HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Eergisteren zijn de eerste frambozen geplukt en er komen er nog veel meer. Dit vond ik niet genoeg om te verwerken dus gingen ze voorlopig de vriezer in. Nog wat erbij en dan gaan ze in de pan, samen met rabarber, ook uit de vriezer. Daar maak ik dan een lekkere jam van. De rode bessen waren verleden week geplukt maar toen had ik echt wel wat anders te doen dus gingen ze ook in de vrieskist. Hier heb ik gisteren bessensaus van gemaakt, lekker over de yoghurt die wij altijd als toetje eten.  Omdat ik een hekel heb aan het rissen van die bessen gaan ze gewoon met steeltjes en al in de pan, wat water erbij, in dit geval een fles vlierbloesemsiroop die ik nog had staan en dan worden ze fijn gekookt. Door de passe-vite en daarna weer even doorkoken met wat geleisuiker, niet teveel anders wordt het jam. En gisteren is ook de tweede en laatste kruisbessenstruik kaal geplukt. Het meeste zit in de vriezer maar ik heb een pond apart gehouden om er een lekkere taart van te ma

Dozen vol met wandelkaarten heb ik. Daarbij boekjes en mapjes waar leuke routes in beschreven staan, alles verzameld i n de vijfentwintig jaar dat we het huis hier hebben. Ik hoefde maar een nieuw wandelboekje in een winkel te zien liggen of ik stond er al in te neuzen of het wat voor mij was.  Sinds we de GPS gebruiken is dat wat minder geworden want ik haal nu bijna al mijn routes van internet. Alleen wordt dat wat moeilijk als je even geen internet hebt dus toch maar weer een mapje met routes erbij gehaald uit mijn voorraad. Terwijl ik daar mee bezig was zag de man het lichtje op de router van rood naar groen springen en hoera, we hadden weer internet en telefoon.  Als je het zo'n dag of vier zonder moet doen merk je eigenlijk dat dat bijna niet meer kan. Bankzaken, contact met onze huurders en andere  belangrijke zaken via de mail en dan niet te vergeten mijn dagelijkse blog. Ik mocht gelukkig deze week even een uurtje in het gemeentekantoortje van St. Julien du Gua g

Toen wij ons huis pas hadden hier in Frankrijk   maakten we veel gebruik van deze telefooncel. Hij staat in St. Julien du Gua, tien minuten rijden van ons dorp. We vonden een telefoonaansluiting niet nodig in het huis, we waren hier immers alleen maar in de vakantieperiodes. Dat veranderde toen mijn schoonvader onverwacht stierf, we waren net aangekomen voor de zomervakantie. We realiseerden ons opeens dat we telkens een ouderwordende moeder en schoonmoeder achter lieten in Nederland en we namen na deze vakantie direct telefoon. De telefooncel in Gua wordt niet meer gebruikt en ze hebben er een leuke bestemming voor gevonden, het is een mini-bieb geworden. Ik heb er even in gekeken, er lagen zelfs twee Nederlandse boeken. De stickers op de buitenkant geven de indruk dat er wel meer telefooncellen in Frankrijk deze bestemming hebben gekregen. Ik vind het een geweldig idee!

Met deze man hebben we afgelopen zondag een leuk gesprek gehad. Tenminste….ik vond het erg vermakelijk, mijn buurvrouwen dachten er iets anders over. We kwamen hem tegen tussen een paar huizen toen we net een pad afgedaald waren naar een weggetje. Er groeide daar tegen een helling heel veel cactussen, sommige stonden in bloei.   De man waarschuwde om er niet aan te komen, als je je er aan prikte kon dat weleens heel pijnlijk zijn. We raakten met hem aan de praat en in het gesprek stelde hij de vraag of wij vonden dat Frankrijk nog wel voldoende democratisch was.  Hij had als snel begrepen dat ik Nederlandse was en ik merkte op dat naar mijn mening de noordelijke landen van Europa wat meer democratisch waren dan de zuidelijke want ik voelde aan dat hij de boel een beetje wilde stangen.  Hij was het helemaal met me eens en   gaf me ondertussen een vette knipoog. Nu houdt vooral Marie-Christine erg van discussiëren dus die ging er dwars tegen in. Mijnheer zag er misschien nie

Nu het mooie weer hier aanhoudt wilde ik er nog wel wat groente bij in de moestuin. Voor zaaien is het te laat maar er kan nog wel het een en ander geplant worden. Dus we zijn even naar de kweker in de Rhône vallei gereden, die hebben daar altijd van die mooie gezonde planten. Ik kocht bloemkool, broccoli, venkel en een courgette want die bij mij toont geen teken van leven.  Vlakbij zit ook een kweker van abrikozen en perziken en zij hebben daar een klein winkeltje. Ik kocht er een tray aller heerlijkste perziken, je moet mijn bijkeuken nu eens ruiken. Toen ik afrekende vroeg de mevrouw of ik op een grote kaart een pin wilde zetten waar ik vandaan kwam. Wat een geinig idee, ik maakte er een foto van. Daarna gingen we bij de MacDonalds in Privas koffie drinken. Wij hebben namelijk sinds gisteren geen telefoon en internet meer en ik weet niet wat er aan de hand is. Vermoedelijk ergens een breuk. De koffie was lekker maar de wifi waardeloos, daar krijg je geen blogpost de deu

Het was bijna één uur toen we gisteren St. Andéol de Vals binnen liepen. Het lag ongeveer halverwege onze tocht en het was een rustig plaatsje met een leuk dorpsplein. Een bankje in de schaduw van een boom werd onze lunchplek. Zoals in alle dorpen en steden in Frankrijk   was hier ook een openbaar toilet, redelijk schoon en dat is erg prettig als je met vier vrouwen bent. Alhoewel ik er ook geen probleem van maak om een plasje te doen in de vrije natuur. Het tweede deel van de route, na St. Andéol, was een stuk zwaarder. Eerst een flinke afdaling met daarna een pittige stijging. Uiteindelijk zagen we in de verte een grote vallei liggen, dwars op onze route. Dat moest de vallei van de rivier de Volane zijn die naar Vals les Bains loopt.  We volgden een mooi pad langs deze rivier tot vlak voor Vals waar we stopten en wachten op Patrice die ons op zou komen halen. Jany had wat last van een knie en Marie-Christine was erg moe, we hadden dan ook zeven uur gelopen maar

Wat is de Ardèche toch mooi, daar waren we het vandaag wel over eens. We liepen met vier buurvrouwen vandaag een route voor die we misschien gaan gebruiken voor de herfstwandeling van onze dorpsvereniging.  Om negen uur begonnen we in Saint-Joseph-des-Bancs, net aan de andere kant van Col de la Fayolle. Bij mij in de auto zaten Jany en Sylvie. Marie-Christine stond al op ons te wachten, zij was van de andere kant gekomen. Samen met Sylvie had ik de route uitgezet. Voor de eerste helft van de wandeling namen we een deel van de Grand Randonnée de Pays (GRP) Haute Cévenne d'Ardèche van Saint-Joseph naar Saint-Andéol-de-Vals.  Deze GRP's worden aangegeven met een rood-gele streep, het zijn meestal routes van een paar dagen. De veel langere GR's hebben een rood-witte streep. In Nederland volgen we precies hetzelfde systeem met die kleuren. De geel-witte strepen geven dagwandelingen aan.   We zijn in ons dorp behoorlijk gelijkgestemd dus het was nie

Vriendin Annelies gaf me een paar weken geleden een tip over het draaiorgel festijn in Le Cheylard dit weekend. Leuk, daar hadden we zin in na een paar drukke dagen met het ontvangen van twee groepen fietsers. Totdat ik gisteravond het mailtje van Annelies nog eens doorlas en zag dat de orgeltjes pas op zondag door de straten van Le Cheylard zouden trekken. Pech, want morgen heb ik al wat te doen.   Na overleg besloten we toch te gaan want hoewel dit stadje niet echt bijzonder is heeft het wel een leuk plein met een paar restaurants. En met het weer wat we hier nu hebben zit je daar zeker niet vervelend. Dat kan ik ook zeggen over het dessert wat we namen. Verrukkelijk! Wat ook mee telde om er toch heen te gaan is de weg er naar toe. Bij ons vandaan rij je over Mézilhac en dan kan je daarna  over de hoge of de lage weg. Heen namen we de hoge weg met prachtige uitzichten over een groot deel van de noordelijke Ardèche. Maar terug over de lage weg langs een le

De dag eindigde gisteren met onweer en een zware langdurige regenbui. Sneu voor de wielrenners die nog onderweg waren maar die van ons waren al vroeg binnen. Vervelend voor hen was dan weer dat de bagage deze keer erg laat was maar dat ze naar de voetbal konden kijken, Frankrijk speelde tegen Peru, maakte een hoop goed.  En in de tweede helft vlogen er zeven man en een vrouw om de beurt heel snel onder de douche want ze wilde allemaal de uitslag zien, Frankrijk won. Het echtpaar wat de bagage kwam halen stond vanmorgen voor half acht voor de deur, ze hadden het gisteravond al gezegd. Iedereen hielp mee om de tassen snel in de auto te brengen en ik vroeg of ik nog een foto mocht maken. 'We zetten even die mooie Mexicaanse hoeden op die we van de organisatie hebben gekregen', zei zij en ze gingen er eens goed voor staan.  Meestal zijn het wat oudere echtparen die het bagagevervoer doen. Ze rijden in gehuurde busjes en doen dit werk vrijwillig. Ja, je kan het best wer

Om drie uur gisterenmiddag kwamen de eerste twee fietsers binnen, om half zeven de drie laatsten en die waren wel aan hun eindje. Maar van een biertje en een lekkere douche knapt iedereen op en het hele stel zat op acht uur aan tafel, vol met verhalen over alle cols die ze genomen hadden. Ze hadden een zware dag   gehad want het was erg warm met daarbij 130 km door bergachtig gebied, dat is geen kleinigheid.  En als je dan toch vroeg bent heb je alle tijd om een verdiend tukkie onder een boom te doen. De mannen wilden vroeg starten vanmorgen, het zou weer een warme dag worden en alle kilometers die ze voor het middaguur weggetrapt hebben zijn dan meegenomen. Zes uur stonden we op, half zeven ontbijt. Iedereen had heerlijk geslapen, logisch, ze waren moe en het is hier heerlijk stil. Om kwart over zeven zwaaiden we de laatste fietser uit en gingen wij ontbijten. Inmiddels hangen er twee wassen, gaan zo de derde en vierde aan de lijn, erg makkelijk als je de beschikk

We hebben hier weer het jaarlijks fietsfestijn en hosanna, prachtig weer. Nog maar een paar dagen geleden werd er veel regen voorspeld maar gelukkig is dat ten goede gekeerd. Stel je voor, aan het eind van de middag acht doorweekte fietsers voor je deur. Natte kleren, natte schoenen en dan morgen acht bedden afhalen en niet weten hoe je dat wasgoed droog moet krijgen.  Voor de zekerheid heb ik de laatste jaren acht extra stel beddengoed bij elkaar gespaard maar jullie begrijpen dat ik er liever geen gebruik van maak en met het wasgoed van de lijn direct weer de bedden opmaak. Nadat ik vanmorgen de voorbereidingen voor de maaltijd van vanavond had getroffen ben ik even naar St. Julien du Gua gereden om te kijken hoe het er daar voor stond. Fietsers waren er nog niet maar er werd hard gewerkt door een groep vrijwilligers. Ballonnen werden opgeblazen, hapjes gemaakt en dit alles onder vrolijk gekeuvel. Het zijn allemaal mensen die ik wel ken en toen ik vroeg of ik e

Op de blog van Wieneke las ik een recensie van het boek 'Zondagskind'. Het is geschreven door Judith Visser en het is volkomen autobiografisch wat zij vertelt. Het gaat over het opgroeien met Asperger, een vorm van autisme, in de jaren 80 en 90 toen er nog nauwelijks iets bekend was over autisme.  Ik reageerde bij Wieneke door te vertellen dat ik een broer had met Asperger en zij stuurde me direct een email met de vraag of ik een e-reader had want dan kon zij het bestand van het boek sturen. Zo aardig van Wieneke om dit te doen en inmiddels heb ik het boek uit. Op haar blog kunnen jullie wat meer over het boek lezen.  Ik wil nog even wat vertellen over mijn broer. Hij is geboren in 1957, de een-na-jongste in een heel groot gezin. Hij heeft zich staande weten te houden tot na de middelbaren school, toen kwamen er duidelijke problemen. Ik ga hier niet zijn hele leven beschrijven maar nu ik het boek van Judith heb gelezen besef ik nog meer hoe moeilijk mijn broertje