HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Gelukkig zijn mijn broer en schoonzus goede lopers, anders had ik ze deze wandeling niet voor durven stellen. Van een hoog gelegen herberg daal je door een prachtig landschap van groene bergen en woeste rotsen af naar het kleine plaatsje Thines wat ligt op een vooruitstekende rotswand. In het plaatsje met maar twee smalle straatjes staat een prachtig oud romaanse kerkje wat tot de mooiste van de Ardèche wordt gerekend. Ernaast een oud kerkhofje, ontroerend in zijn eenvoud. Het is niet voor niets dat dit mijn lievelingswandeling is, we hebben hem al verschillende keren gelopen, ook als onderdeel van een twee- of driedaagse trektocht. Na wat gerust en gegeten te hebben begint de klim die pittig is maar aan het eind wacht de herberg waar we wat kunnen drinken. Een prachtige dag met ook nog eens heerlijk weer. Wat is het toch genieten dat ik dit nog steeds kan doen.

Na ontelbare telefoontjes naar mijn provider over het slechte internet kreeg ik het eindelijk voor elkaar dat er een nieuwe router per post naar ons toe gestuurd zou worden. Precies op die dag moesten we vriendin Ineke van de trein halen dus ik plakte een briefje op onze brievenbus naast de garage met het verzoek om de doos bovenaan de trap naar ons huis te zetten. Toen we terugkwamen stond  het pakket keurig voor de deur en zat er een briefje in de bus waarop stond waar ze het had neergezet. De oude router moest teruggestuurd worden dus die werd ingepakt met een bijgeleverde adressticker erop. Vanmorgen even uitgekeken naar madame la factrice (vrouwelijke postbode), we kunnen het gele autootje aan zien komen, en haar bij de brievenbussen opgewacht. Natuurlijk kon ze mijn pakketje meenemen, nee, daar hoefde ik niet speciaal voor naar het postkantoor. Het bijgaande bewijs van verzending zou ze op het postkantoor wel even afstempelen en maandag in mijn brievenbus stoppen. Dat noem ik

Als je een huis op het platteland van Frankrijk koopt moet je van tuinieren houden, anders kun je er maar beter niet aan beginnen. Er zit namelijk altijd een stuk grond bij en dat moet, in ieder geval rondom je huis, onderhouden worden. Gelukkig hou ik van tuinieren en vind ik het leuk behalve een moestuin ook nog wat metertjes siertuin bij te houden. Vanmorgen op het begraafplaatsje de oude bloemen uit de sering geknipt, een graf vol met irissen ontdaan van de uitgebloeide bloemen en de forsythia teruggesnoeid, anders wordt het een bos in plaats van een struik. Onderwijl kon ik genieten van de prachtige rode roos  die langs het hek daar groeit. En als ik dan weer naar boven loop met mijn fototoestel nog in de hand kan ik het niet laten om ook nog een fotootje te nemen van een van de mooie alliums in mijn border.

Mijn huisschilder is weer aan het werk. Hij heeft alle latjes van de twee tuinstoelen geschroefd en ze staan nu voor de tweede keer in de grondverf. Ja, hij werkt grondig. De tuinbank gaat ook nog geschuurd en geschilderd worden en dan is er weer een projectje klaar. Want vandaag is er door een pakketdienst ook nog een nieuwe parasol gebracht. Duidelijk is te zien dat de oude parasol het na ruim twintig jaar trouwe dienst bijna begeven heeft. Als alles klaar is krijgen jullie een fotootje.

Al vroeg uit de veren vanmorgen om vriendin Ineke naar het TGV station in Valence te brengen. Daarna hadden we een afspraak in Privas die ging over het classificeren van ons vakantiehuis, ik zal er later meer over vertellen. Toen ook maar meteen de boodschappen gedaan, kunnen we weer even vooruit. Deze tomaten met de naam  'Coeur de boeuf' zagen er zo mooi uit dat ik ze niet kon laten liggen. Op de blog van Madelief  las ik dat ze van binnen naar buiten rijpen. In het voorjaar zijn de planten van deze tomaat overal te koop, volgend jaar zet ik ze ook in mijn moestuin.

Hiervan moest ik de naam even opzoeken, het is de blaassilene (Silene vulgaris). Ik heb gelukkig een plantengids voor wilde planten, erg handig met de planten op kleur. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nog nooit van had gehoord, maar het staat hier zoveel dat ik vond dat het nu maar eens op de foto moest. Het is zo mooi, heel teer. Doet me bijna de ergernis vergeten die ik heb over het slechte functioneren van telefoon en internet en de nog grotere ergernis over de servicedienst van mijn provider die ik de laatste twee weken al vijftig keer aan de lijn heb gehad.

Van het tracé van een oude spoorlijn is een paar geleden een fietspad gemaakt met de naam 'La Dolce Via'. Het loopt van La Voulte-sur-Rhône tot Le Cheylard. Wij hebben de route die langs de rivier de Eyrieux loopt vanmorgen opgepikt in Les Ollières -sur-Eyrieux waar we de auto achterlieten. Het was genieten met telkens weer andere vergezichten en kleine dorpjes die we passeerden. In die dorpjes zijn de oude stationnetjes nog bewaard gebleven. In Le Cheylard hebben we maar weer een zondagslunch gebruikt maar wel wat minder uitgebreid als gisteren en zonder alcohol want we moesten nog terug rijden.

Om de Pinksteren te vieren gingen we lunchen in St. Pierreville en hier moet ik even iets uitleggen. De lunch in Frankrijk, zeker 's zondags rond het middaguur, is iets anders dan in Nederland. Er wordt een complete maaltijd geserveerd, in ons geval een salade met warme geitenkaas vooraf, daarna forel gebakken in roomboter, toen kwam de kaas en daarna had ik een heerlijk dessert, een mousse gemaakt met aardbeien. Kopje koffie toe en toen bood Charles André, de eigenaar, ons nog een digestief aan, een klein glaasje Poire Williams. Jullie begrijpen dat de rest van onze zondag zeer lui was.

Ik zag gisteren, toen we over het laatste pad omhoog kwamen naar ons dorpje, allerlei mooie veldbloemen die erom vroegen om op de foto te gaan. Vanmorgen lag ik dus languit in het gras met mijn macrolens te spelen en dit zijn vier foto's uit een mooie reeks waar ik de komende week nog wel wat zal laten zien. Het zijn opnames van de Scabiosa (schurftkruid of duifkruid) in verschillende stadia. Op internet las ik dat ze in Nederland en België zeldzaam zijn, hier staan er genoeg. Ik kende de naam nog omdat ik ze in Nederland ooit in de border heb gehad.

Vanuit ons huis kun je prachtige rondwandelingen maken. Ik heb ze voor onze gasten op papier gezet en dat wordt enorm gewaardeerd en ze maken er dankbaar gebruik van. Vanmiddag met vriendin Ineke een van die wandelingen gemaakt, een rondje Intre zoals wij het noemen, duur tweeëneenhalf uur. Wij hebben er langer over gedaan want we stonden regelmatig stil om een mooi uitzicht te bewonderen of een bloemetje van dichtbij te bekijken. In de hele Ardèche zijn de laatste jaren deze palen verschenen die de richting aan geven, erg makkelijk. Tijdens de wandeling komen we niemand tegen, het is hier zo rustig. Het grondgebied van onze gemeente Issamoulenc is zo groot en het inwonersaantal zo laag dat we per persoon hier een vierkante kilometer tot onze beschikking hebben!

Gisteren vriendin Ineke van de trein gehaald en vandaag hebben we haar al mee genomen op een toeristische trip door de Gorges d'Ardèche. Het weer leende zich er goed voor, het was niet al te warm maar wel zonnig. Eerst koffie gedronken bij broer en schoonzus in Ruoms en toen de kloof in. Het blijft een uniek stuk natuur met als hoogtepunt natuurlijk de Pont d'Arc. Ineke heeft nog weinig van Frankrijk gezien en heeft zich verbaasd over dit inmense landschap en ze heeft genoten en wij met haar.

Na mijn aanvankelijke twijfel is deze lamp toch  blijven hangen maar het heeft nog wel enige moeite gekost voordat hij hing zoals hij moest hangen. De kneep zat 'm in die ketting. In juni 2013 moest ik beslissen waar het lichtpunt voor de eettafel kwam, terwijl ik én nog geen lamp én nog geen tafel had. Dat werd gokken en natuurlijk gokte ik verkeerd. We besloten tot de noodgreep op de foto, dus een ketting van het lichtpunt naar de lamp. Jammer, maar de ketting was een centimeter of veertig tekort. Afgelopen winter in Nederland alle bouwmarkten afgelopen op zoek naar zo'n ketting, in Frankrijk hadden we ook al gekeken. Niet te vinden, dus uiteindelijk maar een andere meegenomen. Daar bleek in het Franse huis aangekomen het snoer niet zo mooi doorheen te gaan. Ik heb geloof ik nog zo'n stukje ketting, zei buuf Marie-Christine en verdraaid, het was precies hetzelfde alleen zilverkleurig. We gaan toch een weekje naar Nederland en daar heb ik nog een spuitbus goudkleurige ve

Steen voor steen wordt op zijn plek gelegd, het is passen en meten. Het is niet zo dat er zomaar wat stenen naast elkaar gelegd kunnen worden want het moet zonder cement of ander voegsel blijven liggen. Uit grote hopen met stenen wordt het juiste formaat gezocht, met kleine steentjes worden gaten gevuld of grotere stenen ondersteund. Van bovenaf is goed te zien hoe mooi de ronding van de muur is die de eigenlijke oven omgeeft. We zijn er al jaren  mee bezig maar ik had nooit gedacht dat het zo mooi zou zijn en nog mooier gaat worden.  

Het raadsel van de aardappels  die niet op wilden komen is opgelost. En stonden helemaal geen aardappels op die plek. Wel verleden jaar en dan komt er nog wel eens wat op wat ik dan gewoon uittrek. Ik had de rijen aardappels gewoon even moeten tellen voordat ik me druk maakte over misoogst. Dus eindconclusie, al mijn aardappels doen het goed en waren al zover dat Mart ze vanmorgen kon aanaarden. Mooi gezicht, die aardappels op ruggen. Ik hield dus opeens een heel bed over, waarop ik nu de kool gezet heb, beschermd tegen het koolwitje door het mooie net wat ik verleden jaar kocht. Er staat daar spitskool, bloemkool en broccoli. Ik geloof dat ik weer een geweldige oogst van klein fruit ga krijgen. De eerst aardbeien worden rood en de struiken met rode bessen en kruisbessen zitten vol. Twee weken geleden dacht ik nog dat het met die kruisbessen niet veel zou worden omdat ik ze nogal laat gesnoeid had en nu opeens zijn de takken zwaar van de bessen.

We legden vanmiddag een bezoekje af in de buurt van Antraigues en reden daarvoor door een van de mooiste delen van de Ardèche die op het ogenblik wonderschoon is. Hellingen vol met bloeiende brem, het geel knalt je tegemoet. De Ardèche met zijn mooie terrassen, oude kastanjebomen en hier en daar een plukje huizen, wat hou ik er toch van.

Sommige mensen zouden het graag in hun tuin hebben maar ik zie het bijna als onkruid, de valeriaan, ook wel spoorbloem genoemd. Het is wel mooi onkruid, dus het meeste mag blijven. Op deze plek bijvoorbeeld graag, ook op al die oude muren staat het prachtig en in mijn border af en toe een pluk, de rest trek ik uit. In de moestuin wordt het niet getolereerd, ook niet in de muren, want anders is het daar straks rood in plaats van groen en dat moeten we niet hebben.

Het heeft even geduurd, maar onze keuken is nu helemaal af, tot in de puntjes. Het zat ook niet echt mee, het hele project vroeg voortdurend om aanpassingen, zie hier en hier. Maar dankzij een handige man en zoon en wat geduld van mijn kant kunnen we tevreden zijn met het eindresultaat. Mart heeft de laatste weken nog meer kleine dingen afgemaakt en we kunnen wel stellen dat de renovatie van ons huis nu ten einde is. We begonnen hier in april 2013 aan na eerst van een oude schuur een prachtig vakantiehuis gemaakt te hebben. We doen nooit meer zoiets, zeggen we altijd tegen elkaar, maar we zijn ontzettend blij met het resultaat. We hebben twee droomhuizen!

Gelukkig dat een van onze gasten afgelopen zaterdag opmerkte dat het vandaag Hemelvaartsdag zou zijn anders waren wij dat gewoon weer  vergeten en met onze dagelijkse dingen doorgegaan. Nu hebben we er een lekkere luie dag van gemaakt, wat niet moeilijk was met dit prachtige weer wat we hier hebben. Helemaal lui ook weer niet, Mart heeft een paar uurtjes gefietst en ik heb wat onkruid gewied in mijn border. De bij op het margrietje maakte zich drukker dan wij, geel van de stuifmeel vloog hij van bloem tot bloem om zijn werk te doen, zich niets aantrekkend van een feestdag.

In ons gehucht hebben we met een aantal dorpsbewoners een oude broodoven uitgegraven en op dit moment zijn een paar mensen bezig met het herstel ervan. Deze mensen werken voor een stichting die het behoud van erfgoed behartigt en zij beheersen het ambacht 'La maconnerie à pierres sèches', wat zoveel betekent als metselen met droge stenen. Dat wil zeggen dat zij muren van onregelmatige stenen kunnen stapelen zonder leem of cement. Zij kunnen zelfs op die manier nog een ronding maken in een muur. Kunstenaars zijn het.

Voor een nieuwe kopfoto op mijn blog ging ik vanmorgen met de macrolens op mijn fototoestel de tuin in, er staat tenslotte al het een en ander in bloei. Nadat ik al de foto's bekeken had twijfelde ik tussen twee opnames van de korenbloem Centaurea montana 'Purple Heart' die ik onlangs bij Esveld in Boskoop kocht. Deze werd het ten slotte niet om de doodeenvoudige reden dat de letters van de koptekst wat wegvielen. Maar hij krijgt toch een plaatsje op mijn blog van vandaag omdat ik hem zeker zo mooi vind als de ander (klik op de foto om te vergroten).

Ik weet niet hoe het komt, maar mijn ratjes willen niet. De 'Rattes d'Ardèche' is een aardappelsoort die hier zijn oorsprong kent en het normaliter in deze grond uitstekend doet. Maar niet bij mij dit jaar. Op het hele stuk zijn er tot nu toe vier opgekomen waarvan de voorste nog de grootste plant is, die andere zijn plukjes waar geen groei in zit. Vanavond nog maar eens water geven en die ratten eens vermanend toespreken. Ik heb ze gelijk aangeplant met de 'Charlottes' op de foto hieronder en deze dames doen het uitstekend, komen mooi op. Nou ja, afwachten nog maar even. Ze moeten nog kleur krijgen, de aardbeien, maar het ziet er veelbelovend uit. Het is hier erg zonnig op het ogenblik, dus het zou weleens hard kunnen gaan met die zomerkoninkjes . Bietjes en verschillende soorten sla doen het goed, alles staat er fris bij. Eind van de week ga ik zowel bietjes als sla bijzaaien. Op rabarber na kan ik natuurlijk nog niets oogsten, dat duurt nog wel even. Ma

Gisteravond genoten we in het kerkje van Pervenche, een gehucht vlakbij het onze, van een concert van Bernard, een goede vriend van buurvrouw Marie-Christine. Hij zong Franse chansons voor ons onder begeleiding van gitaarmuziek. De opbrengst van het concert is voor de restauratie van de broodoven die in ons dorpje staat. Dit project is onlangs weer nieuw leven in geblazen want we vingen een flinke donatie van 'Parc Naturel des Monts d’Ardèche’. Eerdaags gaan Marie en ik weer op een rommelmarkt staan om de kas verder te spekken. Vandaag prachtig weer dus ik had met broer en schoonzus in Ruoms afgesproken om elkaar halverwege te treffen voor een wandeling. Via een grote omweg zijn we naar Vogue gelopen, een prachtig oud dorpje aan de oevers van de Ardèche, waar we zittend aan die rivier onze broodjes hebben opgegeten. Via een andere route weer terug naar de auto waar we met de belofte voor een volgende wandeling afscheid van elkaar hebben genomen.  

Sinds een paar weken heeft in St. Julien du Gua, het dichtstbijzijnde dorp op tien minuten rijden, een restaurantje zijn deur geopend. Verleden week zaterdag waren we er al met vrienden gaan eten en gisteravond zijn we er met onze goede vriend Jan geweest. Je moet zo'n beginnende onderneemster toch je support geven, nietwaar? We hebben er echt voortreffelijk zitten eten met een lekker wijntje erbij. De gemeente heeft een paar jaar geleden het pand aangekocht, vervolgens helemaal laten verbouwen met zelfs een nieuw dak erop en nu wordt het voor een hele schappelijke prijs aan een jonge vrouw verhuurd. Het is een win-win situatie want de bakker, tevens kleine kruidenier, is twee jaar geleden gestopt en het dorp zat te springen om iemand die dat weer op zou pakken. Er is genoeg ruimte in dit grote pand dus er is in Gua nu ook weer brood te krijgen en wat kruidenierswaren. Met de grote supermarkten op een half uur rijden is dit voor veel ouderen een uitkomst. En dan doet het restaura