De ezel

Ik stond gisterenmiddag in onze slaapkamer te strijken toen ik de ezel van een van onze buren omhoog zag lopen op het pad naast ons huis. Het gebeurt niet veel maar zo af en toe neemt hij de benen, breekt uit het hek. Ik liep naar buiten en zag hem boven me bij de trap aan mijn hortensiastruiken knabbelen. Het echtpaar van wie de ezel is is oud, monsieur is slecht ter been dus ik vond dat ik in ieder geval moest proberen dat beest naar beneden te jagen voordat hij het dorp uit zou lopen, Mart heeft hem ook weleens terug gejaagd. 

Terwijl ik de trap naar boven nam was de ezel al verder gelopen en ik deed een paar stappen in zijn richting. Had ik dat maar nooit gedaan want hij kwam op me af en liet me niet meer gaan. Niet meer gaan, denken jullie misschien, je loopt dan toch gewoon weg. Nou, er viel niets weg te lopen, dat maakte het beest onmogelijk. Hij bleef om me heen draaien, me heel agressief duwend met zijn kop en lijf en het lukte me niet om te ontsnappen. Ik zag nu pas hoe groot hij was en hoe sterk, wat is dat beest sterk. 

Ik werd steeds banger, terwijl ik dat niet gauw ben maar ik voelde dat dit verkeerd zou kunnen aflopen. Op een gegeven moment wist hij me op de grond te werken en toen zette hij zijn tanden in mijn bovenbeen. Een ezel heeft een grote bek met enorme tanden, de pijn was onmiddellijk zo erg dat ik het uit gilde. Hij liet niet los, het leek wel of mijn been in een bankschroef zat. 

Ik was bang, zo bang ben ik in mijn leven nog nooit geweest. Mijn grootste angst was dat hij mijn been onherstelbaar zou beschadigen. Ik ben nog harder gaan gillen, gaan roepen om hulp, Mart zijn naam geschreeuwd, er moest iemand komen. Ik wist dat Mart ergens beneden aan het werk was, buurman Daniel ook, dan kunnen ze me bijna niet horen. Er waren nog twee buurmannen maar die waren blijkbaar ook buiten gehoorafstand. De ezel werd steeds agressiever en begon daarbij ook heel hard te balken en dat was mijn redding want iedereen hoorde dat dat geluid van een ongewone plek afkwam. Mart was als eerste bij me, duwde al schreeuwend de ezel weg en toen kwamen er nog drie buurmannen aanrennen die het beest weg joegen en zich om mij bekommerden. 

Na een poosje overeind gezeten te hebben ben ik gaan staan, ik voelde al wel dat ik niets gebroken had maar de pijn in mijn bovenbeen was heel erg. Toen ik mijn broek naar beneden trok schrok iedereen, ik heb een daar enorme plek met de duidelijke tandafdrukken van de ezel. Het is een akelig gezicht want ik heb door die beet ook een deuk in mijn been die vanmorgen nog erger was. Iedereen vond dat ik naar het ziekenhuis moest maar Mart heeft me eerst maar naar beneden geholpen, waar ik een paar paracetamols heb genomen. 

Schoonzus Anja gebeld die jarenlang doktersassistente is geweest en die zei dat ik een tetanusinjectie nodig had dus toen zijn we toch maar naar Aubenas gereden, naar het ziekenhuis. Omdat ik daar op de spoedafdeling bijna van mijn stokje ging van de pijn werd ik vrij snel geholpen. Alles onderzocht, ik had niets gebroken of ernstig beschadigd. Er werd bloed geprikt en ik had geen tetanusinjectie nodig, nog genoeg antistoffen in het bloed. Het schoot me toen te binnen dat we nog vaccinaties hadden gehaald voor onze reis naar Marokko van een jaar of vier geleden. Ik kreeg een recept mee voor pijnstillers en antibiotica met de waarschuwing dat ik als er maar iets was wat ik niet vertrouwde onmiddellijk naar het ziekenhuis terug moest komen. 

Ik heb vannacht redelijk geslapen en het komt wel goed met me. Het enige waar ik me ongerust over maak is die deuk in mijn been, ik ben bang dat dat niet meer helemaal weg zal trekken.

Ik heb nog nooit zo'n lang blogbericht geschreven, veel te lang dus ik stop nu en zal morgen wat over de ezel vertellen.