HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Op de zolder van een pand aan de Leidsekade in Amsterdam hebben werknemers van een aannemersbedrijf een in de oorlog gemaakte wandtekening van een Spitfire gevechtsvliegtuig ontdekt. De tekening is gedateerd op 2 januari 1942 en gesigneerd met ‘H. Janssen’.   De bouwvakkers die de tekening van ongeveer 50 bij 110 centimeter ontdekten begrepen direct dat dit iets unieks was en stopten met het werk. En de aannemer was zo slim om het Verzetsmuseum te bellen dat onderzoek deed naar de oorsprong van de tekening.  Uit gegevens van het Amsterdamse bevolkingsregister blijkt dat op het bewuste adres tijdens de oorlog de familie Janssen woonde. Hun jongste zoon Hans (1924-2003) kon heel goed tekenen en maakte na de oorlog carrière als interieurarchitect. Het Verzetsmuseum slaagde erin Janssens dochter Margje op te sporen, die wist te vertellen dat haar vader op dezelfde zolder ondergedoken heeft gezeten om aan dwangarbeid in nazi-Duitsland te ontkomen.  Op de zolder lagen veel uitgeknipte fo

Nog een laatste post over Museum aan Zee. Mocht je besluiten om het een keer te bezoeken sla dan als je nog even tijd hebt bij het verlaten van het museum linksaf richting boulevard. Daar is een permanente tentoonstelling ingericht met 23 sprookjesbeelden. Het eerste beeld wat je boven aan het duin  tegenkomt is de moeder van de Haringeter die op haar zoon wacht. Zo ging dat vroeger, de vissersvrouwen, turend over de zee, wachtend op de boten die binnen moesten komen. En dit is de Haringeter. Het verbeeld een  Schevenings sprookje over een jongen die op haringvangst gaat en tot koning der vissers gekroond wordt. De koningskroon en drie haringen vormden daarna het wapen van Scheveningen. De Haringeter symboliseert de haringvangst die eeuwenlang een inkomstenbron was voor Scheveningen. Kijk even  hier  om nog meer sprookjesfiguren te zien.

Er was nog een tentoonstelling te zien in museum Beelden aan Zee met werken van Mark Brusse en ik val maar direct met de deur in huis, wij vonden er op een paar items na niets aan. In Nederland is de 84-jarige Nederlandse kunstenaar uit die bekende familie vrij onbekend, in Parijs is hij een wereldster. Er is veel te zien.van zijn vroegere werk, assemblages met hout en allerlei andere materialen, vaak gevonden op straat. De serie 'Hart, hoofd en handen' vonden we wel mooi maar dat waren maar een paar items in het grote geheel. En hier moesten we om lachen. Op een houten bord vier (jeu de boules?) ballen met kettingen aan een slot gehangen. Op het bordje staat te lezen: 'Strictement interdit de jouer dans la cour' (Streng verboden op de binnenplaats te spelen). Let op het sleuteltje.  Dit is humor, maar of het nu kunst is? Deze twee klompen vonden we mooi. Het is een maquette van het kunstwerk 'I meet You' wat staat op Schiphol. Een bijzonder meetingpoint in Aank

Dit sculptuur in marmer van Igor Mitoraj in museum 'Beelden aan Zee' beeld de god Eros oftewel Cupido uit, een liefdesgod uit de oudheid. Maar het gaat me niet om deze Cupido maar om de blauwe glazen wanden die in de zaal hangen. Beelden aan Zee besloot voor het eerst samen te werken met een externe stylist en dat werd Mart Visser. Velen van jullie zullen zijn naam wel kennen als modeontwerper maar dat hij daarnaast ook beeldend kunstenaar is wist ik niet. Hij gaat volgend jaar zelfs exposeren in dit museum. Wij troffen in de zaal een suppost met veel kennis van zaken die ons op een fijne manier veel uitlegde over de werken die er stonden. Hij had er alle tijd voor want het was uitermate rustig in het museum. Het was die suppoost die ons vertelde dat je door die hangende glazen wanden als het ware gedwongen werd om rond een beeld te lopen om het op die manier van alle kanten te bekijken. Ook was het Vissers idee om door hem uitgekozen muziek op de achtergrond te laten horen, he

Mart moest even wat kluswerk opnemen bij oudste zoon in de winkel in Scheveningen, een goede gelegenheid om museum 'Beelden aan Zee' te bezoeken voor de tentoostelling van Igor Mitoraj. Deze beeldhouwer groeide op in Polen waar hij in Krakau studeerde aan de Academie voor Schone Kunsten.  Aanvankelijk voor schilder, later stapte hij over naar beeldhouwen. Na een bezoek aan de beroemde Carraragroeven in Italië gaat hij ook met marmer werken, tot dan toe was dat brons en terracotta. Het beeld op de bovenste foto is van brons en heet Volcano II. Volcano was de goddelijke smid, de god van vuur. De beeldhouwer haalt bijna bij ieder werk 'grapjes' uit, ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. Rechtsonder is een uitsparing gemaakt waarin nog een torso staat. Daarin een kleine rechthoekige  uitsparing en dat komt ook vaak terug. Deze liggende kop is van gips gemaakt. Dit is prachtig, ik kan blijven kijken naar dat gezicht. Hoe mooi gemaakt, die ogen, neus en lippen. Dit was

We liepen gisteren nog even Schoonhoven in door de Veerpoort, de enige overgebleven van ooit vijf stadspoorten die de stad beschermden tegen het water en vijandelijke dreiging van buitenaf. Leuk om te weten, de poort is onderdeel van de waterkering van de Krimpenerwaard en sluit nog steeds bij uitzonderlijk hoog water. Nog zo'n prachtige rij platanen, Schoonhoven mag er trots op zijn. Wat een knus terrasje, het lijkt me lekker zitten daar maar dan wel met een zonnetje er bij. Het staat voor een leuk winkeltje met allerlei producten. Concept store stond er op de etalage, wat dat precies betekent weet ik niet. Ja neem me niet kwalijk, de enige winkel die ik bezoek is mijn supermarkt in mijn boerendorp, dit soort winkels hebben wij hier niet. Ik heb het even opgezocht want deze boerentrien leert graag:  Een concept store is een winkel die is gebaseerd op een bepaalde levensstijl. Niet alleen op de levensstijl van de doelgroep, maar ook van de eigenaar. Het productassortiment is vaak n

We kwamen bij Schoonhoven met de pont de Lek over en ik zag bij Hotel Belvedere dat de prachtige bomen die er staan nog redelijk in blad stonden en hoe mooi dat was dus we parkeerden op het terrein net na de pont zodat ik even een foto kon nemen. Dat zijn geen beuken dacht ik maar wat zijn het dan wel voor bomen? Op internet las ik op een site over monumentale bomen dat het zeven oosterse platanen zijn die op het terras met uitzicht op de Lek op hete zomerdagen heerlijke schaduw geven. En wij kunnen dat weten want we hebben daar al vaak gezeten. Volgens informatie uit een lokale krant is het pand in 1861 gebouwd en nu 160 jaar oud. De platanen zijn waarschijnlijk in 1876 als 5 jarige boompjes geplant en de hoogste meet nu 29 meter. Zo groot en zo oud, mooi vind ik dat.

Af en toe neus ik even op 'BlogNoordwijk', een beetje nostalgie opsnuiven. Vooral de meestal oude foto's die op deze blog staan interesseren me. Ik ben in 1949 geboren in Noordwijk en heb er tot mijn twintigste gewoond dus herinneringen en daardoor ook herkenning genoeg. Vanmorgen kwam ik er deze foto tegen, twee grote Noordwijkse gebouwen door middel van fotoshopping aan het strand gesitueerd. Het bovenste gebouw is het oude raadhuis van Noordwijk-Binnen, wij woonden er vlakbij. Het staat er nog steeds, heeft er jaren geleden een modern deel bij gekregen. Het tweede gebouw is hotel Belvedere dat vlak achter de zuidboulevard op een duintop lag. Lag, want het is inmiddels afgebroken en er is een appartementencomplex voor in de plaats gekomen. Ik heb dierbare herinneringen aan deze plek, als vijftienjarig meisje heb ik een zomer als kamermeisje in dit hotel gewerkt. Hier kan je er wat over lezen. Ik mag niet hopen dat deze virtuele foto's ooit werkelijkheid gaan worden d

Deze boerderij samen met nog een andere zijn de enige twee overgebleven boerderijen die nog bij ons in de dorpskern staan, ik fotografeerde hem voor de digitale beeldbank van  Stichting Boerderij en Erf .  Daar ga ik langzaam weer mee beginnen want ik ben nog niet klaar met de de lijst boerderijen die mij is toegewezen en eind van het volgend voorjaar moet het project klaar zijn. 's Zomers is het door de begroeing op de erven eigenlijk onmogelijk om de boerderijen duidelijk op de foto te krijgen maar nu de bladeren bijna van de bomen zijn kan ik weer foto's gaan aanleveren. Ik dacht eigenlijk dat deze boerderij leeg stond, dat het oudere echtpaar wat ik wel kende gestorven was, van de man wist ik het zeker. De gordijnen waren voor alle ramen dicht maar voor de zekerheid belde ik toch maar even aan en tot mijn stomme verbazing werd er open gedaan door de vrouw waarvan ik dacht dat ze al lang dood was. Toen zij eenmaal wist wie ik was verdween haar wantrouwen en hebben we samen e

Vrijdag had ik het geprobeerd, het ging wel, fietsen met zo'n zak aan mijn been. Gisteren vond ik het te koud maar vandaag scheen de zon zo uitnodigend dat we net na de middag op de fiets stapten voor een rondje Vlist. Er stond wel wat wind, altijd in de polder maar met zo'n elektrische fiets heb je daar geen moeite mee. Aan de overkant van het water liggen de boerderijen achter dikke rietkragen. Net een schilderijtje, dit oude schuurtje met al die tinten groen en rood. Bij deze boerderij hangen en staan veel oude spullen, ik zie er altijd weer wat anders, nu een collectie teilen. Het dak van de niet meer gebruikte hooiberg kleurt zo mooi bij de beukenhaag. Toen we van het riviertje de Vlist via de Franse Ka afbogen naar Bergambacht zagen we de lucht veranderen. Donkere wolken kwamen ons achterop, in de verte viel al regen. Ik zag nog een regenboog maar gunde me niet meer de tijd om daar een foto van te nemen, doortrappen om droog te blijven. Net op tijd binnen, de eerste drupp

Hij is weer in ons dorp aangekomen, de Goedheiligman maar anders dan andere jaren door de oplopende Corona cijfers. Voorheen zag het Dorpsplein zwart van de mensen en Pieten (roetzwart dan hè😏) en speelde de muziekvereniging het hele reportoire aan Sinderklaasliedjes. De kinderen mochten een voor een bij Sinterklaas komen en er werd wat lekkers uitgereikt terwijl ouders en grootouders zich verdrongen om een foto te maken van hun (klein)kind. Nu beperkte het feest zich tot een rondtoer met paard en wagen door het dorp, de muziek die heel magertjes was kwam uit een apparaat op de quad die vooraf ging. Hopelijk had Sinterklaas een dik gebereide borstrok aan want het was vies koud toen ik deze foto's nam vanaf ons balkon. In het begin van de week zouden de kinderen nog op een gepaste afstand langs de Sint mogen lopen maar dat werd op het laatste moment geschrapt. Al met al was dit vanmiddag een trieste bedoening, kinderen en ouders zwaar teleur gesteld. Kleindochter Saar vierde haar v

Bloemenman Piet heeft een klein winkeltje op het Dorpsplein in ons dorp vanwaaruit hij een paar dagen in de week zijn handel verkoopt. Hij heeft ook altijd veel buiten staan, vooral in het voorjaar is dat een lust voor het oog en ik snuffel graag tussen al die planten. Als ik iets bijzonders zoek voor de Franse tuin hoef ik het maar te vragen en hij neemt het mee voor me van de veiling.  Het is een echte marktkoopman, gezellig praatje en altijd in voor een geintje. Vandaag kocht ik een paar mooie takken bij hem maar ook als ik niets nodig heb kan ik het toch niet laten om even te kijken wat hij allemaal heeft staan. Ik ben en blijf nu eenmaal een plantjesmens.  

Aan het eind van deze bomenrij zie je ons appartementengebouw liggen en ik zit op dit punt een paar stappen verwijderd van de plek waar mijn rondje Bovenkerk begint, dus ik loop hier nogal eens. Om deze tijd van het jaar als het blad goed begint te vallen ligt het gras maar ook op veel plekken het trottoir vol met de grote bladeren van die mooie platanen die er staan. Ik vind dan niets fijners als lekker door zo'n opgewaaide hoop blad te lopen, lekker schoppend met mijn benen. Net een kind. Ieder jaar zet de gemeente hier  zo'n grote bladkorf neer voor de mensen die blad kwijt willen. Ja, want aan de andere kant staan huizen en op het trottoir achter de schuurtjes ligt het ook vol met blad. De eigenaar van deze bezem was net klaar met zijn deel van de stoep schoon te vegen maar het zal niet lang duren of het ligt er weer vol met blad.

Ik was vanmorgen al vroeg in het ziekenhuis, een hele reeks afspraken daar en dat in opdracht van twee verschillende specialisten. Een zeer uitgebreide bloedafname, dit in verband met nieuwe medicatie voor mijn reuma. Daarna naar de radiologie voor twee foto's, een longfoto voor die nieuw medicatie en een foto van de buikholte om te kijken hoe het met die niersteen is.  Daarna een afspraak met de uroloog die me vertelde dat er niets te zien was op de foto. Nou heb ik naar alle waarschijnlijkheid ook niets uitgeplast dus besloot ze weer een CT scan te laten maken, dat geeft een duidelijker beeld. Als die niets te zien geeft wordt de drain verwijderd maar dat gaat bij elkaar nog wel een paar weken duren. Toen nog even naar een verpleegkundige om wat urine af te laten tappen uit de zak, dit om te onderzoeken hoe het met die bacterie is. Dat was het en ik vond het meer dan genoeg. Het klinkt allemaal wat dramtisch maar dat is het niet hoor. Dat met die nier, ja dat is een wat moeizaam

De Pools joodse familie Kurc leidt een gelukkig leven in 1939. Door de oorlog wordt de familie uiteen gerukt en raken ze verspreid over de wereld. Ieder voor zich ondervinden ze de verschrikkingen van de joden vervolging. Als een wonder weet bijna de hele familie de oorlog te overleven.  De vluchten, de oorlogservaringen, de liefdes en levens van de vijf kinderen Kurc en hun ouders worden beschreven. Wat zijn die dapper geweest.   De schrijfster is een kleindochter van Addy, een van de kinderen en ze besluit om haar familie te eren door een boek te schrijven over hun oorlogsverleden. Tien jaar lang reisde zij over de wereld om de verhalen van familieleden te aanhoren. Ze vertelt: ‘Als je alle kleinkinderen met hun partners en de achterkleinkinderen van Sol en Nechuma nu, in 2017, bij elkaar optelt, zijn dat er meer dan honderd.’ Ik vond het een prachtig boek, ook al omdat tussendoor geschiedkundig juist beschreven wordt hoe en waar de Tweede Wereldoorlog plaats vond.

Het weer nodigde niet echt uit om een herfstwandelingetje te gaan maken, het bleef somber in onze regio, maar voor de broodnodige lichaambeweging besloten we even naar het Loetbos te rijden. Dit is een aangelegd bos in de polder tussen Bergambacht en Krimpen aan de IJssel aan het riviertje de Loet. Ik weet nog dat het aangelegd werd, zo'n kleine veertig jaar geleden, we gingen er weleens wandelen met onze kleine kinderen maar ik vond het maar niets. Opgegroeid in Noordwijk waar mooie oude landgoederen lagen en waar wij vaak liepen te wandelen met mijn vader kon ik niet gecharmeerd raken van die paar kleine boompjes in een polder.  Maar dat is nu wel anders. Het is een volwassen bos geworden met veel mooie wandel- en fietspaden en er kan zelfs gekanood worden. Ik heb eens gelezen dat de najaarskleuren in een bos begin november op zijn mooist zijn. dan staan de meeste bomen met al hun kleurenpracht nog vol in blad. Het is nu half november en het is goed te zien dat ik te laat ben, er