HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We gingen gisteren op stap met het Goudse Gidsen Gilde voor een wandeling door winters Gouda. We begonnen om vijf uur op de Markt voor de Waag waarna we het mooi verlichte stadhuis konden bewonderen. Kregen uitleg over de bouwstijl en andere zaken en bekeken ook even de ijsbaan die, heel leuk, rondom het stadhuis was gebouwd. Er werd druk gebruik van gemaakt. De stad Gouda is natuurlijk beroemd om zijn Kaarsjesavond ( hier kun je een filmpje zien van de afgelopen keer) en er wordt veel gedaan om de stad extra mooi te versieren in de decembermaand. Deze lampenkappen bijvoorbeeld die over de straatlantaarns zijn geplaatst kom je in het hele centrum tegen, ik vind het een geniale vondst met een sfeervolle uitstraling. Meer dan veertig jaar woon ik onder de rook van Gouda en ik weet dat deze stad een prachtig oud centrum heeft m aar met een gids wordt je toch gewezen op dingen waar je anders achteloos aan voorbij loopt. Door straatjes en steegjes kwamen uit achter de St

Ik waarschuw alvast maar even, dit boek met zijn bijna 1300 bladzijden is een verschrikkelijke dikke pil maar als je er eenmaal aan begint laat het je niet meer los. Het gaat over een Georgische familie in de Sovjet-Unie in de hele twintigste eeuw. Soms leest het als een sprookje, soms als een thriller. Er komen zoveel gruwelijkheden in voor dat ik zelfs een poosje gestopt ben met het boek om even een makkelijker boek te lezen. Maar toch begon ik weer want het is allerminst een gruwelijk boek, het is meer een tragikomedie met boosaardige trekjes.  ,In acht zogenaamde boeken beschrijft Nino Haratischwili een Georgische familie vanaf 1900 tot en met het heden. Ieder hoofdstuk legt de nadruk op het leven van één van de bloedverwanten, beginnend met Stasia. Zij is de dochter van een chocolatier die een onweerstaanbare warme chocoladedrank heeft bedacht. Het recept moet binnen de familie blijven omdat het drinken ervan ongeluk brengt. Vanaf Stasia lopen de verschillende levens vloeiend

Sinds een jaar of twee staan op de rotonde bij het dorp Haastrecht deze twee silhouetten van schaatsers te pronken. Ze zijn gemaakt van metaal en verbeelden de schaatscultuur van het dorp maar verwijzen natuurlijk ook naar de succesvolle Haastrechtse schaatskampioenen uit de jaren tachtig en negentig: Hein Vergeer en Leo Visser.  Steeds was ik van plan om een paar foto's van de schaatsers te maken maar het kwam er maar niet van. Gisteren, op weg naar Oudewater, zag ik dat ze, heel leuk, een muts en sjaal aan hadden gekregen en dat feit, opgeteld met helder weer en voldoende tijd om mijn auto ergens te parkeren, maakte dat ik deze foto's nam. Ik vond nog een filmpje van schaatsen op de Vlist in de winter van 2012. Dit riviertje loopt van Schoonhoven naar Haastrecht waar ze uitmondt in de Hollandsche IJssel, vijftig meter van de plek waar deze stoere schaatsers staan. Het filmpje is prachtig, alleen vind ik de muziek ontzettend irritant, maar die kan je dempen.

Er passeren veel tradities deze laatste weken voor de jaarwisseling. Één daarvan is het jaarlijks oliebollen eten met de leden van mijn loopgroep. Die oliebollen worden gebakken door een medelid en tjonge, tjonge, wat waren ze weer lekker vandaag. Voordat we mochten happen van dat lekkers werd er natuurlijk eerst gelopen en we troffen het met het weer. Wat is het mooi om dan langs de Lange Linschoten te lopen met de zon op het water.  Bij deze kwakel staken we over naar de andere kant en kon ik een paar foto's nemen. Eerst richtte ik op de lopers maar toen zag ik de mooie weerschijn van de groep in het water, dus nog snel eentje en dat leverde een extra mooi plaatje op.

Ik kan wel zeggen dat het in ons gezin allemaal spelletjesfanaten zijn. Van grootouders tot kleinkinderen, ze zijn ten alle tijden in voor een spelletje. Op dit moment is het dammen, Luuk begon er mee. Ik moest daarom eerste kerstdag  op de zolder gaan zoeken naar het dambord wat ik vond achter een paar klapstoelen. De stenen stonden beneden op de paar planken die in onze grote boekenkast ingeruimd zijn voor de spelletjes. Zoals de kleinzonen op de grond liggen om het dambord zo lagen jaren geleden dochter Floor en haar broer Bas urenlang voor de kachel met het Stratego spel tussen hen in.  Onze nieuwste aanwinst op spelletjesgebied is sinds een paar jaar het Keezbord, heel leuk met kinderen. Ik neem het zelfs mee heen en weer naar Frankrijk. Als de kinderen daar zijn gaat het spelletjes doen gewoon door. Na het eten met zijn allen om de grote tafel en dan eenendertigen, je kan de kleinkinderen geen groter plezier doen. We spelen om lucifers, er komt geen geld aan te pas. Alhoew

We hadden een heerlijke eerste kerstdag gisteren met het hele gezin. Maar met zulke dagen komt er veel serviesgoed, glaswerk en mooi bestek op tafel wat allemaal weer schoon in de kast moet. Daar hebben we vanmorgen eerst even wat tijd aan besteed en daarna vonden dat we maar eens moesten gaan uitwaaien dus reden we naar de kust en liepen een paar uur in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Het was echt uitwaaien want er stond een flinke wind die ook nog koud was. Wat is het toch een prachtig gebied. De parkeerplaats was al aardig bezet toen wij aankwamen maar daar merk je in de duinen niets van omdat het zo uitgestrekt is. Veel damherten gezien, ze steken bijna vlak voor je neus een veld over. Ook zagen we een paar keer een vos. Dat maakt zo'n wandeling toch bijzonder. Ondanks veel donkere luchten hielden we het droog en af en toe kwam zelfs de zon door. Als die schijnt valt het je meteen op hoe weinig we die zon hebben gezien de laatste weken. De mens heeft licht

Het is nog rustig in huize Berends dus heb ik nog even tijd om een blogbericht te maken. Vanmiddag en vanavond is dat wel anders, dan zijn we hier met elf man. We zullen wel met koffie beginnen en daar hoort wat lekkers bij. De kersttulband ziet er prachtig uit en zal zeker smaken, voor de kleintjes zijn er chocolaatjes. Ieder jaar wordt er door de kinderen gevraagd of ze niet moeten helpen met het kerstdiner maar ik doe het graag en red het nog prima zelf. Ik maak het niet al te moeilijk. Deze chocolademousse bijvoorbeeld heb ik gisteren al klaargemaakt en gaat direct in de mooie schaal met voet. Ik kan natuurlijk ook allemaal aparte schaaltjes klaarmaken maar ik weet precies hoe het vanavond gaat. De volwassenen willen maar een heel klein beetje of helemaal niet. Die zijn meer geïnteresseerd in de kaasplank. Maar onze kleinkinderen zijn gek op mijn chocolademousse dus die willen wel wat meer. Om de drank hoeven we ons niet te bekommeren. Oudste heeft een wijnwinkel. Ik heb

Warme en gezellige kerstdagen toegewenst.

De laatste boodschappen had ik gisteren al gedaan, vanmorgen alleen nog even het vlees ophalen en een paar amaryllissen en wat grijs blad kopen voor een boeket. We hebben twee bloemenwinkels tegenover elkaar op het Dorpsplein en met hun kerstuitstalling zorgt dat voor een gezellige sfeer. Vandaag de laatste dag om hun groen te verkopen want aan het eind van de middag gaan hier alle winkels dicht en blijven dicht tot woensdagmorgen. Op het gebied van winkelsluiting wonen wij in een behoudend dorp en ik denk niet dat ik het in de toekomst nog mee gaat maken dat hier de winkels op zondag open zullen gaan. Wij kunnen ons hier helemaal in vinden en ook de twee kinderen van ons die hier wonen vinden het prima zo. Ik krijg niet de indruk dat dit een discussiepunt vormt onder de bevolking hier, het is gewoon zoals het is en daarmee klaar.

In de kerstcake die ik ieder jaar maak gaan nogal veel koekkruiden en in koekkruiden zit veel kaneel. Ik merk de laatste jaren dat ik die specerij niet zo goed meer verdraag dus heb ik dit jaar voor een ander recept gekozen. Iemand maakte mij attent op de blog van Rutger, dat is die jongen die in de zomer van 2013 de eerste serie van Heel Holland bakt won. Wat je op die blog allemaal voor lekkers vindt, echt helemaal te gek. Ik heb gekozen voor zijn kersttulband , de vulling heb ik net fijn gehakt en staan nu een nachtje te weken in de cognac. Maar je moet bij hem ook eens kijken naar de ijstaart met karamel en chocolade als je nog een dessert zoekt voor je kerstdiner. Ik heb al een nagerecht voor dit jaar maar volgend jaar zou die ijstaart het wel eens kunnen worden.

Op de blog van mijn geboorteplaats Noordwijk vond ik deze serie foto's van het 'Hof van Holland', genoemd als de oudste herberg van Nederland. In mijn jeugd was het nog steeds een hotel-restaurant. Ik ben er vlak achter geboren en bracht daar mijn jeugd door. Een stukje verder in de straat had mijn vader een terreintje waar hij varkens, konijnen en kippen hield. Dat grote gezin moest tenslotte wel eten. Groenten teelde hij op het land wat hij pachtte voor het kweken van bollen, dat was buiten het dorp. Maar ik wil even terugkomen op die varkens, want die moesten ook eten en dat kwam voor een groot deel uit de keuken van het restaurant van het 'Hof van Holland', de etensresten wel te verstaan. Dat werd in de keuken allemaal in een grote ton gegooid die opgehaald werd door ons, de kinderen. Op een dag was ik samen met mijn zus, die uit Drenthe, aan de beurt om dat te doen. Bij de keuken werd de ton door iemand van het personeel op het onderstel van een kinderwagen

Eind november informeerde ik bij Wilma die een bloemenwinkel hier op het dorp heeft of ze nog kerstworkshops ging geven. Ze vertelde me dat ze er wel tien ging doen maar dat ze allemaal vol zaten. Jammer! Maar twee weken geleden belde ze, er waren wat uitvallers en ik kon nog terecht. Ik vind het altijd leuk om te doen en het voordeel van zo'n workshop is dat er allerlei goed materiaal aanwezig is om iets moois te maken. We mochten ook lichtjes in ons kerststuk verwerken en deze waren zo fijntjes dat ik het wel leuk vond.  Stomtoevallig ontdekte ik de volgende dag dat onze plaatselijke winkel van sinkel deze lichtjes ook verkocht en ik nam een wat langer snoer mee. En die heb ik om deze te gekke slinger van sterren gewikkeld die we net even met punaises vastgezet hebben aan de plank. De foto's zijn bij daglicht genomen anders wordt het allemaal zo onduidelijk. Ik heb ook nog even een fotootje genomen van hert baterijhuisje wat ik verstop achter een schilderij lijstje. T

We moesten even voor een boodschap naar Bergambacht en besloten de fiets te nemen. Ik ben eerlijk gezegd een mooi weer fietser en het was mooi weer in mijn ogen. Wel koud, dus handschoenen en een haarband over mijn oren, maar er stond bijna geen wind en dat heb ik graag.  Ik had, op een paar korte ritjes in het dorp, al een poos niet gefietst maar het ging lekker. Volgens de man zou het terug nog beter worden want dan hadden we de wind in de rug. Heen fietsten we op de B weg langs de provinciale weg en terug naar ons dorp namen we een stuk door de polder, veel mooier. Zelfs in de winter vind ik de polder prachtig. Voldaan kwam ik thuis en ik heb me voorgenomen meer te gaan fietsen. Wel met goed weer natuurlijk.

Mijn zus is net als ik aangesloten bij een wandelgroep die op maandagmorgen loopt en wij werden uitgenodigd om mee te gaan. Dus liepen wij vanmorgen om negen uur al te wandelen in een mistig heidegebied. Het had vannacht wat gesneeuwd en licht gevroren maar het was goed om te doen, die stokken houden je in evenwicht en overeind. Leuk om eens met een andere groep mee te lopen. We dronken koffie aan het eind en snoepten van een heerlijk gebakje. Ik dacht de plek te herkennen waar we dit deden en vroeg het even aan zus. Ja hoor, hier was ik meer geweest. We liepen met een groep familieleden in de zomer van 2008 de Drentse Wandelvierdaagse en hier zit ik op de foto met twee zussen en een broer. De man en een zwager staan hier niet op de foto, zij liepen maar twee dagen mee. Even in mijn fotoarchief graven en je haalt weer een schat aan herinneringen naar boven.

Afgelopen zomer is de zus die boven mij komt verhuisd, ze is wel in Drenthe gebleven waar zij nu tien jaar woont. Hiervoor woonde zij in een beeldschoon huisje met een hele grote tuin er om heen, bijna een park. Ze is volkomen tuingek en ze was dag en dagelijks tussen haar planten te vinden. Het zag er dan ook schitterend uit bij haar. Maar ja, twee slechte knieën  en een zware ziekte achter de rug  dwongen haar om het paradijsje te verkopen. Ze woont nu nog wel ruim en heeft al weer plannen om een border aan te leggen, ze kan het niet laten. Behalve tuingek is ze ook gek op dieren, ze heeft twee honden en twee katten. En met die honden hebben we een flinke wandeling gemaakt, dat zit nu eenmaal in onze familie. We hadden onze hoge wandelschoenen meegenomen want we kennen zus, die struint door het meest ruige terrein. Wat een ruimte daar, dat is wat anders dan de Randstad terwijl wij in onze polder toch ook niet vervelend wonen.

Luuk leert dammen op de naschoolse opvang en nu zijn neef Sebas bij hem logeert wil hij hem de regels van het spel wel even leren. Met veel geduld legt hij alles uit. Toen wij woensdag in Scheveningen op Sebas pasten vertelde deze dat hij het wel fijn zou vinden als we Luuk leerde eenendertigen, een kaartspelletje waar Sebas al behoorlijk behendig in is. Leuk dat de jongens elkaar wat willen leren. Eenendertigen kunnen we goed maar ik denk dat deze opa en oma zich ook maar weer eens moeten gaan verdiepen in hoe dat met die platte stenen op dat bord gaat. De foto werd me vanmorgen doorgestuurd door schoondochter Christianne.

Om half twaalf vanmorgen draaide ik het grootste parkeerterrein van de Goudse binnenstad op om mijn auto te parkeren maar ik zag al gauw dat dit problematisch zou gaan worden. Het eerste gedeelte staat altijd vol en toen ik naar achteren reed zag ik zeker veertig kampeerauto's staan en wat er over was aan ruimte was afgesloten met hekken. 'Ik moet even bij de fysio zijn, duurt maar twintig minuten' zei ik heel liefjes tegen de verkeersregelaar. 'Nou vooruit, als het maar zo kort is dan knijp ik een oogje dicht' was het antwoord en ik kon parkeren. 'Nog gratis ook', riep hij toen ik geld in zo'n parkeerpaal wilde gooien.  Het was druk in Gouda, maar er ging nog geen lichtje bij me branden. Terug op het parkeerterrein stonden er  vier bussen mensen uit te laden en er kwamen er nog meer aan rijden en bij mij ging eindelijk het kaarsje aan. Thuis nog even gecontroleerd op internet en inderdaad, het is vanavond kaarsjesavond in Gouda.  Ik hoop voor alle bez

'Kun jij met je vingertoppen de grond raken terwijl je benen gestrekt zijn'. Deze vraag werd gisteravond gesteld tijden het jeugdjournaal. Rugdeskundigen denken dat misschien wel de helft van alle kinderen dit niet kan en maken zich daar zorgen over. Er was een klas te zien waar inderdaad het merendeel van de kinderen dit niet lukte. We zaten in Scheveningen te kijken met de twee kleinzonen en ik zei onmiddellijk: 'Laat maar zien mannen, en opa ook'!  Zonder moeite, alle drie. Oma kan het trouwens ook nog steeds. Nu zijn die twee jongens gezegend met een lenig lijf en doen veel aan sport. Opa en oma doen veel oefeningen, wandelen en fietsen. Maar het is wel onrustbarend dat al bij kinderen vastgesteld wordt dat ze te stijf zijn. Wat voor problemen gaat dat geven in de toekomst?

Helemaal blij ben ik met deze prachtige plaid, gemaakt door mijn jongste zus Silvia. Aflopen zomer vertelde een andere zus die bij ons bezoek was dat jongste voor haar en haar dochter een plaid had gehaakt en ze zei erbij dat ze het voor mij ook wel even zou vragen. En ja hoor, een paar weken later moest ik kleur en maat opgeven, dan zou ze wel aan de slag gaan. En zo is Sil voor de hele familie bezig. Het volgende plaid wat op stapel staat is voor onze dochter Floor, ik heb gisteren de kleur bewonderd. Bijna alle nichten zijn voorzien en tussendoor is ze nu van die leuke sjaals voor een paar nichten aan het breien. Deze plaid gaat mee naar Frankrijk, daar heb ik een lichte bank waar hij prachtig op zal staan. En gebruikt gaat hij ook worden, want af en toe doe ik een tukje op de bank en wil dan altijd iets over me heen hebben. Mijn 'kleine' zusje, wat goed van haar dat ze dat allemaal kan en doet.

Dat heb ik weleens. Dan ben ik boven bezig in de kamer waar alle fotoalbums in een kast staan en dan pak ik er zo maar eentje uit om even in te kijken. Vanmorgen stond ik met een van de albums in handen waarin ik alles heb geplakt over de fietsploeg van de man. Ik laat jullie even meekijken. In 1976 verhuisden wij naar Stolwijk waar we een rijwielzaak overnamen en in 1978 sloot Mart zich aan bij een fietsploegje van mededorpsbewoners. Hij staat helemaal rechts, naast onze toenmalige huisarts. Iedere zondagmorgen werd er gefietst maar er waren ook trainingsritten en dan bleven ze de hele dag weg. Dat trainen werd gedaan om meerdaagse tochten te kunnen maken. Zo zijn ze die eerste jaren een paar keer heen en weer naar Luxemburg gefietst, meestal rond het Hemelvaartweekend. Ik runde dan de winkel/werkplaats samen met een schooljongen die we als zaterdaghulpje hadden. Vaak ging ik als verzorgingswagen mee als ze een grote tocht reden. Duizenden fietsers heb ik in die dagen voorbi