HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Eind mei hadden we deze fietstocht al een keer gedaan met mijn vriendin Ineke maar we vonden dat we de tocht met broer Joop ook eens moesten doen. En wederom hadden we prachtig weer en wat was het mooi, we genoten. Aangekomen in Le Cheylard hebben we op een terras lekker zitten lunchen. Heen is de hele route licht stijgend, met de elektrische fiets voor mij een peulenschilletje, terug hoef je bijna niet te trappen omdat je daalt. Heerlijk, met het zonnetje op je toet is die dertig km zo getrapt. We hebben er nog even van genoten, eind van de week wordt er regen voorspelt.

Terwijl ik met mijn tuinschrift voor de border zit om te noteren wat ik volgend jaar wil veranderen zie ik van alles gebeuren, dus toch maar even het fototoestel er bij gehaald. In de salvia 'Hot Lips' (leuke naam) is het een druk komen en gaan van de grote houtbijen, die in Nederland vrij zeldzaam zijn. De hele zomer is het feest geweest voor de bijen in deze plant. Maar de plant is bijna een struik geworden, eigenlijk te groot voor mijn border. Dat wordt een overdenk-gevalletje. Wat heb ik, zoals altijd, een plezier gehad van de Verbena die ieder jaar blijft terugkomen. Ze staan en hangen lekker wild overal tussen. En als toetje kwam dit mooie witte vlindertje nog even langs fladderen, volgens mij het grote koolwitje . Zomaar wat tuinmomenten, waarschijnlijk de laatste van dit jaar hier.

Mijn twee handige Harrie's zijn weer helemaal in hun element. Geef ze een klus waar veel improvisatiewerk bij komt kijken en ze gaan met plezier aan de slag. Er moet nog een binnenpijp in de schoorsteen maar dat geval moet wel ergens bevestigd worden en van boven kunnen ze er niet echt goed bij want de schoorsteenpijp zit daar dicht, er zijn alleen er paar gaten langszij. Ik laat ze maar rommelen, weet zeker dat het allemaal goed komt. Ondertussen kan ik lekker in het zonnetje mijn dahliaknollen opgraven en te drogen leggen.

Samen met de gasten in onze gîte en mijn broer Joop die inmiddels gearriveerd is hebben we vandaag de wandeling van verleden week zaterdag nog een keer gelopen. Weer prachtig weer en weer genoten van de prachtige vergezichten. De natuur had zelfs nog wat meer kleur gekregen. Er werd druk gejaagd, overal hoorden we honden, zagen we de jagers in hun fel gekleurde jasjes en hoorden zelfs een schot. Hier en daar vraag ik dan wel aan de mannen of we zonder gevaar door kunnen lopen want ik blijf voorzichtig. We liepen over netten die er verleden week nog niet lagen, het wordt tijd want de kastanjes beginnen nu goed te vallen. Iedereen was het met elkaar eens, we hebben een heerlijke dag gehad.

Help, ik kom om in de kweeperen. Er hebben er nog nooit zoveel aan de boom gehangen en we weten niet wat we er mee moeten. Wij gebruiken zeker niet alles en dan zijn er nog wel wat buren die er een paar willen hebben, maar ook niet te veel. Buurvrouw Silvy gebruikt ze bijvoorbeeld voor de compôte, één kweepeer op ongeveer tien appels. Op deze site  is te lezen wat je allemaal met de kweepeer kunt doen. Mochten er mensen zijn die wat kweeperen willen hebben en in Nederland in de buurt van onze woonplaats Stolwijk wonen, meldt je even aan in een reactie. Over een week gaan wij naar Nederland en dan kun je ze op komen halen. De peren blijven vrij lang goed.  

Met deze hoop grond die Mart van het terras hieronder naar boven heeft gekruid gaan we eerdaags het grasveld wat egaliseren. We hebben een behoorlijk groot stuk en hier en daar kan er wel wat grond bij. Dat zaaien we in voordat we naar Nederland gaan, hopen op zo nu en dan een beetje regen (geen bakken alstublieft) met als gevolg dat ons grasveld er volgend jaar weer wat beter uit zal zien. De grond komt van de plek naast de berg zand op de onderste foto die niet geschikt is als tuingrond, er zit veel puin tussen. Met een gedeelte van dat zand en puin heeft hij het gegraven gat weer dichtgemaakt, dus we zijn alvast wat kwijt. Waar we met de rest van die berg naar toe moeten weten we nog niet, dat gaan we volgend jaar zien. Ons middelste kind zegt altijd dat je niet in problemen moet denken maar in uitdagingen. Nou, één ding is zeker als je naar deze foto kijkt met bergen zand, stenen en balken, hier liggen nog wel een paar uitdagingen.

Er moest nog één ding gemaakt worden in de tuinkamer en dat was een mooie vensterbank. Terwijl Mart een paar weken geleden aan het zagen was en de stapels oude planken minderden speurden we naar een grote, brede plank die nog een beetje toonbaar was. We vonden hem, het was ook de enige met de juiste maten, er kon zelfs nog wat af. Wel dik, maar dat gaf hem een mooi robuust uiterlijk. De plank werd op maat gezaagd, afgeborsteld met een staalborstel, twee keer in de het anti-beestjesspul gezet en daarna nog twee keer gelakt. Het is precies geworden zoals ik het al een paar jaar in mijn hoofd had, helemaal tevreden.

We zijn vandaag 44 jaar getrouwd en het leek me wel leuk om bij die gelegenheid eens een foto te maken van ons tweeën. Echtgenoot komt  nog weleens voorbij op deze blog maar ikzelf sta eigenlijk weinig of nooit op een foto dus ook niet op mijn blog. Nu kan ik natuurlijk met een zelfontspanner gaan werken maar ik weet uit ervaring dat ik dan zelf niet ontspannen op de foto sta. Laten wij nu een echtpaar in ons vakantiehuis hebben die jarenlang een fotozaak èn fotostudio hebben gehad en die ons met alle plezier op de foto wilde nemen. De bovenste foto is door Co en de onderste door Lia gemaakt. Mart staat voor het staatsieportret met zijn werkschoenen gelukkig achter het muurtje.

Er wordt hier op dit moment over niets anders gepraat dan de kastanjeoogst. Tijdens de lange, droge zomer werd er voorspeld dat het niets zou worden met die kastanjes, iedereen wist het zeker. Maar nu schijnt er een omslag in de meningen te zijn, we krijgen een geweldige oogst, de kastanjes zien er prachtig uit. Nou, als niet kenner zou ik dat ook zeggen want ik heb nog nooit zulke mooie grote kastanjes in de bomen zien hangen. Buurman Patrice legde uit dat al de regen die verleden najaar is gevallen daarvoor heeft gezorgd. De schapenboeren van wie de meeste grond hier in de omgeving is zijn in ieder geval al druk bezig hun netten uit te spreiden onder de bomen. In al die jaren heb ik nog nooit zoveel netten gezien, dus blijkbaar verwacht men nogal wat. Moge de oogst overvloedig zijn, ze hebben er heel wat werk aan.

Op de bovenste rij van het dorp, naast het huis van Jany  staat het huis van monsieur Vallet. Het is het familiehuis van zijn vrouw, die er ook geboren is. Zij zijn de oudste bewoners van Le Serret, monsieur Vallet wordt 10 oktober 87 jaar, zijn vrouw is iets jonger. Maar jammer genoeg woont madame Vallet niet meer in het dorp. Zij begon te dementeren maar werd nog liefdevol door haar man verzorgd, weliswaar met hulp van de thuiszorg. Totdat hij eind januari van dit jaar na sneeuwval voor zijn huis uitgleedt en zijn bovenbeen brak. Monsieur Vallet lag voor lange tijd in het ziekenhuis en zijn vrouw werd opgenomen in een verzorgingstehuis waar zij niet meer uit zal komen. Nu zit hij daar alleen in dat huis, krijgt thuishulp en zijn kinderen komen vaak, maar toch..... Ik heb even met hem zitten praten en toen hij vertelde dat zijn vrouw hem niet meer herkende rolde de tranen over zijn wangen. Ik heb me voorgenomen om meer bij hem op bezoek te gaan. Gevelsteen boven een deur van h

Tijdens onze wandeling van gisteren hadden we het over een leisteengroeve die hier ergens in de buurt moest zijn. Robert herinnerde het zich er ooit een keer geweest te zijn en ik had er een vriend over horen vertellen. We hadden een paar vierkante meter leisteen, hier zegt men 'lauzes', nodig voor de bovenkant van de broodoven in ons dorp. Op een gegeven moment daalde we ergens onder Quatre Vios een weggetje af  en daar zagen we iets wat op een groeve leek. Weer een zijweggetje genomen wat naar een huis leidde en daar gevraagd en ja hoor, dat was de eigenaar. Hij bracht ons naar de eigenlijke groeve waar hij ons vertelde dat dit geen leisteen was maar basalt. Dat is eigenlijk logisch want wij wonen hier in een oud vulkanisch gebied en basalt is stollingsgesteente. Hier lag dit allemaal in plakken op een helling van een oude vulkaan. Heel goed bruikbaar voor onze broodoven dus Patrice heeft met hem afgesproken dat hij nog een keer terugkomt met een van de vakmensen. Ook Ma

Het was vandaag een enerverende dag. Na vanmorgen afscheid genomen te hebben van onze gasten zijn we direct begonnen met het schoonmaken van de gîte voor de volgende gasten. Daar zijn we wel een ochtend mee bezig, maar dan is alles spic en span, staan er verse bloemen op tafel en zijn de bedden fris opgemaakt. Een snelle lunch en daarna onze jaarlijkse herfstwandeling met wat leden van de dorpsvereniging. We vertrokken uit ons eigen dorpje en hebben een prachtige rondwandeling gemaakt, samengesteld door Silvy, hier rechts op de foto, links Marie-Christine. Het maakt niet uit welke kant je oploopt, het is rondom ons heen overal even mooi. Vlak voor dat we St. Julien du Gua naderen worden we nog getrakteerd op een prachtige regenboog. In Gua hadden we, samen met nog wat mensen die met de auto kwamen, een lekker repas. Als ik dan aan tafel om me heen zit te kijken denk ik er aan hoe dierbaar deze mensen me zijn. We houden allemaal van deze prachtige omgeving en van lekker eten me

De Franse supermarkten zijn een eldorado voor de liefhebbers van koken, bakken of gewoon van lekker eten. Er ligt een sortering aan etenswaren waar je u tegen zegt, niet te vergelijken met mijn kleine (maar oh-zo-gezellige) supermarkt in Stolwijk. Heb je bijvoorbeeld een strooiseltje nodig voor op de zelfgebakken taart, je kan uit dertig verschillende soorten kiezen. En dan chocolade, Fransen zijn er gek op. Er is geen koekje te vinder zonder chocola, veel desserts zijn er mee gemaakt en wil je gewoon een stukje chocolade, een schap van zo'n zes meter lang van onder tot boven gevuld met plakken in allerlei smaken staat tot je beschikking.

Eind juli kreeg ik een mailtje van een mij onbekend persoon die mijn foto van het kaaspakhuis op internet had gevonden. Hij ging samen met zijn vrouw een kaaswinkel overnemen en zou heel graag de foto van het kaaspakhuis gebruiken om op een van de ramen te plakken. Is dat een probleem of hoe werkt dat, vroeg hij. Nou, voor mij geen probleem, ik heb hem een groot bestand van de foto gestuurd en hem succes gewenst. Vanmorgen kreeg ik weer een mailtje van de kaasboer met een foto, het was gelukt en hij bedankte me nogmaals. Wat een mens al niet meemaakt in blogland, eerst de aardappelen , dan de kaas.

Twaalf jaar geleden maakte een lieve vriendin deze merklap voor ons, wij vierden toen dat wij het Franse huis tien jaar in ons bezit hadden. Bij een opruimronde afgelopen winter in het huis in Stolwijk kwam ik hem weer tegen en ik vond dat er hier een leuk plekje voor gevonden moest worden. Ik heb er eerst nog een mooie lijst voor gezocht en nu hangt de merklap te pronken boven een mooi oud kastje in onze slaapkamer.

De afgelopen weken heeft Mart dagen achtereen aan de zaagtafel gestaan met als resultaat dat de houtschuur vol zit en alle oude planken verdwenen zijn. Rest ons nog wat balken, maar daar zal de kettingzaag aan te pas moeten komen en er zal ergens op ons terrein een plek moeten worden gecreëerd om dat op te slaan. Maar ach, daar kunnen we de hele winter over gaan broeden, dat karwei gaat in de planning van volgend jaar. We hebben voorlopig voor jaren hout, er liggen liefst drie lagen achter elkaar in het hok. Op  deze foto  van april van dit jaar is goed te zien hoe Mart de indeling maakte.

Voor een nieuw fotoproject moest ik een foto maken van regen of zon, maar regen èn zon mocht ook. Er was hier ruim drie maanden geen regen van betekenis gevallen, maar dit weekend werd dat ruimschoots goed gemaakt. Het was me gisteren te stormachtig om met een fototoestel naar buiten te gaan, maar vanmorgen was het droog en kwam er een zonnetje door. Ik weet dat de regendruppels altijd zo mooi op het blad van de vrouwenmantel blijven liggen dus dat was mijn eerste poging. Daar lig je dan op je knieën in het natte gras, proberen dat lichtje wat je ziet te vangen. Maar het lukte, ik ben er heel blij mee. Terwijl ik nog een poging deed bij de natte dahlia's kwam dit mooie vlindertje voorbij en ging even zitten. Het is een blauwtje, welke precies weet ik niet. De foto is niet helemaal scherp, ik kreeg geen tijd om in te stellen, maar ondanks dat ben ik er toch blij mee want deze soort zie je hier niet zo vaak.