HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Aan het eind van de middag, net voor de schemering nog even de benen gestrekt in het polderbos achter ons appartementengebouw. De bomenrij links op de foto begint al aardig kaal te worden. Nee, niet alle ganzen trekken weg. Een deel blijft in Nederland, hier in de polder zijn er nog genoeg. Er is voldoende voedsel in die sappige weides. Jammer dat de boom is omgegaan maar zo half op het water zorgt het voor een mooi plaatje met al die kleur. Veel bijzonders aan paddenstoelen staat er niet in ons polderbos maar met één uitzondering, deze vliegenzwam. Die ontbrak nog in mijn paddenstoelenfoto's van dit najaar.

Ik liep vanmorgen weer mee met mijn wandelclubje in Oudewater maar veel looptempo had ik niet. Door die dwarse stent had ik de laatste weken niet veel gelopen en dan gaat mijn conditie snel achteruit. Geeft niet, ik bleef met een wandelmaatje die een moeilijke knie had door een valpartij in de achterste gelederen lopen. Wij namen deze kwakel (bruggetje) over de Lange Linschoten en de rest nam de volgende, zo lossen we dat op. Vlak voor Oudewater werden we ingehaald en gezamenlijk liepen we door de stad terug naar ons beginpunt. Dat beginpunt is vlakbij een groot parkeerterrein met daarbij de voetbalvelden. Naast  het parkeerterrein de begraafplaats met een mooi kapelletje. Dan neem ik mijn auto mee een stukje de stad in en loop ik naar de Markt waar we met een klein groepje mensen altijd koffie drinken. Lekker, dat lopen maar ook de gezelligheid van achteraf even koffiedrinken is fijn.

Vandaag nog een keer naar het ziekenhuis, deze keer voor een CT-scan. Een belangrijke scan want hierop zal te zien zijn wat er door vier chemobehandelingen in drie maanden tijd in mijn lichaam gebeurd is. Is de massa kleiner geworden en hoeveel kleiner dan? Of is er weinig of niets gebeurd, dat kan ook natuurlijk. Ik hou met alles rekening en wacht af. We waren een kwartier te vroeg bij het VAS-team om het infuus te laten plaatsten en ik werd direct geholpen, dat was fijn. Alvast wat tijdwinst want voor een CT-onderzoek wordt er geen afspraak meer gemaakt, het op inloop geworden. Je moet je wel eerst even melden bij de receptie van de afdeling radiologie. Daar stond op een bord 25 minuten wachttijd voor de CT maar we zaten nog maar net in de wachtruimte of ik werd al gehaald. Dus nog meer tijdwinst, ook weleens fijn. Je mag al je kleding aanhouden als er maar geen ijzer in zit. Ringen en oorbelletjes had ik thuisgelaten. Een CT-scan met contrastvloeistof is een onderzoek waarbij röntge...

Morgen zijn de Tweede Kamerverliezingen, alweer. De vorige verkiezingen hebben ons niet veel opgebracht, dat zal iedereen wel met me eens zijn. Maar op welke parij gaan we dan nu kiezen. Het zijn er genoeg als ik zo op die kanditatenlijst kijk. Meestal weet je wel op welke partij je niet zal gaan stemmen maar dan is er nog keus genoeg.  Hoe hebben wij gekozen? Nou, door niet naar al die debatten op tv te kijken, al dat haantjes gedrag wat daarop vertoond wordt. Wij hebben er over gelezen, er samen over gepraat wat wij nu echt belangrijk vinden en zo onze mening gevormd. We stemmen niet op dezelfde partij, dat moet kunnen. Maar wel heel grappig; ik testte mezelf verleden week zo maar even op de Kieswijzer, vulde alle stellingen heel snel in en kwam precies uit op de partij waar ik op ga stemmen en de partij van mijn man was de tweede. En ik stem natuulijk op een vrouw. We gaan vanavond niet naar het slotdebat kijken, wij kijken liever naar de prachtige serie over het Anthoni van Lee...

Om elf u uur vanmorgen was ik in het UMC bij het VAS-team voor het plaatsen van een infuus en om half twaalf bij de operatieafdeling voor het verwisselen van de dubbel J stent, de derde dit jaar. Deze keer in alle rust, de vorige twee keer was het hoge nood in verband met nierstuwingen. Alhoewel, in alle rust, deze stent heeft me drie maanden pijn bezorgd, de laatste twee weken bijna niet gelopen omdat het geen doen was en gisteravond toen we terugkwamen van het verjaardagsfeestje van Saar strompelde ik van de pijn naar huis. Wat heeft dit rot ding me dwarsgezeten dus het was eigenlijk weer opnieuw tijd dat deze stent eruit ging. Ik wilde twee gesprekken hebben voordat ik onder zeil ging. Een met de uroloog en de ander met de mensen van de anethesie. Toen ik verleden week wat na zat te lezen in mijn blogberichten over wat me allemaal overkomen was deze laatste maanden zag ik in het blogbericht over de tweede stent dat ik na de operatie zo verschrikkelijk misselijk was geweest, dat was ...

Terugrijdend gisteren van het tuincentrum werd ik gebeld door een winkel dat mijn bestelling klaar was. Fijn, dan konden we dat gelijk ophalen, we waren nu toch onderweg. We moesten alleen aan een andere kant van Gouda zijn waar we niet veel komen maar daar wist ik gelukkig een parkeergarage want parkeren daar in de oud binnenstad van Gouda valt niet mee. En tot mijn verrassing kwam ik een gebouwtje tegen wat ik niet kende. Het huisje wat je ziet op de foto staat aan de Hoge Gouwe  ter hoogte van de Turfmarkt en die plek heet het Amsterdams Verlaat. De naam is toepasselijk, omdat Gouda daar in de richting Amsterdam verlaten kan worden. De Amsterdams Sluis maakt deel uit van een complex sluizen.  Het huisje bood eeuwenlang onderdak aan de brugwachter. Je kan aan alles merken dat er met liefde wordt gezorgd voor het huisje. Aan de waterkant twee houten banken en rondom planten in potten. Een heel mooie plekje zo. Ik liep rond het huisje om wat foto's te nemen, voorzichtig om nie...

Ik had nu lang genoeg tegen die lege bloembakken op het balkon aan zitten kijken, ze moesten hoognodig gevuld worden. In de landwinkel hier was het aanbod beperkt, ik wilde persé deze kleur en verder hebben we geen winkels meer die violen verkopen. Dan maar naar een groot tuincentrum waar ik niet echt gek op ben maar  goed, ze hebben wel een groot aanbod planten. We moesten een behoorlijke afstand afleggen voor we de violen vonden maar slaagden gelukkig snel wat de kleur betreft en toen weer de andere kant van die grote winkel terug, worstelend tussen massa's mensen. Twee trays met violen rijker plus nog wat grond kwamen we in een stortbui weer bij de auto. De violen staan voorlopig op het balkon, om ze in de bakken te zetten wachten we even wat beter weer af.

Een boek dat over een mooie tuin gaat, dat trekt meteen mijn aandacht. Ik hou van tuinieren maar ook van tuinen, gewoon om naar te kijken en er het liefst in te lopen als dat kan. Dit houden van geldt trouwens ook voor moestuinen. In Eastbourne Road in Londen hebben de huizen op nummer 77 en 79 een gedeelde tuin. Ooit creëerden deze buren een prachtig stukje groen en een oase van rust in de bruisende en drukke stad. Nu heel wat jaren verder, is de tuin verwaarloosd en overwoekerd. Nu wonen Winston en buurvrouw Bernice in deze woningen, maar het lijkt hun niet te deren. Ze hebben dan wel een gedeelde tuin, verder hebben ze niets met elkaar gemeen, ze maken alleen maar ruzie. Dan ontvangen ze mysterieus pakketjes met foto's van vroeger toen de tuin nog in bloei stond en door heel veel mensen bezocht werd.   In het boek worden heftige thema’s besproken. Discriminatie, migratie naar een vreemd land en eenzaamheid komen onder andere aan bod. Het verhaal komt wat langzaam op gang, maar...

Voordat het weer zou verslechteren hebben we vanmorgen een klein wandelingetje gemaakt. Het waaide wel behoorlijk toen maar terwijl ik nu dit bericht maak is de wind weer gaan liggen. Even op de weerapp gekeken en vanavond gaat die wind weer toenemen en wordt het omstuimig. Benjamin heet deze storm en ik hoop dat deze jongen niet voor teveel overlast gaat zorgen. Drie maal mooi deze boom, de kleur van het blad wat er nog op zit, het blad op het gras en de weerschijn van dat mooie gekleurd blad in het water. Deze boer krijgt een duimpje van mij om zijn mooie splinternieuwe hek. Van hout en zo hoort het in een oude polder. Het middenhek is meestal van ijzer, dat werkt makkelijker omdat het telkens moet draaien. Aan de anderekant van Stolwijk, richting Krimpen ligt veel grond wat in het beheer van Zuid-Hollands Landschap is. Daar zie je heel veel houten hekken, ik vind het prachtig staan. Maar aan de andere kant van de toegang tot het weiland staat dit, in mijn ogen, prachtige oude hek. V...

  Vandaag  is ons jongste kleinkind Saar jarig. Twaalf jaar alweer, waar blijft de tijd. We waren zo blij met haar, na drie kleinzoons ook nog een kleindochter, wat een feest. Ze gaat nu naar de middelbare school in Gouda, op de fiets zoals alle Stolwijkse kinderen doen.  Samen met haar ouders en broer Luuk is ze een paar dagen in Londen. Gisteren bezochten ze de Harry Potter Studios. Oma, zei ze vamorgen aan de telefoon, dat was echt een grote verrassing, we wisten er niets van. Ik wel maar ik mocht niets zeggen. Vanavond gaat ze met haar moeder naar Six de Musical in Londen. Luuk en zijn vader hoeven niet zo nodig naar een musical, die gaan naar het stadion Stamford Bridge waar Chelsea tegen Ajax speelt. Bofkonten, die kleinkinderen van ons.

Van onze schoondochter mochten we alle appels die er nog aan haar appelboom hingen plukken en gebruiken. Ze heeft een enorme oogst gehad en dat heb ik al meer om me heen gehoord, het schijnt een geweldig appeljaar te zijn. Mart heeft op zijn gemak al die appels zitten schillen en in stukjes gesneden. En ik had twee pannen nodig om er compote van te maken. Er ging wat suiker bij, niet veel en wat koek en speculaaskruiden. Dat laatste vind ik net wat lekkerder dan kaneel. Nadat de compote afgekoeld was ging het in deze potten. Ik eet veel volle yoghurt, dat is goed voor me. Ideale potten voor onze vriezer trouwens, ze hebben precies de hoogte van de lades. Mart zal het meeste ervan eten. Ik eet zo weinig mogelijk suikers en dat zit erin. Maar als ik geen fruit meer in huis heb voor in mijn yoghurt of kwark neem ik gerust een paar lepels van dit lekkers. Al te moeilijk moet je niet gaan leven.

Verleden jaar om deze tijd had zuidoost Frankrijk te lijden onder noodweer met overvloedige regen waardoor een deel van onze broodoven in Le Serret instortte. We kregen de foto's opgestuurd en schrokken, het zag er triest uit, kijk  hier  maar even. Gestapelde stenen, het kan gebeuren, vooral met eeuwenoude muren. Je raakt eraan gewend en bouwt weer op. En daarmee werd afgelopen april begonnen. Nu moest alleen het dak nog hersteld worden en dat is de laatste dagen aangepakt door buurmannen Jean-Pierre en Patrice. Ze hadden het weer mee, dat was stralend in de Ardèche. Hier poseren ze voldaan op het dak van de oven, het karwei is klaargekomen. Naast Patrice een van zijn kleindochters. En de mannen hadden er zin in. Die twee hebben ook het grote waterbassin opnieuw aangesmeerd met elastisch cement, het was niet meer waterdicht. Alle lof voor onze buurmannen, wat hebben wij daar in ons kleine dorp toch een fijne gemeenschap.

Nadat ik gisteren terug kwam van het verjaardagsfeestje zijn we na de lunch nog maar een fietsritje gaan maken. De weersvoorspellingen voor aankomende week zijn niet geweldig, veel buien dus we profiteerden nog maar even van een droge dag met wat zon. We waren niet de enigen, het was druk in de polder. Fietsers, veel vissers, het was goed weer om te snoeken en wandelaars. Het is nog druk met koeien in de weides dankzij het goede weer van de laatste tijd. Dit zal het laatste gras wel zijn wat binnengehaald kan worden. Het is niet veel meer maar de boeren hebben niet te klagen, er is lang doorgemaaid. Hier gooit een balenpers net weer een pakket uit zijn machine. In dit deel van de Krimpenerwaard waar we fietsten staan veel hoogspanningsmasten. Bij    Krimpen aan den IJssel staat een groot  hoogspanningsstation, we fietsten er langs. Het is een belangrijk knooppunt in het elektriciteitsnetwerk van Nederland. De grote zilverreiger, hij had net een visje verschalkt en was op ...

Tis wat, het vorige blogbericht een lekkere pannenkoek en nu weer een foto van overheerlijk gebak. Een van de drie dochters van mijn overleden zus was jarig geweest en ze nodigden vier tantes uit voor koffie met gebak. Twee tantes van vaders kant en een zus en ik van moeders kant. En een van haar zussen deed ook nog mee aan de feestvreugde. Mijn zwager, ook jong gestorven was net als Mart geboren Leimuidenaar en ik heb in die plaats in het begin van mijn trouwen nog vijf jaar gewoond. Mijn nichten dus een paar jaar zien opgroeien en ook hun tantes veel meegemaakt. Het was voor mijn zus en mij dan ook heel leuk om de twee zussen van mijn zwager weer eens te zien, altijd een hele goede band met die familie gehad.  Snappen jullie de familierelaties nog? Geeft niet hoor als je de draad kwijt bent maar jullie begrijpen wel dat wij gespreksstof genoeg hadden. Doldwaze herinneringen opgehaald, paar hele leuke uurtjes gehad. Nicht heeft beloofd dat ze het volgend jaar gaat herhalen. 's Mid...

Op verschillende blogs las ik de afgelopen maanden dat men ergens pannenkoeken was gaan eten. Daar kreeg ik telkens zulke ongelofelijke trek van maar ik moest wachten tot Mart weer thuis was. Afgelopen week tijdens de fietstocht die ik gepland had moest het eindelijk gaan lukken. Een pannenkoekhuis gezocht op internet daar in de buurt en dit moest hem worden. Wel een een stukje van de route maar dat hadden we er voor over. Zowel van binnen als van buiten was het restaurant lekker kneuterig, dat hoort bij pannenkoeken eten. Een strak modern interieur haalt voor mij de lol eraf. Ik neem altijd een pannenkoek met appel en spek en dan veel stroop erop. Lekker dat ie was, ik heb zitten smullen.

Het is paddenstoelentijd dus we hoopten er wat te vinden tijdens onze fietstocht gisteren. En dat lukte, de meeste zagen we gewoon langs de paden en paadjes terwijl we fietsten. De paddenstoelen op de foto zijn waarschijnlijk honingzwammen (Armillaria). Deze paddenstoelen groeien vaak in grote groepen aan de basis van bomen. Nou, dat klopt hier wel. En boven die honingzwammen groeiden op de stam van de boom deze porcelijnzwammen. Ik zag ze verleden jaar voor het eerst en vind ze prachtig. Zo leuk, die kleine paddenstoeltjes daar in die oksel van de boom. Dit is de reuzenzwam, een van de grootste paddenstoelen in Europa die een diameter van wel 1 meter bereiken en tot 50 kg wegen. Ook deze zwam groeit in grote trossen aan de voet van bomen, voornamelijk beuken en eiken. De witte ridderzwam is giftig en ruikt bij breken onaangenaam. En deze knolletje zijn de parelstuifzwammen. Jonge parelstuifzwammen zijn eetbaar, zolang het vlees aan de binnenkant nog wit is.   De kastanjeboleten zi...