HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We waren gisteren een dagje op bezoek bij goede vrienden van ons die een uurtje rijden noordelijker in de Ardèche wonen. Zij wonen daar prachtig, bovenop een berg met een geweldig uitzicht. Behalve hun eigen huis staan er nog twee kleinere huisjes op hun terrein, het is een waar domein daar. Ze hebben voor het eerste jaar een moestuin waar ze ontzettend trots op zijn en met reden, het zag er prima uit. De tuin ligt daar prachtig zo net onder de helling, lekker beschut en er is ook nog eens eigen bronwater. Veel bloemen in de moestuin, dat maakt het altijd zo gezellig.  Dat kleine kasje vond ik helemaal top, dat gaan wij volgend voorjaar misschien ook aanschaffen. Het was niet van glas maar van een doorzichtig kunststof. Het voordeel van een kasje is dat je bepaalde groenten zoals tomaten, komkommer en paprika's toch wat vroeger hebt. Wij gaan natuurlijk begin oktober weer naar Nederland en kunnen daardoor maar kort van deze planten oogsten.  Eerst maar eens kijken of we er nog erge

Dit boek kreeg Mart jaren alweer een paar jaar geleden met Sinterklaas en hij heeft het met veel plezier gelezen. Om de een of andere reden kwam het er bij mij niet van om het op te pakken maar ik wilde nog wat boeken opruimen en ben daarom aan een rij nog niet gelezen boeken begonnen waarvan ik deze het leukste vond, een echt vakantieboek. Hendrik Groen, pseudoniem van Peter de Smet is onder andere de auteur van de Geheime Dagboeken van Hendrik Groen die bekend werden door hun verfilming. Dit boek gaat over Arthur Ophof, vijftig jaar en niet gelukkig met zijn saaie leventje, zijn baan en zijn vrouw. Hij wordt ontslagen op zijn werk, sleept daar een aardige ontslagvergoeding uit en begint er over te denken hoe hij zijn leven een andere draai kan geven. Hij bedenkt een hoogst ongewoon plan om een ander leven te creëren. Of dat lukt ga ik niet vertellen maar het plan is in ieder geval heel vermakelijk. Regelmatig probeerde ik Mart een stukje voor te lezen maar zat dan ondertussen met de

Veel leuke spullen die ik op een brocantemarkt zie laat ik rustig staan, ik heb genoeg. Maar als ik iets echt moois zie wat niet al te groot is en waar ik toch een goed plekje voor weet in een van onze huizen dan koop ik het. Tenminste, als er niet teveel voor wordt gevraagd. Deze onderzetter vond ik prachtig, zo mooi vormgegeven, een sieraad op tafel tijdens een etentje. Hij is gemaakt van rvs, er stond een merktekentje op de achterkant. Ik heb in het Stolwijkse huis een houten vogel in de vensterbank staan die  al zeker 45 jaar in mijn bezit is en die krijgt nu gezelschap van deze schoonheid. Hier ben ik echt blij mee. Klein maar fijn noem ik deze aankopen. Ik denk dat dit een mand is om handwerkspullen in te doen, alleen al het stofje is beeldschoon. Maar ik kocht hem niet hoor want handwerken is niet mijn ding, anders dan veel van mijn  blogvriendinnen die kunstenaars zijn met wol en stof. Dus voor hen zette ik deze leukerd op de foto. Normaal gesproken is de markt van eind juli de

In mijn serie 'Typisch Frans' heb ik het weleens meer  gehad over de gewoonte van de Fransen om langs de doorgaande weg te picknicken en dan met tafeltje en stoeltjes, koelboxen, flesje wijn, salades en nog het een en ander. Vaak gaat er ook nog een kleedje op het tafeltje. Op 6 juni  toen het weer hier nog hopeloos was keek ik uit het raam en zag ik weer een goed voorbeeld van deze gewoonte. Beneden aan de weg zaten twee mensen buiten bij hun kleine campertje met hun picknick spullen. Ik pakte mijn fototoestel en haalde het tafereel wat dichterbij. Het was behalve regenachtig ook nog koud die dag. Er viel weer een buitje en mevrouw zette haar capuchon maar op. Ik bewonderde hun moed maar was zelf toch lekker binnen gaan zitten.

De brocantemarkt in La Voulte, mijn favoriet, wordt altijd de vierde zondag van de maand gehouden en dat paste verleden jaar niet in de vakantie van mijn nichtje Stephanie toen zij in de Ardèche kampeerde. Jammer, want zij is net als ik gek op dit soort markten. Maar dit jaar kwam zij met man en twee zonen weer naar de Ardèche en hadden we maanden geleden al een afspraak voor zondag 25 juli. Leuk hoor want wij hebben zo'n beetje dezelfde smaak en al slenterend zien we van alles wat we wel zouden willen kopen maar het toch niet doen omdat het te groot is of niet nodig.  We kochten natuurlijk wel wat kleine spulletjes hè, anders is er geen lol aan.  Het eerste waar mijn oog op viel waren deze rolschaatsen. Precies dezelfde heb ik ook gehad vroeger en wat heb ik daar een plezier mee gehad. Je kon ze verstellen dus ze groeiden met je mee, ik heb ze echt een paar jaar gebruikt. Deze luxe kinderstoel vonden we echt geweldig. Er mankeerde niets aan en hij zag er comfortabel uit dus al je

Dit is de eerste bloem van de cosmea die ik gezaaid had in de moestuin. Ik weet niet eens meer welk soort dit is maar in ieder geval met een stevige steel en een mooie dubbele bloem. Van de twee courgetteplanten komt zoveel oogst dat ik al flink aan het uitdelen ben aan vrienden, buren en gasten in het vakantiehuis. Altijd mooi en kleurig, de bloemen van de Oost-Indische kers, ik gebruik ze in salades. In het voorjaar heeft Mart stukken betonmat aan palen opgehangen boven de dahlia's en ik moet zeggen, het werkt uitstekend, ik ben er heel tevreden over. De dahlia's blijven mooi rechtop staan, dweilen niet meer alle kanten op. Dit zijn de grote waar ik net een flinke bos van had geknipt. En dit is de kleinere soort, dat werd voorheen helemaal een rommeltje. En oogsten doen we ook volop, iedere dag verse groenten uit eigen tuin. Vaak klaargemaakt met onze heerlijk smakende jonge aardappelen. De sjalotten zijn al gedroogd, die gaan in een mandje in de bijkeuken.

In Antraïgues waar we deze week waren zagen we nog meer werken van Pierre Louis Chipon. Het ruwe metaal past wonderwel bij de grote blokken van graniet. Dit klimmende beeld heet 'Le plus court chemin' (De kortste weg).  Heel toepasselijk die naam bij dit mannetje wat snel naar boven probeert te klimmen. Waarschijnlijk op weg naar zijn vriendinnetje die boven op hem zit te wachten. Mart had zijn vriendinnetje in ieder geval al gevonden . Verstopt achter een kraampje zag ik dit beeld nog. Ik kon er geen bordje met naam bij ontdekken maar als je goed kijkt zie je een jeu de boules bal in de linkerhand. Deze persoon, ik neem maar even aan dat het een vrouw is, wacht aan de rand van het plein op haar beurt om een balletje te gooien. Erg leuk.  

Dit is een werk van de   metaalbeeldhouwer Pierre Louis Chipon, een kunstenaar die woont en werkt op de Col de L'Escrinet, een 787 meter hoge bergpas in de Ardèche, niet ver bij ons vandaan.  Het is zijn meest bekende werk en staat op de zelfde bergpas op een vooruit stekende rots, uitkijkend op het dal met in de verte de stad Aubenas. De beeltenis heet 'La chèvre et l'enfant' en wij komen er heel vaak langs.  Al jaren wilde ik het fotograferen omdat ik het prachtig vind en het staat ook op zo'n mooi punt maar uiteindelijk heb ik toch maar een foto van internet gehaald. Het is namelijk levensgevaarlijk om erbij te komen, eronder ligt een druk bereden weg met precies op die plek een haardspeldbocht. Een heel stuk lager is een parkeerplek en ik zou dan om die foto te kunnen nemen langs die weg omhoog moeten lopen zonder ergens in de kant te kunnen springen. Toch maar niet. De foto's die ik laatst liet zien van de twee ijzeren paarden in Vals les Bains zijn ook doo

In Antraïgues, het dorpje waar Jean Ferrat, een van Frankrijks beroemdste zangers ooit burgemeester was, organiseren ze in de zomer maandelijks een markt voor ambachtslieden. Wij gingen er met vrienden heen om er een kijkje te nemen. Ik verbaas me er altijd over wat mensen met hun handen kunnen maken. Er was genoeg te zien op dit gebied. Hier in de noordelijke Ardèche zijn de dreadlocks nog populair. Vaak zijn het mensen die op kleine schaal groenten kweken of ze maken geitenkaasjes en andere producten en staan daar mee op markten.  Hier woonde en werkte een Nederlandse keramiste met prachtig werk wat we bewonderden. Dit mooie kleine dorp telde aardig wat pottenbakkers en keramisten, het is een inspirerende plek. Zelfs een modeontwerper gespecialiseerd in bruidsjurken heeft hier zijn atelier. De lieftallige Miss Ardeche mocht een van zijn creaties dragen. Wij hebben lekker zitten eten bij een restaurant aan de rand van het plein waar de meeste kramen stonden en keken zo op de markt, he

We hadden de moed al opgegeven, dachten dat we die lastpost nooit meer zouden vangen. Met van alles hebben we geprobeerd het beest de vangkooi in te lokken,  rauwe eieren,  vis en fruit maar hij hapte niet toe. Een paar keer was de klep van de kooi dicht geslagen maar dat betekende dat hij net niet ver doorgelopen was, de slimmerd. Toen we gisterochtend al vroeg de moestuin inliepen om wat groenten te oogsten zagen we hem zitten in de kooi, de marter, eindelijk. Hij werd wild toe hij ons zag dus Mart haalde gauw een zeil waar hij de kooi inwikkelde zodat het beest rustig werd en om de kooi op te kunnen pakken want je bent zo een vinger kwijt. De kooi is achterin de auto gezet en kilometers verder is de marter in een stuk bos vrijgelaten. Daar zal hij genoeg voedsel kunnen vinden en wij zijn hem kwijt. We zullen hem niet missen 😉

Over deze plant kan ik alleen maar jubelen.   Mijn artisjok is dit jaar nog groter gegroeid dan verleden jaar en met ongelooflijk,  wel tien bloemen.  En die bloemen zijn op dit moment in alle stadia, van rauw tot vol in bloei. De bloeiende zijn erg in trek bij de insecten, ze vliegen af en aan, kruipen er helemaal in. Ik ga wat bloemen afknippen  en proberen ze te drogen. Mooi voor in een vaas of zonder steel op een schaal. Tips hierover hoor ik graag. Ja, dit is geen plant meer te noemen,  het is meer een boom geworden.  Volgend jaar eens kijken of ik er stekken van kan nemen,  daar ben ik nu te laat voor.

Af en toe loop je op een brocante tegen echt iets moois op en dat was in dit geval dit kannetje van aardenwerk. De kleur vond ik prachtig maar ook het model stond me aan. Dit was waarschijnlijk geen fabriekskannetje.  Als ik dan zoiets op pak van de tafel van de handelaar kijk ik altijd even op de onderkant of ik een merkteken zie en bij dit kannetje was dat duidelijk te zien. Ik doe dat natuurlijk zo terloops mogelijk want bij teveel interesse zou de prijs weleens hoger uit kunnen vallen. Meestal biedt ik wat lager dan de vraagprijs en ik kreeg het voor drie euro. La Borne is de plaats waar dit kannetje is gemaakt, een gehucht in een historisch pottenbakkersgebied vanaf de 12e eeuw. In en om La Borne werken zo'n tachtig pottenbakkers en keramisten.  Hier kan je er iets meer over lezen. Joseph Talbot, keramist heeft op die plek rond 1930 dit kannetje gemaakt. Veel van zijn werk wordt nog te koop aangeboden op veilingsites.  Leuk om te weten allemaal en dit wordt een dierbaar bezit.

Dit was het klapstuk van een heerlijk etentje bij vrienden gisteren en wat was het lekker. Wij zaten met zijn tienen aan tafel, begonnen om zes uur met het aperitief en het was bijna middernacht toen we opstonden. Voor het eerst deze zomer dat we zo lang buiten konden zitten, wat heb ik dat gemist. Uitgepraat raken we nooit, onze Ardeche, onze vallei en onze huizen leveren genoeg gespreksstof op.

Ja, dit moest op de foto, te leuk om er aan voorbij te lopen. Het was een paar weken geleden in Vals les Bains. De twee ijzeren paarden staan daar in een parkje, van de kunstenaar die ze maakte staat wel meer moois in dit deel van de Ardeche.  De man lag daar volkomen ontspannen, diep in slaap. Ik had alleen mijn mobiel bij me dus moest dichtbij komen om een goede foto van hem te kunnen maken. Hij heeft er niets van gemerkt.  Heel zachtjes liep ik om hem heen om ook een foto van de andere kant te nemen en vanaf dat standpunt leek het wel of het rechter paard hem ieder moment kon gaan besnuffelen. We hebben er, vanaf een afstandje hartelijk om staan te lachen.

Terwijl we nog in Nederland waren appte nicht Linda, oudste dochter van mijn overleden zus. Ze zaten voor een weekje in de Ardèche, niet ver bij ons vandaan. Eergisteren kwamen wij thuis en gisteren gingen wij naar hen toe, ik vond het wel fijn om nog even wat familie te zien. Na de koffie reden we naar Vogüé wat aan de rivier de Ardèche ligt.  Het weer en de wateroverlast  is hier gelukkig niet zo erg als elders in Europa maar aan de rivieren is goed te zien en te horen dat  er veel water is gevallen de laatste tijd.  De Ardèche staat behoorlijk hoog. We hebben even door het oude stadje gelopen en daar lekker geluncht. Deze twee mooie oude deuren trokken de aandacht van mijn fototoestel. Als laatste nog een selfie die Nova van ons nam, drie generaties. Leuk! Het was fijn om even met elkaar te zijn.