HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik zag hem staan toen we deze week door Benedenberg fietsten, een ijzeren paard. Hij stond vol in de zon, viel echt op. Zo van: kijk mij nou eens staan, ben ik niet mooi. Nou, mooi is dit paard zeker, zo knap gemaakt, we hebben er vol bewondering naar staan te kijken. Gemaakt van allerlei ijzeren onderdelen. Je kan het zo gek niet bedenken of het is gebruikt. Kijk naar al die ijzeren kettingen die de paardenharen uit moeten beelden. Kogellagers, hoefijzers,tandwielen, van alles is aan elkaar gelast. Dat oog en die oren, heel mooi gedaan.  Het zou zo een museumstuk kunnen worden, maar laat het maar lekker staan in de polder, daar komt het volledig tot zijn recht.

Nadat we tijdens onze stadswandeling in Schoonhoven de buitenkant van de Grote Kerk hadden bekeken namen we de Kerksteeg naast de kerk richting de Haven. Bijna aan het eind van de steeg zagen iets wat je wel bijzonder kan noemen. E en stalen constructie aan de zijgevel van een heel oud pand, blijkbaar om instorting te voorkomen. Door de veengrond hebben we hier in de omgeving heel wat verzakking en scheefstand gezien maar zo sterk nog nooit. Ik nam verschillende foto's, onder andere deze waarop goed te zien is hoever die muur overhelt. Thuis ben ik eens op zoek gegaan naar berichtgeving over de muur en vond die in 'Het Kontakt', een streekkrantje wat ook bij ons wekelijks in de bus valt. Hier de voorkant van het pand wat valt onder Monumentenzorg. De situatie ontstond in 2009, waarna de constructie werd aangebracht uit voorzorg. Vijf jaar later is er een meting verricht vanwege de veiligheid. De stalen constructie om de zijgevel komt uit in de kerktuin en kruist de steeg na...

We maakten een deel van een stadswandeling in Schoonhoven en begonnen bij de Veerpoort, de enige overgebleven stadspoort. Zo kwam je vroeger tenslotte ook de stad binnen. Hij dateert uit 1610 en de poort dankt zijn naam aan aan de veerpont die nog steeds over de Lek vaart tussen Schoonhoven en Gelkenes.  Naast het buiten de deur houden van de vijand diende de poort ook als waterkering. De deuren worden nog steeds gesloten bij hoog water. Laat het alsjeblieft nooit verder komen, wij wonen in het gebied achter Schoonhoven. In de poort zitten twee gedenktekens ter herinnering aan de watersnoodrampen van 1953 en 1716. Na de aanleg van de grote stormvloedkering in 1959 bij Krimpen aan den IJssel is het gevaar voor een watersnoodramp geweken. De achtermuren van een rijtje mooie oude huizen. Het huis links naast het witte huis is een van de oudste huizen van Schoonhoven, vermeld in een akte uit 1449. Niets bijzonders te vertellen over deze huizen alleen dat wat daar buiten stond zo'n heer...

April 2002 en we zijn weer in de Ardèche. We hebben mijn broer Joop meegenomen want er valt genoeg te doen dit keer. De meesten van mijn broers zijn vakmensen, dat soort mensen kan je heel goed gebruiken met een eeuwenoud huis in Frankrijk. Nieuwe poortdeuren, in Nederland gemaakt door mijn oudste broer, vakman timmerman. Ze stonden al in de grondverf en Mart geeft ze hier een mooie grijsblauwe kleur. De deur goed afstellen is nog een precies werkje. Al het oude ijzeren beslag is hergebruikt. Ook het tuinschuurtje, het voormalige buitentoilet, kreeg een nieuwe deur. We maakten een paar prachtige wandelingen. Zowel Joop als Mart hebben geen hoogtevrees terwijl ik met trillende handen en pijn in mijn buik foto's neem. Het edele tweetal voor de deuren waar we hartstikke blij mee waren. Voordat we weer vertrokken moest er nog even gemaaid worden. Wat was dat boompje nog klein, ongelooflijk. Het is nu een flinkerd, Mart heeft hem verleden week nog gesnoeid. We hebben hem zelf geplant, h...

Echt niet, ik had tot gisteren nog geen sneeuwklokje gezien. Op bijna alle blogs zag ik foto's van sneeuwklokjes verschijnen, in januari al maar niet hier in de polder hoor. En in de Ardèche heb ik in die meer dan dertig jaar dat we daar zitten never of nooit dit mooie bolgewasje zien groeien. Wel het stinkend nieskruid, dat zag ik nu overal tegen de hellingen bloeien. Maar na al die regen van zaterdag was het gisteren heerlijk zonnig weer en we besloten na het uitpakken van de auto maar eens een rondje Bovenkerk te doen, een van onze vaste gewoontes. En wat zag ik aan de rand van een van de eerste tuinen? Jawel hoor, een veldje sneewklokjes. Verderop zag ik aan de andere kant van een sloot ook nog wat crocussen bloeien maar die stonden zo verdekte opgesteld dat ik ze niet goed op de foto kon krijgen. Maar met de sneeuwklokjes ben ik meer dan tevreden.

We vertrokken gisterochtend met regen uit Le Serret en kwamen met regen in Stolwijk aan. Alleen in Luxemburg was het droog. De laatste stop om te tanken en voor toiletbezoek. Het was druk, veel terugkerende wintersporters. Maar ons bankje was nog vrij, wij vonden het heerlijk om even buiten te zitten na uren in de auto. Daar op dat bankje lekker dit heerlijke broodje opgegeten en de laatste kop koffie opgedronken. Wij halen onze broodjes en nog wat lekkers altijd bij dezelfde verse bakker nog voor Valence waar we de snelweg op duiken. Die voorverpakte sandwiches die je in de bezinestations kan kopen vinden wij niet om te eten. Net karton.

Het verschil in grote tussen ons appartement in Stolwijk en ons huis in Frankijk is behoorlijk. We hebben echt de ruimte in Frankrijk, ook in het vakantiehuis wat er aan vastzit. Boven in het franse huis hebben we twee flinke logeerkamers en onze eigen slaapkamer is ook niet bepaald klein uitgevallen. Als we dus geen logés hebben is die grote bovenverdieping voor eigen gebruik en we richten dan één slaapkamer in als gymlokaal. Er ligt een mat om oefeningen op te doen, die zandzakjes gebruik ik om mijn bovenbenen sterker te maken en op de hometrainer zitten we dagelijks een kwartier. In Stolwijk staat dezelfde hometrainer maar daar rollen we de mat dagelijks op. De kleine kamer in ons appartement is niet zo groot en dan ligt die mat ons maar in de weg. We slaan weleens een dagje over hoor, bijvoorbeel als we ergens vroeg moeten zijn of gewoon een dag geen zin hebben. Maar door de bank genomen zijn we trouwe gymnasten.

We waren van plan om heel veel in de tuin te doen toen we hier aankwamen maar na een paar regendagen zakte de moed ons in de schoenen. Het werd gelukkig droog en we zijn hard aan het werk gegaan. In de border is al veel geknipt  behalve wat struiken waaronder de vlinderstruik, die komen begin april aan de beurt. Dan ga ik ook met de stofkam door de border. De struik in deze bak, al jaren een salvia, halen we er ieder jaar uit en zetten hem in de moestuin waar hij overwintert. Verleden najaar vergeten maar hij heeft er niet onder geleden. Ik heb hem al geknipt. Dit is 'de bak van Kees', zo noemen we die bak altijd. Toen Kees en Maria nadat ze hier jaren permanent gewoond hadden terug verhuisden naar Nederland deed Kees hem ons cadeau. De hagen bloeiende klimop zijn aan de tuinkant nog niet gesnoeid. We aan de moestuinkant, makkelijk  als Mart in april de moestuin die er onder ligt gaat schoonmaken. Nu kunnen de vogels nog wat langer van de bessen genieten. Onze buurman Daniël h...

Net een prachtig boek uitgelezen en dit keer vertel ik niets over het verhaal maar laat dat aan Maarten 't Hart over. Hiervoor las ik van deze schrijver 'Dagen zonder eind'. Ook een roman die vol staat met poëtische beschrijvingen van een rauwe werkelijkheid. Prachtige taal, zinnen die je op de muur zou willen schrijven om ze nog eens en nog eens te lezen.

Dit ziet er natuurlijk niet bepaald aantrekkelijk uit maar ik ben er blij mee. Het zijn onze aardbeiplanten en zo te zien zijn we er geen één kwijtgeraakt. Tussen al het dode blad en onkruid laat ik ze lekker zo staan tot begin april. Ik heb nog wel even getwijfeld of ik de bakken niet al schoon zou maken maar we hebben de afgelopen dagen prachtig weer gehad maar wel met nachtvorst. Als we nog meer vorst krijgen beschermd dat blad de planten daar tegen. Het rek voor de aardbeien wordt door Mart hier in elkaar gezet zodat de bakken weer omhoog kunnen. In het najaar breekt hij het af, het is geen duur hout dus dat zou snel kunnen rotten. Nog een paar weken wachten en dan ga ik er verder mee. Verleden jaar hebben we ontzettend veel kou en regen gehad in het voorjaar, toen ging het niet hard met de aardbeien. Laten we hopen dat het dit jaar anders zal zijn. Jullie zien het wel, er zit nog heel wat werk in om de moestuin weer op orde te krijgen. Maar wij kijken nog niet teveel vooruit, we g...

Tijdens mijn ommetje van zaterdag zag ik deze rol draad liggen en toen ik naar boven keek langs de paal die daar stond zag ik er het een en ander aanzitten wat er voorheen niet zat. Juist op dat moment kwam Jean- Pierre aan lopen, die was de dag ervoor aangekomen. Toen ik hem vroeg waar dat draad voor was kreeg ik antwoord van zijn vrouw Florence die net achter me tevoorschijn kwam. 'Le fibre' zei ze verheugd. Glasvezel dus, we wachten er al jaren op. De draden lagen al een jaar of vier in de vallei maar het doortrekken van die draden naar de kleine gehuchten liet op zich wachten. Er komt af en toe een monteur die wat doet en daarna is hij weer vertrokken, zei Florence. Ze was verontwaardigd dat ze nog niets gehoord had, per brief of per mail. Jean-Pierre en Florence zijn Fransen maar wonen net over de grens in Zwitserland. En in Zwitserland is alles wat beter geregeld dan in Frankrijk, daar waren we het over eens. En ook over het feit dat we geduld moeten hebben!

Verleden jaar augustus aten wij met een grote groep vrienden voor het laatst bij de vorige eigenaars  maar inmiddels heeft een nieuw stel het aangedurfd om het restaurantje in Saint Julien du Gua over te nemen. De nieuwe naam is Auberge du Gua en dat auberge zegt meestal wel wat in Frankrijk. Dat betekent een zekere kwaliteit. En dat klopte, dat hebben we gistermiddag zelf kunnen ervaren.  Het is van binnen verbouwd, het kleine winkeltje is is er niet meer. Zo hebben ze meer ruimte om tafeltjes en stoelen te plaatsen, dat winkeltje leverde toch niet veel op. Als grapje hingen er een paar kleine koekoeksklokken, ze werkten op batterij, heel leuk. Ik ben gek op desserts en dit was alvast een topper. Gemaakt met 'pain perdu', letterlijk vertaald 'verloren brood'. In Nederland gebruiken we beide namen voor desserts gemaakt met oud brood. Nog  even staan praten met de nieuwe eigenaars, natuurlijk onze complimenten gemaakt, kaartjes meegenomen voor in de gîte en gezegd dat we...

Dit is echt weer om buiten te spelen. Met een strak blauwe lucht ging ik eerst maar een klein ommetje in ons dorpje maken om wat kleur te ontdekken maar dat was er nog niet veel, te vroeg. Het enige wat er voorzichtig kleur begon te krijgen was de Viburnum Tinus, hij bloeit roze wit.  De meeste huizen hier worden verwarmd met een houtkachel samen met electrische radiatoren, vandaar al die houtstapels in het dorp. Ik hoorde het geluid van het water al nog voordat ik bij de waterbassins was aangekomen. Fijn dat het water goed stroomt want verleden jaar waren er wat problemen met de doorvoer van het water wat uit een bron komt en de mannen hier hebben het probleem dus goed verholpen. Het wandelpad wat uit het dorp leidt. Verderop de broodoven met zijn ingestorte achtermuur. In april zal er wel beslist worden hoe en wanneer we dat gaan opknappen. Op de tuintafel die 's winters altijd ingepakt staat lag nog een plak ijs op het zeil. Ik merkte het ook in de border, op somige plekken was ...