HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Zo zag het er bij ons gisterochtend vroeg uit, wat sneeuw op de daken maar het stelde niets voor en was zo weer weg. Kleine speldenprikjes van Koning Winter, hoogstens wat vervelend voor de hele vroege mensen op de weg. Ik hoefde zo nodig niet naar buiten, dat stel ik liever nog een paar dagen uit en ik maakte in die vroegte een lekker pannetje soep voor het bezoek wat kwam. Twee leuke nichten, dochters van mijn overleden zus, we hebben een goede band met elkaar. Om de gezelligheid te verhogen kwam onze dochter, leeftijdsgenoot van de jongste nicht er ook bij en we hadden het leuk met elkaar. De nichten namen het restant van de oude foto's  mee die ik nog had inclusief alle oude lijstjes die ik bij mijn moeder vandaan meenam. Op de verjaardag van Mart hadden een broer en zus van mij al wat meegenomen en dochter Floor nam nog twee foto's in oude lijstjes mee van haar ouders. Mijn moeder overleed bijna twintig jaar geleden en al haar foto's hebben nu weer een plekje gekregen.

 Een Fransman speelt geen jeu de boules, een Fransman speelt pétanque. En met hem 17 miljoen andere landgenoten. Meer dan een kwart van de bevolking. Pétanque is volkssport nummer één. Uiteraard wordt pétanque overal en nergens gespeeld in Parijs. Achter de Sacre Coeur is zelfs een professionele pétanque-club gevestigd, met niet minder dan drie banen en 300 geregistreerde leden. Gevestigd op het hoogste punt van Parijs in een prachtig stukje Montmartre. Sinds 1972 speelt deze populaire jeu-de-boulesclub tussen de rozen en eeuwenoude bomen zonder officiële vergunning. Dit veranderde toen het stadsbestuur onder burgemeester Anne Hidalgo besloot de locatie over te dragen aan het naburige luxe Hôtel Particulier Montmartre, dat plannen heeft voor een educatieve stadstuin en horeca.  De leden van  de Club Lepic Abbesses Pétanque (CLAP) ,  protesteerden tegen deze plannen door tenten op te zetten op de jeu-de-boulesbaan en daarmee de status van een ‘ZAD’ (verdedigingszône) te claimen. Hun act

De eerste dag in Antigua bezochten we het K looster van de Kapucijnen.  Het klooster Convento de Capuchinas heeft geen lang leven gekend. In 1731 werd er na goedkeuring van koning Felipe V gestart aan de bouw van het klooster en de kerk. In 1736 werd het door nonnen uit Madrid nog ingehuldigd maar i n juli 1773 werd Antigua grotendeels verwoest door een ontzettend krachtige aardbeving. De naschokken van deze aardbevingen duurden tot december 1773, in deze periode stortte veel gebouwen in.  De ruïnes worden nog altijd gerenoveerd en zijn opengesteld voor publiek. Zo kunnen mensen ervaren hoe de nonnen hier hebben geleefd. Overal zag je de bougainvillea uitbundig bloeien. Het was een beetje Urban Exploiring tussen deze gebouwen en dat levert mooie plaatjes op. We mochten niet overal in en dat was wel begrijpelijk. Veel bloeiende planten zagen we tijdens deze reis. De Lantana kende ik wel maar er was ook veel onbekends. Aardbevingen komen vaak voor in Guatemala. Het land ligt in een grote

Deze muurschildering in de Johannes Brandstraat in Rotterdam is het werk van Saïd Kinos. De Rotterdamse kunstenaar heeft een fascinatie voor menselijke communicatie, denk hierbij aan taal, symbolen en (social) media. Kinos laat dit in deze mural zien door gefragmenteerde letters voor te stellen waar je geen woorden van kunt maken. Wil je nog wat meer werk van hem zien, kijk hier dan even. Een prachtige site.  

Vanaf de bank waarop ik nu veel languit zit kijk ik uit op deze boom en daar ben ik blij om. Ik geniet  van het langzame verkleuren en nu met wat wind zie ik de blaadjes dansen, een mooi gezicht. Nog even en hij laat zijn blad vallen maar voor die tijd hoop ik al buiten wat te kunnen wandelen. Morgen ga ik voor de eerste keer naar de fysiotherapeut, misschien wat uitbreiding van de oefeningen. De knie is nog stijf en dik, veel valt er nog niet mee te doen. Een ding heb ik voor op verleden jaar toen ik net geopereerd was aan mijn andere knie, ik slaap nu veel beter en dat is echt heel fijn. Het is een algemene klacht na een knieprothese operatie, het slechte slapen de eerste weken. Verleden jaar sliep ik pas na vier weken een nacht door, nu ga ik liggen, op mijn rug wat niet zo makkelijk is en ik slaap. Één keer eruit om te plassen en ik slaap weer verder.  Ik ben sowieso al een slechte slaper dus dit is erg ongewoon voor mij maar ik geniet er maar van zolang het duurt.

Het duurde even voor ik dit boek had opgepakt, het stond al maanden op mijn e-reader maar ik ben nu heel blij dat ik dat uiteindelijk gedaan heb! Echt knap hoe je een boek kunt schrijven dat zo duidelijk over de oorlog gaat en tegelijkertijd zo min mogelijk.   De Dood is de verteller van dit boek en hij neemt je mee op het levenspad van Liesel die in 1939 door haar moeder achtergelaten wordt bij het echtpaar Hubermann. Daar krijgt ze met verschillende aspecten van de oorlog te maken, zoals de Hitlerjugend, de boekverbrandingen en een joodse onderduiker. Te midden van deze gruwelen ontdekt Liesel het plezier van lezen. Alhoewel ik in het begin wat moeite had met De Dood als verteller keek ik daar al snel heel anders tegenaan. Ik kan het geen oorlogsboek noemen. Het is een heftig maar mooi verhaal wat je tot tranen toe kan ontroeren maar soms ook doet glimlachen. Dit is is een verhaal hoe een meisje de ergste dingen meemaakt en ondertussen steun vindt in boeken. Gaandeweg leert Liesel de

Mijn blogberichten zijn altijd gevuld met mijn eigen foto's maar aangezien ik nu niet erg mobiel ben valt er voor mij weinig te fotograferen. Ik heb even het plan gehad om tijdelijk te stoppen met bloggen totdat ik me bedacht dat ik nog een prachtige serie foto's heb van een rondreis in Guatemala en een deel Mexico. Wij waren daar met een klein gezelschap van 9 t/m 30 december 2008 en ik begon in maart 2011 met bloggen dus deze foto's hebben nooit op mijn blog gestaan. De komende weken laat ik jullie wat zien van deze reis, La Route Maya. Wij begonnen onze reis in Antigua, de met vulkanen omringde voormalige hoofdstad van Guatemala. Een sfeervolle stad vol koloniale huizen en kerken, vele indiaanse kooplieden en een rustiek centraal plein. In 1773 werd Antigua grotendeels verwoest door een aardbeving.  De belangrijkste monumenten zijn gelukkig nog bewaard als ruïnes want die getuigen van zoveel schoonheid dat het jammer zou zijn om die niet meer te kunnen bewonderen. Kleur

Ons appartementengebouw wordt op dit moment aan de voorkant geschilderd. Fijn dat dit goed bijgehouden wordt want we hebben aan die kant de hele dag de zon en dan gaat het schilderwerk snel achteruit. Een groep schilders en twee hoogwerkers zijn ingezet voor dit karwei wat goed georganiseerd is. Drie dagen geleden stond er een schilder aan de deur om af te spreken wanneer het houtwerk op het balkon gedaan kon worden en gistermorgen belde hij op het afgesproken tijdstip aan. Onze buurman linksonder was op vakantie en daar was afgesproken dat men met de hoogwerker het balkon op zou gaan. Ons andere raam was verleden week al via een hoogwerker gedaan. Via brieven in de hal en in de brievenbus werd je gevraagd om planten en andere spullen die in de weg konden hangen of staan opzij te zetten. Dit houten rek wat aan de zijmuur dicht tegen het raam staat heeft Mart weggehaald en omdat het wat kaal was opnieuw in de lak gezet. Morgen nog een keer en dan kan alles weer op zijn plek. Voor het ee

Op de verjaardag van Mart bespreken we met de kinderen altijd wanneer we Sinterklaas en Kerst vieren, we hebben tenslotte met twee schoonfamilies te maken. Dit jaar zijn we laat met het Sinterklaasfeest, 8 december pas en alhoewel Saar opmerkte dat de goedheiligman dan al naar huis is kwam deze datum voor iedereen het beste uit. Zou ze toch nog een ietsepietsie geloven? Deze jongen, onze kleinzoon Thijs op zevenjarige leeftijd, geloofde op dat moment nog heilig, kijk maar eens naar zijn gezicht. Vol adoratie kijkt hij op naar Zwarte Piet, heerlijk dat smoeltje. Nu een grote vent van twintig jaar. Er is besloten om dit jaar het Sinderklaasspel te gaan spelen. Een spel waarbij iedereen drie cadeautjes à €5,- koopt, waarom we dan gaan dobbelen. Het is ieder jaar weer hilarisch; want iedereen doet zijn best om zo leuk mogelijke cadeaus te vinden of juist vreselijke of hele grappige dingen.  We hebben dit spel voordat er kleinkinderen kwamen jarenlang met de kinderen gespeeld. Zo dacht je w

Afgelopen maandag kreeg ik een nieuwe knieprothese. Ik had er in oktober verleden jaar al eentje in het linkerbeen gehad, nu was het rechtbeen aan de beurt. Om half drie ging ik de operatiekamer in en om vier uur kwam ik er weer uit. Ik werd in de recovery room verwend met een lekker perenijsje en mocht ook al snel een boterham eten. Gistermorgen ging het drukverband eraf en kwam er een grote pleister op de wond waarmee ik vandaag alweer mag douchen. Er werd een foto gemaakt, de zaalarts kwam langs en met de fysio moest ik evn lopen met de krukken.Ik kreeg uitleg over de medicatie, veel pijnstillers. Gelukkig was onze apotheek open en kregen we een belletje toen alles klaar stond. Weinig geslapen vannacht maar wel lekker liggen lezen. Dat zal de komende weken nog wel meer voorkomen.Vanmiddag kwam Saar langs met een mooie bos bloemen Ze had hem bij de bloemist zelf samengesteld vertelde ze trots.

Maart 2000 en buurman Chaussedent is al hard bezig in zijn moestuin. In die jaren hadden wij nog geen moestuin, daar begonnen we pas mee toen we gepensioneerd waren. Maar ik was al wel begonnen aan een border en dat begon toen langzaam wat te worden. In ieder geval was ik heel blij met het terras wat Mart en Hans de zomer ervoor hadden aangelegd. En met dit kleine terrasje was ik ook al blij. Die grote bak linksvoor is later een keer kapot gevroren. We hebben winters gehad met temperaturen ver onder nul. Begin juni 2000 en ik maak een wandeltocht van Valence naar Le Serret in drie dagen. Met de trein ben ik vanuit Nederland in Valence aangekomen en ik loop vanaf het station naar Saint Peray wat aan de overkant van de Rhône ligt. Daar overnacht ik bij Silvy en Patrice, buren uit Le Serret die met hun gezin in dit prachtige herenhuis wonen. Zij delen dit huis met de grote tuin met drie vriendenechtparen. De volgende morgen stijg ik naar de ruines van Château de Crussol  wat een flinke kl

Quand vient l'Automne, een Franse film die vredig begint. Twee vriendinnen die paddenstoelen gaan zoeken in het bos. De hoofdrol is weggelegd voor Michelle, een oudere vrouw met een volwassen dochter, Valérie en een kleinzoon. In de eerste, liefdevol gefilmde en verrukkelijk sfeervolle scènes krijgen we de tijd om haar te leren kennen in haar huis op het Franse platteland waar ze haar moestuin verzorgt, voor zichzelf kookt, in slaap valt op een stoel en een stroef telefoongesprek voert met haar stadse dochter, die met zoon Lucas een vakantie bij haar komt doorbrengen. En we zien hoe Michelle haar beste vriendin Marie-Claude een lift geeft naar de gevangenis waar Vincent, de zoon van Marie-­Claude, zit. Wij houden van Franse films maar ik vond na een poosje deze film toch wel erg gezapig worden. Maar dat veranderde, niet snel maar subtiel. Een film met allerlei vraagtekens en die worden niet allemaal opgelost.  Met hoofdrollen voor Hélène Vincent (81) en Josiane Balasko (74), brengt

Een solitaire boom vind ik altijd mooi, die zet ik graag op de foto. Hij staat langs de Lekdijk voor het plaatsje Jaarsveld. Het achterland is mistig wat de boom nog meer eenzaamheid geeft. Het Dijkhuis van Jaarsveld, ooit de zetel van het Waterschap Lopikerwaard. De eeuwenlange strijd tegen het water en het belang van de Lekdijk wordt verwoord in de spreuk op de gevel van het oude dijkhuis: Vivo leo cespite tutus - De Hollandse leeuw is veilig achter de groene zoden van de dijk. (Info: Programmaplan Sterke Lekdijk, Hoogheemraadschap de Stichtse Rijnlanden.) Het Huis te Jaarsveld, bewoond (geweest) door dijkgraaf  Ph. van der Lee. In 1984 gaf deze van der Lee opdracht aan een beeldhouwer om een familiewapen te ontwerpen. Toen de Hoge Raad van Adel had vastgesteld dat het ontwerp van “Familiewapen Van der Lee” heraldisch verantwoord was, ging beeldhouwer Grassens over tot uitvoering. Nooit geweten dat dat zomaar kon. Als ik naar de stamboom kijk van die van der Leetjes zie ik geen enkel

De Hawaiian kunstenaar Woes maakte op de hoek van de Johannes Brandstraat met de Putselaan in Rotterdam een hip hop panda. De panda op zijn muurschildering weerspiegelt de kunstenaar zelf, zoals te zien is aan de Hawaiiaanse bloemen, de sinaasappel en de speldjes die verwijzen naar de favoriete hiphopartiesten van Woes. Dit werk is gemaakt tijdens het internationale street art festival POW! WOW! wat sinds 2018 plaats vindt in Rotterdam.

We hadden gisteren een paar afspraken waarvoor we lang in de auto moesten zitten dus toen we halverwege de middag thuiskwamen liep ik nog even het polderpark in wat achter ons appartementen complex ligt. Even een frisse neus dacht ik maar dat werd een verdraaid koude neus. De temperatuur is naar beneden gevallen en het is opeens zuur buiten. Ik heb het idee dat deze bomen in het verleden om deze tijd van het jaar nog veel meer blad hadden. Ik zie dat bladerdek overal teruglopen. Verbeeld ik me dat of is het werkelijk zo? Aan de kant van de polder lag een dikke mist over de weilanden. Zelfs de koeien konden geen hand voor de ogen zien. Het waren er maar twee, voor zover ik het kon zien was de rest naar binnen gehaald. De boeren en hun vee hebben veel geluk gehad dit najaar, de koeien konden heel lang buiten lopen.  Het is geen lange wandeling geworden, ik moet nog even wennen aan de kou.