HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Nog genoeg kleur in de tuin en met het mooie weer wat we tot nu toe hebben is het echt genieten. Een etage lager in de moestuin hebben we al wat geruimd maar hier doen we niets, we kijken en verwonderen dat er nog zoveel te zien is. De zonnebloemen waren wel erg groot geworden dit jaar, maar ze mochten toch nog even de tuintafel sieren. De rozen aan de struik en het roosje in de pot zijn weer in bloei gekomen. De laatste vormt zo'n mooie combinatie met het bloeiende sedum. Morgen gaan we voor een weekje op vakantie naar het zuiden. Geen idee of we Wifi zullen hebben. Jullie merken het wel als ik in de lucht ben.

En wat zag ik daar nog meer in dat middeleeuwse dorpje Coux, behalve al die plantjes voor de deur? Een minibieb, een Franse cabane en dan ook nog eens heel orginineel. Ik liep langs die leuke kip, keerde me half om en keek daardoor de kip in de kont zullen we maar zeggen. En daar lagen tot mijn verbazing  geen eieren maar boeken. Voor het moderne gemeentehuis in een mooi perkje staat deze fraaie kip de inwoners met haar inhoud ter beschikking. Als verwoed lezer werd ik hier helemaal blij van. En sinds ik dit gezien heb loop ik te broeden. Want als dit in een prutdorpje als Coux mogelijk is moet dat toch ook in Stolwijk kunnen? Ik heb het er nog niet met de (mogelijke) uitvoerder over gehad maar ik heb voorbeelden  genoeg voor hem. Nog maar even verder broeden tot het ei gelegd is.

Voordat we verleden week zondag de grotten van Jaubernie  bezochten wandelden we eerst even door het dorpje Coux wat er tegenover ligt. Het is een klein dorp net voorbij Privas, alles nog in oude staat, hier is niet aan renovatie gedaan. Ik begon foto's te nemen van al het groen wat voor de huizen stond, gewoon omdat het er zo leuk uitzag. Voor bijna ieder huis stonden wel één of meerdere planten en er wordt volgens mij niet nagedacht over leuk groeperen, het wordt gewoon achteloos neergezet. Blijkbaar scoort dat het meeste effect, het zag er in ieder geval lekker Frans uit.

Precies op de dag dat we 45 jaar getrouwd waren lag er post van Toos  in onze brievenbus, hoe heeft ze het zo uit kunnen mikken. Op de envelop was al te zien voor welke gelegenheid deze was verstuurd en binnenin de felicitaties van Toos. Wat een beeldschoon kaartje met die vilten hartjes en dan ook nog in zo'n mooie envelop. De fietskaart was voor Martien die hem als ex-fietsenmaker erg grappig vond. Toos wat ben je toch attent om ons hier mee te verrassen en dan ook nog op de juiste dag. Dank je wel.

Daar zijn we ondertussen al een poosje achter, waar Jan was. Ik had alleen nog steeds geen tijd om het jullie te vertellen. Jan kwam in het bezit van een nieuwe hond, reisde daarom niet uit Parijs naar de Ardèche en was door deze voor hem spannende gebeurtenis zijn eetafspraak vergeten. Voeg daar nog aan toe dat we hem niet telefonisch konden bereiken en dan is er een probleempje geschapen. Wat dus inmiddels opgelost is want Jan heeft een nieuwe hond en dat is heel belangrijk voor hem. Afgelopen winter heeft hij zijn laatste hond in moeten laten slapen. Hier op de foto's uit 2007 met onze kleinzoon Thijs. Tatou nam hij jaren geleden over van een buurman die de hond mishandelde. Ze was nu oud en heel erg ziek. Zijn vorige hond Carbon hebben wij ook nog gekend. Dit laatste hondje waarvan ik de naam nog niet weet gaat zijn leven weer wat structuur geven en dat heeft Jan nodig. Half oktober komt hij nog even naar de Ardèche om het huis hier winterklaar te maken. Mart helpt hem dan al

Het was een vroegertje vanmorgen. Broer Joop moest de trein van kwart over acht hebben van het TGV station van Valence. Om daarna direct naar huis te rijden vonden we ook niets dus zijn we maar gaan wandelen in de Drôme, we zaten toch al aan die kant van de Rhône. Onze wandeling begon in Aouste-sur-Sye wat net na Crest ligt. We liepen door de velden naar Cobonne, een prachtig in oude stijl gerenoveerd dorp. Voor het gemeentehuis stond dit mededelingbord. Bij ons gebruiken ze plakband wat een vieze rommel wordt, die knijpertjes zijn toch veel leuker. Ga ik toch eens met onze burgemeester bespreken, haha.

Zo'n mijlpaal in je leven vier je graag met familie dus zijn we gisteren naar de zuidelijke Ardèche gereden waar een andere broer van mij met zijn vrouw kampeerden. Omdat we alle vijf graag wandelen hebben we eerst een mooie tocht gemaakt. Na een flinke klim kwamen we uit bij een kleine kapel bovenop een heuvel, 'Notre Dame des Songes'. Nadat we een stuk gedaald waren lag daar Chastelas, een verlaten middeleeuws dorp. Ik was er al eens geweest en weer werd ik getroffen door de schoonheid van dit dorp. De manier waarop alles gebouwd is, de precisie van de bouwwerken, wat een vakmanschap. Vijf jaar geleden werd in dit dorpje bovenstaande foto gemaakt die ik gebruikte voor de uitnodigingen die ik maakte voor het grote tuinfeest wat we gaven ter gelegenheid van ons veertig jarig huwelijk. Toen ik de boog weer zag vroeg ik mijn broer om nog eens een foto van ons te maken. Een stukje lager onder het dorp lig de Font Vive, een smaragdgroene bron

Vandaag zijn we 45 jaar getrouwd, een feestelijk mijlpaal. En na die 45 jaar zijn we nog steeds heel blij met elkaar. Het voelt zo vertrouwd en dat is eigenlijk vanaf het begin zo geweest, we horen bij elkaar. Natuurlijk is er weleens een klein meningsverschilletje maar dat strijken we zo weer glad. Wij zijn een heel goed team, een geoliede machine en hebben in al die jaren bergen verzet. Door dat harde werken heel wat opgebouwd maar het belangrijkste wat we hebben zijn onze kinderen en kleinkinderen. Ze zijn onze rijkdom en we hopen samen met hen nog vele mooie jaren te hebben.

Het hoogtepunt van onze uitstapjes deze week was vandaag het bezoek aan de Caverne du Pont d'Arc . Stel je eens voor. Het is 18 december 1994 en drie amateur speologen weten door te dringen tot een grot waarin ze meer dan 1000 tekeningen aantreffen met een "opmerkelijke expressie, een eerste artistieke creatie van de mens", uit de oude steentijd, 36.000 jaar geleden. Het gaat om "de oudste schilderachtige afbeeldingen die vandaag de dag bekend zijn".  Deze grot ligt 25 meter onder de grond, op een kalkstenen plateau. Het is een unieke vondst en bijzonder goed bewaard gebleven. Door het instorten van rotsen was de grot 23.000 jaar lang gesloten. De rotstekeningen, kunstwerken van mannen en vrouwen van de Aurignacien (archeologische cultuur uit de late steentijd in Europa en Zuidwest-Azië), laten veel dieren zien. Er zijn maar liefst 435 afbeeldingen van dieren die 14 verschillende soorten tonen: beren, neushoorns, leeuwen, leeuwinnen, panters, bizons...