HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Het zomert hier! Na een slecht voorjaar waar geen eind aan leek te komen begon het half juni zo maar, van de één op andere dag, prachtig weer te worden en dat duurt nu al bijna drie weken. De boeren halen het hooi binnen, overal van die mooie ronde balen, de moestuin moet iedere avond gesproeid worden en ik kan eindelijk eens in die heerlijke luie stoel onder mijn zelfgeplante boom zitten. Eigenlijk durf ik er bijna niet over te schrijven, bang dat het ongeluk brengt en het morgen regent. Ik wil dit weer namelijk zo graag vasthouden tot onze kinderen komen, die zijn er aan toe, zeggen ze.

Deze foto nam ik afgelopen week toen we door zo'n klein dorpje dwaalde in het Drôme gebied. Dit vind ik nou een typisch voorbeeld van opleuken, waar de Fransen erg goed in zijn. Deze mensen hadden net gedekt voor de lunch met mooie glazen, linnen servetten, een geborduurd tafellopertje en dat op een piepklein terrasje met overal bloeiende planten. Wij Hollanders zouden dat al gauw veel te veel werk vinden en eten die bruine boterham met kaas wel aan een hoekje van de keukentafel. Ik zie het ook bij buurvrouw Marie Christine. Zij kan echt niet zo geweldig koken vind ik, maar ze brengt haar schotels met zoveel flair op tafel, om jaloers op te worden. Knipt gauw een paar druivenbladeren en legt die op een oud bord met daarop een paar kaasjes. Altijd een paar bloemetjes en een takje uit de tuin erbij. Water in een mooie fles. Ik heb dat niet zo, probeer er tegenwoordig wel wat meer op te letten. In restaurants kijk ik goed hoe de borden zijn opgemaakt en probeer het te onthouden. Ik

Er is de laatste weken niets in de schuur gebeurd dus vanmorgen is Mart weer begonnen met daar de grond af te graven en de boel te egaliseren. Het achterste deel, slaapkamer 1, is nu op hoogte. Daarna komt er een niveauverschil om het schuin aflopen van de vloer op te vangen. Die grote stenen op de achtergrond liggen op onze zonen te wachten die binnenkort komen. Zelfs voor Mart, die enorm sterk is, zijn ze te zwaar. Vanmiddag de mairie gebeld en de vriendelijke secretaresse vertelde dat onze bouwaanvraag is verzonden, de burgemeester had hem goedgekeurd. Halleluja!!! De eerste hobbel is genomen.

Weer in de Drôme geweest vandaag, maar nu met Jacques en Joke die ook graag de lavendelvelden wilden zien. Ik wist nog een mooie route waar we verleden week niet aan toe waren gekomen. Eerst wat middeleeuwse dorpjes bezocht, zoals Mirmande, Marsanne en Le Poët-Laval. Dit is echt de Drôme-Provencal, het ene dorpje nog mooier dan het andere, allemaal met stokrozen en veel wilde planten in en langs de smalle straatjes. Tussen Dieulefit en Valreas kwamen we langs schitterende lavendelvelden met daarachter druivenvelden en om het geheel extra mooi te maken ook nog bloeiende brem. Wat is het toch een prachtig land, dat Frankrijk! 

Ja, jullie verwachten wel iedere dag een foto en een verhaaltje maar er zijn dagen, niet veel gelukkig, dat het niet meevalt om iets te produceren. Neem nou zo'n dag als vandaag. Gisteravond belt de  beste en oudste vriend van Mart dat hij vlakbij Privas op een camping staat en vandaag langs wil komen. Leuk, van harte welkom, dus we hebben de hele dag gezellige visite gehad van Jacques en Joke, maar dan maak ik geen tijd voor een fotootje. Gelukkig heb ik op het ogenblik een border vol met prachtig bloeiende planten dus laat in de middag gauw even de macrolens op het toestel, het statief eronder en knippen. Altijd goed!

Ik ben weer op ons gemeentehuis geweest vanmorgen voor de bouwvergunning die nu hopelijk de goedkeuring van de burgemeester kan wegdragen zodat daarna de papieren doorgestuurd kunnen worden naar officiëlere instanties. Toevallig zag ik het uit de lijst gehaalde portret van Sarkozy op een buro liggen en de nieuwe foto van Francois Hollande aan de muur prijken. Hij hangt net, vertelde de secretaresse van de burgemeester. Nou, hij hangt leuk, zei ik. We moesten lachen. 

Terwijl gisteren de familie die in Ruoms op de camping zit hier een dagje was kwam Jans op bezoek, een vriendin uit Stolwijk. Wij kennen haar al 35 jaar en ze heeft altijd gezegd dat ze eens langs zou komen. Bij deze, dus. Jans trekt met haar lelijke eend een paar maanden door Frankrijk en wil ondertussen ook nog wel wat werken. Dus hebben we haar vandaag, na telefonisch overleg, bij Marjorie op Les Costes  gebracht, die heel blij met haar was. Daar waren gisteren vijftig mensen aangekomen, tien verschillende nationaliteiten, die allemaal danslessen (swing) volgen. Het swingt daar de komende drie weken de pan uit.

Gisteravond zag ik rook voorbij ons raam waaien. Aangezien niemand in ons dorp rond deze tijd van het jaar tuinafval zal verbranden vond ik die rook verdacht. Mart ging kijken en zag vuur uit de schoorsteen van Marie Christine komen terwijl die gezellig met haar vriend Alain op haar terras stond te keuvelen. Grote paniek! Ik kon Marie er nog net van weerhouden om water in haar kachel te gooien, terwijl Mart snel een emmer zand haalde en die in de kachel smeet. Toen gooide ze alle ramen en deuren open die ik vervolgens weer achter haar dicht deed. Inmiddels hadden Mart en Karel een trap gehaald, klommen met oude dekens en kleden het dak op en bedekten de gaten van de schoorsteen daarmee. Beneden heeft Mart daarna de pijp die roodgloeiend was gekoeld met water en langzaam kregen we grip op de situatie. De pompiers die inmiddels waren gebeld hoefden niet in actie te komen. Met wat goede raadgevingen aan Marie Christine konden ze weer vertrekken. Zeg nou niet dat er in dat gehucht van on

Mooi hè, gehad van broer en schoonzus. We weten alleen niet hoe deze plant heet. Het is een soort vetplant en de bloemetjes hebben allerlei snoepjeskleuren. 's Avonds sluiten de bloempjes zich en de volgende dag gaan ze weer open, heel leuk. Reageer even als je weet hoe dit snoepje heet, ik wil het graag weten. Vanmorgen vroeg alle nieuwe groentenplanten in de moestuin gezet, het ziet er weer veel beter uit nu. Nog wat advies van broer Karel gehad over het dieven van de tomatenplanten en het onderhoud van mijn schoffel. Dat van die schoffel moest veel netter vond hij, er moet zelfs een kwastje met olie aan te pas komen. Als jongetje van vijf jaar ging hij, oudste van een gezin met tien kinderen, al met mijn vader naar het land om te helpen. Hij moet er niet aan denken om zelf een moestuin te hebben.

Aan de andere kant van de Rhône, in de Drôme, vindt je lavendelvelden, niet in de Ardêche. Dus wipte we vandaag even die rivier en de snelweg over om dat aan broer en schoonzus te laten zien. Kwam goed uit, want op de weg daarheen huist de kweker van groentenplanten die altijd op de markt in Privas staat en daar heb ik flink ingeslagen. Morgenochtend gaan al die planten de grond in. Toen we dit lavendelveld stonden te bewonderen kwam de eigenaar, een aardige jonge vent aanlopen en hij stond erop dat we een bosje plukte.

Er is iets heel naars gebeurd. De schapen die beneden ons land liepen in de boomgaard van Patrice zijn losgebroken en hebben een groot deel van mijn groententuin opgevreten. Ik kon wel huilen toen we gisteren terug uit Ruoms kwamen en het ontdekte. Direkt schapenboer Giraud gebeld die onmiddelijk kwam, hij gaat de verzekering inschakelen. En vanmorgen om half tien belde inderdaad iemand van de verzekering waarmee ik een redelijke prijs ben overeengekomen. Maar dat vergoedt niet het plezier wat ik erin had. Ik heb zoveel liefde en tijd in die moestuin gestopt en was er zo trots op. Maar goed, we beginnen voor een deel opnieuw. Vanmiddag met buurman Jean-Baptiste eens alles bekeken en verschillende groenten zijn nog te redden. Morgen ga ik nieuwe sla- en paprikaplanten kopen, een paar tomatenplanten en kool- en bonenplanten en dan zien we wel wat we nog kunnen oogsten dit jaar.

Familie bezocht vandaag op de camping in Ruoms wat erg gezellig was. Twee zussen, twee broers en een nicht met hun partners zorgen voor heel wat herrie. Ja, daar staat mijn familie om bekend, om die herrie, maar wij zitten er niet mee. Nou, en als je dan toch in de buurt bent met mensen die nog nooit in Frankrijk zijn geweest dan moeten die de Gorges d'Ardêche ook maar meteen zien, vooral de prachtige Pont d'Arc, de natuurlijke brug over de rivier de Ardêche.

Kwamen we verleden jaar om in de kersen, nu hangt er bijna geen kers aan de boom. Kersensap, kersenjam, kersen op sap, clatoufis (kersentaart), ik heb het allemaal gemaakt verleden jaar en toen  hield ik nog kersen over. Jammer, maar dit jaar niet. Maar ik heb een goede vervanger, aardbeien. Heerlijke, sappig, goed van smaak en in overvloed, mijn zomerkoninkjes.

Het mag dan wel zondag zijn vandaag, maar hier heeft de wasmachine overuren gemaakt. Gelukkig is het de laatste dagen prachtig weer, dus er ligt al weer veel schoon in de kast. Op het tweepersoonsbed boven liggen schone lakens, de badkamer is gepoetst en nog meer van dat soort dingen, want vanavond komen er weer nieuwe gasten. Mijn oudste broer en zijn vrouw zijn onderweg, voor het eerst van hun leven in Frankrijk. Het gaat vast, alweer, een hele leuke week worden.

Wat is de Ardêche toch mooi, zeiden Ellie en ik vandaag vaak tegen elkaar, terwijl we over kleine weggetjes, soms over het parcours, onze weg naar het noorden zochten, naar Saint Félicien waar gefinisht werd. Zelfs onze renners zeiden het, want ze kwamen op de mooiste plekjes. Onder andere hier, aan de voet van de Gerbier de Jonc. Na drie dagen stond er 351 km. op de teller van Mart. Als je dan bedenkt hoeveel klimwerk het viertal gedaan heeft, kunnen ze trots zijn op hun prestatie. 

  Wat was ze moe gisteravond, onze Marianne, na 130 km. in de benen. Toch stapte ze vanmorgen weer dapper op de fiets, samen met de drie mannen, uitgezwaaid door Elly en mijn persoontje. We pikten het viertal vanmiddag rond vier uur weer op in Burzet, waar ze toch besloten om nog een zware klim van 13 km. te gaan maken met een stijgings percentage op de meeste stukken van boven de 5%. Het was zwaar, voor de mannen en zeker voor Marianne, maar ze kwam in het kielzog van Mart lachend boven. Chapeau, meid! 

Vanmorgen om zes uur zaten we al in de auto, op weg naar St. Felicien in de noordelijke Ardêche. Daar troffen we om acht uur André, Hans en Elly, de vrouw van André. Nadat de mannen en vrouw hun startnummers opgehaald hadden konden ze starten en  Elly en ik begonnen aan de rit terug naar Le Serret. Prachtig weer vandaag, niet te warm door een lekker windje. Vanmiddag zijn El en ik nog even naar St. Julien du Gua gelopen waar het een gezellige drukte was. De renners kregen hapjes en water aangeboden, rusten wat uit, maakten een praatje en begonnen dan aan de klim naar de col de la Fayolle. Om half zes kwam ons viertal binnen, moe maar voldaan. Ondertussen hebben ze allemaal een biertje en een douche gehad. We gaan zo eten en de stemming is opperbest.

Vandaag is de Ardechoise begonnen, het grootste fietsevenement van Europa. Mart start morgen voor een tocht van drie dagen. Dit jaar rijdt hij samen met vriend André en een vriend en natuurlijk is Marianne ook weer van de partij. Buurvrouw Marie-Christine is al helemaal in de stemming en heeft de boel versierd. Zij krijgt in haar chambre d'hôte twee keer zeven wielrenners te eten en te slapen. Akkie ontvangt er in zijn kasteel drienentwintig en vrienden van ons verderop hebben tweemaal twaalf gasten. Drukte dus in de regio. De eerste wielrenners kwamen hier beneden om half drie door, klimmend naar St. Julien du Gua, waar ze door vrijwilligers versnapering aangeboden krijgen.

Nooit geweten dat zo'n courgetteplant zo'n prachtige knalgele bloem tevoorschijn tovert. De bloemen zijn ook eetbaar heb ik gelezen. Ze bloeien maar kort, verdrogen, en vallen er dan van af. Achter de bloem zie je de eerste courgette in wording, zo'n ronde, maar ik heb ook langwerpige. Jarenlang getuiniert, maar met zo'n moestuin gaat er een hele nieuwe wereld voor me open. Ik heb er totaal geen verstand van, haal al mijn informatie van internet en doe dan maar wat op goed geluk. Ik zou willen dat mijn vader nog leefde, die heeft zijn hele leven groenten geteelt. Wat zou ik daar nog veel van hebben kunnen leren Tot nu toe gaat het geweldig, maar het weer voor een moestuin zit aardig mee. Veel vocht en toch ook genoeg zon. Verder hebben we hier uitstekende grond, vulkaangrond.

I Ik rij vanmorgen naar de mairie met al mijn papieren voor de bouwaanvraag keurig ingevuld, de foto's erbij, tekeningen gemaakt door een architect (schoondochter Christianne) en met het idee dat ik binnen vijf minuten weer op weg naar huis zou zijn. Niet dus! Na controle van de papieren bleken er opeens allerlei nieuwe vragen ingevuld te moeten worden, vragen die problemen opwierpen. Ik heb er twee uur gezeten en we kwamen er nog niet uit. Vanmiddag zou monsieur le maire er zijn, dus weer teruggegaan. Om een lang verhaal kort te maken, het gaat er naar uitzien dat we twee bouwaanvragen moeten gaan indienen, één voor het bestaande huis, wat we met een deel van de schuur gaan vergroten, en een ander voor de schuur die achter deze muur ligt. Ben benieuwd wat dat allemaal gaat kosten aan leges. Maar goed, zonder een permis de construire kunnen we niet, dus dat wordt opnieuw gaan worstelen met de papieren, het is niet anders.

We beginnen weer in ons oude ritme te raken en dat bevalt prima. Het kan tenslotte niet altijd vakantie zijn, ook al was het erg leuk om zo met de auto en ons bed bovenop door Frankrijk te trekken. Op de verschillende campings kregen we veel reacties op  onze daktent. Sommige kwamen vragen of we daar echt in sliepen en of er wel genoeg ruimte was. Nou, dat is er beslist. Bij deze manier van kamperen moet je wel goed weer hebben, en dat hadden we niet altijd. Toch hebben we ons prima gered en als we het halverwege de avond koud kregen kropen we in ons bed, paar kussens in de rug en met het licht van het lampje wat erin zit zaten we dan een uurtje te lezen. 

Heb je even twee weken je hielen gelicht, vindt er een groeiexplosie plaats in je tuin. Ik zal volgende week de eerste bietjes wel kunnen eten, er staat anderhalve kilo aardbeien in de suiker te trekken om morgen jam te maken en ik kan iedere dag sla eten met radijsjes. En in de aardappelen zag ik de eerste bloemen, ze doen het geweldig. Op de foto hieronder zie je de twee verschillende soorten, rechts de ratjes en links de charlottes. Natuurlijk is het onkruid ook de grond uit geschoten, maar daar wordt aan gewerkt, de eerste rijen zijn al schoon.

Er staan ontzettend veel kastelen in de Dordogne en er zitten juweeltjes tussen. Vaak zijn ze helemaal gerestaureerd maar bij deze is dat duidelijk niet het geval. Toch vind ik hem mooi, met al die torens. We reden er vanmorgen langs toen we vanaf de camping op weg gingen naar huis. In de Ardêche zijn bijna geen kastelen te vinden, op Chateau Le Tour en een stuk of wat ruïnes na. Die Engelsen kwamen niet zover het binnenland in, dus bij ons viel er niet zoveel te verdedigen. Wat moesten ze trouwens hier, woeste natuur met kleine perceeltjes grond en armoe, niet waard om te veroveren.

We wilden toch nog wat meer van de Dordogne zien en zijn daarom vanochtend afgezakt naar Sarlat, wat net boven de rivier de Dordogne ligt. We hebben eerst een camping opgezocht en gevonden zo'n zeven km. buiten Sarlat. Daarna zijn we met de fiets het stadje gaan bezoeken. Het heeft een prachtig middeleeuwse binnenstad met kleine straatjes en mooi bewaarde en gerestaureerde gebouwen en huizen. Op de leuke, kindvriendelijke camping hebben we gegeten en morgen rijden we naar huis.

We zitten in Hautefort, Dordogne, op de mini-camping van Theo en Jolanda van Os. Ik kende Theo nog van mijn werkzame leven, hij werkte bij Stork en kwam vaak bij de Goudsche Machinefabriek. Zij wilden ook graag een huis kopen in Frankrijk en jaren later lees ik in een krantenartikel dat Theo en Jolanda permanent in Frankrijk wonen en een camping zijn begonnen. Die gaan we ooit opzoeken, zeiden we tegen elkaar en zo geschiedde. Ze herkenden ons direkt! Vandaag heerlijk rondgefietst in een landschap met grote boerderijen en veel vee, heel anders dan de Ardêche. Ontzettend lekker geluncht voor een belachelijk lage prijs. Het leven kan goed zijn.

Doorgereden naar het zuiden en langzaam begon de temperatuur te stijgen. Af en toe viel er nog wat regen, zelfs nog vlak voordat we de camping waarop we wilden gaan staan, zo'n vijftien kilometer onder Tours, bereikten. Een camping bij een kasteeltje, "Le Chateau de la Rolandière". Het ligt in een mooi park met een oprijlaan omringd met bomen, echt een feest om zo aan te komen rijden. Alles is goed onderhouden en heerlijk schoon, een aanrader dus. We hebben buiten kunnen eten zonder kou te lijden, want zeg nou zelf, kamperen met 10 graden en striemende regen, dat begint verdacht veel op kramperen te lijken en daar passen we voor.

Gisterochtend in de regen Nederland achter ons gelaten. Gelukkig klaarde het 's middags wat op en hebben we aan de monding van de Somme wat rondgekeken in het leuke plaatsje St. Valery sur Somme. Daarna door gereden over een kustweg boven de krijtrotsen naar een mooie kleine camping, hoog gelegen met een prachtig uitzicht op zee en de rotsen. Vanmorgen regende het weer. We zijn naar Dieppe gereden, hebben een MacDonalds opgezocht voor koffie en internet, de meteo geraadpleegd en hebben besloten dat we door gaan rijden naar de Dordogne. Daar is het mooi en hier blijft het pet met het weer. De landingsstranden zullen moeten wachten op een andere keer. Op naar de Dordogne!

De Bovenkerksevaart, twee minuten van ons huis. Ja, wij wonen mooi in het Groene Hart. Toch gaan wij dit moois weer verruilen voor het Franse land, waar ook een deel van ons hart ligt. We trekken vanaf morgen een week langs de Normandische kust waar we de invasiestranden willen bezoeken. Dan zakken we af naar de Dordogne om een oude kennis te bezoeken waarna we weer naar de Ardêche rijden. Of ik iedere dag een blog kan maken is maar de vraag maar jullie merken het vanzelf .

  In 1985 zijn de dorpen Stolwijk, Haastrecht en Vlist samengevoegd tot de gemeente Vlist wat in die tijd voor veel onrust zorgde, vooral in Haastrecht en Stolwijk. In Stolwijk vond men die lui uit Haastrecht stads en de Haastrechtenaren vonden de Stolwijkers boeren. Toen er in een roerige raadsvergadering besloten werd dat dit mooie gemeentehuis in Haastrecht niet als bestuurlijk centrum ging dienen, maar dat Stolwijk daarvoor de aangewezen plaats zou worden was de verontwaardiging in Haastrecht groot. De bewuste raadsvergadering vond plaats in dit gemeentehuis en feestvierend kwamen de Stolwijkers door de polder naar huis. Die storm is natuurlijk allang geluwd en de volgende herindeling  staat voor de deur.