HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Verleden week had ik geen al te beste week dus ik had het autorijden wat ik ondertussen al mocht doen nog maar even uitgesteld. Afgelopen zaterdag vond ik dat het nu echt eens moest gebeuren dus met Mart naar het industrieterrein gereden waar ik achter het stuur ging zitten. Nou, dat viel alles mee, dat ging prima. Meteen de provinciale weg op en bij Bergambacht over de rotonde weer terug.  Vanmorgen voor het eerst zelfstandig naar de fysio, dat is twintig minuten rijden met heel veel rotondes. Dat betekent heel vaak het koppelingspedaal intrappen en dat kost kracht dus voorlopig zal ik mijn autoritjes nog niet verder uitbreiden, ik ben hier al heel blij mee. Ik mocht ook proberen buiten te fietsen, daar had ik even moed voor nodig. Die zware e-bike, dat onhandige ding. Ik schoof het nog een paar dagen voor me uit, zondag aan het eind van de middag wilde ik het proberen maar toen was de knie heel stijf, op bezoek geweest en veel gezeten. Maandag heeft het hier de hele dag geregend dus

Dit beest kwam ik op een van mijn wandelingetjes midden op de weg tegen in Bovenkerk en zonder dat ik er ooit eentje had gezien wist ik meteen waar ik mee te maken had. De Amerikaanse rivierkreeft is een ramp in de Krimpenerwaard, ze teisteren de sloten in onze mooie polder. En het is niet alleen de Krimpenerwaard waar de kreeft zijn vernielingen aanricht, in heel Nederland heeft men te maken met deze plaag. Waterschappen, de provincie Zuid-Holland, gemeenten en natuurorganisaties hebben moeten constateren dat maatregelen die tot nu toe tegen de rivierkreeften zijn genomen niet werken. De exotische rivierkreeften zijn in het Nederlands water terechtgekomen doordat mensen hun aquarium in een sloot hebben geleegd. De rivierkreeften graven gangen en holen, waardoor grond langs het water instabiel wordt en kan verzakken. De beesten planten zich heel snel voort en vreten in korte tijd hele sloten kaal. De hoeveelheid waterplanten in de Krimpenerwaard is sterk afgenomen en de biodiversiteit

Ik heb tijd nodig om te verwerken dat een geliefde broer er niet meer is. Het gaat met vallen en opstaan en ook mijn lichaam doet daar aan mee door een kleine terugval in de revalidatie van mijn knie. Gelukkig wordt ik gesteund door twee kanjers van vrouwen, mijn fysiotherapeute en Suze die al jaren mijn sportmasseuse is. Die vertellen me dat deze terugval komt doordat lichaam en geest op dit moment niet met elkaar in balans zijn door het verdriet wat in mijn lijf zit. Helemaal logisch, zeggen ze, geef het de tijd. Ik luister goed naar deze twee wijze vrouwen met hun jarenlange ervaring, maak mijn wandelingetje wat korter en wacht nog maar even om buiten op die fiets te stappen. Het was er gisteren trouwens toch geen weer voor, het regende hier werkelijk de hele dag. Misschien vandaag. Iedereen doet het op zijn manier en dit is op het ogenblik de mijne. Bedankt allemaal voor jullie warme medeleven, het heeft me gesterkt.

V erleden week maandag is mijn broer in een hospice opgenomen, hij ging hard achteruit. De woensdag daarop waren Mart en ik bij hem op bezoek en we hebben met zijn drieën nog fijn kunnen praten. Hij gaf wel zeer beslist aan dat het genoeg was, dat hij niet meer verder wilde. Vrijdag werden we opgeroepen om afscheid van hem te nemen en tegen de avond werd hij in slaap gebracht. Gisteravond is hij vredig overleden, in diepe rust. Het is goed, zo wilde hij het. We zullen er vrede mee moeten hebben dat we ook hem zullen missen.

De vrienden die gisteren op bezoek kwamen namen een prachtige bos bloemen mee, het zijn helleborussen, ik denk de Helleborus Niger.  Alleen maar groen tinten, zo mooi. Nooit geweten dat er ook boeketten van deze plant aangeboden worden. Als wij 's winters voor korte tijd in de Ardèche zijn staan de hellingen vol met de wilde soort, Heleboris foetidus ook wel stinkend nieskruid genoemd. En in het vroege voorjaar zijn ze vaak ook nog te vinden. Het is nooit in me opgekomen om daar een boeket van te knippen, waarschijnlijk ingegeven door het 'stinkend' in de naam. Maar dat schijnt erg mee te vallen las ik op internet. Dus van nu af aan worden er in de winter vazen gevuld met deze mooie bloemen.

Gistermiddag zouden we vrienden op bezoek krijgen dus we wilden 's morgens nog even een klein wandelingetje maken, het zou droog blijven was er beloofd. Nu komen die beloftes van de weersdeskundigen niet altijd uit maar in dit geval wel. Het hoefde ook geen lange wandeling te zijn dus we liepen de Hennepakkers in wat vlak achter ons appartementengebouw ligt. Veel bijzonders was er niet te zien, we kwamen alleen een groep hondenbezitters tegen die nog steeds niet snappen dat je het niet op prijs stelt als er drie honden tegelijk op je af komen stormen en tegen je op springen. Een van de dames kwam ik deze week ook al in Bovenkerk tegen terwijl ze daar gezellig met een andere hondenbezitster liep te keuvelen. Hun honden waaronder een ongehoorzame Berner Sennenhond liepen me bijna omver, ik kon net aan op de been blijven, de pootafdrukken stonden op mijn schoenen. Deze mevrouw heeft me al heel wat keren met mijn stok in Bovenkerk zien lopen maar heeft toch niet het fatsoen om haar hon

Wij lopen al bijna vijftig jaar door de Bovenkerkse Buurt te wandelen dus iedere verandering valt ons op. Vooral als wij in het najaar weer terug uit Frankrijk komen kijken we met argusogen rond of er nog wat gebeurd is en dat wordt door ons ook onmiddellijk opgemerkt. Hé, een nieuwe schuur achter een oude boerderij, dat is bijzonder.  We wisten dat de boerderij een andere eigenaar had gekregen en vroegen ons van de winter al af wat deze er mee zou gaan doen. De schuur die er voor staat is heel groot, kijk maar naar de lengte maar erg oud. Het woonhuis is op het oog nog in goede staat maar de buitenmuren slaan altijd vocht uit, dat is al die jaren al zo. Dat moet binnen te merken zijn, dat kan niet anders. Dus ja, wat gaat het worden? Een totoale renovatie of afbreken en nieuw bouwen. Het is wel een mooie plek, achter kijk je de hele polder in. We gaan het afwachten en ondertussen hebben we iedere keer dat we erlangs lopen andere ideeën met wat ermee zou kunnen gaan gebeuren.  Gespreks

De bel ging en ik liet Saar de hal binnnen, ze had zichzelf al via whatsapp aangekondigd. Toen ik de deur opendeed stond ze daar samen met een vriendinnetje en een flinke rugzak vol met speculaaspoppen. Of ik er eentje wilde kopen, vijf euro maar en de opbrengst ging naar hun volleybalvereniging. Die vereniging heet DOSKO, ' Door Ons Samenspel Komt Overwinning', een heerlijke ouderwetse naam. Natuurlijke wilde oma er eentje kopen, wie kan deze twee schatten iets weigeren en toevallig heeft Saar een opa die gek is op dikke brok zoals wij het altijd noemen. Er werd een papier uit de tas gehaald want ik kon via een QR code betalen. De dames begeleidde me even in dat gebeuren, ze wisten er alles van. Nee, ze hadden geen tijd om binnen te komen, ze moesten verder. Ik heb ze naar een buurvrouw gestuurd en die had net bezoek dus daar verkochten ze er twee tegelijk. Daar werd contant afgerekend dus dat geld moest eerst goed opgeborgen worden, daar waren ze op deze foto mee bezig. Oma g

Dit zagen we vanmorgen in het grote grasveld bij onze voormalige huisarts voor de deur, een   heksenkring in het gazon, een ring van paddenstoelen onder een boom. In de middeleeuwen gingen er verhalen rond over heksen die dan tijdens hun vollemaansfeesten een vreugdedans hadden gemaakt en paddenstoelen hadden achtergelaten, op de plekken waar zij met hun voeten de grond hadden geraakt. Tegenwoordig weten we beter: heksenkringen ontstaan door schimmeldraden van paddenstoelen in de bodem in de buurt van bomen. De boom en de schimmel voorzien elkaar van voedsel en dragen daarmee bij aan de cirkelgang van materie in de natuur.  Ik vroeg F. die net naar buiten liep of er paddenstoelen op het menu gingen, hij had er tenslote genoeg. Toch maar niet was zijn antwoord, hij had een paar vergiftigingsgevallletjes meegemaakt. Laten  er nu toevallig op het boodschappenbriefje wat in mijn zak zat gemengde paddenstoelen staan. Ze smaakten heerlijk op de pizza die ik 's avonds maakte.

Toen eind augustus bekend werd dat ik geopereerd zou worden aan mijn knie belde ik met Suze. Zij is sportmasseuse en behandelt mij al jaren, kent alle spieren in mijn lijf en weet altijd de moeilijke plekken te vinden. Ik werd natuurlijk direct vol goede raad gestopt over de voorbereidingen die ik zou kunnen doen en ze gaf mij de tip om een stukje speelgoed te kopen, een klein skatebordje. Ze had ze toevallig die week nog zien liggen bij de Action. Stom toevallig moesten wij de volgende dag de wekelijkse boodschappen gaan doen in Privas waar ook een Action winkel zit dus daar liepen we even naar binnen. En ja hoor, daar vond ik er een. Sinds mijn operatie gebruik ik hem iedere dag een paar keer, zittend op een stoel en staand naast een stoel. In het begin was ik al blij als ik er mijn been op kon zetten maar langzamerhand ging ik er een beetje op bewegen. En nu schuif ik er volop mee heen en weer. Ik heb bovendien gemerkt dat als ik staand mijn hiel op de plank laat staan als ik achter

Ik zag hem al zitten aan de overkant van het water, hij viel nogal op in zijn kleding. Hij zat net aan de andere kant van de vijfde brug in Bovenkerk, die grote waar de auto's naar de andere kant kunnen en ik nam die brug om terug te lopen. Zijn lunch stond uitgestald voor hem op de tafel. We zeiden elkaar gedag en tegelijkertijd wenkte hij me en wees naar het bakje wat voor hem stond. Ik moest een paar stukjes komkommer van hem nemen, zo aardig. Hij vroeg of ik hier woonde, hij woonde zelf aan de kust wat hij heerlijk vond dus ik vertelde dat ik aan de kust was opgegroeid en hoe fijn dat was. Hij sprak goed Nederlands maar ik hoorde dat hij geen Nederlandse oorsprong had. Dat doet er ook niet toe maar de gastvrijheid die hij liet zien was hartverwarmend en beslist on nederlands.

  Zijn vrouw verklaart hem voor gek wanneer de gepensioneerde Harold in The Unlikley Pilgrimage of Harold Fry zomaar ineens aan een wandeltocht van honderden kilometers begint. Hij denkt op deze manier een vriendin die op sterven ligt te kunnen redden. Wanneer de 65-jarige Harold  een brief ontvangt van een doodzieke vriendin in een hospice, besluit hij ineens om zijn reactie niet meer op de bus te doen, maar naar de andere kant van Engeland te lopen om de boodschap persoonlijk te brengen.  Hij draagt geen wandelschoenen, heeft geen kaart of kompas, geen regenjas of telefoon. Zijn vrouw blijft verdwaasd achter. Harold Fry ontmoet op zijn pelgrimstocht naar Berwick-upon-Tweed allerlei mensen die hun verhaal aan hem vertellen en een enkeling loopt met hem mee. Zijn vrouw probeert thuis te begrijpen waarom Harold vertrok, en besluit uiteindelijk hem zelf te gaan zoeken.  Wij zagen deze film in het Goudse filmhuis zondagmiddag Een prima film voor een regenachtige zondag, beetje sentiment

Ik word binnen een paar maanden 75 jaar en dan moet men in Nederland gekeurd worden voor het rijbewijs. Nou, dat is nog een heel gedoe. Om te beginnen moet je vroeg genoeg een gezondheidsverklaring invullen, die koop je online bij het CBR. Natuurlijk moet je de nodige vragen omtrent je gezondheid invullen.  Het CBR beoordeelt of je medisch geschikt bent of dat er een aanvullende keuring nodig is.  Mocht je nu net als ik hartstikke gezond zijn, in mijn geval op wat reuma en artrose na en je denkt dat bij jou die keuring bij een arts niet nodig zal zijn, vergeet het maar. Je krijgt toch een oproep om een afspraak te maken bij een keuringsarts en daar ben ik verleden week geweest. Weer een stel vragen over mijn gezondheid terwijl ik daar al een complete lijst over had ingevuld online, mijn bloedruk werd gemeten en een hele simpele ogentest werd afgenomen. Ter plekke reken je af. Ik neem aan dat ik geschikt word bevonden.  Voor Mart hebben we de procedure inmiddels ook opgestart. Daarna zi

Mijn vriendin Stan verjaarde afgelopen week en omdat ze 75 een mooie leeftijd vond gaf ze een feestje. Zussen, nichten, vriendinnen en haar kinderen kwamen bijeen voor een heerlijke lunch. We waren met zijn twintigen en het was natuurlijk geweldig om iedereen weer te zien, zo vertrouwd allemaal. Zoals ik wel meer verteld heb op dit blog kennen wij elkaar al van de kleuter- en lagere school en in onze tienerjaren werden we vriendinnen en dat is nooit meer gestopt.  Heerlijk bijgepraat met verschillende mensen, afspraken gemaakt en tegen Stan gezegd dat ik zodra ik weer kan auto rijden na haar toekom met een pakje zeer oude brieven uit mijn schatkist waar zij heel nieuwsgierig naar werd.

Langzaam maar gestaag breid ik mijn wandeling in Bovenkerk uit, ik loop inmiddels al een poosje met één kruk. De eerste twee bruggen waren niet zo moeilijk, die liggen dicht bij elkaar. Tussen de tweede en de derde brug was het een behoorlijke afstand dus ik heb er een paar dagen over gedaan om verder te komen. Dit is een foto vanaf de vierde brug richting  de vijfde en die brug kan ik niet eens zien liggen dus weer enige aarzeling, ik ga maar weer terug. Dit is de derde brug, een kleintje. Het is daar mooi om te lopen, weilanden en boerderijen, het verveelt me nooit. De meeste bruggen liggen voor een grote boerderij. Deze brug is al een keer vernieuwd, dat herinner ik me nog. Links op de foto de eerste brug met daarachter een stukje nieuwbouw van het dorp. Gisteren had ik een hele goede dag, dat voelde ik al toen ik uit bed stapte. Het kan per dag nog weleens verschillen maar ik wist dat ik die dag de vijfde brug wel ging halen. Dus ik liep deze, de vierde, voorbij naar de vijfde. En

 V oor de derde keer alweer een recept van de maand, een idee van   Elizabeth . Als je even niet veel tijd hebt.... Gebakken rijst met pittige rookworst   Ingrediënten voor 2 personen 150 gram rijst, ik gebruik meestal basmati 1 eetlepel zonnebloem- of wokolie 1 slagersrookworst (in plakjes) 1 theelepel sambal oelek 400 gram oosterse wokgroenten, de laatste keer had ik Thaise stijl. 2 eetlepels ketjap manis Bereiden 1. Kook de rijst.  Snij ondertussen de rookworst in plakjes en meng die plakjes met de sambal.Verhit de olie in een koekenpan bak de rookworst met de sambal naar smaak goudbruin en knapperig. Schep uit de pan en houd apart. 2. Voeg de groenten toe aan het bakvet en roerbak circa 3 minuten op een hoge stand. Voeg de rijst  en ketjap toe en bak circa 5 minuten op een hoge stand. Serveer met de rookworst en extra sambal naar smaak. En hier de andere deelnemers: Judy  -  Daphne  -  Janny  -  Irene   -  Annemarie Conny  -  Mieke  -  M

Begin deze week kregen we de bevestiging dat een jongere broer van mij ongeneeslijk ziek is en niet lang meer heeft te leven. Het is niet te beschrijven wat dit met je doet, ik ben er kapot van. Mijn broer en zijn kinderen hebben zware jaren achter de rug en het leek eindelijk weer wat beter te gaan voor hen. Het is zo oneerlijk allemaal.  Als familie zullen we moetenen accepteren om alweer een broer of zus te moeten missen, we zijn met steeds minder om herinneringen te kunnen delen.    Maar voorlopig kunnen we het nog goed hebben met elkaar. Dinsdag zijn een zus en ik samen met onze partners  en een broer van ons bij hem op bezoek gegaan in het ziekenhuis. We hebben met z'n zessen om een grote ronde tafel gezeten in een huiskamer en over van alles gepraat, moeilijke zaken gingen we uit de weg. Hij genoot er zichtbaar van.

Her viel me opeens op toen ik terugkwam uit Bovenkerk, een nieuw bord voor de verkiezingsposters.  Vorige jaren was dat altijd een houten bord tussen twee palen met daarop niet al te netjes de posters van de partijen die deelnamen aan de verkiezingen. Nu staat daar een voorgefrabriceerd bord met verkiezingsposters. Nou ja posters...er komt geen papier meer aan te pas. Ik heb even uitgezocht hoe dat nu zit met die borden.  In verkiezingsperioden zijn er lokaal meestal extra voorzieningen voor het aanplakken van verkiezingsposters. Het is niet nodig om hiervoor een vergunning aan te vragen. Verkiezingsposters worden niet als reclame gezien, maar vallen onder de vrijheid van meningsuiting. Gemeentes maken vaak wel afspraken over hoe en waar kan worden geplakt.  Sommige gemeenten maken gebruik van voorgedrukte borden voor posters van deelnemende partijen. Partijen kunnen de affiches aanleveren bij de gemeenten. Het zal de vooruitgang wel zijn maar van mij hadden die houten borden met daaro

Dit boek grijpt je bij de strot, ik kan het niet anders zeggen. Ik heb het over het laatste boek van Roxane van Iperen, bekend van haar boek ' 't Hooge Nest', wat gaat over twee zussen in de Tweede Wereldoorlog. Dit boek is anders. Het is niet leuk, het is niet lief, het is angst. Angst van een jong meisje wat doorlopend in overlevingsstand staat. M. is twaalf, heeft ouders die al hun frustraties botvieren op haar: verbaal en fysiek wordt ze voortdurend mishandeld. Doordat de vader gespecialiseerd is in louche transacties, is het gezin bijna voortdurend op de vlucht, verhuist van de ene naar de andere woning, en M. dus van de ene naar de andere school. Nergens is ze ‘thuis’, als ze iets van vriendschap aan het opbouwen is, wordt dat meteen weer door een nieuwe verhuizing afgekapt. De schrijfster heeft haar eigen ervaringen in haar jeugd als basis gebruikt voor dit schokkende verhaal. Dat laatste kan ik me bijna niet voorstellen, dat iemand zo'n soort jeugd heeft gehad.

Wat ging die wind te keer donderdagmiddag en avond. Dat is in een appartement goed te merken, ook al zitten wij maar twee hoog. Ik word er een beetje onrustig van, was blij dat het gistermorgen weer wat rustiger was. Wij kijken uit op een paar mooie grote bomen en die stonden gelukkig nog fier overeind maar toen ik onderweg was naar Bovenkerk zag ik dat er toch een boom omgegaan was. Deze bomen staan voor de hoge heg van de begraafplaats, ik weet nog dat ze dik veertig jaar geleden geplant werden. De boom hangt nog tegen de kroon van een andere boom waar veel takken van afgebroken zijn.  Ja, dan heb je meteen een ravage maar ik zag al mensen van gemeentewerken aankomen om de boel op te ruimen. Als ik wat makkelijker ter been was geweest had ik wat opgeraapt van deze mooie restanten. Slecht wortelstelsel, teveel vocht, ik vroeg het met af maar een paar stappen verder zag ik dat de boom finaal afgescheurd was. Een te felle rukwind en het kan gebeurd zijn.

Het gaat goed met de nieuwe knie, ik ga flink vooruit. Ik loop al een volle week zonder stokken in huis en gisteren ben ik met één stok naar het eerste bruggetje in Bovenkerk gelopen. Het tweede bruggetje kon ik zo zien liggen en dat lonkte naar me maar ik ben de eerste overgestoken en aan de andere kant weer teruggelopen. Ik moest immers ook nog naar de supermarkt. Morgen en anders overmorgen komt dat tweede bruggetje aan de beurt. Hoeveel bruggen er liggen over de Bovenkerkse Wetering weet ik eigenlijk niet maar dat hoop ik jullie binnenkort te kunnen vertellen. Verder heb ik een serie oefeningen op mijn laptop staan die ik driemaal daags doe. Daarna rust met ijs op de knie. En dan heb ik nog een handig stukje speelgoed in de kamer staan wat ik de hele dag door gebruik. Dat laat ik binnenkort weleens zien. Zowel in Frankrijk als in Nederland hebben wij een hometrainer staan, Mart zit er iedere dag op. Ik nooit, heb een hekel aan apparaten, doe liever oefeningen. Maar juist als je een

Gisteren was Mart jarig, hij werd 75 jaar. Een prachtige leeftijd, een kroonjaar. De foto is van de zomer genomen in Le Serret tijdens een feestje. Naast hem zat buurman Jean-Pierre in dezefde houding met ook een lach op zijn gezicht. Ze zeggen allebei niet veel deze mannen, stille genieters. We hadden zondag zijn verjaardag al gevierd met de kinderen en kleinkinderen en dat vonden we deze keer voldoende. Ik wil me lichamelijk niet te druk maken maar bovendien speelt er iets zorgelijks in mijn familie, daardoor stond mijn hoofd er niet naar dus we hebben het rustig gehouden. Omdat ik een cadeautje nodig had voor een jarige vriendin wilde ik wel even naar Gouda waar ik een leuk winkeltje weet. Het was niet te ver van de parkeerplaats dus voor mij goed om te doen. Gelukkig slaagde ik. En wat ook meetelde, aan de overkant van dat winkeltje zit een lunchrestaurant waar ze de allerlekkerste broodjes serveren. Behalve die lekkere broodjes zit je er heel sfeervol, kijk hier maar even. Zo heb

Blogvriendin Mieke en haar man kwamen op bezoek en Mieke bracht een cadeautje mee. Een tas, zelfgemaakt natuurlijk, dat kan je van een goede naaister als Mieke verwachten. Alleen de stof al, zo mooi.  Echinacea's (zonnehoed), een van mijn lievelingsbloemen, ik heb ze in het wit en rood in de Franse border.  Maar verrassing, binnenstebuiten heeft de tas hetzelfde motief maar dan in een andere kleur. Kan je nog eens afwisselen, hoe leuk is dat. En dat is nog niet alles, in de tas ook een klein tasje met rits bovenop. Handig voor klein spulltjes. Nou, ik ga met plezier op stap met dit leuke en handige tasje. We hadden een gezellige dag, wij hebben met zijn vieren veel gemeenschappelijks om over te praten. Voor de lunch had ik een pan Marokkaanse soep met lekkere broodjes klaargemaakt. Het recept heeft al eens op mijn blog gestaan, zie hier .