HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Denk nou niet dat we zitten te verpieteren in dat kleine gehucht in die stille vallei. We hebben een tamelijk druk sociaal leven hier. Vandaag weer bezoek, een van de eerste gasten van ons vakantiehuis drie jaar geleden. Ik heb ze geholpen een vakantiehuis te vinden in de Drôme en vervolgens wilden ze graag eens langs komen. Het was heel gezellig, de klik was er weer. Vanavond de volgende afspraak, met Belgische vrienden eten in het kleine restaurantje in St. Julien du Gua. We voelen ons vaak bevoorrechte mensen!

Toen ik vanmiddag een kooltje uit de groentetuin haalde zag ik dat er alweer een mooie bloem in de artisjok zat. Even het fototoestel gehaald en terwijl ik aan het instellen was om de bloem er goed op te krijgen kwam deze mooie jongen buurten. De kolibrievlinder, zeker een foto waard. Ik had geen tijd meer om een andere instelling te kiezen dus stelde ik scherp op het beestje en knipte drie keer, daarna was ie weer gevlogen. Die vleugeltjes gaan in een razend tempo op en neer en hij blijft in de lucht hangen bij een bloem tijdens het opslurpen van de nectar. Prachtig gezicht.  

Kinderen en kleinkinderen zijn in de loop van de dag vertrokken naar een camping elders in Frankrijk en daarna zijn er hier een paar wassen gedraaid en is er flink gepoetst en geboend terwijl er een cd opstond van Simon en Garfunkel. Lekker mee lopen zingen, wat ik helemaal niet kan, maar dat geeft niet, want ik ben de enige die het hoort. Het huis is weer spic en span voor ons volgende kind wat zaterdag met de trein op Valence TGV aankomt. Verder wilde ik deze krans nog even laten zien. Ik maakte hem verleden week voor een vriend die blijft beweren dat hij een café gaat beginnen in een van de ruimtes onder zijn huis;-) Het is een Belg, hè!

Onderweg naar St. Pierreville waar we gingen eten zijn we boven bij het Croix de Ferrières even gestopt. Wietske wilde wat leuke foto's van het gezin. Aardig gelukt, alhoewel het niet meevalt want kinderen knijpen op het laatste moment hun ogen dicht of trekken een gekke bek. Lekker buiten zitten eten bij een eenvoudig restaurantje waar de jongens met Niels, zoon van eigenaar Flo, en zijn Amerikaanse neefje een potje jeu de boules speelde. Met een paar woorden Engels, Frans en Nederlands lukte het de mannen aardig om elkaar te begrijpen.

De hele dag aan het water, wat hebben we genoten, vooral de kinderen. Vroeg in de middag even naar huis waar Jacek een heerlijke lunch had klaargemaakt. 's Middags gingen de mannen ook mee en gingen we verder met waar we mee bezig waren. Verder laat ik de foto's voor zich zelf spreken.  

Dat is me er eentje, die Sebas. Lachen op de foto wil hij niet, bloedserieus kijken of de komiek uithangen vindt hij geweldig. Wat zijn broer Thijs en vriendje Tim ook probeerden, ze kregen het niet voor elkaar om samen met hem nou eens echt leuk op de foto te gaan. Er was weer behoorlijk wat leven in de brouwerij vandaag. Vanmorgen al naar de zwemplek geweest, vanmiddag weer een keer met opa en daarna met zijn allen een spelletje kaart gespeeld waarbij Jacek won. Is dat niet die zoon van ons die vroeger nooit spelletjes wilde spelen, terwijl de rest van het gezin het juist heel graag deed?

Bij vrienden van ons heeft een bijenzwerm boven de openslaande deuren een aantal raten opgebouwd. Het is een prachtig gezicht, een waar kunstwerk.  Dat geeft overlast natuurlijk  en daarom heeft een buurman geprobeerd het bijenvolk te vangen wat helaas mislukte .  Hij heeft de meeste bijen daarna vernietigd, wat ontzettend jammer is, hij had misschien beter een imker kunnen bellen. Jaren geleden trof onze zoon bij aankomst een bijennest aan tussen een raam en een luik en onze oude buurman was zo verstandig om een imker te bellen die het bijenvolk kon vangen. Bas kreeg een pot honing als dank.

Morgen komt de kleindochter van Marie-Christine logeren en ze wilde graag het oude fietsje van Sarah, haar dochter, voor die gelegenheid opknappen. Na overleg met Mart heeft ze twee nieuwe buitenbandjes besteld en die wilde ze vanmorgen in Privas gaan ophalen, maar toen wilde haar auto niet starten. Manlief erbij geroepen maar die wist ook geen raad, zal wel iets elektronisch zijn. Zou ik dan alsjeblieft.......en natuurlijk doe ik dat. Samen met buuf heen en weer naar de stad gereden waarna Mart zijn oude beroep weer even kon oppakken. Fietsje helemaal nagekeken, gesmeerd, velgen even opgeschuurd en weer als nieuw. Gisteravond riep buurvrouw Jacqueline hem om hulp, zij kon haar gasfles niet aangesloten krijgen en vanmorgen vroeg stond hij voor dezelfde buurvrouw op een ladder om te hoog gegroeide klimop te knippen. Drie alleenstaande buurvrouwen hier en hij staat altijd voor ze klaar. Ze waarderen het en ze zouden ons alle drie met wat dan ook onmiddellijk bijstaan. Fijn om te weten.

Wij kregen vandaag de hele dag bezoek en wetende dat ik me dan niet de tijd gun om een foto te maken heb ik dat vanmorgen vroeg gedaan. Dan is mijn border een dankbaar object want daar staat gelukkig nog genoeg te groeien en te bloeien. Van het bovenste spul weet ik de naam niet maar hieronder staat achtereenvolgens de artemesia, phloxen en als laatste de gaura. We hebben een fijne dag gehad zo in de schaduw van de grote lindeboom met vrienden uit onze Nederlandse woonplaats die in Frankrijk ook een huis hebben. Als je zoveel gemeen hebt valt er ook genoeg te praten en onder het genot van een koel glas rosé en een lekkere lunch is dat prima gelukt.

Vakantietijd dus onze Belgische vrienden, twee koppels, zijn ook weer in hun Franse stulp. En dan wordt er een bbq georganiseerd. Een echtpaar had vrienden op bezoek dus die kwamen ook mee om de gezelligheid te verhogen. En gezellig was het en alles was heel smakelijk. Ik wil in een volgend leven wel een Belgisch madammeke zijn, ik voel me thuis tussen die Vlamen. Noor laat hierbij even haar zelfgemaakte oorbellen zien, broer Stijn is druk met social media en Floris is ondertussen bezig mijn hoffotograaf te worden, want de mooie foto van de lekkere steak is van hem. De rest van de foto's zijn van Michiel die ons Ardèchoisekes noemt. Dank Michiel.

Samen met Floris, de dertienjarige zoon van vrienden van ons doe ik mee aan een foto7daagse . Zeven dagen lang krijgen we een foto-opdracht in onze mailbox waar we iets van moeten maken. Leuk, maar niet iedere dag eenvoudig. De foto-opdracht van gisteren was 'Kijk eens achterom' en we mochten die opdracht zowel letterlijk als figuurlijk uitvoeren. Ik was gisteren nogal druk en gunde me niet de tijd om er goed over na te denken. Floris stuurde me zijn foto en die vond ik geweldig, goed idee, waarom was ik daar niet opgekomen. Toen we vanmorgen het grof vuil weg brachten en ik daar ons kleed in een roestige container zag liggen had ik opeens mijn idee. Ik keek niet letterlijk maar figuurlijk achterom. Dit kleed namen we 22 jaar geleden, we hadden net het Franse huis gekocht, mee uit het huis van Mart zijn zus in Brussel. De eerste jaren lag het in de woonkamer/keuken en later verhuisde het naar de tuinkamer waar het twaalf jaar op de betonnen vloer lag. Er is van alles overheen

De eerste bloemen in de cosmea die ik gezaaid heb in een verloren hoekje in de moestuin. Nog een wonder dat ze uitkomen want het is hier nog steeds erg warm en daardoor droog. Afgelopen week twee buitjes waar de grond niet eens nat van werd dus we sproeien nog bijna iedere avond, maar je kan wel merken dat veel planten, ook in mijn border, last hebben van de felle zon. De aanhoudende luizenplaag in de sperziebonen heb ik redelijk onder controle. Verleden week nog een keer gespoten met de brandnetelgier en een dag erna de tuinslang er nog eens opgezet. Volgens mij helpt dat laatste het beste. Dit zijn wel de laatste sperziebonen die bloeien want daarna heb ik nog twee maal een poging gedaan om ze te zaaien maar beide keren kwam er niets op. De droogte? Ik weet het niet. Hieronder de eerste aubergine, waar ik blij mee ben want het zorgt weer voor een uitbreiding op de menukaart van huize Berends. Niet dat ik iets te klagen heb want we kunnen het op het ogenblik niet voor eten met w

Tot op het laatste moment twijfelden we of we wel moesten gaan maar uiteindelijk besloten we er toch maar toe ondanks de warmte. De Tour de France komt tenslotte ook niet ieder jaar bijna langs je deur en het blijft een leuk spektakel om te zien. We wisten uit ervaring, zes jaar geleden waren we hier ook al aan de beurt, dat we met de auto niet dichtbij genoeg konden komen, dus gingen de fietsen mee die we voor het laatste stukje gebruikten, een binnenweggetje, alleen bekend bij de plaatselijke bevolking die ons rechtstreeks naar de Col de L'Escrinet voerde. Vanaf een hoger gelegen weiland konden we prima op de weg kijken en zagen de tourkaravaan aan ons voorbij trekken. Ik heb weleens de indruk dat de meeste toeschouwers dit nog spannender vinden dan de renners zelf want ze juichen bij iedere auto, vooral als er reclamemateriaal rondgestrooid wordt, zoals petjes, sleutelhangers enz. Van de hele serie foto's die ik vanmiddag heb gemaakt is dit voor mij de beste, pa

Gabi is het provencaalse woord voor dit kooitje wat ik gisteren kreeg van mijn buurvrouw Jany. Het is van haar grootvader geweest en de moeder van Jany, een charmante dame van 95 jaar oud, vertelde me dat in dit kooitje lokvogels zaten. Op hun gezang kwamen vogels af die dan werden afgeschoten. Haar vader, geboren in 1896, was een grote, forse man en ze wist nog goed hoe hij op weg ging naar zijn schuilhut, op zijn fiets, zijn jachtgeweer dwars over zijn borst en verder behangen met deze kleine kooitjes met vogeltjes erin. Prachtig verhaal en ik ga dit kooitje bewaren als een kleine schat. Onderstaande afbeelding vond ik nog op internet toen ik het woord 'gabi' opzocht.

We doen als dorpsvereniging allerlei pogingen om geld in te zamelen voor de restauratie van de broodoven en tijdens de jaarvergadering van afgelopen maandag bleek dat de kalender die we maakten het meest in het laatje had gebracht. Het besluit om dit jaar weer een kalender te maken was dus snel genomen en dat betekent dat ik opnieuw een serie foto's moet aanleveren want ik ben de enige hier die fotografeert. Eigenlijk had dit liever in het voorjaar geweten want dan ziet alles in en om het dorp er het meest aantrekkelijk uit. Ik zie het maar als een uitdaging om er ondanks de droogte toch nog wat leuks van te maken en ben direct begonnen. Zo zullen jullie de komende tijd wat te zien krijgen van ons kleine dorpje. Het huis van buurvrouw Jany ligt bovenin het dorp en zij kocht het samen met haar toenmalige man vijftig jaar geleden als tweede huis. Het was een bouwval en ze hebben er jarenlang ieder weekend aan gewerkt om er iets van te maken. Jany woont in Lyon maar 's zomers

Er staan verschillende vlinderstruiken op de terrassen onder ons huis maar de jongste aanwinst, opgeschoten tussen de stapels brandhout is op het ogenblik favoriet bij de vlinders. Vraag me niet waarom want er staan hier nog enkele van dezelfde soort maar op deze struik krioelt het van de vlinders. Ik hoefde vanmorgen alleen maar mijn statief met de macrolens neer te zetten en ik kon, met een beetje geduld zo nu en dan, raak schieten. De koningspage is het meest vertegenwoordigd, ik tel er zo een stuk of vijftien op de struik. De laatste jaren wordt er in Nederland gemiddeld één exemplaar per jaar gezien, in sommige warme jaren meerdere exemplaren.  Hierboven de kleine vos, ook in Nederland een veel voorkomende vlinder en de keizersmantel op de onderste foto heeft zich sinds enkele jaren weer gevestigd in de duinen, de Achterhoek en Zuid-Limburg. Ook van deze soort fladderen er hier genoeg. Al deze wijsheid haal ik van de site van de Vlinderstichting .