HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Dit is één van mijn lievelingen in de border, de roze-rode zonnehoed, Echinacea purpurea 'Magnus'. Doet het goed hier, vermeerdert zichzelf maar niet te gek, trekt vlinders aan en is ook nog prachtig van kleur. Haar zusje, de 'Primadonna White', heb ik later gekocht. Is wat lager maar heeft het ook uitstekend naar haar zin. Ik laat nu al mijn planten over aan de zorg van mijn echtgenoot, want Thijs, Wietske, Floor en ik gaan drie dagen wandelen met een ezel, in de Cevennen, in de buurt van Les Vans. De komende dagen is mijn blog dus 'fermer'.

Het repas (maaltijd) van onze dorpsvereniging vond vandaag plaats in de tuin van Marie-Christine. Voor het eerst sinds twee weken weer echt warm weer. We waren met dertig personen en de Nederlanders waren goed vertegenwoordigd, zeker als je onze Vlaamse Belgen ook meerekent. Er viel weer veel te eten, o.a. onze zwijnenbout. Gekregen via jagers van vrienden en door Wietske in de oven gegaard. Ze kreeg complimenten van Lily, die zelf een hele goede kokkin is. Marie-Christine is de presidente (voorzitter) van onze dorpsvereniging, een taak die ze met verve uitvoert.

Deze apen hebben zich vandaag prima vermaakt in het 'Indian Forrest' bij Privas, een spectaculair klimpark waar je, hangend aan kabels tussen de bomen tot over de rivier kan suizen. Je begint met het groene parcours, daarna het blauwe, voor de grotere het rode en als slotstuk het gouden, waar je tweemaal een vallei overgaat. We waren er verleden week al geweest met Thijs, Wietske en Jacek en Thijs was toen pisnijdig dat hij het rode parcours niet mocht doen. Na een traantje gelaten te hebben in het zicht van de leiding van het park mocht hij deze keer, mits tussen opa en zijn moeder, het rode parcours doen. Nova natuurlijk er ook achteraan en ze deden het voortreffelijk. De groten hebben afgesloten met het gouden parcours en ze vonden het helemaal geweldig. Ik bleef op de grond, er moet tenslotte iemand foto's maken.  

 Vanmiddag lekker met de kinderen aan het riviertje wat door ons dal loopt, gezeten. Nova en Thijs zijn echte bikkels, laten zich via een natuurlijk glijbaantje zo in het ijskoude water glijden. Er kwam een boomblauwtje (Celastrina argiolus) op Wilko zijn hand zitten en hij wilde er niet meer vandaan. Later ging het vlindertje ook op de handen van de kinderen zitten, maar Wilko bleef veruit zijn favoriet. Toen we naar boven naar de auto liepen vloog het zelfs nog met ons mee. 

Rommelige dag vandaag, waarin van alles gebeurde. Vervelend was dat Thijs een tekenbeet bleek te hebben. Teek eruit gehaald, maar er bleef een pootje in zijn huid zitten. Er zit nu een vet gaasje op en morgen gaan we er even naar laten kijken. Heel veel foto's gemaakt maar deze van de Cosmea met het bijtje won het vandaag. Je kan moeilijk iedere dag een foto van je kleinkinderen op je blog zetten. Alhoewel, ze zijn wel erg fotogeniek al zeg ik het zelf!

Ja, met zoveel mensen moet er ook gebarbecued worden. Gek is dat, maar de rolverdeling in die tak van sport is altijd dezelfde. De vrouwen maken de salades, snijden het brood en dekken de tafel en de mannen stoken een vuurtje, zelfs kleine mannen. Het eindresultaat was lekker.

Om de feestvreugde te verhogen is ook nicht Linda met haar man Wilko en dochter Nova gearriveerd. Er was een tijd, heel lang geleden, dat Linda Jacek hielp met zijn tent opzetten, broer Bas vertikte het na het jarenlang voor hem gedaan te hebben. Nu hielp Jacek Linda haar tent opzetten. Het kan verkeren!

Lekker rustig aan gedaan vandaag. Uitgeslapen allemaal, uitgebreid ontbeten met een gekookt eitje, potje Yatzee gespeeld met Thijs en Wietske, lunch met vers gemaakt soepje, lekker luieren in de tuin met een boek en vanavond gegeten bij Les Voyageurs in Saint Pierreville. Er zijn slechtere manieren om een zondag door te brengen.

't Is onkruid, maar wel mooi onkruid. Grote schermen, sommige wel vijftien centimeter doorsnee, net kant. Vraag me niet hoe het heet, ik heb geen enkel idee. Het is eigenlijk nog mooier dan fluitenkruid. Het bloeit op het ogenblik in grote pollen in onze bermen. Verder is er niet zoveel meer te zien in de wegkanten. Groen is het nog wel, dankzij de regen die we af en toe hebben de laatste tijd. Vandaag een klein buitje, wisselend bewolkt.

Dit mooie plekje ligt zo ongeveer vijf minuten lopen bij ons vandaan, op de weg naar Les Peyses waar Jan woont. Hier heb ik vanmiddag met de kleinkinderen heerlijk zitten genieten. Vooral Thijs vindt dit een geweldige plek. Dammetjes bouwen in het stroompje, keien gooien in het water, hij kan er geen genoeg van krijgen. Sebas doet (geslaagde) pogingen om te gaan zitten. En waar waren de ouders van die kinderen? Chique uit eten in Valence! 

Het gaat goed met de familie Berends. De kleinste Beer heeft dan wel last van een doorkomend tandje, maar verder gaat het prima met hem. Het schommeltje vindt hij geweldig, terwijl zijn broer er toentertijd alleen maar in zat te huilen. De oudere Beer duikt stoer in ijskoud water en beklimt reuze boomstammen. En oma geniet!

Dahlia's genoeg in de moestuin. Vanmorgen alles geknipt, vazen en vaasjes opgezocht en mooie boeketten gemaakt. De overgebleven bloemen bij Marie-Christine in haar portaal neergezet, leuke verrassing als ze vanavond thuiskomt.

Jan belde vandaag of Jacek en Wietske er al waren met de kinderen. Kom ik even langs, zei hij. Hij had de hoelahoep bij zich voor Thijs, was beloofd. Jan en Thijs hebben samen geprobeerd of Tatoe, de hond, door de hoepel wilde springen. Lopen ging, springen was er niet bij. Tatoe leende zich niet voor circuskunsten.

Thijs en Sebas zijn blij dat ze na een lange reis in Frankrijk zijn. Lekker dollen bij oma in het gras. Opa is er niet, die is voor een paar dagen naar Nederland. Gelukkig is het vandaag weer droog, gisteren heeft het veel geregend. Leuk voor de boeren en mijn tuin maar minder leuk voor alle vakantiegangers. Dus nu even ophouden daarboven, mijn kleinzonen willen buitenspelen en vooral Thijs wil veel zwemmen en duiken.

Vandaag hadden we het concert wat onze dorpsvereniging sinds twaalf jaar organiseert in het mooie kerkje van Issamoulenc. Deze groep van vier Duitse jongelui treedt al voor de vijfde maal bij ons op en het was wederom prachtig. Wat me iedere keer opvalt tijdens zo'n concert is dat het Franse publiek, allemaal heel gewone mensen, klassieke muziek zo weet te waarderen en dat ook laat merken. Ze applaudisseren lang en hard en roepen dan ook nog luid 'bravo, bravo'. Zie hier een klein  filmpje  op You Tube. Na het optreden met een aantal mensen, ook de muzikanten, de maaltijd gebruikt bij Marie-Christine.

Gisteren en vandaag bezoek van Jeanne, vriendin van een zus van Martien, en haar zus Margo. Jeanne heeft een huis in de Auvergne en was al lang van plan eens langs te komen. Nou gezellig, kom maar, en neem zus en hond maar mee. Vanmorgen zijn we bij Akkie op de koffie geweest en daarna heerlijk wezen lunchen in St. Pierreville. We zaten nu niet bij het hotel maar aan de overkant, ook lekker. De kok Charles André, tevens eigenaar van het hotel-restaurant had knallende ruzie met zijn kelner. Aangezien het open keukenraam, met een straat ertussen, tegenover onze eetplek was, konden wij 'meegenieten'. Het ging er voor Nederlandse begrippen heftig aan toe, misschien dat de Fransen hier anders over denken?

Verleden jaar een perzikboompje geplant en zo'n boom valt hier niet mee. Hoe goed ze het doen in de valleien, op onze hoogte van 600 meter heeft een perzikboom het wat moeilijker. Ze kunnen allerlei ziektes krijgen, loodglans, luis en nog meer vervelende zaken. Maar ondanks dat getob heeft mijn zorgenkind dit jaar ons verblijd met wat perziken. Er hangen er nog een stuk of acht aan de boom, maar dit is de eerste oogst, waar ik best trots op ben. Ik heb hem als leiboom tegen een muur gezet, nu moet ik wat vormsnoei gaan toepassen, want hij gaat alle kanten op. Zal me eerst eens in dat onderwerp gaan verdiepen voordat ik de schaar ter hand neem.

Dit is de Gaura lindheimeri 'Whirling Butterflies'. Alleen de naam al is prachtig, daar wordt je helemaal blij van, maar ook van de bloemen geniet ik ieder jaar weer enorm. Het zijn maar kleine, witroze bloemetjes aan lange stengels, maar die stengels weven zich door andere planten, wuiven in de wind en blijven tot ver in het najaar bloeien. Ik heb de planten al jaren, af en toe raak ik er  na een natte winter een paar kwijt maar dan koop er er gewoon weer bij, want ik kan ze niet missen in de border. Gelukkig zijn ze hier altijd te koop, ik zie ze de laatste jaren ook steeds meer in Franse plantsoenen aangeplant. In het Nederlands is de naam trouwens prachtkaars.

Gisteravond was het weer verkleedpartij op Chateau La Tour. Volle bak bij Akkie en wij waren ook uitgenodigd, samen met Jan en Catherine, twee vrienden van ons. Zij hebben allebei al zo'n veertig jaar een huis hier in de buurt, Jan verblijft 's winters in Parijs, Catherine in Nederland. Nee, wij gaan ons niet verkleden hoor, daar zijn we te oud voor, Catherine 81, Jan 68. Oh nee, beslist niet. Maar toen iedereen verkleed aan tafel zat slopen deze twee naar boven en kwamen gillend van de lach terug. Zie hier het resultaat. Ze hadden zelf er het meeste schik in. 

Mart wordt ondertussen een volleerd maçon (metselaar). Hij heeft veel geleerd van die grote muur opbouwen en nu hij aan de volgende muur bezig is gaat het hem makkelijker af. Deze hoeft ook niet zo hoog te worden, één meter ongeveer. Hij gebruikt de stenen die overgebleven zijn van de muur eronder, alleen voor de fundering heeft hij wat grotere gebruikt. Dit terras liep zo schuin af dat je er niet makkelijk op liep en er niets mee kon doen. Met het graafmachientje heeft Bas het grofweg in drie niveaus afgegraven en nu moeten er dus twee muren komen om die niveaus op te vangen. Op het onderste gedeelte waar Mart nu staat komen mijn waslijnpalen te staan, het middelste gedeelte wordt jeu de boulesbaan en het bovenste gedeelte wordt een terras voor een tuinbankstel. Op  deze foto is goed te zien hoe het er eerst uitzag. Het groene veld in het midden was het terras in een vorig leven, nu is het een rommelige hoop grond met een muurtje in wording. Maar het gaat wat worden, let maar op.

Dit oude ledikantje kreeg ik verleden jaar van buurvrouw Jany. Ze had het twintig jaar in haar tuin gehad en was er nu wel op uitgekeken, zei ze. Ze was er van overtuigd dat ik er wel wat leuks mee kon doen. Ja hoor, dat klopt. Vandaag over een stuk schuimrubber wat ik van een vriendin kreeg een hoes gemaakt, wat kussens erop et voilà, een leuk bankje.

We hebben heel wat tomaten staan in de moestuin, drie rijen van tien, dat maakt zo'n dertig planten. Tsja, mijn zaad kwam goed op, dus heb ik ze allemaal maar uitgeplant. Behalve die dertig heb ik ook nog drie hangmanden met trostomaatjes. Er zijn al veel tomaten te zien, maar ik heb er nog geen één die ook maar iets naar rood kleurt. Ik was laat met planten, dus ik zal nog even geduld moet hebben. Rijp zullen ze best wel worden, we hebben hier zon genoeg. En tegen de avond eindelijk een flinke regenbui, waar de grond en wij naar smachtten. De gevulde tomaten die we vanavond eten komen nog uit de supermarkt.

De vlinderstruik in de border staat in volle bloei en er staan nog veel meer planten waar de vlinders gek op zijn, dus het is een gefladder van vleugels in onze tuin. Dit is de Koningspage, in het Frans Le Flambé (de gevlamde) genoemd. Wel een toepasselijke naam.

Mooi rood is niet lelijk zeiden wij vroeger altijd, maar daar bedoelden we iemands haarkleur mee. Toen ik deze foto op het scherm van mijn laptop zag dacht ik aan die uitdrukking, het rood knalt je tegemoet. De dahlia's die ik in de moestuin geplant heb om te knippen voor de vaas komen nu uit in prachtige kleuren. Goed voor de foto!

Akkie is gek op verkleedpartijen, hij heeft rekken vol kleding met middeleeuwse kostuums en niets leuker om de gasten en het personeel aangekleed te zien als jonkvrouwen, ridders en alles wat bij die tijd hoort. Dus gisteravond kreeg hij het weer in zijn hoofd om zo'n feestje te vieren en vooruit dan maar, iedereen doet lachend mee. De groepsfoto is niet van beste kwaliteit, maar hij is te leuk om niet te gebruiken. Hieronder nog ééntje van Renée en mij.

Vandaag de hele dag op het kasteel doorgebracht. Akkie had veel stookhout en daar mochten wij best een aanhanger van komen laden maar Mart moest het wel zelf kloven, een kloofmachine had hij ook. Nou, dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Ik had aangeboden om samen met Renée, de vriendin van Akkie, wat in de tuin te werken, maar er waren andere prioriteiten, de keuken en provisieruimte moesten nog schoongemaakt worden voordat de kok kwam. Ook lekker werk, zeker als het hard nodig is en je het onder je handen ziet opknappen. De provisieruimte is nu schoon, morgen ga ik nog even helpen met de keuken. Er lopen al vier jonge meisjes en die helpen een handje mee. Akkie heeft veel rollend materieel, Mart kon zijn hart ophalen. Vanavond zijn we uitgenodigd om te komen eten.

Even voorstellen, dit is de graphosoma lineatum op een bloem van de Eryngium bourgatii, oftewel een pyjamawants op een kruisdistel. Degene die de naam voor die wants verzonnen heeft droeg blijkbaar van die ouderwets gestreepte pyama's, anders kom je toch niet op zo'n naam. Op internet had ik hem zo gevonden, want ik weet niets van insecten. Maar leuk is ie!

Oude dakpannen gooit ze erbij, zegt buurvrouw Marie-Christine, volgens haar worden ze daardoor zo blauw. Ze doen het geweldig, haar hortensia's, het zijn dan ook haar lievelingsbloemen. Aan de andere kant van haar huis heeft ze nog zo'n rij, maar die zijn niet zo blauw. Ik heb er nu drie gepoot, speciaal spulletje erbij gestrooid om ze blauw te krijgen, maar ze blijven keurig roze. Toch maar dakpannen proberen?

Wij waren door onze buurvrouw Jany uitgenodigd voor een chansonnade, vrij vertaald een liedjesfestival. Het duurde twee dagen met allerlei verschillende optredens, voornamelijk chansons. Wij hebben vanmiddag een optreden meegemaakt van een koor, Les Clés à Molette. Geweldig, wat hebben we genoten. De hele ambiance droeg er ook aan bij. Het optreden vond plaats in de buitenlucht, vóór een twaalfde eeuws kerkje in een klein dorp, Pourchères, niet ver van ons vandaan.

We waren dus even weg naar Ellie en André. Zij wonen in dit huis in de Haute-Loire met een prachtig uitzicht op het Loire dal. Gistermiddag lekker gefietst, de dames voor een tochtje met de elektrische fietsen en de heren vertrokken op hun racefiets voor een wat zwaardere tocht. Leuk, weer een andere streek van Frankrijk op de fiets verkend. Op de terugweg vandaag in Aubenas een splinternieuw fornuis gekocht. Van het via Marktplaats gekochte fornuis begaf de thermostaat van de oven het en was niet meer te maken. Jammer, maar een mens kan niet altijd geluk hebben met tweedehands spullen .