HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Sebas kwam verkleed als Zwarte Piet binnen, die zit helemaal in het Sinterklaas gebeuren, heilig is zijn geloof.  Het was weer een druk, gezellig feest vanmiddag met veel kadootjes, gedichten en een paar surprises. Thijs had wraak genomen op de vieze surprise  van verleden jaar. Samen met zijn moeder had hij een brood gevuld met allerlei viezigheid waar Oma een aanwijzing naar haar kadootje in moest zoeken. Hij had zelf de grootste lol. Luuk vond zijn knikkerbaan het mooiste cadeau en zijn neef Thijs hielp hem erbij. Thijs is altijd erg lief voor de kleintjes. De surprise die we voor deze oudste kleinzoon gemaakt hadden vond hij geweldig. Hij was vroeg in dezelfde zondagmiddag met een paar klasgenoten naar de wedstrijd ADO-Ajax geweest en daar ging de surprise over.  De pan erwtensoep is leeg, iedereen is tevreden naar huis, de meeste rommel is weer opgeruimd en de rest komt morgen wel. Opa en oma zitten even met de benen omhoog uit te blazen. 

Deze week heeft Mart de garage opgeruimd en vond dit ding weer terug. Een stevige stok met bovenaan een houder voor een pot pindakaas. Die staat nu in de tuin, met aan het haakje ook nog een vetbol. Dichtbij het raam zodat ik de gasten kan fotograferen. Die gasten lieten niet lang op zich wachten, de koolmeesjes vlogen af en aan. In het begin was de vetbol favoriet maar al snel hadden de allerbrutaalsten door dat er in die pot ook wat te halen viel. Ik zag een roodborstje vliegen maar die wilde niet voor mijn lens komen. Ik wacht geduldig af.

Meteen toen ik vanmiddag het erf afliep (voor het eerst weer even buiten) zag ik hem hangen, deze vrolijk gekleurde Pietenmuts. Misschien hangt hij er al sinds de intocht van afgelopen zaterdag maar het zou ook zo maar kunnen dat ie vandaag opgeraapt is en op die paal gehangen. Ik heb hem maar laten hangen, een paar boodschappen gedaan en gauw weer naar binnen gegaan. Vies koud windje!

Nog steeds koorts dus ik blijf ik maar binnen waar ik me ook prima kan vermaken. Er zit alleen niet zoveel variëteit in mijn foto's, jammer, volgende week beter. Met manlief samen zitten fröbelen aan de surprise voor onze oudste kleinzoon. Hij gelooft niet meer natuurlijk en dan vind ik dat je surprises moet krijgen en hoop ik dat hij daardoor ze zelf ook gaat maken. Wat dit moet gaan worden is voor jullie de vraag en voor mij een weet, vandaar het woord surprise (verrassing).

Echt jofel voel ik me nog niet. Nog steeds koorts en veel hoesten. Maar het gaat vanzelf over, dus geduld. Ondertussen schiet de week al op en vieren wij zondag het Sinterklaasfeest hier. Gelukkig had ik alle kadootjes al in huis dus ben ik vanmiddag wat gaan inpakken. Ik had nog graag een surprise gemaakt voor oudste kleinzoon Thijs, hoop dat me dat nog gaat lukken.

Keelontsteking met flinke koorts. Een groot deel van de dag in bed doorgebracht. Leuker kan ik het niet maken vandaag.

Van Bennekom over de Ginkelsche Heide, daarna door de Planken-Wambuis naar Otterlo, dat was onze wandelroute vandaag. We zijn geëindigd vlak voor de ingang van Park de Hoge Veluwe, dat doorkruisen we de volgende keer. Prachtig gebied om door te wandelen en over het weer viel ook niets te klagen. Onderweg naar huis vielen de eerste spetters.

Onze twee kleine mannetjes zien het nog als een serieuze zaak om bij Sinterklaas te komen. Vooral bij Luuk kan er nog geen lachje vanaf. Snoep wilde hij wel en het ging ook gelijk naar binnen. Sebas met zijn bijna vier jaar durft al wat meer en Zwarte Piet mocht hem zelfs even optillen. Thijs kreeg breiles van Piet, het moest een sjaal voor Sinterklaas worden. Onze Stolwijkse Sinterklaas zit al zo'n veertig jaar in dit vak en op de vraag of hij nog een keer zijn beroep wilde uitoefenen antwoordde hij dat hij dat wel wilde doen maar alleen als hij echte 'zwarte' Pieten kreeg. Die heeft hij gehad, maar dan wel hier en daar met een kleurige pruik. 

Te mooi weer om binnen te zitten dus wandelschoenen aan en over de Goudseweg naar de Beijersche bocht en daar de polder in. In Bilwijk zijn we over de Ka doorgestoken naar eind Bovenkerk en toen waren we bijna weer thuis. Veel mensen hier snappen niet dat ik die polder zo mooi vind, zeker als ze horen dat ik aan de kust ben geboren en getogen. Maar ik, ik kan een geen genoeg van krijgen om te struinen door de polder en dan minstens drie keer te verzuchten: wat wonen wij toch mooi!

Oudewater, het stadje waar ik iedere donderdagmorgen mee loop met de wandelclub, bestaat 750 jaar en dat wordt gevierd. Petje af wat daar allemaal wordt georganiseerd voor dit feestjaar. Vanmorgen was men bezig panelen op te hangen in de stad. Het zijn, op ware grote, fotografische replica’s gemaakt van schilderijen van Gerard David , geboren te Oudewater. De afbeeldingen zijn beschikbaar gesteld door diverse musea en kunstcollecties. Wandelend door de stad kun je deze buitenexpositie bekijken. Een boekje met wandelroute, informatie over Gerard David en zijn schilderijen is verkrijgbaar bij het Toeristisch Informatiepunt (TIP). Als alles hangt ga ik deze route beslist eens lopen.

Terwijl ik naar buiten keek vanmorgen zag ik zomaar een grote paddenstoel in onze tuin tussen het grind staan. Ik heb al bijna veertig jaar grind rondom het huis maar er nog nooit een paddenstoel aangetroffen, dat verwacht je ook niet in een tuin als die van ons. Toen ik beter keek zag ik er nog een paar. Ik laat ze staan natuurlijk. We hebben ramen tot aan de grond en ik vind het wel leuk om naar mijn 'eigen' paddenstoelen te kijken .

Aan de rand van Gouda, tegen de Hollandse IJssel en zo'n vijftig meter van de plek waar afgelopen zaterdag Sinterklaas officiëel ingehaald werd ligt een grote  stearine fabriek . Alhoewel de naam van de fabriek de laatste jaren een paar keer gewijzigd is zegt iedereen nog steeds Unichema en de oudere Gouwenaars noemen het de kaarsenfabriek. Het fabriekscomplex is niet mooi te noemen en ligt vlak naast een woonwijk, maar het staat daar al sinds 1853 en om daar nou verandering in te brengen....

  Weinig leuks te fotograferen vandaag op zo'n sombere, saaie dag, dus ben ik nog maar eens in mijn fotoarchief gedoken. Een fotootje van mijn Twiggy-look periode, ik zal hier een jaar of achttien zijn. Twiggy  groeide in de zestiger jaren uit tot een cultfiguur en werd het gezicht van Swinging London. Haar bijnaam Twiggy ('Twijgje') kreeg zij door haar slanke, bijna jongensachtige figuur. Veel mensen in die tijd vonden wel dat ik op haar leek, jullie mogen zelf oordelen.

We hebben de aankomst van Sinterklaas in Gouda gevolgd op de televisie. Voor mij is het een signaal dat ik me bezig moet gaan houden met de verlanglijstjes van kinderen en kleinkinderen en aan de hand daarvan bedenken wie er een gedicht krijgt. Sebas heeft me afgelopen week verteld wat hij graag wilde hebben van Sinterklaas en ik zei dat hij dan maar een briefje in zijn schoen moest doen. Dat kan niet oma, er moet een wortel in mijn schoen voor Americo, het paard. Gelukkig bedacht hij daarna dat hij twee paar schoenen had, een met veters en een met klittenband. Slim kind, die kleinzoon. Ondertussen weet ik dat hij deze poppetjes in de politie-uitvoering wil. Sinterklaas gaat op zoek!

Wij waren vandaag bij goede vrienden op bezoek die niet bepaald de jongsten meer zijn, allebei boven de tachtig. Smartphone, tablet en laptop zijn daar de normaalste dingen van de wereld, ze werken nog volop in de tuin, wandelen veel, kortom, nog bijzonder vitaal. Soms vragen we ons af hoe het ons zal vergaan in de toekomst, zullen we ook nog zoveel kunnen op ons tachtigste. Maar dat is maar soms hoor, we zijn er niet echt mee bezig. We doen nog veel, we kunnen nog veel en verder....de tijd zal het leren!

We zijn erg uithuizig deze week. Gistermiddag waren we in Scheveningen om even een paar uurtjes op Sebas te passen. Thijs had een voetbaltoernooi, die heeft al bijna geen oppas meer nodig. We hebben een lekkere strandwandeling gemaakt terwijl we luidkeels Sinterklaasliedjes zongen met Sebas. Hij is bijna vier is en het geloof is heilig op deze leeftijd. We zijn weer helemaal op de hoogte van alles wat op het Sinterklaasjournaal verschijnt want dat weet deze kleinzoon heel goed te verwoorden.

Op bezoek vandaag bij vriendin Stan. Samen zijn we geboren en opgegroeid in Noordwijk, we kennen elkaar al vanaf de kleuterschool. Nadat we weer een beetje bijgepraat waren stelde zij voor om te gaan wandelen in het Leeuwenhorsterbos . Grappig, zij noemde het bij de juiste naam, bij ons in de familie noemen wij het altijd het Rooie Bos, jarenlang wist ik niet beter. Ik denk dat die naam ontleend is aan de vele beuken die er staan. Als kind gingen wij hier met mijn vader beukennootjes rapen, we regen er zelfs kettingen van. In de aanleg van het bos is nog niets veranderd, het ziet er nog net zo uit als toen ik kind was.  

We waren vanmiddag in Naarden en ik wilde de vestingwerken zien en fotograferen. Maar net daarvoor was dit mooie landschap te zien dus werd het deze foto vandaag voor mijn blog. Wat me meteen opviel waren de grote bomen, prachtig verkleurd, het riet aan de andere kant van het water en als toegift de mooie wolkenlucht. Volgende week moeten we weer in Naarden zijn. Misschien komen dan de vestingwerken aan de beurt.

Van dit soort schuren zijn er niet veel in onze omgeving, heel af en toe kom je er een tegen. Wel heb ik op andere plekken in Nederland al eens zo'n schuur gefotografeerd, dus waarschijnlijk zijn ze niet streekgebonden. Prachtig vind ik ze, die eenvoud en die zwart gepotdekselde voorkant. Deze staat in de Benedenkerkse Buurt in mijn woonplaats en wordt gelukkig goed onderhouden zodat we er nog jaren naar kunnen kijken.

Haar Papa en Mama mochten een nachtje wegblijven dus ze is dit weekend met haar broer Luuk bij ons. Alles vindt ze leuk, onze kleindochter Saar, en dan moet ze er ook nog bij lachen. Je zet haar in de speeltuin op de schommel, gaat wat heen en weer en ze schatert het uit. Als ze de rest van haar leven zo blijft, gaan we nog veel lol met haar beleven.

Zo zat Nederland op de fiets vandaag. Of van top tot teen in een regenpak of met een paraplu boven het hoofd. Het is natuurlijk comfortabel observeren vanuit een droge auto met de verwarming aan, daarom heb ik de man in regenpak maar op de rug gefotografeerd, want ik kon hem met een fototoestel vanuit een auto niet onder ogen komen, beetje hatelijk als het pijpenstelen regent.

Ik heb in mijn leven al veel workshops gevolgd, maar dit was wel een van de leukste, een workshop broodbakken. Het plezier voor mij begon al toe Levine vertelde dat het beste kneedresultaat behaald werd met een machine, een goed bericht aangezien mijn handen voor het kneedwerk niet echt geschikt meer zijn. Zij vertelde nog veel meer natuurlijk, ontzettende slimme tips o.a. en we werden aan het werk gezet want er moest wel brood op de plank komen. Aan het eind van de dag gingen we allemaal met drie prachtige broden naar huis, wat geeft dat een voldaan gevoel. Brood is zo'n prachtig product! Bovenaan op mijn verlanglijstje voor Sinterklaas komt het boek van Levine wat volgende week uitkomt, vol met broodrecepten.

Vanuit ons huis kijken we via onze achtertuin uit op een park en de laatste weken zag ik daar links achterin deze boom verkleuren. Vanmiddag liep ik op een pad wat langs dat park loopt en ik zag tot mijn verbazing dat die boom op een klein eilandje in het water stond. Nooit geweten, terwijl ik er vlakbij woon. Het is een naaldboom die uitvalt, de naam weet ik niet. Er hebben veel meer van dit soort bomen bij ons in het dorp gestaan, maar langzamerhand zijn ze allemaal gerooid, ze gaven door hun naaldval veel overlast. Gelukkig, want ik vind dit soort bomen totaal niet passen in een boerendorp in een oude polder.

Na een huis vol verjaardagsvisite moest er vandaag gepoetst worden. Dat doen we tegenwoordig samen, dan is de klus zo geklaard. Daarna, het was even droog, nog een wandelingetje gemaakt. Deze boerin zette net haar tafeltje weer buiten, ze zag me zeker aankomen. Voordat ik om een zakje kon vragen was ze alweer verdwenen en in mijn fototas passen geen appels. Ik maak morgen wel weer een wandelingetje.

We vieren vandaag Mart zijn verjaardag dus vanmiddag zal ik geen tijd hebben om een blog te maken. Dus dan maar vroeg in de morgen met een foto van gisteren. Ik was het helemaal met schoondochter Christianne eens dat het te mooi weer was om binnen te blijven dus ging ik met Saar voorop en zij met Luuk achterop de fiets naar Bergambacht, een lekker ritje door de polder. Bij een tuincentrum daar is een kleine kinderboerderij met een trampoline, iets wat Luuk heel leuk vindt. Saar is er ook even op geweest en schaterde het uit toen ze door haar broertjes sprongetjes om hoog wipte. Daarna moest ze nodig weer wat eten, altijd trek, die meid.

Zesenzestig jaar is hij geworden vandaag, Martien, en nog heel gezond en altijd bezig. We hebben een groot erf waar een paar flinke bomen op staan dus deze dagen is hij veel bezig met blad ruimen. Onze opvolger in de winkel heeft het te druk om zich om de buitenboel te bekommeren dus ziet Mart het als zijn taak om ook dat stuk netjes te houden. Het is ook wel gezellig want het halve dorp stopt om een praatje te maken met hem, hij kent als oud ondernemer natuurlijk iedereen. Hier staat hij lol te maken met een vriendin van onze dochter Floor, wie is de volgende?