HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Toen we eergisteren na een goede reis aankwamen liepen we direct de tuin in om te kijken hoe alles er uit zag. Goed, getuige deze foto. Liep verleden jaar om deze tijd de natuur drie weken achter, nu beslist niet, eerder voor. Dat mooi geel is van de Euphorbia myrsinites. Zaait zich lekker uit. Ik heb er in de border dan ook genoeg pollen van en zet het nu maar op pot. Zag het gisteren bij buurvrouw Jacqueline ook al in een pot staan, die vaart er wel bij. Zoals jullie merken hebben we nu in ons franse huis internet. Vanmiddag de router opgehaald en de hele boel geïnstalleerd. Wat hulp bij het Wifi gebeuren via de telefoon et voilà, we kunnen weer.

Valt natuurlijk niet mee om hiervan, voor voorlopig zeven weken, afscheid te moeten nemen. Maar we hebben zaterdagavond samen met Thijs, die het weekend bij ons was, even geskypd met papa en mama en kleine Sebas en dat ging goed. Zondagmorgen nog even naar oma in het verzorgingstehuis geweest en daarna met Thijs naar Ouwehands Dierenpark in Rhenen. Heerlijke middag met mooi weer gehad. Morgenvroeg gaan we rijden, de bus en aanhanger zitten vol. Ik hoop dat het in het franse huis snel gaat lukken met internet, jullie merken het wel als ik weer op het web ben.

Michel Mallet woont iets verderop in de vallei, bij Pont Foulix. Zijn vrouw Lili kan geweldig koken. Zij draait er haar hand niet voor om een repas te verzorgen voor 40 mensen. En dan niets uit een pakje of zakje, alles vers. Samen met broer Joop werden wij eens uitgenodigd voor de lunch. Van twaalf tot vier hebben we aan tafel gezeten en ik raakte al snel de tel kwijt van het aantal gangen. Michel heeft altijd bij de EDF gewerkt (franse elektriciteitsmaatschappij) en krijgt daarom zijn voor de rest van zijn leven gratis elektriciteit!! Frankrijk heeft nog vele 'leuke' regelingen voor zijn gepensioneerden. Regelmatig stuur Michel me foto's of filmpjes, bijvoorbeeld na zware sneeuwval of als de rally van Monte Carlo weer eens langs gekomen is. Vanmorgen kreeg ik een filmpje over een vader en zoon die verdwaald zijn in de Ardêche. Wetenswaardig is dat alle departementen in Frankrijk een nummer hebben, waar de Fransen dan ook nog trots op zijn. Het nummer van de Ardêche is

Onze buurman, Mr. Chaussedent,   is twee jaar geleden naar het bejaardenhuis gegaan. We waren erg op hem gesteld en ik durf wel te zeggen, hij ook op ons. We missen hem nog steeds. 's Morgens een praatje bij het hek wat onze tuinen scheidde. Als hij en ik in het vroege voorjaar aan het werk waren, hij in zijn moestuin, ik in mijn siertuin, kon hij opeens rechtop gaan staan, luisteren en zeggen: 'Hoor, de koekoek, de lente komt eraan'. Mooi vond ik dat! Het huis wordt nu bewoond door een nicht van zijn vrouw, Eliane en haar vriend Jean Baptiste. Ook nu weer maak is 's morgens bij het hek een praatje, maar nu met Jean Baptiste. Hij heeft een prachtige moestuin, ik kan nog veel van hem leren. Ben benieuwd of hij ook de eerste koekoek hoort.

In februari ook nog tijd gevonden om een wandeling te maken in het zuiden van de Ardêche, in de buurt van Joyeuse. Ik had er met Maria al eens twee dagen gelopen, maar toen niet veel wijnstokken gezien. Nu kwamen we tijdens onze wandeling in een prachtig klein wijngebied terecht. Zoals de foto laat zien zijn het allemaal kleine terrassen, verbonden met stenen trapjes waar geen machine op kan, dus alles zal met de hand moeten gebeuren. Maar dit 'ongemak' heeft ook zijn voordelen. Hellingen die gunstig ten opzichte van de zon liggen, het gesteente, mede smaakbepalend voor de wijn, houdt warmte vast en regenwater wordt goed afgevoerd. Zal dat een lekker wijntje worden! We gaan er begin oktober, als ze met de pluk bezig zijn, beslist nog eens wandelen. Bijzonder was dat er rondom het dorpje wat in dit kleine wijngebied lag op ieder kruispunt een stenen kruis stond. 

Vooral die houten kar achter dat oude trekkertje vond ik de moeite waard voor een foto. De verweerde kop van de boer komt ook door de drank, vertelde vriendin Thea me. Maar goed, hij schijnt zijn leven gebeterd te hebben en was nu ijverig jonge kastanjebomen aan het planten. Van oudsher is de Ardêche het land van de  kastanjes  en met meer dan 50% van de in Frankrijk geteelde kastanjes het departement met de hoogste productie. In het najaar gaan er grote netten onder de bomen en worden de kastanjes geraapt of, zoals we een keer gezien hebben, machinaal opgezogen. In de dorpen komen de opkopers dan de zakken wegen en kopen. Hopelijk wordt het boertje oud genoeg om te oogsten onder zijn nieuwe bomen. 

Vrienden van ons hebben zo'n 14 ha. grond met daarop stukken bos en weiland, omgeven door eeuwenoude muurtjes, droog gestapeld. Onze kelder raakte voor het eerst in 17 jaar leeg, geen brandhout meer. O p een zonnige middag in februari trokken we, gewapend met twee motorzagen en een aanhanger met daarvoor een antieke tractor, met z'n vieren de bergen in. Binnen anderhalf uur hadden we 2 aanhangers vol gekapt, allemaal dood kastanje hout. Mooie stammetjes die daarna door Mart op maat gezaagd en gekloofd werden. Word er niet gezegd dat brandhout je drie keer verwarmt voordat het in de kachel ligt; het kappen, splijten en sjouwen? De aanblik van deze mooie voorraad hout in onze kelder maakt ons een vierde keer warm!

Deze foto is genomen in februari. We waren op bezoek geweest bij Marianne, die ik heb leren kennen via een forum voor Nederlanders in Frankrijk. Zij logeerde tijdelijk op het kasteel bij Akkie totdat zij definitieve woonruimte had gevonden. Lekker in het zonnetje op het binnenplein hadden we koffie gedronken met zijn vieren en daarna nog een glaasje zelfgestookte likeur. Op het hoogste punt tussen Chateau La Tour en Saint Julien du Gua kregen we dit zicht op de Alpen met op de voorgrond Issamoulenc Église.