HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Je komt ogen tekort op dit moment. Er komt iedere dag wel wat in bloei in de tuin waar je aandacht naartoe gaat. Nu de narcissen waar ik verschillen toeven van heb staan. Ik ben op mijn billen gaan zitten om ze goed te kunnen bekijken en dat mooie gele hartje op de foto te nemen. Mijn vader teelde bollen, voornamelijk tulpen en narcissen. Die narcissen doen me denken aan de tijd dat ik jong was. In de vroege avond gingen we dan met zijn allen naar het land om tulpen of narcissen te koppen. In een paar uur tijd hadden we een heel veld ontdaan van hun bloemen. Op die leeftijd voelde je je rug niet, we hadden de grootste lol met elkaar.

De grote rij potten die de winter doorstaan hebben achter de tuinmuur zijn voor een deel door Mart naar beneden gehaald en door mij al schoongemaakt. Wat verse aarde hier en daar erbij en wat koemestdrab en ze mogen aan de groei. De drie agapanthussen en een heel oud roosje wat toch weer ieder jaar bloeit  krijgen een plekje op dit terras. Verder nog twee salvia's, een grote en kleine pot. Maar die hou ik achter de hand om eventuele gaten in de border op te vullen. Vandaag wordt de tweede lading naar beneden gehaald waar ik mee aan de slag ga. Het is nu warmer geworden en als ik dan zo aan de tuintafel met die planten bezig ben met het zonnetje op mijn rug voel ik me een gelukkig mens.

Ik knipperde echt even met mijn ogen toen ik een week geleden de Franse hypermarché binnenstapte. Meteen al bij de ingang schappen vol heerlijkheden voor Pasen.  En natuurlijk is alles van chocolade, in Frankrijk niet aan te slepen met Pasen. De Fransen zijn echt ongelooflijke chocolade liefhebbers. Alle patissiers en banketbakkers hebben etalages vol chocoladekunstwerken. Grote hazen, kippen, kuikens, reuze-eieren, vissen en zeebanket en natuurlijk ook kleine paaseitjes. En de supermarkten doen hier vrolijk aan mee. Ook aan de Franse kindjes wordt gedacht. Heel veel chocolade in voor kinderen aantrekkelijke verpakkingen. Het zal misschien bij een kind wat teveel snoept pijn in de buik opleveren maar in ieder geval volle vuilnisbakken. Grote Paas-bestseller in Frankrijk is altijd het bekende chocoladehaasje van Lindt (in gouden folie en met een echt belletje om), die deze tijd van het jaar hoog staat opgestapeld in alle Franse supermarkten en hypermarchés. Ik heb er niets van in mi...

Om nog even bij het wandelen te blijven, deze twee bekers die ik maar niet kan weggooien namen we mee op onze eerste zware wandeltocht. Het zal 1990 geweest zijn dat wij de Tour de Queyras, de GR58, liepen. Dat is een zevendaagse langeafstandsroute in de Alpen, op de grens van Frankrijk en Italië. Pittig maar goed te doen. Ik had nog geen reuma, dat uitte zich twee jaar later. We begonnen onze tocht in korte broek met prachtig weer en we eindigden met sneeuw en ijs. Tussendoor een middag zware mist en daarna een dag regen.  In die dichte mist stegen wij naar de hoogste pas van die week, Col Agnel, 2744m. Daar moesten we Refuge Agnel vinden, een op dat moment, het was eind september, onbemande berghut. Door de zware mist konden we geen tekens meer zien en hebben we op de gok toch het goede pad genomen wat ons bij de hut bracht. Er was water, gas om op te koken en matrassen en dekens genoeg want we waren de enige. Dat maakten het zo bijzonder, met zijn tweeën, op die hoogte in een be...

Mijn leven lang heb ik van wandelen gehouden. Ik ben opgegroeid met wandelen. Iedere zondagmiddag nam mijn vader ons mee om een lange middag te gaan wandelen. Wij waren met tien kinderen thuis en je moest wel aardig kunnen lopen want wandelwagentjes nam hij niet mee. Dat ging ook niet want we liepen via de bollenvelden naar het duin en dan niet over paden, hij kende de weg immers. Dan door naar het strand, een heel stuk langs de vloedlijn en dan moesten we nog terug naar Noordwijk-Binnen. Al mijn broers en zussen zijn altijd goede wandelaars gebleven. Hier met broer Joop in november 2011 in Frankrijk. Hij kwam vaak een weekje om ons te helpen maar ook om een paar mooie wandelingen te maken. Ook onze kinderen en de meesten van hun nichten en neven zijn wandelaars. Hier op de foto met een zus, de drie dochters van een overleden zus en mijn dochter tijdens de Wandel Tweedaagse van Egmond in januari 2020. Ik woon sinds bijna vijftig jaar in de Krimpenerwaard, een wandel- en fietsomgeving b...

Ik maakte vanmorgen een klein wandelingetje door het dorp om te zien of er al wat kleur is. Nou dat is er hoor, op veel plekken staat wel wat te bloeien. De meeste huizen staan nog leeg maar volgend weekend komen er verschillende buren en via de WhatsApp kregen we al een uitnodiging voor een etentje bij Florence en Jean-Pierre. Op veel muren in het dorp zie ik bloeiende aubretia in grote bollen. Het hecht zich makkelijk in die oude muren. Ook de forsythia laat zich veelvuldig zien in en rondom ons dorpje. Al heel wat voorjaar hier dus.

Dit gras, de Carex Morowii 'Gilt' staat nog maar een paar jaar in de border maar het heeft een enorme groeikracht. Het zijn een paar veel te grote bossen geworden die zelfs bezig zijn om het tuinmuurtje om te duwen. Daar moest ingegrepen worden en mijn sterke tuinman heeft ze er uitgespit. Terwijl hij aan het spitten was heb ik gezeten op een tuinkrukje aan de buitenkant van de grote planten een emmer vol nieuwe stekken weggetrokken. Ik vind die grassen heel mooi en wil ze nog niet kwijt dus een deel ervan is teruggezet in de border, die kunnen weer gaan groeien.  En het andere deel is op een apart plekje in de moestuin terecht gekomen. Die nemen we mee naar Nederland aan het eind van de zomer. Op mijn balkon heb ik daar drie grote ronden plantenbakken staan, tot nu toe met winterviolen. Afgelopen winter heb ik daar niet veel plezier van gehad, waarschijnlijk door het slechte weer. Dus ik ga nu proberen of de grassen het gaan doen in in die potten. Ben benieuwd, ik laat het jul...

Gisteren is het beschermingszeil van de tuintafel- en bank gehaald en Mart zette de bak met violen die we meenamen uit Nederland op de tafel, ziet er meteen leuk uit. Het is nog net even te koud om buiten te zitten. De zon mag dan wel stralend schijnen maar er staat een stevige koude wind.  Op de achtergrond op de tegenoverliggende helling worden oude kastanjeschillen en blad verbrand. Er ligt een dikke laag en die wil men kwijt voor de nieuwe oogst gaat vallen in het najaar. Nadat ik 's morgens de laatste hortensia's geknipt had ben ik na de middag begonnen met het schonen van mijn aardbeienbakken. Het is een rommeltje van oud blad, ontluikend blad, onkruid en hier en daar plakken mos. Ik heb mijn oude methode maar weer gehanteerd, gewoon de schaar erin. Eerst het onkruid tussen de planten weggehaald en daarna alles tot de grond toe afgeknipt. En dan ziet het er zo uit. Mart haalt een zak grond naar beneden zodat ik de bakken wat bij kan vullen en alles krijgt een flinke scheu...