HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Denk niet dat er in het Amsterdamse Begijnhof van die kleine huisjes staan zoals je meestal in hofjes ziet. Hier staan grote welvarende huizen en alles is prachtig onderhouden. Ze zijn dan misschien smal maar tellen veel verdiepingen. Er is behalve een kerk ook nog een kapel, de Begijnhofkapel. En in die kapel las ik iets wat diep begraven lag in mijn herinneringen. In de kapel staat dit paneel en Jeanne en ik lazen het aandachtig. Als je op de foto klikt kan je goed zien wat er staat, zo ongeveer wat hieronder staat. Ieder jaar in de maand maart komen bedevaartgangers uit heel Nederland naar het centrum van Amsterdam voor de 'Stille Omgang', een nachtelijke stille tocht door het centrum van Amsterdam. Voor of na de Omgang wonen zij één van de twintig feestelijke eucharistievieringen bij, in één van de zeven binnenstadskerken. In het jaar 1345 ontvangt een zieke man op 15 maart in een woning aan de Kalverstraat het sacrament der zieken. Hij geeft ove

'Zullen we even in het Begijnhof gaan kijken' zei blogvriendin Jeanne toen we op weg naar naar het Foam voor de Brassaï tentoonstelling waren. Voordat ik kon antwoorden dat ik dat graag wilde schoot ze al onder een poortje door en ik volgde trouw.  Doe ik toch altijd hoor, Jeanne trouw volgen in Amsterdam. Ik ben een echte provinciaal, weet heg noch steg in de grote stad maar Jeanne woont net boven Amsterdam en kent de weg er op haar duimpje.  Het was er druk, veel toeristen maar ik kon in dat poortje toch nog gauw een blik naar boven werpen om dat prachtige plafond te zien. De bogen van het plafond lopen door tot in de zijwanden. Mooi die tegeltjes. Na de alteratie moest de katholieke kapel aan de Engelse presbyterianen (hervormd-protestanten) worden afgestaan, onder dwang van de protestantse overheden. Sinds die tijd wordt dit kerkje de Engelse kerk genoemd.  Een mooi ingetogen kerkje, het soort waar ik van hou. Met een prachtig houten

En dit zag ik aan de andere kant van dat gebouwtje. Is het geen schoonheid, deze muurschildering. Jammer van die twee koppen die erop geplakt zijn maar die motor ervoor vind ik dan weer heel leuk, in dezelfde kleurstelling. Wie is die vrouw dacht ik maar toen ik nog eens goed keek wist ik het, die muts, dat kon niet anders. Het is Marianne, het nationale symbool van Frankrijk. Ze komt altijd weer terug op postzegels maar ook op spotprenten. Hieronder wat meer uitleg. Marianne is een nationaal symbool van Frankrijk. Ze bekleedt een ereplaats in stadhuizen en rechtbanken. Ze symboliseert de 'Triomf van de Republiek', de Vrijheid en de Rede, en is als zodanig een verschijningsvorm van de vrijheidsgodin. Haar beeld staat op het Place de la Nation in Parijs. Marianne draagt vaak een Frygische muts, in de Romeinse Republiek het herkenningsteken van een bevrijde slaaf. (Info Wikiwand) 6 november 2019

Vanaf Belleville namen we een stukje metro om langs het Canal St.-Martin te kunnen gaan wandelen. Het kanaal ligt in het noordoosten van Parijs en stroomt door vier arrondissementen. Het vormt samen met het Canal St.-Denis een verbinding tussen twee delen van de Seine. Zo kan twaalf kilometer van de route over de Seine worden afgestoken. We hadden ondertussen al aardig wat meters in de benen dus er moest even uitgerust worden en daarom besloten we bij dit leuke restaurant de lunch te gebruiken. Moet je die vrolijke stoeltjes zien, Fransen weten toch hoe ze de wereld moeten versieren. We liepen eerst een stuk noordwaarts langs het kanaal, staken halverwege een brug over en zagen aan de andere kant dit gebouwtje met die mooie rand net onder het dak. De muurschildering is leuk maar als dit huisje zonder was gebleven met het overige houtwerk in die prachtige kleur groen had ik het mooier gevonden. Achteraf denk ik dat het weleens een trafohuisje geweest kan zijn. (sorry Sjoe

Het Parc de Belleville is tegen de heuvel aangelegd en het is er prachtig. Je kan er al wandelend naar beneden lopen maar dat doen we een andere keer want ik wilde nu door de straten lopen, dan zie ik meer. Op het plein bovenop het gebouw zie je de drukte van de filmopnames. Toen we door de wijk  afdaalden zagen we lange rijen vrachtwagens staan, allemaal met het logo van dezelfde productiemaatschappij. Dat gaat me een film worden. Goed dat we de straten hadden gekozen en niet het park om door te lopen anders hadden we deze prachtige muurschilderingen gemist. Er wordt voorspeld dat deze wijk heel trendy gaat worden en dat verbaast me niets. Nog zo'n mooi mozaïek. De gekleurde ronde dingetjes boven in het midden waren kleine metalen emmertjes. En weer foto's van de wijk en haar bewoners. 'Notre cite' betekent in dit geval dan ook 'onze wijk'. Ook hier zijn we nog lang niet uitgekeken, daar moeten we echt nog eens heen. 7 november

 Één jaar en drie weken jonger is ze, de oudste van de zeven zussen die onder Mart komen. En omdat ze dus zeventig werd had ze ons uitgenodigd op een prachtige locatie, Kasteel Daelenbroeck in Herkenbosch, vlakbij Roermond. We werden daar ontvangen met koffie en vlaai, hadden een heerlijk diner en mochten ook een nachtje blijven slapen. Eenentwintig mensen telden het gezelschap waaronder vrienden die we jarenlang niet gezien hadden. Wat hadden we veel bij te praten aan de gezellige ronde tafels waar bij iedere gang van plaats werd verwisseld.  De volgende dag was er een Kerst en Vintage fair in een van de bijgebouwen en daar wilden iedereen wel even gaan kijken. Ik heb niet zoveel met kerstmarkten maar hier waren echt heel veel mooie spullen te vinden. Dus mocht je volgend jaar om deze tijd in de buurt zijn en je houdt van brocante, ga er heen. Je kan hier trouwens ook goed wandelen, prachtig gebied. En dat gingen we na de kerstfair doen, een flinke wande

 Onderweg naar Limburg afgelopen vrijdag om de verjaardag van een zus van Mart te vieren maakten we een stop in 's Hertogenbosch met zijn mooie St. Jan. We bezochten daar het Noordbrabants Museum voor de Van Gogh tentoonstelling.  Om bij de Van Gogh tentoonstelling te komen doorliepen we eerst een paar andere zalen met als eerste in de vaste collectie werk van Jan Sluijters. Nou, daar doe je mij wel een plezier mee. Dit werk uit 1921, 'Geraniums' geheten, een heel groot doek, vond ik bijvoorbeeld erg mooi. Dit is het portret van zijn dochter 'Liesje is jarig' .  En hier is zijn vrouw afgebeeld in 'Kubistisch Damesportret'. Heel anders weer maar ook dit vind ik erg mooi. Jan Sluijters werd geboren in 's Hertogenbosch. Naast veel portretten heeft hij ook Brabantse landschappen geschilderd.  Ik kan niets van de tentoonstelling van Van Gogh laten zien want er mocht in die zalen niet gefotografeerd worden. Het was allemaal gele

We wilden naar boven, naar het Parc de Belleville en daarvoor moesten we stijgen want het steekt maar liefst 108 meter uit boven Parijs. Onderweg liepen we door het Parijse Chinatown met zijn vele eethuisjes en winkeltjes en vlakbij het park zagen we deze muurschildering. We zouden er nog veel meer zien die dag. Vanaf het Parc de Belleville zou je een geweldig uitzicht op Parijs hebben maar het was niet helemaal helder boven de stad dus echt veel zagen we niet. Maar de Eiffeltoren was wel te zien, die is zo herkenbaar. Gaf niet hoor van dat mindere uitzicht want ik had het veel te druk met rondkijken op het plein net boven het park. Prachtige muurschilderingen op die pilaren. Ik had er net twee op de foto toen we gevraagd werden om die plek te verlaten, we waren klaarblijkelijk midden op een filmset beland. Ik heb de jongen hier op de voorgrond nog gevraagd naar de titel van de film maar het briefje waar ik dat opgeschreven had ben ik kwijtgeraakt. Jammer want het was ee

Hier zaten we even uit te rusten van onze wandeling over het kerkof van Père-Lachaise, net om de hoek op een terrasje in het zonnetje. W e stuurden een selfie naar de kinderen om te laten weten dat we ontiegelijk aan het genieten waren.  Net daarvoor had ik dit hele oude bord gefotografeerd. In die tijd, 1881 had men er nog geen weet van dat het bekladden en beplakken van muren op sommigem plekken in de stad volledig legaal zou worden. We liepen naar Belleville, een hippe en multiculturele wijk in het 20 ste arrondissement van Parijs. Naast het oude volkse Parijs, waar eens Edith Piaf werd geboren, is het ook het thuis van een exotische gemeenschap van Arabieren, Chinezen en Vietnamezen, maar ook van kunstenaars en studenten, die de dure universiteitsbuurten zijn ontvlucht. Veel flatgebouwen en veel street art. In een poort die toegang gaf tot een grote binnenplaats tussen flatgebouwen troffen we deze mozaïekkunst aan op de muren, heel mooie gedaan. We hebben er