HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

'Mooi weer om een toertje te maken' zei deze man toen we even met hem stonden te praten. 'Helemaal mee eens' zeiden wij en we gingen weer verder met ons rondje door het buurtschap Koolwijk. Wat verder stonden we alweer te praten met vrienden die in de tuin bij hun dochter aan het werk waren. Het was er weer voor, vonden ze. Dit  nieuwe fietspad moet alleen nog geasfalteerd worden maar dat moet wachten tot na het broedseizoen, dus dat wordt juni. Heel fijn dat er de laatste jaren zoveel fiets- en wandelpaden aangelegd worden in deze omgeving. Vooral in het voorjaar wordt er hier ontzettend veel gefietst. Geen wonder, dan is de waard op zijn mooist.

Zevenenzestig jaar ben ik vandaag geworden en dat betekent veel bezoek. Druk natuurlijk maar heel gezellig en de eigengebakken taart ging erin als koek, ook bij kleinzoon Sebas. Leuk dat ook twee dochters van mijn overleden zus (vandaag precies tien jaar geleden) er waren. Kleindochter Saar, de jongste van het stel, was heel lief, zeker toen ze haar moeders smartphone even mocht vasthouden. Die dikke vingertjes gingen razendsnel over het scherm en ze weet precies wat ze moet doen. Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden......Maar het moet voorwaarts worden geleefd. Deze wens kreeg ik van schoondochter Wietske vandaag. Dus....voorwaarts!

Toen ik vanmiddag een paar bossen tulpen kocht zag ik deze Campanula en die kon ik niet laten staan. Zo leuk voor op de tuintafel. Het plantje zal 's nachts nog wel naar binnen moeten want het kan vannacht vriezen. Eigenlijk dus geen verstandige aankoop, maar een mens hoeft dat niet altijd te zijn.  Over een maand gaat de Campanula mee naar Frankrijk en krijgt hij een plekje in mijn border, aan de rand zodat hij lekker tussen de stenen kan groeien.  Ik het vroege voorjaar zie bij veel oude huizen hele plakkaten uit de muur groeien, een prachtig gezicht.

Vandaag had ik een afspraak met Mirjam van de blog 'Hand, have a nice day'. Wij houden alle twee van wandelen en fotograferen dus het leek ons leuk om elkaar te ontmoeten en er een flinke wandeling aan vast te knopen in de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Eerst lekker koffie gedronken bij Mirjam waarbij we al niet uitgekletst raakten en toen in de auto naar de AWD. De damherten waren deze keer wel erg mak, we konden ze op een paar meter naderen om te fotograferen. Het levert mooie plaatjes op, waaronder deze met die leuke kontjes. We liepen van ingang de Zilk naar Langevelderslag waar we een lekker broodje hebben zitten eten. Terug zocht Mirjam naar een ANWB paddenstoel voor een richting aanduiding maar we zagen er geen een terwijl ze er voorheen altijd stonden, dat wisten we zeker. Het raadsel werd opgelost toen we deze wegwijzers zagen van het Waternet. Heel leuk, met aan iedere kant een grappige tekst.   Het blijft een mooi gebied, juist in de winter met al

Als het weer wat wisselvallig is kijk ik donderdagsmorgens eerst even op buienradar voor ik besluit of ik ga lopen in Oudewater. Regen- of sneeuwbuien werden er verwacht en ik kroop nog een half uurtje mijn bed in. Regen kan ik nog wel hebben maar van de gladdigheid van sneeuw ben ik een beetje huiverig. Enige weken geleden ging ik tijdens het lopen met wat vorst goed onderuit. Het viel mee maar ik heb de schrik nog in mijn benen. Ik weet niet hoe dat bij jullie is maar ik val als een blok beton, er zit ondanks iedere ochtend oefeningen doen niets soepels meer in mijn vallen. De foto's zijn nog van gisteren, die sneeuwklokjes hebben vandaag, hetzij maar kort, echte sneeuw gezien.  

Het zag er vanuit huis goed uit buiten en omdat ik een wandelingetje wilde maken keek ik even op buienradar en zag dat er na de middag regen zou komen. Het was al half twaalf dus ik ging direct op weg en aanvankelijk zag het er prima uit, getuige de bovenste foto. Maar dat veranderde snel en in de polder op dat vlakke land kun je dat prachtig zien. Ik was gelukkig niet al te ver gelopen dus ik wist dat ik op tijd weer binnen zou zijn. Het gaf me voldoende tijd om te genieten van die prachtige luchten om me heen. Het is toch te begrijpen dat de Hollandse Meesters zo geliefd zijn om hun geschilderde landschappen met die mooie wolkenluchten. Net zoals ik wilden ze dat vastleggen.

In 1990 maakten wij met onze kinderen een rondreis in Amerika door de staten California, Arizona, Nevada en Utah. Wat me het meest bijgebleven is en waar ik vaak aan terug denk is de overweldigende grootheid van dat land. En daarmee bedoel ik de  landschappen die zo immens groot zijn. Hoge bergen, oneindige woestijnen, grote meren en rivieren, het is niet voor te stellen als je het niet met eigen ogen gezien hebt. Wij hebben al aardig wat werelddelen bezocht maar nergens zag ik dat onvoorstelbare grote terug. (Foto is genomen aan de rand van de Grand Canyon) Gisteravond zagen wij 'The Revenant' in de Goudse bioscoop en waar ik het meest van genoten heb in deze film behalve de muziek waren de schitterende landschappen, rauw, oneindig, groots en gevaarlijk. Hoe gevaarlijk moet je zelf maar gaan zien, het is een prachtfilm met een indrukwekkende rol van Leonardo die Caprio. Als je niet tegen bloed kunt kan je beter thuisblijven, ik kneep af en toe mijn ogen maar dicht.

De laatste kilometers van het Trekvogelpad die we afgelopen zaterdag liepen begonnen met regen en wind dus werden de regenpakken meteen bij aanvang al aangetrokken. Gelukkig geen stromende regen en af en toe was het droog. We begonnen bij het Haaksbergerveen wat een belangrijk vogelgebied is. Ook liepen we weer een stuk langs de Buurserbeek die ons de dag ervoor ook al vergezeld had. Deze beek ontspringt in Duitsland en is van belang geweest voor de scheepvaart in de tijd van de Hanzensteden zoals Deventer. We eindigden het Trekvogelpad in Usselo, een klein dorpje aan de rand van Enschede. Eind april 2010 begonnen we deze tocht van 400 km in Bergen (N-H). Doordat wij veel in Frankrijk zijn lopen we maar een paar weekenden per jaar dus we hebben er lang over gedaan. Maar dat maakt ons niet uit, het plezier in wandelen staat voorop. We hebben al een nieuw pad gekozen waar we dit najaar aan gaan beginnen. Dat wordt het Zuiderzeepad, Enkhuizen-Amsterdam-Kampen-Stavoren, weer 400

Het was een hele rit vrijdagmorgen om aan de laatste twee wandeldagen van het Trekvogelpad te beginnen. We liepen van Eibergen richting Haaksbergen het Twentse land binnen. De foto's zijn van de Mallumse molen, een watermolen aan de Berkel in de buurtschap Mallem, net voorbij Eibergen. In het naastgelegen Muldershuis hebben we heerlijk koffie zitten drinken, natuurlijk met appelgebak. Het was koud en de verwachte zon bleef uit. Pas ver in de middag klaarde het op en kregen we wat meer licht. Toch hebben we lekker gelopen, het was een mooi, afwisselende wandeling. Heel Nederland is verrassend mooi als je het te voet bekijkt maar Twente en Zuid-Limburg zijn wel mijn favoriete streken.

Dit was ons ontbijt vanmorgen tijdens ons wandelweekend waarin we de laatste kilometers van het Trekvogelpad liepen. We overnachten tijdens zo'n weekend altijd bij 'Vrienden op de Fiets' en hebben daardoor vaak de leukste slaapplekken. Dit keer hadden we een volledig huisje tot onze beschikking waarin oma ooit had gewoond, het was aangebouwd achter een woonhuis. Het geheel stond op een prachtige plek buiten een dorp met alleen maar groen om ons heen. In de loop der jaren hebben we op deze manier in allerlei, vaak grote huizen overnacht. De kinderen zijn het huis uit, de mensen hebben de ruimte ter beschikking en vinden het leuk om wandelaars en fietsers te gast te hebben. Meestal zijn het ook sportievelingen dus de klik is er gauw. Het bevalt ons prima op deze manier en we hopen er nog lang mee door te kunnen gaan.

Aan beide kanten van ons woont een oud-aannemer, buurman Piet en buurman Kees. Piet verhuurt de loods die achter zijn huis staat en  wij verhuren de winkel die voor ons huis staat. Kees heeft sinds kort het voorste deel van zijn pand weer verhuurt na een paar jaar leegstand. Voorheen zat er een bloemenzaak in en het is nu een afhaalpizzeria geworden. Aan die kekke scooters kun je zien dat ze natuurlijk ook bezorgen. Ze zijn nu drie weken open en schijnen het heel druk te hebben. Behalve een patatzaak, die er trouwens naast zit en een Chinees hebben we ook nog een restaurant, maar die laatste is tamelijk prijzig. In de patatzaak komen wij nooit en bij de Chinees halen we alleen wat als we uit Frankrijk komen rijden. Misschien moeten we in zo'n geval hier maar eens binnen stappen, wil toch weleens proeven wat ze zoal te bieden hebben.

De autoruiten moesten flink geschrapt worden vanmorgen maar ik heb een lieve echtgenoot die dat altijd voor me doet. Als ik op weg naar Oudewater door de Bilwijkerpolder rij kijk ik altijd naar de lucht rechts van mij of die het waard is om te stoppen en een foto te maken. Is dat zo dan moet ik gaan uitkijken naar een stopplek want de weg is smal. Het was zo mooi vanmorgen. Door het laagje rijp en het dunne vliesje ijs in de sloten krijgt de natuur iets verstilds. Het stoppen waard!

Schoolvakantie in Frankrijk dus het was lekker rustig op de weg. De lucht was somber boven het Franse land maar de Belgen hadden er zin in, daar scheen de zon en die bleef ons vergezellen tot thuis. Met het oversteken van de Lek kwamen we weer in onze polder, de Krimpenerwaard. Voorlopig blijven we weer even hier, er staan nog veel leuke dingen op het programma en dan hopen we begin april weer terug te gaan naar onze Franse stek. Ja, deze blog heet niet voor niets "Heen en terug naar de Ardèche".

In de zijgevel van ons pand zitten van voor naar achter vier deuren. Eén in ons eigen huis, de drie anderen in het vakantiehuis. Boven die deuren stak nu al drie jaar bedrading naar buiten die verbonden moest worden met vier buitenlampen. En dat kwam er maar niet van. Hebben jullie dat nu ook, dat een bepaald karwei(tje) gewoon blijft liggen? Ik heb niet bepaald een man die de hele dag op zijn platte gat zit, dus ik kan zelfs geen reden bedenken waarom die lampen die ook al drie jaar voorradig waren niet gehangen werden.  Maar zie, opeens hangen ze. Bedrading netjes weg gewerkt in de voegen van de oude stenen die ooit allemaal nog eens gevoegd moeten worden.  Vier van die grote lampen vond ik teveel van het goede dus boven twee deuren hangt een wat kleiner model. Ik ga er nog eens hard over denken maar ik geloof dat alle karweitjes wat het huis betreft nu wel gedaan zijn. Wat het huis betreft hè, want buiten wacht nog wel het een en ander. Maar dat wacht ook nog wel tot begin april,

De laatste dagen heb ik doorlopend het weerbericht in de gaten gehouden want er moest natuurlijk nog wel een dag gewandeld worden. Vandaag was die dag, besloten we en dat was een goede beslissing. Toen we vanmorgen uit ons dorpje vertrokken was het rondom het vriespunt, zwaar bewolkt en een koude wind. Ruim een uur zuidelijker was het 9 graden en strakblauw, heerlijk. Wij vinden het niet erg om een uurtje te rijden voor een leuke wandeling, doen we regelmatig. Ja, en als je dan zuidelijker komt bloeit daar nu de mimosa, overvloedig en gewoon 'in het wild'. De eerste helft van de wandeling was stijgend naar dit mooie kapelletje. Het is in 1722 gebouwd door de inwoners van het dorp Courry als dank aan God dat zij bewaard bleven voor de verschrikkelijke pest. Vanaf de oriëntatietafels aan weerszijden van de kapel hadden we een panoramisch uitzicht over de omliggende bergen. Na een scherpe afdaling ging het laatste deel van de wandeling over vrij vlak gebied waar

Onze goede buurvrouw Marie-Christine gaat verhuizen. Na haar scheiding tien jaar geleden is zij in het huis blijven wonen maar uiteindelijk is dat niet zo'n goede beslissing geweest. Financieel kan Marie het niet langer opbrengen, het grote oude huis met veel achterstallig onderhoud werd haar een blok aan het been. Volgende maand vertrekt zij naar een veel kleiner huis in Vals les Bains, een half uur hier vandaan. We zullen haar missen, we hebben in die 24 jaar veel lief en van haar kant veel leed met elkaar gedeeld. Haar huis is gekocht door een echtpaar uit Tours wat in Noord-Frankrijk ligt. Deze mensen gaan het als tweede huis gebruiken maar zullen er veel zijn. De vrouw is dit jaar met pensioen gegaan en de man werkt veel via internet. Zij zoeken de rust volgens Marie. Hoe jammer we het ook vinden dat Marie-Christine verhuist, het is ook weer leuk om met andere mensen kennis te maken. En ach, wat is nou een half uurtje rijden om een goede vriendin te gaan bezoeken. We zullen

In zo'n eeuwenoud dorpje als Le Serret tref je nog genoeg objecten aan uit vervlogen tijden. Iedere keer als ik langs de schuurdeuren van het huis van Marie-Christine loop valt mijn oog op deze prachtige oude klink, hand gesmeed. Een juweeltje! En afgelopen zomer wees Sylvie me op dit klein boogvenster in een muur tussen haar erf en dat van de buren. Waarom is dat gemaakt, vraag ik me dan af. Voor de sier?  Iemand heeft die steen een paar honderd jaar geleden een boogvorm gegeven. Mooi toch dat zulke dingen bewaard zijn gebleven.