HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Onze fietsen staan in de garage boven ons huis dus toen ik gisteren de deur op slot deed nadat ik mijn fiets eruit had gehaald stond ik met deze grote sleutel in mijn hand. Ik stopte hem in het voorvak van mijn fietstas en toen ik terugkwam grabbelde ik naar de sleutel. Nou, die kan je niet missen want hij is groot genoeg maar ik voelde nog wat helemaal onderin. Ik gebruik die voorvakken eigenlijk nooit dus was wel nieuwsgierig wat dat moest zijn. Tot mijn stomme verbazing hield ik een bos sleutels in mijn hand. Ik wist direct welke bos sleutels, want we hebben het er zo vaak over gehad wat er allemaal aanhing. De reservesleutel van onze auto, een voordeursleutel, een sleutel van de werkplaats en een sleutel van het slot van de aanhangwagen. Dat slot heeft Mart uiteindelijk maar kapotgezaagd en een nieuwe gekocht. De reservesleutel van de auto moest besteld worden via de dealer en dat was nog een duur grapje. Zes jaar lang zijn we deze bos kwijt geweest en jongens wat hebben we gezoc

Ik had de laatse dagen wat leuke post gemaakt voor diverse mensen en wilde dat even op de post doen. Een brievenbus hebben we nog steeds in ons kleine gehucht, hij wordt zelfs zes dagen in de week geleegd maar zoals gewoonlijk had ik geen postzegels meer. Buurman Robert kwam net met zijn tuf-tuf (45 km autootje) uit Saint Julien du Gua gereden dus ik vroeg hem of het postkantoor open was want ik vertrouw de openingstijden daar niet meer. Volgens hem was het kantoortje open dus ik pakte de fiets en ging op weg. De electrische wel te verstaan want met een gewone begin ik hier niets. Ik gebruik hem eigenlijk alleen in onze vallei en dan is zo'n aangedreven fiets een heerlijk hulpmiddel. Heen moet ik stijgen, doorlopend vals-plat maar terug hoef ik niets te doen, alleen af en toe in mijn remmen knijpen als ik vind dat het echt te hard gaat. Dat ga ik doen bij 37 km per uur. Mart moet daarom lachen, hij komt vaak met 50, 60 km. naar beneden. Waaghals!

Echt prachtige peren hangen er ieder jaar aan dit leiboompje en ze zijn nog lekker ook. Verleden jaar waren het er heel veel, dit jaar wat minder maar ze zijn wel groot. Ook de boom met de Gieser Wildeman peertjes hangt vol, die halen we altijd leeg vlak voor dat we naar Nederland vertrekken want die stoofpeertjes kunnen wel even bewaard blijven. En dan staan er ook nog een paar bomen met moesappels van een buurman die er altijd op aan dringt dat ik ze pluk. Ik zou er appelmoes van kunnen maken die ik in potten doe. Daar ga ik nog even over nadenken.

Hij kon het niet laten, die altijd werkzame man van mij en is is toch alvast begonnen met de voorbereidingen  voor een nieuw project. Een aantal jaren geleden is de muur onder de klein fruittuin ingestort en volgend jaar wil hij die weer opnieuw op gaan bouwen. Dat is een enorme klus waar we het nog maar even niet over zullen hebben. Het terrein onder de ingestorte muur is van een ouder echtpaar wat hier een klein huisje heeft maar die bijna nooit meer komen. Maar als hij komt verzekert de buurman Mart telkens tegen dat hij de grote vijgenboom die tegen de muur groeit gerust weg mag halen. Zulke dingen moet je eigenlijk niet zeggen tegen die man van mij want dat vindt hij een leuke klus en onder het excuus dat die boom echt weg moet voordat hij aan die muur kan beginnen heeft hij hem verleden week binnen een dag omgehaald.   Een berg blad en dunne takken, wat dikker hout voor de kachel en een stronk bleven er over van een boom die lekkere vijgen droeg. Gelukkig staan er

We waren er lang niet meer geweest om te wandelen, daar boven het Eyrieuxdal bij Saint Michel de Chabrillanoux. Mijn tong struikelt altijd even over de naam van dat dorp maar mooi is het er wel. We begonnen vroeg om de ergste warmte voor te zijn. Het is niet ver, even onze vallei uit, de rivier oversteken en een stukje naar boven. Dat oude raam stond langs ons wandelpad en ik heb er dankbaar gebruik van gemaakt. Veel dorpjes vandaag, de ene nog mooier dan de ander, gelegen op de hellingen boven de rivier, gericht naar de zon. Af en toe gunt het pad ons een prachtig gezicht op de rivier die ver onder ons stroomt. Als we terugkomen in Saint Michel zie ik dit bord, een heel oud richtingsbord. Het geeft de Route Départementale no. 2 aan. Heel soms komen we ze meer tegen maar ze worden steeds zeldzamer.

Wij volgen de mode beslist niet op de voet maar op een gegeven moment heb je toch moeite met een broek met tè wijde pijpen. Twee wandelbroeken had ik hier waarvan de pijpen om je benen flodderden, die broeken verslijt je niet maar wegdoen is ook zonde. En dan hing er ook nog een dure Dockers broek van Mart in de kast. Prachtige broek, goed model maar de pijpen te wijd. Ik moet in een bui zijn voor zoiets maar gisteren had ik die. Even goed kijken hoe ik dat aan zou gaan pakken en dan de naaimachine op tafel. Zomen uittornen, pijpen afspelden, eigenlijk een fluitje van een cent. De wandelbroeken waren van die afrits gevallen dus ik kon alleen het onderste gedeelte nauwer maken. Niet te strak dus want anders kreeg ik een te groot verschil met de bovenpijp. Het heeft goed uitgepakt, we hebben er drie broeken bij naar het huidige modebeeld. Vanmorgen heb ik ze even een kort wasje laten draaien, dan voegt de stof zich naar de nieuwe naden   en ze hangen nu naar volle tevredenheid weer in

De aansluiting op deze telefoonpaal verbindt ons met de wereld, het brengt telefoon en internet in huis. Die telefoon werkt wel, het laatste jaar althans, daarvoor was het slecht. Ik kreeg vaak geen verbinding of een ander persoon aan de lijn. Ik ben toen overgestapt naar een andere aanbieder en gelukkig werd het telefoonverkeer weer normaal. Maar het internet is nog steeds, al jaren, bedroevend slecht en heeft de laatste dagen wel een dieptepunt bereikt. Ik krijg met heel veel moeite mijn blog eruit en de blogs van anderen lezen is al helemaal niet te doen. Vanmorgen kreeg ik het eindelijk, na een paar dagen proberen, voor elkaar om een betaling te doen. Ik hoorde deze week dat de glasvezelkabel hier al ligt in de vallei, er moet alleen nog het een en ander met elkaar verbonden worden. Pfffff.......!

Zo kom ik nooit in de grote stad Valence en nu twee keer achter elkaar. Ik ging mee met vriendin Lilian, haar dochter Noor en nichtje Lola. Met twee van die jonge meiden kom ik in winkels waar ik normaal nooit naar binnen zou stappen, ik ben nu weer aardig op de hoogte van wat de jeugd graag draagt. Verder paste ik een broek bij Zara die de meisjes beslist hip vonden en die best wel kon voor iemand zoals ik. Als het niet goed was geweest hadden ze het wel gezegd dus ik ging op hun advies af en kocht hem. Ook hielpen ze me een cadeautje uit te zoeken voor de verjaardag van kleindochter Saar. Het duurt nog wel even voordat het zover is maar je kan het alvast maar binnen hebben. Met zijn vieren lekker zitten lunchen terwijl we leuke gesprekken hadden. Het houdt je jong, een dagje met zulke jeugd op stap. Zondag vertrekken ze en aan het eind van de week gaan ze weer naar school. In België start het nieuwe schooljaar altijd op 1 september, ongeacht of dat, zoals in dit geval, een vrij

Wat kleur betreft doen mijn moestuin op dit moment niet onder voor de border. Deze mooie rode uien liggen te drogen op het land, klaar om in de mand te gaan. En wat te denken van de gele bloemen van de doorgeschoten venkel. Samen met de cosmea vormen ze prachtige boeketten. De kleine cosmea zaailingen kwam ik in het voorjaar tegen in de moestuin en heb ze bij elkaar tegen de muur gezet in de hoop dat het wat zou worden. Ik werd niet teleurgesteld. De korte zinnia's gaan in kleine vaasjes die door het hele huis staan, tot in de badkamer aan toe en de  uitgebloeide Nigella (Juffertje in het groen) ga ik afknippen en in bossen te drogen hangen. Dit is een stekje dat ik meenam uit een van de tuinen die we bezochten in juni. Het is de Salvia uliginosa die bloeit van juli tot oktober. Volgend jaar ga ik een plekje in de border zoeken voor deze schoonheid. Vanavond maak ik een ovenschotel met aubergines en tomaten wat we eten met taboulé. Iedere dag eten we nog lekker(s)

97 Jaar jong is ze, de moeder van onze buurvrouw Jany en zij wilde wèl op de foto. Graag zelfs en ze ging er helemaal voor zitten. Ze deed haar zonneklep even af en ik maakte haar voor de zoveelste keer een compliment over haar mooie haar. Een dame is het, altijd even verzorgd en ze heeft zelfs nog een beetje lippenstift op zie ik nu ik de foto's wat beter bekijk. Natuurlijk heeft ze wel wat gezondheidsklachten, dat kan niet anders op die leeftijd maar daar hoor je haar nooit over. Ze heeft een ontzettend lief maar ook ijzersterk karakter. Iedere zomer haalt haar dochter haar een paar maanden naar hier, het is in het dorpje in de buurt van Carcassonne waar ze woont op het ogenblik 40 graden vertelde ze me en ook 's nachts blijft de hitte daar erg hangen.  Zo nu en dan wip ik even langs met een bos bloemen, daar houdt ze zo van. Vaak schuifelt ze dan met een schaar in de hand langs de rozen om de dode bloemen er uit te knippen. Zonnebloemen had ik deze keer voor haar en ze was

In de straat waar gisteren de brocante markt werd gehouden stond dit grote huis met een mooie open schuur erachter. Voor het huis zat een oude man naar de drukte in de straat tekijken. Ik liep het terrein op en vroeg of ik een paar foto's mocht maken van zijn huis en schuur, maar eigenlijk was het mijn bedoeling om van hem een foto te maken.  Mooie schuur, zei ik tegen hem waarop ik als antwoord kreeg dat hij ook mooi was. Dat gaat lukken dacht ik natuurlijk meteen en vroeg of ik van hem ook een foto mocht maken. Jammer genoeg weigerde hij, ook na nog een keer aandringen bleef hij erbij, hij wilde niet op de foto. Dat moet je respecteren dus het bleef bij een paar foto's van huis en schuur. Ik maakte nog wel even een praatje met hem. Ik kreeg de indruk dat hij helemaal alleen in dat grote huis woonde. De eenzaamheid straalde van hem af. In de schuur stond een verzameling spullen waar ik graag even doorheen had willen struinen. Maar dat heb ik maar niet gevraagd.

Nadat ik vanmorgen met vrienden de brocantemarkt van Ruoms bezocht gingen we op de terugweg nog even langs bij een kleine cave. Zij wilden nog wat wijn kopen voordat ze weer naar België vertrokken en prezen deze wijnboer de hemel in. Natuurlijk wilde ik daar dan ook graag een kijkje nemen en wat proeven. De jonge wijnboer en zijn ouders die meehelpen hebben maar 6 ha aan druivenstokken staan. Zij maken echt een topproduct en verkopen alles aan particulieren en restaurants. Ik heb daar heerlijke wijntjes staan proeven en kocht er een doosje wit en een fles overheerlijke dessertwijn. Die bewaar ik voor het kerstdiner. Toen de moeder van de eigenaar mijn fototoestel zag vroeg ze of ik de caves wilde zien en ze liep voor me uit om het licht aan te doen in de kelders. Wat is dat toch een prachtig gezicht, al die houten vaten op een rij. Samen met onze brocanteaankopen pastte het precies.

Het was even aanpoten vandaag. Het vakantiehuis moest schoongemaakt worden, morgen komen de laatste gasten van dit seizoen. Als die over tweeëneenhalve week vertrekken gaan we zelf een beetje vakantie vieren. Toen ik de moestuin in liep om wat bloemen te knippen om een mooi boeket te maken zag ik dat er een paar van die grote tomaten overrijp waren. Ook waren er genoeg paprika's en in de bijkeuken had Mart de dag ervoor twee courgettes neergelegd. Ik lijk wel gek maar heb toch alles nog verwerkt  tot negen grote potten tomatensaus . Nadat ik straks deze blog de wereld in stuur doe ik niets meer, alleen vanavond nog een makkelijke hap maken. Ik neem mijn boek mee naar buiten en ga languit in een ligstoel. De foto's nam ik net even om te laten zien dat niet alleen ons gastenseizoen bijna ten einde loopt maar ook veel bloemen in de border. Maar er staat gelukkig ook nog genoeg om van te genieten.

Achter deze muur van de voorgevel van ons huis hing 25 jaar lang een badgeyser. Sinds de renovatie van ons woonhuis vijf jaar geleden gebruiken we hem niet meer, we hebben nu warm water via de verwarmingsinstallatie. Op de een of andere manier bleef het ding maar hangen maar afgelopen week heeft Mart hem gedemonteerd en in de garage gelegd. Volgens hem is de geyser nog in prima staat, we gebruikten hem alleen in de vakanties, dus weggooien mag niet van de man.  Hij gaat mee naar Nederland en ik zal van de winter eens een poging wagen op Marktplaats en anders breng ik hem wel naar de kringloop. Maar onze eerste zorg is die muur met dat gat weer mooi dicht maken. We gaan in onze voorraad maar eens op zoek naar geschikte stenen.