HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Wij vieren vanavond met wat schoonzussen en hun partners oud en nieuw en we beginnen met een maaltijd, iedereen neemt wat mee. Op zoek naar iets lekkers als toetje kwam ik dit  recept  tegen met de mooie naam "Italiaanse liefde". Het wordt klaargemaakt met o.a. boerenjongens, dit zijn rozijnen op brandewijn, te krijgen bij de slijter. Nou werd er vroeger bij ons thuis weinig alcohol geschonken, maar ik weet nog wel dat we op oudejaarsavond, natuurlijk vanaf een bepaalde leeftijd, een glaasje boerenjongens kregen. Lekker vond ik het, vandaar dit toetje voor vanavond. De foto is deze keer niet van mij, maar gemaakt door de man van Caroline, haar kookblog  is een aanrader

"Huis van de Stad" heet dit nieuwe gebouw, verrezen achter het station in Gouda in de Spoorzone. Het is gewoon een ander woord voor gemeentehuis want het historische stadhuis op de Markt blijft haar  rol vervullen voor trouwerijen, recepties en culturele bijeenkomsten. Ik vind het gebouw wel mooi, het doet mij aan een honingraat denken. Maar na enig googelen kwam ik erachter dat het ontwerp is gebaseerd op de Goudse Stroopwafel. Het zou niet bij me opgekomen zijn, maar het idee erachter is leuk.

Negen jaar werd hij vandaag, onze oudste kleinzoon Thijs. Onbezorgd rolt hij door het leven. School, buiten voetballen met vriend Bart, zaterdags naar de rugby, zijn ouders en broertje, dat zijn de belangrijkste dingen in zijn leven. Hij houdt van lezen, met lego spelen en vandaag kreeg hij een elektrodoos en een koptelefoon. Wij hopen er nog veel van mee te maken, mag die onbezorgde tijd nog maar lang duren.

Toen we afgelopen weekend in natuurgebied het Naardermeer wandelden fotografeerde ik deze zwammen . Het is de gewone oesterzwam (Pleurotus ostreatus), een paddenstoel uit de familie  Pleurotaceae, het is maar even dat je het weet. Deze zijn goed eetbaar en worden ook gekweekt. Toch maar vanaf gebleven, want paddenstoelen plukken is al jaren verboden in Nederland. Toen ik op zoek was naar de naam van deze paddenstoel kwam ik op internet ook een foto tegen van de gele trilzwam, ook door ons gespot. Vonden het een vreemd flabbertje, wisten niet goed wat het was, maar we hebben nu duidelijkheid.

Als je de foto van gisteren met die mooi gedekte tafel ziet denk je vast dat wij een keurige familie zijn. Niets is minder waar. Het begint al met een oudste zoon die binnenkomt in een oud T-shirt met een gat in zijn mouw. Hij had wel een heel mooi kadootje voor zijn moeder bij zich, dat weer wel. Zijn jongste zoon wilde die ochtend alleen maar zijn joggingbroek aan, ook niet bepaald feestelijk. Hij toonde dan wel weer een voorkeur voor de keurige hoge hakken van zijn tante. Verder gaan er dan zes man/vrouw/kind zitten kaarten, éénendertigen. Ik kom uit een luidruchtige familie en mijn kinderen en kleinkinderen hebben dat geërfd. Een herrie dat dat stel maakten, ongeloofelijk. Maar ze hadden wel weer enorme lol, dat wel. Verder hebben we met zijn allen lekker zitten eten, ook de allerjongste. Zijn neefje snoepte liever, mag ook. Er is lang nagetafeld met de nodige likeurtjes. Dus het was af en toe een zooitje, maar wel weer een heerlijk zooitje. Een zooitje waar ik gelukkig van word!

Zo, alles staat klaar en de tafel is alvast gedekt. De invasie van kinderen en kleinkinderen kan komen. Op onze lange smalle tafel gaat bij dit soort gelegenheden een grote, brede plaat. Daar overheen een kleed van goudkleurig fluweel met daarop nog een kleed van doorzichtige stof. Die kleden heb ik ooit gekocht bij een zaak voor winkelinrichtingen, ideaal omdat het twee meter breed is. Het staat heel feestelijk en de kosten waren het niet. Twee kinderstoelen dit jaar en nog ruimte genoeg. Het gaat vast een fijne middag en avond worden.

Wij hadden vroeger thuis altijd een kerststal staan. Het opbouwen was al een feest. Eerst werd het grote dressoir ontruimd, wat daarna werd belegd met mos en ander groen. De  houten kerstal in het midden en dan mochten we de grote beelden uit het krantenpapier halen en voorzichtig neerzetten. Die beelden waren in de loop der jaren wel wat beschadigd geraakt, niet vreemd in een gezin met tien kinderen, maar dat was totaal niet belangrijk. Daarna leefde mijn vader, die bij ons thuis de groenvoorziening deed, zich uit met allerhande takken totdat het leek of de stal in een bos stond. Ik dacht dat er ook nog een ster met een electrisch lampje boven hing, daar ben ik niet helemaal zeker van. In ieder geval was het in mijn herinnering de mooiste kerststal van de buurt, dat is zeker.

Alles onder controle! Boodschappen zijn in huis gehaald, kersttulband is gebakken, stoofpeertjes zijn klaar, vlees staat te sudderen. Morgen zijn we met zijn drieën, tweede kerstdag met zijn tienen. Lekker eten en drinken is natuurlijk belangrijk deze dagen, maar het allerbelangrijkste is toch dat je samen met anderen de feestdagen kunt doorbrengen. Wij zien het als een rijkdom dat we met het hele gezin overmorgen aan tafel mogen zitten.

Dit is de 'Jacobsschelp', een tjalk uit 1899, onze bijzondere slaapplaats voor één nacht. We liepen gisteren en vandaag weer een gedeelte van het Trekvogelpad, van Diemen naar Bussum met als overnachtingsplek Weesp, waar in de Vecht deze boot op ons lag te wachten. Weer eens wat anders dan een kamer in een gewoon huis. Gistermiddag heel slecht weer, dus vanmorgen trokken we direct de regenkleding aan. Niet nodig, want toen we eenmaal buiten waren hield de regen na twee minuten op en bleef het de hele dag droog. Vandaag o.a. door het Naardermeer  gelopen, in 1906 het eerste natuurgebied wat werd aangekocht door Natuurmonumenten.

Voor het eerst heb ik geen kerstkaarten rondgestuurd. De laatste jaren maakte ik altijd een kaart  van een eigen foto maar dat kwam er dit jaar niet van, waarom weet ik eigenlijk ook niet. Ik vergat ook telkens kaarten te kopen, dus sorry familie, vrienden en bekenden, volgend jaar beter, maar bedankt voor jullie mooie kaarten, ik heb ze allemaal opgehangen. Zitten we gisteravond aan een glaasje bij deze kaarsjes, denk ik opeens, gôh, dit zou wel een mooie kerstkaart kunnen zijn. Dus bij deze, onze wensen voor jullie allemaal.

Het is natuurlijk nog even afwachten  tot middernacht maar ik denk dat we het gaan overleven, het  einde der tijden. Deze berg had ons redding kunnen brengen, Le Pic de Bugarach. Oorzaak hiervoor is dat de berg zeer bijzonder is, namelijk het bovenste deel is ouder dan het onderste deel. Dit voedt een enorme hoeveelheid aan theorieën die, vooral ook op internet, de ronde doen als zou de Pic de Bugarach magische, magnetische krachten bezitten. Er wordt zelfs beweerd dat deze berg in Bugarach een verborgen buitenaardse basis zou zijn, of zelfs dat de Pic de Bugarach een ondergrondse toegang tot een andere wereld in zich zou herbergen. Toen wij vier jaar geleden in dit dorpje waren en ik deze foto's maakte hadden we er nog geen flauwe notie van dat het hier ruim vier jaar later een gekkenhuis zou zijn. Heerlijk rustig bezoek gebracht aan Sander en Rommy, dorpsgenoten uit Stolwijk, die in Bugarach een ontzettende leuke chambre en table d'Hôte  hebben. Sander kookt daar de sterren

De fysiotherapiepraktijk die ik bezoek is gevestigd in het Doelen gebouw  aan de Lange Tiendeweg in Gouda. Het gebouw is in 1985 voor meer dan twee miljoen gerestaureerd en ik ben nog steeds onder de indruk als ik er binnen kom. In de wachtruimte een monumentale schoorsteenpartij met een afbeelding van St.Joris, die de schutspatroon was van de schutters, waarvoor het gebouw oorspronkelijk werd gebouwd. Terwijl ik zat te wachten raakte ik aan de praat met een oudere dame die nog wist dat haar buurmeisje op de Goudse 'kleischool' had gezeten die ooit in dit gebouw onderdak vond. Dat is wel vijfennegentig jaar geleden hoor, vertrouwde ze me toe. In de kamer waar ik altijd behandeld wordt deze schoorsteenpartij die aan die tijd herinnert. (Klik op de foto's voor een vergroting).  

Vanmiddag waren we op verjaarsvisite bij Jack, de jongste zoon van nicht Stephanie. Ik kom om in de familie dus ik hou echt niet alle verjaardagen bij, geen doen, maar zo nu en dan is het gewoon leuk. Stephanie houdt een woonblog  bij en gaat begin van het nieuwe jaar een webwinkel beginnen. Ondernemend typje, die nicht van mij, hou haar in de gaten.

Het laatste blad is gisteren weggeruimd uit de tuin, de boom is kaal. Ook al is onze tuin makkelijk ingericht met het oog op langdurige afwezigheid, er blijft gelukkig nog genoeg groen over, ook al doordat achter onze tuin een park ligt waar we vrij op kunnen kijken. Een blauwe hemel zou een betere foto opgeleverd hebben, maar dat zit er niet in. Mooier kan ik het niet maken!

Dit is een deel van mijn verzameling lampen, in de loop van de jaren bij elkaar gesprokkeld. Van sommige weet ik niet eens meer waar ik ze gekocht heb, maar de meeste komen van rommelmarkten. Ik heb ook nog een stuk of vier industriële lampen, van die mooie ijzeren. Ze komen allemaal in het Franse huis te hangen of te staan, maar waar precies kost me nog wat denkwerk. En Mart heeft nog wat prutswerk, want hier en daar ontbreekt een fitting.

Vanmorgen in het Filmhuis te Gouda de film "Amour" gezien. Deze film won tijdens het filmfestival van Cannes de Gouden Palm, de hoogste onderscheiding van het festival. Terecht! Ruim 2 uur ontroert gekeken, na afloop bleef hele zaal wat aangeslagen zitten om bij te komen.   De twee gepensioneerde muziekleraren Georges en Anne  wonen in Parijs. Hun dochter, ook een musicus, woont met haar gezin in het buitenland. Op een dag krijgt Anne een herseninfarct. Hierdoor raakt ze aan één kant van haar lichaam verlamd. Wat dit doet met de relatie tussen Georges, Anne en hun dochter wordt prachtig weergegeven in de film. Een aanrader!

Klaar om opgetuigd te worden staat de kerstboom te wachten. Lichtjes, ballen en een hele hoop overbodige zooi van de zolder gehaald. Ook hier moet geruimd worden. Wat moet ik in hemelsnaam nog met een kerstblik vol met lintjes, schalen waarop kerststukjes gemaakt kunnen worden, oude kerstversieringen? De tientallen dennenappels die ik vond liggen ondertussen al in de bak voor het kachelhout. Het zijn spullen die al jarenlang niet meer gebruikt zijn en toch maar blijven liggen. Weg ermee, alles naar de kringloop!

Mart speelt al jaren 's winters competitie biljart. De laatste twee jaar waren we er niet altijd, maar er is gelukkig altijd wel een invaller te vinden die zijn wedstrijden wil spelen. Hij wordt natuurlijk wel geplaagd met zijn afwezigheid dus daarom kreeg hij gisteravond een biljartje aangeboden om op te oefenen in Frankrijk. Juist vandaag kreeg hij bericht dat zijn moyenne na vier wedstrijden in de tweede helft van de competitie al verhoogd was, dus of dat biljartje nou echt nodig is.....?

Oudewater is een mooi oud stadje met nog prachtige geveltjes. Ik dronk er vanmorgen op de Markt weer even koffie met een paar wandelmaatjes en zag bij de plaatselijke schilder ook nog dit leuke stoeltje buiten staan. Maakt hij zelf, verzekerde zijn schoonzus, mijn vriendin Ieneke. Het was trouwens verduveld koud vanmorgen met lopen, wat waren we blij dat we die koffietent in konden duiken.  

Op de terugweg van bezoek bij vrienden in Soest vonden we dat we daar in de omgeving maar eens op zoek moesten naar een kerstboom. En verdraaid, even na Bilthoven een bordje aan de kant van de weg met 'Kerstbomen te koop'. Kronkelig bosweggetje gevolgd met aan het eind een veldje vol met kerstbomen waar je zelf op zoek mocht gaan. We wezen er een aan die door een aardige jongen uit de grond gehaald werd, zak er omheen en hij werd zelfs nog in de auto gelegd voor ons. En de prijs, die was per meter. In ons geval niet veel, want zo'n grote hoeven we niet.

Als je een aardig bod doet is hij van jou, zeker weten. De pier van Scheveningen, bij van der Valk willen ze er wel van af. We zijn er vandaag met kleinzoon Sebas in de wandelwagen eens over heen gelopen, had ik nog nooit gedaan. Het bovenste gedeelte, waar vanaf ik de foto nam, is in slechte staat. Daaronder, in het overdekte gedeelte, gaat het nog wel, maar in de paar winkeltjes die er nog zitten zal volgens mij het zout in de pap niet verdiend worden. Ik vond op internet nog een serie oude foto's van de houten pier die er hiervoor gestaan heeft. In maart 1943 afgebrand en in 1959 werd er begonnen met de bouw van de nieuwe pier.

Ik heb een vervelende schouder dus kom ik momenteel wekelijks bij de fysiotherapeut die zijn praktijk heeft aan de rand van het winkelgebied in Gouda. Naast elkaar zitten daar de kaasboer en slager en zo prijzen ze hun waren aan. Morgen is het kaarsjesavond in Gouda met overdag kerstmarkt in veel straten. Er heerste al veel bedrijvigheid, Gouda maakt zich op om morgen een invasie van mensen te ontvangen.

Ik weet nog dat het een schoolvakantie was, waarschijnlijk de herfstvakantie. We hadden onze 'ouwe' kleren aan, dat moest altijd als je buiten speelde na schooltijd en in de vakantie. Vier zusjes en twee broertjes, ik ben de tweede van rechtsboven. We hadden hier nog strikken in ons haar, kort daarna mochten we ons haar laten knippen bij een, voor die tijd, moderne kapster op de Voorstraat en waren die strikken verleden tijd. De foto is genomen op de trap van een huis wat stond naast de oprijlaan van Huize Offem . Wat hebben wij daar een heerlijke jeugd gehad. Waar nu de Nieuwe Offemweg ligt, randweg van Noordwijk, stond in onze jeugd aan de andere kant van dit huis een grote bunker met veel wit zand er om heen. Samen met het bos er achter was dit ons speelterrein. Nu nog ben ik dankbaar dat ik daar heb mogen opgroeien.

 Voor de tweede keer in twee weken tijd was ik vandaag in Amsterdam. Nu met al mijn gepensioneerde collega's en partners van de GMF voor ons jaarlijkse uitstapje. Rondvaart door de grachten van deze mooie stad met als animator Harry Slinger van Drukwerk. Die zong en kletste  met gemak twee uur aan elkaar terwijl wij rondkeken onder het genot van hapjes en drankjes. Ik mis mijn werk echt niet maar zo'n dagje bijkletsen met oud collega's was toch wel weer leuk.  

Code oranje en wij lopen heerlijk te wandelen. Eerst kleine vlokken, dan grote vlokken en daarna is het droog. We genieten van het Twentse coulisselandschap, eten erwtensoep en rijden daarna zonder enige problemen met het verkeer naar huis.

We zijn aan de wandel in Twente, samen met Mathey en Margreet, de ouders van één van onze schoondochters. We heben met hen al heel wat gewandeld, o.a. heel Nederland door van de Waddenzee tot het uiterste puntje van Limburg en daarna ook nog België tot aan de Franse grens. Misschien komen we ooit nog eens in Santiago de Compostella aan met zijn vieren, maar voorlopig doen we het nu met twee daagjes Twente in de sneeuw. Met een zonnetje aan een strakblauwe hemel was dat geen straf!.

Omdat ik wat oude spullen via Marktplaats verkocht had mocht ik van mezelf dat beeldschone lampje kopen wat ik verleden week in een brocantezaakje in Gouda had gezien. Vanmiddag even opgehaald, ik weet er al een mooi plekje voor in onze Franse woonkamer. Aan de overkant van de winkel waar ik moest zijn zit banketbakkerij van Dijk, waar ik goede herinnneringen aan heb. Toen we vijfentwintig jaar geleden met de Goudsche Machinefabriek nog aan de Kattensingel zaten reed er iedere vrijdagochtend zo'n leuk moorkopautootje voor met de allerlekkerste, warme, appeldriehoeken. Ik ben hier natuurlijk even naar binnen gelopen, dat snappen jullie wel.

Twee grote Lundia kasten, vol met allerlei spullen. Het is de bedoeling dat ze in de komende maanden een keer mee naar Frankrijk gaan waar ze in mijn inloopkast bij onze slaapkamer komen te staan. Daar kan ik ze prima gebruiken en hier willen we in de nabije toekomst toch wat kleiner gaan wonen waarbij ik dan zeker geen vier slaapkamers meer zal hebben. Dus dat betekent dat ik moet opruimen. Nou lukt me dat de ene keer beter dan de andere keer, dat ruimen en wegdoen. Ik moet er zogezegd 'in the mood' voor zijn. Ik heb vandaag een halve kast gedaan en wacht nu even tot het weer begint te borrelen.

  Hadden we eind oktober in Frankrijk al sneeuw , nu zijn hier ook de eerste vlokken gevallen. Het verkeer in de maandagochtendspits zal er niet blij mee zijn geweest, maar ik vind het wel mooi, zo'n laagje op mijn tuintafel. En tenslotte hoeven wij nergens heen. Wij tutten wat in huis en ruimen de restanten van een vrolijke Sinterklaasmiddag op.

Veel pakjes, gedichten, zelfs surprises, erwtensoep, speculaastaart, koffie, limonade, glaasjes wijn en daartussen door drie kleinkinderen en zeven volwassenen. Veel gelach, af en toe een huiltje van een kleine kleinzoon en vooral veel gezelligheid. Dat was het Sinterklaasfeest met ons gezin. De één had er nog duidelijk zin in, de ander moest op zijn stoeltje even bijkomen en over bleef heel veel oud papier.

Wat hebben we de afgelopen maanden een plezier gehad van onze aanhanger. Vrachten mélange (mengsel van zand en grind), pallets cement, bouwmaterialen, afval voor de déchetterie en weet ik veel wat nog meer zijn er mee vervoerd. Nou was de beplating van de aanhanger al niet best toen we hem tweedehands kochten, dus toen we uit Frankrijk kwamen zei Mart direkt, ik ga die aanhanger opknappen. Verleden week twee nieuwe platen multiplex gekocht en nu  is hij is weer lekker bezig.

Gouda in kerstsfeer met op de achtergrond de St. Jan. We zijn nu vier weken in Stolwijk en dit is de eerste keer dat ik in de stad kom, maar ik ben niet verder gekomen dan deze straat. Ik moest er aan het begin zijn, ben daarna wat verder gelopen voor deze foto, omgekeerd en weer naar het parkeerterrein gelopen. Het is duidelijk, winkelen is niet aan mij besteed. Na zo'n dagje Albert Cuyp van afgelopen week ben ik weer voor een half jaar verzadigd op dit gebied.

Nog een foto van gisteren, theater Carré aan de Amstel, mooi zo met de binnenschepen ervoor. Wat me opvalt in die stad is dat er zoveel oude gebouwen bewaard zijn gebleven. Natuurlijk heeft Amsterdam niet zo onder de oorlog geleden als Rotterdam, gelukkig maar, en daardoor staan er veel gebouwen uit het begin van de vorige eeuw. Als ik dan naar ons dorp Stolwijk kijk is er, behalve de oude boerderijen in de buurtschappen, in het dorp zelf niet veel bewaard gebleven. Ons winkelpand is denk ik één van de oudste gebouwen op het dorp. Weinig cultuurbesef bij opeenvolgende gemeentebesturen, jammer.

Mijn hele leven wilde ik al eens naar de Albert Cuyp  markt in Amsterdam en vandaag is het er eindelijk van gekomen. Vriendin Renée had me uitgenodigd, dus stapte ik vanmorgen op de trein richting de grote stad. Die reis was al een verhaal apart maar dat vertel ik wel een andere keer. We hebben ons kostelijk vermaakt, slenterend van de ene naar de andere kraam. Die Amsterdamse marktkooplui hebben een heerlijke mentaliteit en zijn rap van de tong. Aangezien ik ook niet op mijn bekkie gevallen ben moest Renée me af en toe mee slepen, anders kwamen we niet verder. En verder kan ik nog vertellen dat ik mooie stof gekocht heb om de bedbanken voor de gîte mee te bekleden. Dus helemaal tevreden weer van de stad terug naar mijn kleine dorp gereisd.

Het staat bij mij in een open kast, het trouwboekje van mijn ouders en ik kijk er veel naar. Het herbergt een hele geschiedenis, van hun geboorte- tot hun sterfdata. Zij trouwden in de oorlog, mei 1942 en kregen vervolgens in een tijdsbestek van zeventien jaar elf kinderen. Voor mij is dit boekje heel kostbaar, ik zal het nooit wegdoen. Ik ben er ook trots op, want ondanks die vele kinderen, waarvan de geboortedata in dit boekje zijn opgetekend, en de zorgen die dat met zich meebracht bleven mijn ouders van elkaar houden en zijn wij opgegroeid in een warm nest. De stevige fundering die zij gelegd hebben is belangrijk voor de rest van je leven.

Langs de Stijnsedijk tussen Haastrecht en Hekendorp bewonderde ik vanmorgen de mooie boerderijen die daar staan. Bij deze ben ik gestopt om een foto te maken, hij draagt de naam 'Oudervrucht", toepasselijk want op internet zag ik dat er al verscheidene generaties van dezelfde familie op boeren. Doen we tegenwoordig bijna niet meer, huizen namen geven, alhoewel ik er wel over denk om voor de gîte in Frankrijk een toepasselijke naam te verzinnen.

Met de harde wind van vandaag verliezen de bomen hun laatste blad en krijgt de natuur een steeds kaler uiterlijk. Het hoort bij het jaargetijde en ik heb er geen problemen mee. Deze tijd brengt ook veel gezelligheid binnenshuis en daar hou ik wel van. Gisteravond zaten we met zijn tweetjes met een lekkere uiensoep bij de brandende kachel en dan valt er verder weinig te wensen. Of het moet buiten  wat neerdwarrelende sneeuwvlokken zijn?

Dit wastafelkastje, gekocht via Marktplaats, komt op onze Franse slaapkamer te staan. Er hoort ook nog een grote spiegel bij. Mart heeft alles geschuurd, het was een poepkleur bruin, en het staat nu in de grondverf. Ik heb de kleur al uitgezocht, grijsblauw, en of we na het schilderen nog doorschuren zien we wel. Verder hebben we vandaag twee vitrinekasten gekocht waar ik heel blij mee ben. Daar gaat het serviesgoed en de glazen in, wat zal dat straks mooi staan in Frankrijk. We hebben ze niet direkt meegenomen, weten nog even niet waar we ze op moeten slaan. Ik heb dochterlief gebeld, daar gaan we zo een glaasje drinken. Zij heeft nog wat bergruimte...........!

We mochten vandaag even op onze jongste kleinzoon passen en dat vinden we bepaald geen straf. Het is een blijmoedig kind, we lachen veel met hem. Zodra je begint met het zingen van 'Klap eens in je handjes' begint hij met zijn act, hij klapt in zijn handjes en de handjes gaan op zijn hoofd. Hij heeft er zelf lol om en opa en oma niet minder.