HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We hadden gisteren een gezellige dag met ook nog eens mooi weer. Mieke en haar man kwamen op bezoek en we konden heerlijk in de tuin zitten. Zittend aan de tafel sneed ik 's morgens alle ingrediënten voor een pastasalade en Mart maakte met wat aanwijzingen van mij een rabarberbercrumble dus met weinig moeite hadden we een smakelijke lunch.  Het ene bezoek was nog niet weg of het volgende diende zich aan. Vrienden die appten of ze even op 'zieken'bezoek mochten komen. Zij brachten dit mooie veldboeket mee met een roos uit eigen tuin. Het boeket heeft een plaatsje gekregen bij het beeld van de heilige Theresa, zij wordt altijd afgebeeld met rozen in haar armen.

Allereerst iedereen bedankt voor jullie meeleven en goede wensen. Ik kan het been al weer aardig gebruiken dus het zal wel goed komen. We gaan over tot de orde van de dag, ik zou mijn brocantevondsten nog laten zien. Deze flessen gingen in een koop van drie tegelijk en de grootste ging naar Mieke. De twee van mij gaan mee naar Nederland, voor de kinderen. Met een mooie tak erin staan ze prachtig. Een stoere kruk, die gaat richting Scheveningen, voor op de kamer van kleinzoon Thijs. Het waterkannetje erop vond ik gewoon leuk en kostte bijna niets. Nog voor het eurotijdperk kocht ik op de zelfde markt deze vaas, toen voor 8 gulden, ik ben er nog steeds blij mee. Nu kocht ik dat groene glazen schaaltje, het staat mooi daar, zo had ik het ook voor ogen. Ik zal het maar bekennen, deze twee flessen kocht ik gewoon uit hebberigheid, ik kon ze niet laten staan maar weet nog niet eens waar ik ze neer ga zetten. Ik heb al meer van dit soort flessen, blijf glaswerk moo

Goeie vraag, want normaal zijn ezels echt niet zo, ze staan bekend als lieve dieren. De foto's bij dit bericht zijn genomen in 2011 toen ik samen met dochter Floor, schoondochter Wietske en kleinzoon Thijs een driedaagse trektocht met een (vrouwelijke) ezel maakte, ergens in het zuiden van de Ardèche. Ik kan het iedereen aanraden want het was ontzettend leuk en wij hadden zo'n lieve ezel. Met de ezel van onze buurman is het eigenlijk vanaf het begin mis gegaan. Hij kreeg hem twintig jaar geleden en had de mannelijke ezel voor zijn vijfde jaar moeten laten castreren,  dus vóór het bereiken van de geslachtsrijpheid.   De ezel wordt dan handzamer en minder dominant van gedrag. De dierenarts voert de operatie uit onder plaatselijke verdoving maar dat vond hij zo zielig dus hij liet dit na.  De ezelhengst is van nature een enorm dominant dier. Hengsten zijn dus niet zo geschikt voor kinderen en onervaren mensen. Ze hebben een rechtvaardige hand nodig, anders kunnen ze

Ik stond gisterenmiddag in onze slaapkamer te strijken toen ik de ezel van een van onze buren omhoog zag lopen op het pad naast ons huis. Het gebeurt niet veel maar zo af en toe neemt hij de benen, breekt uit het hek. Ik liep naar buiten en zag hem boven me bij de trap aan mijn hortensiastruiken knabbelen. Het echtpaar van wie de ezel is is oud, monsieur is slecht ter been dus ik vond dat ik in ieder geval moest proberen dat beest naar beneden te jagen voordat hij het dorp uit zou lopen, Mart heeft hem ook weleens terug gejaagd.  Terwijl ik de trap naar boven nam was de ezel al verder gelopen en ik deed een paar stappen in zijn richting. Had ik dat maar nooit gedaan want hij kwam op me af en liet me niet meer gaan. Niet meer gaan, denken jullie misschien, je loopt dan toch gewoon weg. Nou, er viel niets weg te lopen, dat maakte het beest onmogelijk. Hij bleef om me heen draaien, me heel agressief duwend met zijn kop en lijf en het lukte me niet om te ontsnappen. Ik zag nu pas ho

  Op deze foto ziet onze moestuin er veelbelovend uit. Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, er gaan ook dingen fout in zo'n tuin. Meestal is het weer de schuldige en hadden we verleden jaar (te) veel regen in het voorjaar, nu blijft het maar koud. Als de zon schijnt en er staat niet te veel wind is het heerlijk maar zodra die zon zich achter de wolken verschuilt is het koud.  Ik zal deze keer beginnen met de zorgenkinderen. Hier mijn sperzieboontjes, er staat een hele rij. Van alle planten zijn de bladeren aangevreten en het middelste plantje op de foto heeft zelfs geen blad meer en dat heeft er toch echt aangezeten. In eerste instantie dacht ik aan vogels dus hebben we kistjes over de planten gezet maar die heb ik vanmorgen maar weer weggehaald toen ik zag dat er nog steeds van de planten gesnoept werd. Toen zag ik een pissebed kruipen en het schoot me te binnen dat ik juist verleden week gelezen had dat ook die beesten je planten kunnen aanvreten. P

 Het is vandaag de vierde zondag van de maand en dan is er altijd brocante markt in La Voulte, de beste markt in onze omgeving. Ik was er nog niet geweest dit jaar en had er wel zin in. Bij het naar bed gaan gisteravond sprak ik met Mart af dat we zouden gaan als het niet zou regenen de volgende dag en de zin er bij mij nog steeds zou zijn.   Om dat ik wist dat blogvriendin Mieke en haar man in de Drôme op een camping stonden wat aan de andere kant van de Rhône is en waarvandaan je ook makkelijk naar deze markt rijdt heb ik haar al ruim een week geleden ingeseind. Mieke is namelijk gek op brocante, dat wist ik. Ze spaart onder andere blauw servies.  Ik had haar telefoonnummer en een vage afspraak om gezamenlijk een kop koffie te drinken als wij er zouden zijn. Nou, dat belletje bleek niet nodig. Echt ongelooflijk maar we kwamen in La Voulte aan rijden op weg naar de straat waar wij altijd parkeren en wat staat daar op een kruising recht tegenover ons….nog een Nederlandse

Terwijl ik weg was heeft er een soort groeiexplosie in mijn plantenborder plaats gevonden. Een fijn welkom. Het was ondanks de zorgen om mijn zieke  zus een warme week. Ik heb veel fijne gesprekken met haar gehad, mijn kleinkinderen gezien, veel met mijn kinderen gepraat en ook met een paar schoonzussen en een zwager. Ik heb in drie verschillende bedden gelegen en alle drie de kinderen en een zwager hebben een keer voor mij gekookt. Het is mooi als je in dit soort situaties kan terugvallen om mensen om je heen.

De verbouwing in ons dorp van een oude schuur naar een  extra stuk woonruimte is nog steeds bezig. Een paar weken geleden is er een broodjesvloer gelegd waarop beton  is gestort. Broodjes zijn elementen van beton, kunstof of geperst materiaal die op betonnen leggers worden geplaatst. Dan worden er  betonnetten over gelegd waarna er dus een dikke laag beton op gaat die twee weken moet drogen. En dan heb je een strakke en stevige verdiepingsvloer.  Ondertussen zijn de bouwvakkers nu bezig om de zijmuren op te trekken. Linksonder zijn er al een deur en een klein raampje gemaakt. Het is allemaal handwerk, iedere steen wordt bekeken voor dat hij een plekje krijgt. We schrokken even  toen we zagen dat de achtergevel er uitlag. Daar zaten immers die oude hooideuren in met die mooie stenen omlijsting.  Maar  gelukkig , naast de bouwput vonden we de stenen, netjes neergelegd in de volgorde waarin ze straks terug gezet zullen worden in de muur.  Nog een k

Achter deze mooie hekken ligt het Vredespaleis, zetel van het Permanente Hof van Arbitrage,  het Internationaal Gerechtshof  van de Verenigde Naties, de Haagse Academie voor Internationaal Recht, de Bibliotheek van het Vredespaleis  en de Carnegie Stichting. Ja, het is een mondvol.  Ik ben er maar eens wat over gaan lezen op internet. Heel opmerkelijk, het was een Rus die de eerste aanzet gaf tot oprichting  van een internationaal gerechtshof. Tsaar Nicolas II stuurde op 24 augustus 1898 aan de regeringen van alle belangrijke naties een uitnodiging voor een Internationale conferentie over vrede en ontwapening en daar koos hij Den Haag voor uit als neutrale plaats. Nou, in eerste instantie werd hier scepsis op gerageerd. Uitgerekend de Verenigde Staten reageerde na een paar maanden positief. Het initiatief kwam in een stroomversnelling en in 1899 werd de eerste Vredesconferentie van Den Haag gehouden. De Amerikaan Andrew Carnegie gaf in 1903 een donatie van 1.5 miljoen dol

Ik ben voor een paar dagen in Nederland. Een van mijn zussen is ernstig ziek en ik wilde even bij haar zijn.  Gistermorgen heeft Mart me in Valence op  de trein gezet en 's middags ben ik via Rotterdam naar Den Haag  gereisd. Vanaf het centraal station ben ik naar Scheveningen  gaan lopen. Ik had natuurlijk de tram wel kunnen  nemen maar wilde graag even bewegen na zo'n lange zit. De gebouwen op de foto hier boven zijn typerend voor Den Haag, je ziet ze altijd op de achtergrond bij Ron Fresen als hij politiek  commentaar  geeft in het NOS journaal. Op de Herengracht zag ik dit mooie gebouw waar men druk aan het werk was. De bouwvakkers vertelden dat er appartementen in kwamen die zij en ik beslist  niet konden betalen. Dat laatste hadden ze goed gezien.  Toen ik op dit kruispunt stond drong het tot me door dat ik deze route vroeger altijd liep met mijn zus als we gingen 'stadten' en ik realiseerde me dat dat meer dan vijftig jaar geleden was, daarna be

Tijdens onze wandelweek op de Via Podiensis fotografeerde ik een paar keer stapeltjes stenen op een kruis of een stuk rots en ik kreeg toen de vraag of dat een betekenis had.  Ja, dat ze hebben ze inderdaad en voor ons als wandelaars in bergachtige gebieden zijn ze heel bekend. Steenstapels, ook wel steenmannetjes genoemd bestaan al heel lang. Ee n steenstapel is een markering om een wandelpad aan te duiden. De steenstapels helpen om je beter te kunnen oriënteren bij mist, open vlaktes of ruig terrein. Steenstapels kom je overal ter wereld tegen. Ook de Alpen staan er vol mee. De reden ervan is echter voor veel mensen niet duidelijk. Ze maken de stapels zelfs voor de lol, zonder na te denken bij het werkelijke gebruik ervan.  Ze hebben per cultuur een andere functie en betekenis. Volgens de Griekse mythologie werd de eerste steenstapel door de goden gemaakt toen Hermes voor het gerecht stond. In Scandinavische landen als Noorwegen en IJsland dienen de steenstapels ter besc

We hadden de afgelopen week best een paar mooie dagen met lekker veel zon. Heerlijk om dan na de lunch met een boek op een beschut plekje te gaan zitten, want wind hadden we nog nog wel. Zit ik daar net lekker te lezen zie ik in mijn linker ooghoek een fladderende vlinder. De Koningspage, ik had hem al een paar keer meer gezien. Blijkbaar is de valeriaan nu op zijn lekkerst voor een vlinder want er wordt hier om me heen heel wat gefladderd. Eigenlijk moet ik al die beesten lekker laten fladderen maar zo steek ik niet in elkaar dus ik leg mijn e-reader neer en ga mijn fototoestel binnen halen. En die vlinders zoeken ook niet de makkelijkste plek op, bijvoorbeeld die hele rij valeriaan tegen de linkermuur, nee hoor, precies die pol valeriaan daar rechts, bovenop de muur van de poort is op dit moment favoriet. Dus dat dwingt mij om op die tuinmuur te klimmen. Ik kon niet dichterbij komen, bang dat ik was om van die muur af te kukelen waar ik met mijn knieën op