HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

 Toen wij afgelopen najaar  een wandeling maakten in Amsterdam Noord liepen we op de terugweg naar de pont over het IJ langs een haven met pleziervaartuigen. Ik maakte wat foto's maar gebruikte ze niet voor mijn blog. Gisteren kwam ik ze weer tegen en omdat er toch al weinig kleur in de foto's zat door het onderwerp heb ik ze in zwart wit gezet. De foto's lijken wat donker maar het was die dag erg somber weer dus ik heb het niet mooier gemaakt dan wat het is. Dit is de Sixhaven die in het centrum van Amsterdam ligt, een unieke ligging. Vanaf het IJsselmeer en de Noordzee is de haven met staande mast te bereiken.   Een stukje historie. De Sixhaven is door de KNZRV (Koninklijke Nederlandse Zeil- en RoeiVereniging) aangelegd in 1920. De naam “Sixhaven” komt van jonkheer Six, de toenmalige voorzitter van de KNZRV. In die eerste jaren lag het koninklijk motorjacht “Piet Hein” vaak in de Sixhaven. Enkele jaren na de tweede wereldoorlog is de “Koninklijke” verhuisd n

 Afgelopen vrijdag hebben we getekend bij de notaris voor de verkoop van huis en winkelpand en de dag erna zouden we naar ons plekje in Frankrijk vertrekken. Daar zou ik dan vanmorgen lekker aan de slag zijn gegaan in de tuin en Mart in de moestuin en hadden we kunnen genieten van ons altijd mooi bloeiend krentenboompje.  Maar België en  Frankrijk hebben wegens het Corona virus hun grenzen gesloten dus van vertrekken is geen sprake, nog afgezien van het feit dat we in tijden als deze liever in de buurt van onze naasten willen zijn. Mijn border zal het voorlopig nog zonder mij moeten stellen en dat doet pijn, ik voel het bijna lichamelijk. Ik zal me er in moet schikken, net als zoveel mensen die hun plannen in      duigen zien vallen. Allemaal leven we in het besef dat onze gezondheid op dit moment het hoogste goed is.

Ondanks de Corona crisis gaat voor veel mensen het het normale leven gewoon door. De boer hier op de voorgrond blijft echt niet binnen zitten. Hij krijgt tijdens het wilgen knotten nu hulp van een zoon en kleinzonen die in het normale leven hele andere dingen doen. We maakten een flinke wandeling door de polder, het is er stil op de weidevogels na. We kwamen in anderhalf uur één wandelaar tegen. Herstel, en twee paarden met hun berijdsters. We realiseren ons dat we blij mogen zijn dat we in een dorp wonen met veel ruimte eromheen. Grote polders met voet- en wandelpaden waar je ongestoord kan wandelen of fietsen zonder veel mensen tegen te komen.  Rondom de boerderijen is volop het voorjaar te zien. Altijd mooi, een zwanenechtpaar. Prachtig toch dat zij hun hele volwassen leven bij elkaar blijven, dat kan wel zo'n t wintig jaar duren.

e  Ik maakte deze foto vanmorgen tijdens onze wandeling en is wist direct waarom ze daar hingen. Het was het gisteravond op het nieuws, in het hele land staan duizenden beren voor de ramen zodat kinderen knuffels kunnen zoeken als ze even een frisse neus halen. Na België en Australië is er een Nederlandse versie van de Berenjacht ontstaan. Het spel helpt kinderen in een tijd van corona met buitenspelen. Berenjacht is al erg populair in Australië en België. Het oorspronkelijke idee komt uit het prentenboek 'Wij gaan op berenjacht'  van Michael Rosen en Helen Oxenbury. In het boek gaan vier kinderen met hun vader écht op berenjacht, maar ineens staan ze oog in oog met het dier. De knuffeljacht is een stuk minder gevaarlijk. Iedereen die het leuk vindt, kan een beer of andere knuffel voor het raam zetten. Kinderen die een ommetje maken met hun ouders kunnen daar vervolgens een spelletje van maken door beren te spotten.  Het boek staat hier in huis, kleindochter Saar i

  Met de kopers en de makelaar maakten we vanmorgen een laatste rondje door ons huis. Het was een fijn huis, samen met de architect ontworpen, ruim en heerlijk licht. We hebben er twintig jaar met veel plezier in kunnen wonen en we namen er zonder al te veel sentiment afscheid van. Het is goed zo, we staan weer voor een nieuwe fase in ons leven waar we naar uitkijken, spannend.  Er werden geen handen geschud bij de notaris, de jassen werden niet aangepakt en we kregen ook geen koffie.  En we stonden nog niet buiten of de voordeurkruk werd schoongepoetst. Dat was dat. We namen een gebakje bij de koffie en in de namiddag drinken we een bubbeltje met onze dochter . En dit is ons nieuwe uitzicht, de Hervormde Kerk van Stolwijk. Vanaf het balkon kijken we zo naar beneden en met de blik omhoog zien wij de toren. 'Wat zul jij moe zijn' was de reactie gisteren van Bettie op mijn blogbericht en zij had helemaal gelijk. Verpletterend moe, ik wist niet dat een mens zo

 Vannacht hebben we al bij onze dochter geslapen en vandaag halen we de laatste spullen uit ons huis en maken we schoon. Niet nodig, zeggen onze kinderen, veegschoon is genoeg maar daar denken wij toch anders over. Mart geeft de badkamer en de toilet een goede schoonmaakbeurt en ik ontferm me over de keuken. Alles wordt gesopt, ook koelkast en oven. Daarna wordt alle vloeren aangezogen en dweil ik de bijkeuken voor de laatste keer. Ik laat de ramen maar zitten, dit vonden mijn kinderen te belachelijk voor woorden. 😉 Ons 12-persoons bestek wat nog helemaal volledig is op een kleine lepel na gaat naar onze oudste zoon. Hij wil het graag hebben en ik heb nog een bestek cassette, ooit gekocht voor zon- en feestdagen. Leuk dat dit bestek in de familie blijft, we kregen het zo'n vijftig jaar geleden van de ouders van Mart, we waren nog niet getrouwd. In deze drie grote bakken hebben altijd grassen gestaan, stond erg leuk. Schoondochter Chris wilde ze wel hebben, ze wist

Dit bakje met planten had aankomende zaterdag mee gemoeten in de auto richting Ardèche. Het staat nu op het balkon van het appartement van onze dochter en daar zal het er zoals het er nu naar uit ziet nog wel even blijven staan. Het bakje staat lekker in de zon en als ik niet vergeet de planten water te geven kunnen ze hopelijk de ergste piek van de Corona crisis overleven.  In de bak staan een paar potjes met Erysimum, zo'n dankbare plant. Ze bloeien de hele zomer, heerlijk om de gaten in de border op te vullen en als ik geen gaten heb gaan ze in een pot, ook leuk.  De twee plantjes ernaast zijn groenblijvers met de naam Muehlenbeckia. Ik had er verleden jaar eentje op de Franse binnenplaats staan waar die het opvallend goed deed in de schaduw. De plant kwam mee naar Nederland maar overleefde het niet, gelukkig kon ik van het restant nog een foto nemen met behulp van de de Pl@ntNet app . Mijn plantenboer Piet nam daarna voor mij twee van deze planten van de veiling mee

Afgesproken was dat onze oudste zoon gisteren zou komen helpen verhuizen maar bij nader inzien hebben we gezamenlijk besloten dit niet door te laten gaan. Hij heeft zaterdag zijn wijnwinkel nog open gehad en het was er behoorlijk druk, dus het zou niet verstandig zijn om op dit moment contact met hem te hebben. Middelste zoon moest aan het werk bij een belangrijke klant dus er zat niets anders op dan met zijn tweeën te beginnen.  Helemaal niet erg hoor, we zijn er bedreven in. Alles wat in Frankrijk in twee huizen staat komt uit Nederland en dat is door ons twee in de loop der jaren die huizen binnen gesjouwd. Mart is sterk, ik til weinig of niets maar samen en met behulp van een goede steekwagen met luchtbanden kom je een heel eind. Zo'n ladekastje wat daar staat bijvoorbeeld is echt heel licht als je de laden er eerst uithaalt, we tilden het zo de trap af. Die keukenkast er naast was van een andere orde, daar kwam zoon Bas aan het eind van de middag mee helpen, het bovenst

 We zijn vandaag aan het verhuizen, vrijdagmorgen moet het huis leeg zijn. Dan gaan we opleveren, tenminste, als de notaris aan het werk blijft.  Weinig tijd voor een verhaaltje. De foto's zijn van gisteren, gemaakt tijdens onze wandeling. Meer lente kan ik jullie niet geven!  Maar dit moet genoeg zijn, toch?

Ik kreeg een vraag van blogvriendin Alet    of ik wist hoe de gele bloemetjes heten waarvan ik deze week een foto op mijn blog had staan. Haar hele tuin stond er dit jaar in één keer vol mee. Het is blijkbaar een goed jaar voor dit plantje (zachte winter?) want ook hier staan de bermen er vol mee.  Het is speenkruid maar omdat ik ook maar een mens ben die fouten maakt ging ik het vanmorgen even controleren, vond ik trouwens wel leuk om te doen met het leuke speeltje wat ik sinds kort op mijn telefoon heb. Het is een app die Pl@ntNet heet. Je kunt er planten mee identificeren en het werkt fantastisch. Gewoon met behulp van de app een fotootje maken van de plant, struik of het blad van een boom en de rest wijst zich zelf. Waarschijnlijk hebben veel mensen als zoiets op hun telefoon, ik ben nooit zo snel met dit soort dingen maar ben er blij mee. Zo leuk om tijdens het wandelen te weten wat je ziet. En dit kun je onder andere allemaal te weten komen: Familienaam Ranunculace

Zo heb je een goed lopende horecagelegenheid en het volgende moment moet het bedrijf dicht en zit je thuis duimen te draaien. Dat overkwam de twee uitbaatsters van Café 'Het Wapen van Stolwijk'  afgelopen week. Van deze twee vriendinnen van onze dochter heeft de een kinderen dus die heeft bezigheden genoeg op dit moment maar de ander heeft geen kroost en kan absoluut niet tegen stil zitten . Je bent niet voor niets ondernemer en al gauw stond er een bericht van haar op facebook dat ze met alle plezier de honden wilde uit laten van mensen die liever niet wilden of konden buiten komen. Ook stelde zij haar bedrijf beschikbaar als tijdelijke locatie voor de Voedselbank in onze streek en hielp zelf mee met organisatie. Zulke mensen hebben we nodig in tijden als deze. Gelukkig lees je op social media steeds meer over dit soort initiatieven.  Het zijn misschien maar druppels maar al die druppels samen vormen een zee van hulp en betrokkenheid.

 Goed dat ik altijd onze campingtafel bewaard heb, ik denk dat het ding ondertussen veertig jaar oud is. Hij doet nu al een week of twee dienst als eettafel omdat we onze grote tafel verkocht hebben, die laatste zou echt niet meer in een appartement gepast hebben. Ook de stoelen die er bij stonden evenals nog wat andere zaken zijn verkocht, allemaal via marktplaats. Je krijgt er de hoofdprijs niet voor maar ik wil het ook niet opslaan als ik nu al zeker weet dat het niet meer gebruikt gaat worden. Langzaam begint de verhuizing serieus te worden. De linnenkast gaat naar de opslag en het oude kastje ervoor gaat naar onze dochter. Ik kocht het toen ik van haar in verwachting was, 44 jaar geleden en het diende in het begin als commode. Leuk dat zij het wel wil hebben voor op een slaapkamer, anders had ik het weg moeten doen en dat zou toch een beetje pijn hebben gedaan. 

We zitten nu in het stadium dat in huis overal verhuisdozen staan, de meeste voor de opslag en die gaan maandag allemaal weg. Een paar kleine doosjes met spullen die mee moeten naar Frankrijk en dan heb ik ook nog een paar stapeltjes.  Dit zijn twee stapeltjes, bestemd voor mijn zus. In het grote pak zit een beer en in  het pakje daaronder zit een boek wat gaat over die zelfde beer. Mijn zus is net oma geworden en deze twee pakjes zijn dus voor haar eerste kleinkind waar ze zo ontzettend blij mee is, ze heeft er lang op moeten wachten. Ik zal voorlopig niet op bezoek mogen bij mijn nichtje, die kans is heel klein, dus de pakjes gaan naar mijn zus. Zelfs de nieuwbakken oma en opa moesten na de bevalling op gepaste afstand blijven van moeder en kind. Zo sneu dat je je dochter niet even kan knuffelen en je kleinkind niet vast mag houden, niet even aan dat kleine hoopje kan snuffelen.  Verder liggen er dingen bij die je tegenkomt met opruimen en waarvan je dan meteen weet naar

 Dochter en schoondochter hier in Stolwijk werken thuis en dat klinkt wel makkelijk maar dat is het niet. Het vergt veel concentratie om telefonisch te vergaderen en voortdurend achter je laptop te zitten. Floor gaat af en toe met een paar vriendinnen die in het zelfde schuitje zitten een uurtje wandelen in de polder en Chris ontlastte ik gistermiddag door de kinderen mee te nemen.  Geen weer om binnen te zitten dus ik vertelde ze dat we eerst gingen wandelen en daarna een potje kaarten. Het is chantage, ik weet het en zij weten het ook, de slimmerds, maar ze gingen akkoord.  We liepen de Bovenkerkse buurt uit, helemaal naar achteren tot de wetering en staken daar de brug over zodat we op de ka kwamen.  Zullen we halverwege de ka terug gaan vroeg ik of zullen we doorlopen en een rondje maken, maar dat is wel ver hoor. Er werd me verzekerd dat ze nog lang niet moe waren en  er werd gewezen waar ze heen zouden lopen. Uiteindelijk zijn we tweeënhalf uur onderweg geweest

  Vanmorgen toch maar eens serieus boodschappen gedaan want in de kasten van huize Berends was echt niet veel meer te vinden. Over een kleine twee weken moeten we ons huis opleveren en we zouden daarna direct naar Frankrijk vertrekken dus ik heb de afgelopen tijd veel verbruikt van wat ik normaal op voorraad heb. Dit weekend begon door de berichten langzaam het besef  te komen dat door dat hamsteren wat sommige mensen menen te moeten doen ik weleens mis zou kunnen grijpen in de supermarkt en dan zou ik nergens op kunnen terug vallen. Nou, het viel reuze mee hoor in mijn supermarkt. Hier en daar wat minder maar beslist geen tekorten. Alleen was er geen toiletpapier, dat was wel een minpuntje want daar had ik ook al niet veel meer van in huis. Ach, ik heb veel kranten in de garage liggen om als pakpapier te gebruiken, dus dan daar maar de billen mee vegen.😉 's Middags reed ik even naar Bergambacht waar ik de wandelschoenen van Mart ophaalde, daar waren nieuwe hakken opge

Een week of twee geleden hadden we al besloten om met het familiedagje te gaan wandelen in het Panbos in Katwijk en dat hebben we gisteren gewoon door laten gaan. We kwamen er vroeger veel en onze kinderen vonden het een leuk idee om er nog eens heen te gaan. Op het parkeerterrein was het druk maar al die mensen verspreidden zich heel snel in dat grote bos . De Pan van Persijn, kortweg het Panbos genoemd is een wandel- en speelbos met eendenvijvers, speeltoestellen, een hertenkamp en mooie grasvelden.  Ook staat er een tankwal als overblijfsel van de Atlandtikwall en daar kan je over heen lopen wat onze kleinkinderen leuk vonden.  Ja, het zijn alleen maar foto's van de kleinkinderen maar als oma kan je dat gewoon niet laten als er zo'n lekker stel om je heen dartelt. En het toont meteen hoe fijn het daar is voor kinderen.  Al deze foto's gaan deze week naar de printcentrale zodat ik in het Franse huis weer recente afdrukken op de koelka