HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We kregen, ondanks de droogte nog een prachtige tweede gift vijgen en omdat ik net een leuk recept was tegengekomen voor vijgenjam plukten we een paar kilo en dat ging de pan in. Ja, de kleur is wat vreemd maar dat komt door de donkerbruine basterdsuiker die er in ging. Er ging ook nog gembersiroop in en gehakte pijnboompitten. Het was even wat werk maar toen kreeg ik toch een jammetje, verrukkelijk. Daar past het woord confiture eigenlijk meer bij. Maar dit zou ook weleens een geweldige combinatie kunnen zijn met het pittige van veel Franse kazen. Om nog even terug te komen op de vijgenbomen, dat zijn echte overlevers. Al in de oudheid werd de boom in Azië gekweekt. Ik las net een heel mooi boek over een vijgenboom, het eiland Cypres met zijn verscheurdheid en een liefde tussen een Turkse en een Griek. Elif Shafak - Het eiland van de verdwenen bomen.

Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje van blogvriendin  Alet  die op een camping zat bij Ruoms. Dat bleek de camping te zijn waar mijn familie al jaren komt. Niet zo gek want Alet had het adres van de camping weer van mijn nichtje Stephanie waar zij ook kontakt mee heeft.   Om kort te gaan, Alet kwam met man en kinderen een kijkje nemen bij ons, heel gezellig en ze bracht een fles rosé mee die wij zo lekker vonden dat wij daar wel een paar flesjes van wilden kopen. De cave was naast de camping waar Alet had gezeten en niet ver van Pradons dus gingen we na onze wandeling even proeven wat deze kleine wijnboer nog meer op de fles had. Een paar doosjes wijn rijker reden we terug naar Le Serret. Wij houden ervan om wat goede flessen in huis te hebben voor als er vrienden komen eten. En al onze vrienden zijn net al wij geïnteresseerd in wijnen.

Ik had een restaurant besproken vlakbij het eindpunt van onze wandeling en de naam van dat restaurant was '' Le bistrot du Pont'. Dat was dus aan de brug die we in het begin al zagen, een heel leuk plekje met een heerlijk terras boven de rivier. Nu zaten we op gelijke hoogte van de brug en dat gaf weer een heel ander zicht. Deze foto nam ik vanaf de brug. Op de voorgrond kun je zien dat men met stenen een geul heeft gemaakt waar de kano's door kunnen. Dat was nodig omdat het water daar op het ogenblik door de droogte te laag staat om te varen. We namen geen voorgerecht, liever een dessert zeiden we tegen de leuke serveerster. Die worden hier allemaal zelf gemaakt vertelde ze ons. We namen een café complèt en kregen dit voor onze neus gezet. En dat was me toch lekker!

Buiten het dorp Pradons liepen we via een pad naar de bedding van de rivier de Ardèche waar een visser zijn hengel uitwierp in een poging om een forel te vangen. Het was nog vroeg maar de eerste kano's navigeerden al door het water. Dat valt beslist niet mee als je het nog nooit gedaan hebt, je ziet mensen dan ook vaak van de ene naar de andere kant zwalken. Via een betonnen trap kwamen we wat hoger te lopen en zagen de prachtige boogbrug nu van de andere kant. Hij zou helemaal aan het eind van onze wandeling weer in beeld komen. Er zaten vier jongen meiden in de kano's en die kwetterden wat af met af en toe een gil zoals alleen jongen meiden kunnen doen.   Het strandje op de voorgrond is dat van Isla Cool Douce, een recreatieterrein waarop je kan genieten van zon, strand en het water en met een drankje erbij natuurlijk. De Ardeche stroomt hier langs hoge rotspartijen, de rivier heeft hier een geweldig keteldal uitgeslepen.  Ik vind het nog steeds onvoostelbaar dat zo'n riv

We wandelden vandaag bij Pradons, een dorpje wat een paar kilometer voor Ruoms ligt. We  moesten het mooie dorpje doorsteken voordat we aan onze feitelijke wandeling konden beginnen en zagen al snel deze prachtige muurschildering. Jammer van die auto maar als je de foto aanklikt om te vergroten kan je zien dat de libelle en de witte cirkels ingelegd zijn met steentjes. Zo verfijnd gedaan.  En op de muur die daar dwars opstond dansten deze leuke figuurtjes. Ik laat even een paar van die figuurtjes uitgedost in allerhande kledij van dichtbij zien. Ook hier zijn ingelegde steentje gebruikt. Zo te zien is dit ook werk van dezelfde kunstenares, Anne Valetta . Klik even op haar naam en je kan nog meer moois van haar bewonderen. Een veelzijdig persoon. En net voordat we buiten het dorpje waren kwamen we dit mooi kerkje nog tegen met het prachtige kruis ervoor. Het kruis wierp een duidelijke schaduw op de muur van de kerk. Morgen nog wat meer foto's. Ik ga nu een douchje pakken en even met

Voordat we afgelopen week van huis vertrokken om te gaan fietsen had ik al een lekkere tonijnsalade gemaakt die in een koeltasje in de fietstas ging. In Le Pouzin aan de Rhône zouder we dan een lekker vers stokbroodje kopen voor onze picnic. Maar halverweg de route bedacht ik me opeens dat ik vergeten was een mes en vork mee te nemen. Wat nu?  'Nou ja, een stokbrood kan je met je handen breken, dat hebben we al zo vaak gedaan tijdens onze wandeltrektochten dus dat mes kunnen we missen' zie ik al fietsend tegen Mart.  'En die tonijnsalade...nou daar komt wel een oplossing voor'. En die kwam er in de vorm van een kunststof banden lichter. Nadat we ons broodje gekocht hadden en geconstateerd hadden dat de kleine supermarkt wegens vakantie gesloten was (vork/lepel) zochten we ons picnicplekje aan de Rhône op en hebben we eerst eens de fietstas uitgepakt om te kijken wat er als lepel of vork kon dienen. Heel weinig maar bijna als laatste kwam het bekende Simson doosje naar b

Over een oud spoorweg tracé fietsten we naar de Rhône en we verbaasden ons er weer over hoe mooi men deze tracé's tot fiets-wandelpaden heeft gemaakt. Echt een plezier om hier te fietsen en dan ook nog zonder autoverkeer. Want dat is nog wel een punt, de Franse automobilist, niet allemaal gelukkig, kan nog moeilijk omgaan met fietsers op de rijweg. Ook al staan er overal borden dat auto's de weg moeten delen met fietsen, sommigen begrijpen dat nog steeds niet. Maar langzaam komt dat besef, het groeiend aantal fietsers in het verkeer, dit dankzij de e-bikes, eist zijn plaats op. De zon stond op deze rotswand toen we er langs fietsten en en ik zag de schittering van water wat er overheen sijpelde. Vandaar dat die lisdodde op die plek kunnen groeien, ze krijgen voortdurend water. Hoogst waarschijnlijk is er net boven in het weiland een bron. Deze leuke muurschilderingen zagen we in een fietstunnel. Ze zijn gemaakt door de inwoners van Bax, een dorpje aan de route, ter gelegenheid

De zon schijnt volop, het blijft de hele dag droog en we gaan weer voor een tochtje. Wat ben ik blij dat we die fietsen gekocht hebben, we hebben er al zoveel plezier van gehad deze zomer. En ik hoop in de toekomst nog veel meer. Er wordt vaak vanuit Le Serret gefietst maar vandaag nemen we de fietsen mee naar Privas en gaan van daaruit fietsen. Daarna doen we de boodschappen en rijden naar huis. Mooie combinatie zo, het nuttige met het aangename verenigd.

Ik ben geabonneerd op de nieuwsbrief van Gardeners' World magasin  en daar stond afgelopen week een artikel in over droogte en zon en welke planten een hittegolf kunnen doorstaan.  Het artikele begint met: "Van de afgelopen vijf zomers waren er vier heet en (gort)droog. Je kunt dus wel stellen dat het steeds belangrijker wordt om meer toekomstbestendige planten die goed tegen zon en droogte kunnen in de tuin te zetten. Zo hoef jij minder water te geven en blijft je tuin de hele zomer mooi – hoe heet of droog het ook is". Ik tuinier hier al jaren in een warm klimaat en kan wel zeggen dat ik enige ervaring heb met planten die niet direkt omvallen van een beetje droogte, ik let daar altijd op als ik ze aanschaf. Maar ook in Nederland zal het steeds belangrijker worden om hittebestendige planten in de tuin te zetten. Alle sedumsoorten worden genoemd in de lijst die in de nieusbrief staat. Ik heb er twee soorten van en die geven geen krimp van een beetje droogte. Komen ook nog

Samen met vrienden die op bezoek waren maakten we gisteren een wandelingetje vanuit Le Serret. We namen de route die we met wat buren van het voorjaar schoongemaakt hebben. Dit stroomje moesten we oversteken en er was zo weinig water dat we gewoon over de stenen heen konden lopen. Dat was dit voorjaar wel anders, toen balanceerden we van steen tot steen om droge voeten te houden. Nog een week of twee, drie en dan gaan de kastanjes weer vallen. We hebben nog nergens netten gezien, misschien dat ze wat later zijn door de droogte. Ernest en Mart bewonderden de stapel gekloofd hout die daar lag, Etienne heeft waarschijnlijk hulp gehad van zijn zoon. Kastanjehout, dat brandt goed. Behalve dat wandelingetje van zo'n vijf kwartie hebben we lekker gegeten en en gedronken en ontzettend veel gekletst. Mens, wat kunnen wij kletsen, we kunnen met moeite afscheid nemen van  elkaar.

Tijdens een van onze fietstochten kwamen we een een parkeerplaats voor campers tegen vlak voor La Voulte. Hier was een schilder bezig geweest, overal waren mooie muurschilderingen gemaakt, zelfs op het bord wat aangaf dat men hier met zijn camper kon staan. Op het elektriciteitshuisje was de brug over de Rhône afgebeeld. En hier de oude hoogovens van La Voulte. Alle bezienswaardigheden kwamen aan bod in deze muurschilderingen. De kastanjes waar de Ardèche zo bekend om is. Aandacht voor de weekmarkt. En voor de groene route waar we op fietsten, La  Dolce Via. Zo leuk gedaan allemaal, ik werd er helemaal vrolijk van toen ik die huisjes met die schilderingen liep te fotograferen. Mooi om te zien dat ook in onze omgeving hier in Frankrijk steeds meer muurschilderingen gemaakt worden. Kan het alleen maar toejuichen.

  Het is al een paar dagen wat minder warm en af en toe bewolkt dus Mart maakt van die gelegenheid gebruik om wat schilderwerk te doen. Hij is begonnen met de deur van het tuinschuurtje en wil daarna de toegangsdeur tot ons huis en en het vakantiehuis nog een schilderbeurt geven. We houden het graag netjes en a ls er iedere jaar wat gedaan wordt valt het onderhoud aan het huis wel mee.. Zolang we gezond blijven willen we hier onze zomers graag nog doorbrengen maar we realiseren ons wel dat zodra een van ons tweeën wat serieus gaat mankeren het dan over zal zijn.  Tot die tijd genieten we van iedere dag dat we hier zijn.

Verleden jaar is er een stuk rotswand naar beneden gekomen in onze vallei. Dat komt hier wel meer voor, erosie onder invloed van het weer. Het gebeurde gelukkig in een wijde bocht van de weg zodat nadat de rotsblokken opgeruimd waren de weg goed afgezet kon worden. Een paar weken geleden is men begonnen met het probleem aan te pakken. Er wordt niet van uit gegaan dat er geen stukje steen meer naar beneden zal komen daarom worden op de hele wand ijzeren netten bevestigd. Mocht er dan weer wat gesteente losraken wordt dat opgevangen door de netten. Die netten moeten ergens aan vast gemaakt worden en en daarvoor worden er gaten in het gesteente  geboord waarin draadeinden komen die weer vastgezet worden met speciale kit. Om die gaten te boren heeft men een zware boor nodig, deze hier wordt water gekoeld. Die rode machine is een hoogwerker want op een laddertje doe je dit soort werk niet. Op een deel van de rotswand spande men eerst jute, waarschijnlijk verwacht men daar fijner neervallend