HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Deel IV en tevens het laatste werk (voorlopig, want je weet het hier maar nooit) aan de waterleidingen voor de tuin. Het 1000 liter vat staat op zijn plaats, aangesloten via een slang op het water wat we opvangen van ons eigen bronnetje. Binnen 24 uur was het vat vol en bevloeit nu de moestuin en de kleinfruittuin. Kraantje open, ander kraantje dicht, er is van alles te regelen met Mart z'n systeem. Als je deze foto vergelijkt met die van 9 mei  op mijn blog dan is er wel het één en ander gegroeid. Mooi hè, die mat er om heen. Tip van Marie Christine, was in de aanbieding bij de HyperU.

Ik ga tegenwoordig twee keer per week 's morgensvroeg zwemmen in het zwembad bij kasteel "La Tour". Goed voor mijn lijf. Als ik dan om een uur of acht terug kom rijden zie ik onder mij het kerkje van Issamoulenc liggen met daaronder de prachtige terrassen die zo typerend zijn voor onze streek. Ieder jaar in de zomer organiseert onze dorpsvereniging een concert in dit kerkje wat druk bezocht wordt. Dit gehucht, een kerk en twee boerderijen, heet Issamoulenc Église , wat lager ligt Issamoulenc Mairie , daar staat ons gemeentehuis, want wij behoren tot de gemeente Issamoulenc.

Hoe moet dat ooit goed komen, dacht ik toen ik de onderste foto maakte op 13 april van dit jaar. Een groot gat voor de septic tank van een paar meter omtrek en twee meter diep, sleuven over de hele lengte van de tuin, overal bergen grond en pijpen. Daar tussen banjerden drie mannen op grote schoenen, stond een kraantje te draaien en zag ik weer een bloemperkje onder de kluiten aarde verdwijnen. Maar het kwam toch allemaal goed. Een mooi gazon, border staat er goed bij en bovendien een prachtig terras, groter en beter dan de vorige. De randjes grond om het terras moeten nog groen worden, maar dat komt ook goed.

Zowel de rivier de Eyrieux als de Drôme lopen uit in de Rhône, zo'n beetje tegenover elkaar, ter hoogte  van Privas. In de valleien van deze drie rivieren worden veel perziken en abrikozen gekweekt. Vlak voordat we gisterenmiddag de brug over de Rhône wilden oversteken zagen we bij een fruitkweker een bordje hangen "Abricots pour confiture - € 1,-- p/kilo". Stoppen en 10 kilo gekocht, zo goedkoop heb ik ze nog nooit kunnen kopen. Prachtige grote abrikozen, hier en daar een klein zwart vlekje waardoor ze niet naar de veiling kunnen, maar prima voor de jam. De kweker vertelde ons dat de oogst ruim twee weken eerder viel dan verleden jaar, half juli verwacht hij de laatste te plukken. Gelukkig had ik genoeg geleisuiker in huis en ook nog wat citroenen, 48 potten jam erbij op de plank in de kelder.

Het was vandaag warm, te warm om te wandelen. Dus zijn we gaan fietsen in de Drôme, net aan de overkant van de Rhône. Mooie oude plaatsjes, heel anders dan in de Ardêche. Wat een stokrozen, die wil ik ook in ons dorpje. Zaad gaan verzamelen dan maar. Bijna terug bij de auto namen we een klein weggetje zonder bewegwijzering en verdwaalden hopeloos. Wel acht km. gefietst zonder te weten waar we zaten, accu's leeg en warm, warm! Maar goed, we vroegen de weg bij een boerderijtje, hoefden daarna alleen nog te dalen, wel over een slecht wegdek, maar het kwam toch allemaal weer goed. Daarna lekker pilsje gedronken, want we hadden een dorst, pizza erbij en het leed was weer vergeten.

Deze mooie waterplaats in ons dorpje is door de gemeente weer helemaal opgeknapt. Vroeger deden de vrouwen hier ongetwijfeld de was en was het tegelijkertijd een sociale ontmoetingsplaats. Het water loopt sinds gisteren weer en ook de tweede bak, die een overloop is van de eerste, is bijna vol (plein). We zijn er blij mee.

Vandaag bezoek van de familieleden die op de camping in de zuidelijke Ardêche staan. Koffieleuten en bijpraten, alles op ons nieuwe terras (foto volgt later). Kwam goed uit, sterke mannen op bezoek, want het tuinstel moest op zijn plaats en dat is voor mij toch echt te zwaar. Broer Leen liet zich het stokbrood met mijn zelfgemaakte kersenjam goed smaken!

Ik heb er behoorlijk wat, gieters en waar ik ze vandaan heb weet ik niet meer precies, ik heb ze al lange tijd. De kleine rechtsvoor was van mijn vader, dat weet ik nog wel. Gebruiken doen we ze allemaal, alhoewel ik de grote niet kan dragen, maar Mart natuurlijk wel. En al zouden we ze niet gebruiken, al dat zink staat toch prachtig bij die oude stenen.

Al die kleuren in één plant, mooi hè. Mijn zelf gezaaide Oost-Indische kers (Tropaelum majus) heb ik in potten gezet maar ook tegen het hek tussen ons en de buren. Het is de bedoeling dat het daar gaat klimmen, maar het kruipt meer, nou ja, ook goed. Alles is eetbaar aan deze plant, de bloemen, knoppen en bladeren. Morgen maar eens wat bloemen in de sla gooien, lekker kleurig tussen dat groen.

Deze peren hangen aan een heel oud perenboompje wat er al stond toen we het huis kochten. Totaal verwaarloosd, je zou hem zo omhakken. Maar ieder jaar een beetje snoeien heeft resultaat gehad, hij gaat het steeds beter doen, dit jaar wel erg goed. Ik heb hem dan ook goed onderhouden, toppen met luis eruit geknipt, rugscheuten weggebroken en wat koemestkorrels in het voorjaar. Ziet er gezond uit!

Alles groeit en bloeit in de tuin, natuurlijk ook het onkruid. Vandaag weer een paar uur gewied en ook de tomaten opgebonden. Van die handige clipjes daarvoor gekocht bij de GammVert, erg makkelijk. Dit is mijn eerste, zelfs gezaaide, zonnebloem, er komen er nog veel meer. Zwarte bessen geplukt, niet veel want ik heb maar één struikje, en bessensap gemaakt. Morgen kan ik weer frambozen plukken.

De benen van Mart hebben niet erg geleden onder de fietstocht van gisteren dus kon er best een wandeling gemaakt worden. In de buurt van Aubenas drie uur lekker gewandeld in het groene groen van de Ardêche.

Deze kanjers hebben vandaag de Le Doux  gereden, een rit van het tourevenement L'Ardéchoise. Ze waren niet alleen, duizenden wielrenners namen vandaag deel aan de verschillende koersen. Vanmorgen om half vijf zaten we al in de auto en tegen zevenen reden Mart en Marianne naar de start die om half acht zou plaatsvinden. Grote parkeerterreinen rondom het stadje, want al die auto's konden ze daar beslist niet hebben. Ik ben er met een pendelbus gekomen. Als buitenlanders mochten ze na de eerste driehonderd wedstrijdrijders starten, daarna stonden de Fransen opgesteld, straten lang. Jammer was dat het regende, maar in de loop van de ochtend werd het gelukkig droog en rond twaalf uur kwam de zon. Kort daarna kwamen Mart en Marianne binnen. Het was prima gegaan en zo goed bevallen dat ze de volgende tourrit al aan het plannen zijn.

De Fransen noemen een fietsshirt een maillot, even wennen voor ons Nederlanders. Maar hij is wel mooi, met die felle kleuren. Alles in gereedheid gebracht voor de rit van morgen, rugnummer vastgespeld, de chip op het stuur bevestigd. Door middel van die chip wordt de controle uitgevoerd. Mart vindt het altijd lekker om krentenbollen te eten tijdens een rit, maar die bollen kennen ze niet in Frankrijk, dus heb ik een groot krentenbrood gebakken met rozijnen, stukjes gedroogde abrikozen en amandelen. Verder worden ze onderweg in de dorpen van het nodige voorzien, er is van alles beschikbaar. Gisteren en vandaag zijn er honderden wielrenners door onze vallei getrokken, deelnemers aan de 3 en 4 daagse tochten. Ik heb een poosje beneden gestaan, er kwamen zelfs Nederlanders langs. Vanavond eten we pasta!

Tussen de rozen in de border komen de zaailingen van de klokjesbloem (Campanula) naar boven. Tenminste, ik denk dat het Campanula is, mocht ik het mis hebben, verbeter me dan even. Ik probeer tijdens het onkruid wieden in het voorjaar er zoveel mogelijk te herkennen en ze te laten staan. De kleur is prachtig en bij dat roze van de rozen een plaatje.

Vanmorgen naar Saint Félicien gereden in de Noordelijke Ardêche om de startbewijzen op te halen voor Marianne en Mart. Vandaag is de L'Ardéchoise begonnen met de vierdaagse tocht. De kleuren van dit evenement zijn paars en wit en dat was in veel stadjes en dorpen langs de route goed te zien met allerlei versierselen. Ballonnen, vlaggetjes, poppen en in één plaatsje zelfs vijf geschilderde fietsen aan een muur. De middelste foto onder is gemaakt bij  het bordje van ons gehucht. Mijn gekke buurvrouw Marie Christine heeft hem geschilderd en versierd. Heeft ze zelf de grootste lol om.

Deze hoop stenen moet ons terras gaan vormen. Mart heeft de meest geschikte gezocht uit een nog grotere hoop, ze moeten plat zijn aan één kant, en morgen worden ze in de cement gelegd. Het zullen er wel niet genoeg zijn maar Marie Christine heeft nog een veel grotere hoop stenen waaruit we  geschikte exemplaren kunnen halen. Altijd makkelijk, al die hopen stenen in ons dorp.

Het was me het familieweekend wel. Vandaag naar de zuidelijke Ardêche gereden, ik met de auto, Mart op de fiets, waar zus Lidy en broer Leen met hun partners in Ruoms op de camping zitten. Er moest natuurlijk ´s middags weer gewandeld worden, dit keer naar een verlaten dorpje, de huizen half afgebrokkeld. Maar toch was het prachtig, een serene plek met een prachtig uitzicht. Er was zelfs, bovenin het dorp, een klein amfitheater, te zien op de foto boven. Onder de trap met prachtige treden die er naar toe leidde.

1e Pinksterdag vandaag, prachtig weer, een beetje feestelijk. Nadat Mart gefietst had hebben de meisjes zich opgedoft en zijn we naar St. Pierreville gereden om daar lekker te gaan lunchen. En lekker was het, en dan ook nog buiten op het terras. Daarna hebben we ze een stukje op de route naar de tolweg gebracht en nu zijn ze weer op weg naar Nederland. Meiden, het was keun, volgend jaar weer!

De dochters van mijn overleden zus Gré waren in de zuidelijke Ardêche om de caravan van hun ouders leeg te ruimen en kwamen nog een nachtje bij ons slapen. Leuk, drie van die nichten op bezoek. Het zijn alle drie wandelaars dus vanmiddag maar meteen in de benen gegaan en vanuit huis naar Intre gelopen, aan de overkant van de vallei.

Na zeventien jaar een fornuis met elektrische platen gebruikt te hebben zijn we vandaag overgegaan op koken op gas, butaan dan wel te verstaan, want gasleidingen kent ons gehucht niet. Ik hou van koken, maar elektrisch was niet altijd makkelijk, lekker sudderen was bijna onmogelijk. Dus ik ben hier stapelblij mee. Hij staat er nog maar een paar uur, maar een preitaart, 10 potten jam en en 5 grote potten met kersen op sap zijn er al op en in gemaakt. Een mens kan er maar gelukkig mee zijn!

De kersenboom die in april zo prachtig in bloei stond ( zie )  draagt nu een geweldige hoeveelheid kersen. Ze zijn bijna zwart, niet zo groot, maar vol sap en zoet. Mart is vanmorgen aan het plukken gegaan en ik heb het verwerkt. Negen potten kersenjam als resultaat.

In de twee weken die we weg geweest zijn heeft alles hier een groeispurt genomen, de clematis (Ville de Lyon) komt zelfs brutaal de tuinmuur over. Het ingezaaide gras is goed gegroeid, maar ook het onkruid. We trekkken het meeste eruit voor we gaan maaien. Vooral in de moestuin  is alles heel hard gegaan, daar moet ik zeker op de knieën om te wieden. Vind ik niet erg, eigenlijk wel fijn werk. Het knapt altijd zo lekker op. Chantal, hierbij een foto van de eerste aardbeien, zoals beloofd, genoeg voor een lekker toetje. Ik heb ook wat rode bessen en frambozen geplukt. En morgen gaan we kersen plukken en inmaken, er hangen er heel veel aan en ze zijn lekker zoet. 

Dit is een jeugdfoto van mijn zus Gré.  Ze zou vandaag 65 jaar geworden zijn, maar ze stierf ruim 5 jaar geleden, 59 jaar oud. Ze was mijn oudste zus. Ik mis haar nog steeds. Een half jaar voor haar overlijden zijn we met vier zussen in augustus een week naar de Ardêche gegaan, we wisten al dat er geen volgende zomer zou komen voor haar. We hebben veel gepraat, gelachen en gehuild. Die week blijft me dierbaar.

Op weg naar Nederland twee weken geleden genoten we er al van, nu weer, de Bourgogne. Middeleeuwse stadjes en dorpjes, statige oude huizen, glooiend landschap. Het was van oorsprong een rijke streek, aan de vele kastelen en grote landhuizen nog te zien. Wel wat anders dan de Ardêche, daar was het pure armoe. Evengoed vinden wij het een prachtige streek en we houden van de stoere boerenhuizen zoals het onze, gebouwd met grove stenen. Afgelopen nacht het tentje uitgezet in Noord Frankrijk, vannacht slapen we weer in ons eigen bed.

Alles is gepakt en we gaan vanmiddag weer rijden richting Frankrijk. We zien wel hoever we komen en nemen dan een camping om te overnachten. Hopelijk valt het mee met de regen in Noord Frankrijk. In de aanhanger staan drie watertanks van 1000 liter, één voor Jan, één voor Jany (buurvrouw) en één voor onszelf. Op de tanks liggen nog drie bedden in verpakking, voor Akkie op het kasteel. Dan hebben we ook nog, via Marktplaats, een ander fornuis gekocht wat in de auto staat. We zijn net Nederlanders, we blijven slepen.

Op een feest waar dochter Floor zaterdagavond was brak een vriendin haar been en als je dan een paard hebt zit je met een probleem. Zo'n beest moet veel bereden worden en dit is een raspaard waar niet iedereen op durft te rijden. Floor heeft van haar vijfde tot haar achtiende jaar les gehad en durfde het wel aan. Ze deed het prima! Ze zal die vriendin toch geen pootje gelicht hebben?