed bij, dit dankzij de buien van de afgelopen twee maanden en natuurlijk mijn zorg. We hebben nog steeds gasten in ons vakantiehuis en behalve het huis moet ook de tuin prettig zijn om in te verblijven, dus besteed ik er veel aandacht aan. De rode valeriaan die ik half juni tot op de grond afknipte staat weer volop in bloei en niet alleen op deze plek. Op muren, in muren, in de moestuin, overal is het weer opgekomen. Ook verschillende geraniumsoorten zijn weer gaan bloeien, iets minder als hun eerste bloei, maar ik ben er toch blij mee.

Langzaam, maar gestadig vordert het laatste project van de totale renovatie van ons huis, de keuken. Deze bestaat uit twee delen waarvan er nu een deel (onderste foto) klaar is, maar dat was het minst moeilijk. Met de hoek waar alle apparaten komen zijn we, dat is duidelijk op de foto, nog volop bezig. Deze hoek heeft ook veel hoofdbrekens gekost, want wat we wilden pastte net niet, dus we moesten onze plannen aanpassen. Een heel oud huis zoals dit vraagt voortdurend om improvisatievermogen.

Toen ik gisteren mijn border een beetje opknapte knipte is tegelijk ook wat lange ranken van de twee druivelaars die we daar in de tuin hebben. Ze staan er eigenlijk alleen maar voor de sier, met de druiven doe ik nooit iets. Maar toen ik eens goed keek tussen al die wilde ranken zag ik dat er toch behoorlijk wat mooie trossen hingen. Het schoot me te binnen dat ik ergens een sappan had staan, ooit aangeschaft en nooit gebruikt. Om kort te gaan, druiven geknipt, wat afgespoeld, de helft in de bovenste pan, in de onderste pan vijf liter water, en de boel op het fornuis. Het water gaat koken en door de hete stoom staan de vruchten hun sap af wat in de middelste pan komt. Ik had vijf liter druivensap van witte druiven. Aangelengd met wat suiker is de smaak heerlijk. Mijn aanvankelijke bedenkingen tegen de pan zijn omgeslagen in enthousiasme. Na wat googelen op het net kwam ik erachter dat je sap kan maken met allerhande vruchten. Deze pan gaat meer gebruikt worden, dat is zeker.

Terwijl Mart weer een trainingsrondje wegtrapte, hij wil in september de Mont Ventoux gaan beklimmen, liep ik in huis wat te rommelen terwijl mijn wasmachine draaide. Bijna aan het eind van zijn programma, terwijl de machine stond te centrifugeren, hoorde ik verontrustende geluiden uit zijn binnenste komen. Ik wist meteen wat het was, die behabeugel die ik laatst kwijt was. Ik kon de machine gelukkig voortijdig stoppen en toen was het wachten op de fietsende servicemonteur. Die had 90 km. gereden met drie flinke cols, dus die was nog niet aan een kapotte wasmachine toe. Ik heb eerst een extra lekkere lunch voor hem gemaakt, toen heeft hij even een uiltje geknapt en nog een lekkere douche genomen. Daarna had mijn handy man binnen een kwartier de machine open en het beugeltje eruit gevist. Pfff, een pak van mijn hart!

Mijn lievelingsplant, de Gaura Lindheimeri, oftewel prachtkaars, heb ik nu ook in roze (ik heb de witte soort al jaren) en ik denk dat de soortnaam 'Pink Cloud' is. Helemaal zeker weten doe ik het niet, want er zijn er verschillende in het roze. Maakt verder niet uit, hij is mooi. Toen ik hem zag wilde ik de plant direct hebben, hoewel ik geen plekje meer vrij had in de border. Hij staat nu mooi te zijn in een grote pot op het terras en een dezer dagen ga ik eens met mijn tuinschrift voor mijn border zitten en noteren wat ik volgend jaar veranderd wil hebben. In dat nieuwe plan krijgt deze Gaura een prachtplek.

Mijn bovenbuurvrouw Jany heeft een grote pruimenboom staan, Reine Claudes en ik mocht komen plukken. Met een kleine emmer vol kwam ik weer naar beneden en ik hield er schoongemaakt bijna drie kilo aan over. Veertien potten heerlijke jam, aangemaakt met koek- en speculaaskruiden en een flinke scheut pruimenlikeur, eigen brouwsel van vriend Jan. Terwijl ik maar weinig alcohol drink heb ik toch de neiging om overal drank in te gooien. De appelschijfjes voor de appeltaart gaan in de rum, een drank waar bitterkoekjespudding nog lekkerder van wordt. Een restje port in de bramenjam en een scheut rode wijn in de pastasaus. Tsja, mijn kinderen spreken er schande van, maar ze eten wel alles op.

Het is in mijn moestuin alleen nog een kwestie van oogsten. We gaan al vroeg in oktober naar Nederland en het heeft geen zin meer om te zaaien of te planten. Zo'n mand met rode uien is toch een prachtig gezicht. De afrikaantjes die ik pas laat gezaaid had staan nu volop te bloeien tussen de tomatenplanten. Veel tomaten dit jaar die ik verwerk in salades en inmaak als saus in potten. Die gaan straks samen met alle potten jam in dozen die meegaan naar Nederland. Zo kan ik nog lang genieten van mijn moestuin. Soms kun je alles wat de moestuin geeft niet voor eten en dan schiet er weleens wat door. Ook niet erg want de bloemen van de doorgeschoten broccoli zijn mooi om te zien en geven weer extra kleur. Na de bloei trek ik de plant eruit en gaat ie als voer naar de kippenren van Marie-Christine. Zomaar weggooien doen we hier niet aan.

Oef, zondagmorgen om zeven uur opstaan, dat is vroeg. Maar ik kon met vrienden meerijden naar de rommelmarkt in Guilherand Granges en dat lokte me wel mijn bed uit, plus het zonnetje aan een strakblauw hemel. Een leuke markt, niet te druk en niet te groot, want na een kleine twee uur slenteren neem ik niet meer in me op wat er allemaal staat. Ik zocht al jaren een buitenbel maar ik wilde perse niet zo'n namaakding. Vandaag vond ik precies wat ik zocht, een excemplaar van brons met een prachtig geluid. Ook nog twee mooie kleine apothekersflesjes, dus voor mij was de markt geslaagd, zeker toen ik ook nog een foto mocht nemen van dit kleurrijke figuur die de boel opvrolijkte met zijn muziek.

Jarenlang heeft mijn buurvrouw Marie-Christine gewerkt aan haar droom, het realiseren van een grote kippenren met kippen, eenden en ganzen. Het heeft haar veel geld en moeite gekost want een groot terrein moest schoongemaakt en omheind worden. Ook een nachthok is er gemaakt. Aangezien Marie behalve een doorzetter ook een beetje prettig gestoord is moest er een feest komen om de kippenren plechtig te openen.  Er waren zo'n dertig mensen uitgenodigd en met behulp van vrienden was er een hele maaltijd gemaakt, die we ons goed lieten smaken. Salade met eieren, ganzenbout, allemaal producten van haar eigen beesten.  Als kleine meisjes heb ik ze leren kennen, Sarah van Marie-Christine en Sarah van Patrice en Silvie. Het zijn nu mooie jonge vrouwen.     Er werd veel muziek gemaakt, gedanst en gezongen.   Aan het eind van het feest werd de kippenren geopend door de kleindochters van mijn buurvrouwen Marie-Christine en Jacqueline.   Ja, we worden hier o

Zoals ieder jaar rond deze tijd ben ik met vriend Jan naar Mézilhac gereden om myrtilles te kopen, ieder drie kilo. Ze staan al in de suiker, morgen wordt er jam van gemaakt. Op de terugweg bewonderden we het mooie landschap van de Ardèche, dus ik stapte even uit om een foto te maken, waarop Jan zich afvroeg of een foto van hem niet mooier zou zijn. Nou goed dan Jan, een foto van het landschap en een foto van jou, je ziet er tenslotte nog goed uit voor je 72 jaar.

Gisteren was het een uit dag, vandaag een thuis dag en dat was hard nodig. Vanmorgen de bovenverdieping, drie slaapkamers en een toilet, schoongemaakt. Alle bedden zijn verschoond en het ziet er daar weer spic en span uit. Ondertussen had manlief bramen, tomaten en paprika's geplukt en daar ben ik vanmiddag mee aan de slag gegaan. De bramen staan een nachtje in de suiker, daar wordt morgen jam van gemaakt. Met de tomaten, uien, courgette en paprika maak ik een tomaten-basissaus die ik gebruik voor soep en pasta. Verleden jaar ook gedaan en ik heb er ontzettend veel plezier van gehad, tot de laatste pot is het opgegaan. Hierbij het recept: 4 kilo tomaten, 4 grote uien, 4 gr. paprika’s, 2 middelgrote courgettes, olijfolie.  Kleinere hoeveelheden kan natuurlijk ook. De tomaten snijd ik in stukken en dan gaan ze zonder water in een grote pan. Kook ze (zeker in het begin regelmatig roeren zodat het niet aan kan zetten op de bodem) tot ze helemaal zacht zijn en laat ze dan ook nog

Na weken gezellig bezoek van vrienden, familie, kinderen en kleinkinderen hebben we vandaag de laatste gast, onze dochter Floor, op de trein naar Nederland gezet. Daarna zijn we door gereden naar Grenoble waar een Ikea vestiging zit, we hadden iets nodig daar. Terug hebben we een prachtige route binnendoor genomen, de Gorges de la Bourne.  De weg is op vele plaatsen in de rotsen uitgehouwen en maar net breed genoeg voor één wagen. Hij lijkt zich in te sluiten door fantastisch hoge rotswanden, die op enkele plaatsen meer dan 60 meter loodrecht omhooggaan. We hadden de route al meer gereden maar  opnieuw was het fascinerend.

Floor wil graag een dagje shoppen als ze bij ons in Frankrijk is. We kozen dit keer Aubenas waar ik al heel lang niet in het centrum geweest was. Het was er gezellig druk, veel terrasjes en leuke winkeltjes, in niets lijkend op de winkelstraten in de Nederlandse steden waar je overal dezelfde winkels vindt. Ze is leuk geslaagd, we hebben heerlijk zitten lunchen en gingen tevreden naar huis. 

Het bleef wat bewolkt vandaag, jammer want onze wandeling had prachtige uitzichten en dat is bij helder weer toch mooier. De routebeschrijving was niet helemaal duidelijk, een beetje met de Franse slag gemaakt, dus we hebben hier en daar wat aan moeten passen. Daardoor kon ik ook de Nederlandse vertaling niet maken, dus deze wandeling gaat in de herhaling. Zijn de potten geraniums op het trapje niet prachtig? Het was een lust om te zien.

Terwijl Mart wat kilometers maakte op zijn racefiets maakte ik met Floor een zondagochtendwandeling waarbij we in St. Julien du Gua op het terras van het plaatselijke café een kopje koffie dronken. Terug naar huis om een douche te pakken en daarna naar St. Pierreville waar we lekker hebben zitten lunchen bij hotel Les Voyageurs. Thuisgekomen werd er een klein dutje gedaan en nog wat gelezen in de tuin. Prima zondagsbesteding!

In de ruim twintig jaar dat we ons huis hier in de Ardèche hebben is het nog nooit gebeurd dat de wilde zwijnen zo dicht bij ons dorp zijn gekomen. Dit is de door zwijnen omwoelde boomgaard van buurman Patrice en die boomgaard ligt vlak onder onze terrassen dus ook vlakbij mijn moestuin. Misschien moeten we het hek waar ze door zouden kunnen komen nog maar wat verstevigen. Ik moet er niet aan denken dat die beesten nog hoger komen want ze laten niets van je tuin heel, alles gaat er met wortel en al uit.

In het vervolg op mijn blog van 25 juli  hier nog een fotootje van de andere mannen in ons gezin. Ook dit zijn een stel vrolijke druktemakers, op Mart na, want die is vrij rustig. Ik denk dat ze dat drukke en lawaaierige van mijn familie hebben. Mijn moeder verzuchtte bij ons thuis weleens dat het wel binnenlandse oorlog leek, maar dat deed ze dan altijd met een lach op haar gezicht, want ze vond het maar wat leuk, net als ik nu.

Regeren is vooruitzien. Begin oktober komt mijn broer Joop nog een weekje naar de Ardèche en die wil altijd graag met Mart een projectje doen waar een begin en een eind aan zit. Er moet nog steeds een houtopslag gemaakt worden maar in de hoek waar dat voorzien is lag een kolossale berg stenen. Die stenen moesten verplaatst worden, maar niet te ver want we hebben ze daar in de buurt nog nodig. Met behulp van onze oudst zoon, die een oud shirt van zijn vader aantrok en de werkschoenen van zijn oom Joop was het klusje in een ochtend geklaard. Fijn, zo'n hulp.

Samen met dochter Floor naar Intre gewandeld, een plaatsje dat wat hoger in de vallei ligt, schuin tegenover ons. Op de leuke kleine camping Le Folastere  die daar is even koffie gedronken bij Xavier en Marie-Do en daarna heeft Michel, hun schoonzoon, ons het huis laten zien wat hij aan het bouwen is. In één woord, prachtig! Het ontwerp, de ligging en dan de materialen die hij gebruikt heeft . De muren zijn van stenen, leem en stro en het is de bedoeling dat het dak helemaal begroeid raakt. We zij vol bewondering voor wat hij daar maakt. Onderweg door het bos naar La Pervenche viel het ons op dat er bijzonder veel paddenstoelen staan. Geen wonder met die buien die er om de paar dagen vallen. Het is vochtig in het bos met de laatste dagen weer wat hogere temperaturen. Idiaal voor de groei van paddenstoelen.

De kinderen hebben een heerlijke tijd. Vanmorgen hebben we aan ons riviertje gezeten waar ze naar hartenlust konden springen en duiken. Gelukkig was het vandaag prachtig weer. Vanmiddag zijn we naar een avonturenpark geweest waar iedereen, behalve Sebas en ik, twee verschillende klimparcoursen heeft afgewerkt. Verschillende keren steken ze, hangend aan touwen, de rivier de Eyrieux over. Ze vonden het allemaal weer geweldig, jong en oud. En voor Sebas was er een apart parcours waar hij geen genoeg van kon krijgen en hij deed het erg goed. Serieus deed hij iedere keer zijn helm op. Over een paar jaar mag hij met de groten mee.

Met zes volwassenen en vijf kinderen in huis moet er in het groot gekookt worden, dus er komen ook grote pannen op tafel. Thijs van tien heeft zo nu en dan wel het gevoel dat hij zich een beetje moet uitsloven voor zijn twee nichten en hun vriendinnetje. Toen het na het eten toch weer wat spetterde hebben we de drie dames leren eenendertigen, een kaartspel wat Thijs tot in de finesses beheerst, dus weer was hij de flinke vent.

Eergisteravond zijn Jacek, Wietske, Thijs en Sebas aangekomen en gisteren is dochter Floor opgehaald van het TGV station in Valence. Vandaag zijn we naar de camping van zoon Bas gereden die gisteren jarig was want dat moest toch nog even met de voltallige familie gevierd worden. De jaarlijkse familie foto is gemaakt en we hebben een leuke dag gehad. We waren net thuis toen Martine, de zus van Wietske arriveerde met twee dochters en een vriendinnetje. Er is nu geen bed meer over hier, maar wat hebben we het gezellig.

Dit jaar hebben we heel veel roodstaarten in de tuin. Het zou kunnen dat het me andere jaren niet zo opgevallen is, maar dat lijkt me eigenlijk sterk, het zijn er gewoon veel nu. Ik verdenk de boeven er van dat ze mijn perzikenboompje, waar dit jaar veel vruchten in hingen, geplunderd hebben, andere jaren bleven die perziken keurig heel. De prachtige foto van een moedervogel die haar jong voert is (met dank) van Kurt, een van onze huurders.

Mart is van alle markten thuis, kan zelfs lassen. En als je dan aardige vrienden hebt die op hun terras een hekwerk aan het plaatsen zijn wat aan elkaar gelast moet worden pak je gewoon je spullen bij elkaar en ga je dat klusje klaren. Moet ik er wel bij zeggen dat er daarna een heerlijk dinertje wachtte, buiten op dat zelfde terras, wat we openden met een glaasje champagne, want die vrienden waren een tweede kleinkind rijker en dat moesten we even vieren.