HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Wij komen zelden in een stad, wat dat betreft zijn we echte onnozelaars, niets gewend. Dus toen we verleden week in Maastricht lopen keken we soms verwonderd in etalages. Die hierboven wekte de interesse van de man. Een heel oud zaakje wat bromfietsonderdelen verkocht, dat zie je bijna nergens meer. Mart heeft in de beginjaren in Stolwijk ook bromfietsen verkocht en gerepareerd dus hij herkende veel onderdelen. De foto hieronder is genomen voor een winkel die carnavalskleding verkocht. Deze maskers deden me denken aan de berichtgeving in de kranten over al die idioten die zonodig kinderen schrik moeten aanjagen. Jammer dat Mart net nieuwe schoenen had gekocht, anders had ik hem mee naar binnen getrokken bij deze winkel. Het zou dan wel slepen geworden zijn. En het Maria beeld hieronder stond bij een slager in de etalage, verwonderlijk maar wel leuk, zeker in vergelijking met de volgende foto's. In een kleine etalage stond deze buste die ik wel leuk vond dus

Zonder twijfel is Jan het meest enthousiaste lid van onze fotoclub en hij slingert heel wat activiteiten aan. Dus vond hij afgelopen week dat we eens lekker in het Loetbos moesten gaan fotograferen want er zijn nog volop paddo's te scoren en het weer lijkt ook goed te worden, waren zijn woorden. Wat het weer betreft had hij gelijk en paddenstoelen waren er nog genoeg. Het Loetbos is volledig aangelegd in de zestig en zeventiger jaren. Het is ongeveer 170 hectare groot en strekt zich uit over een lengte van tien kilometer langs het veenriviertje de Loet. Toen wij hier veertig jaar geleden kwamen wonen waren het allemaal nog van die iele boompjes zonder struikgewas er tussen. Vandaag was het er druk, veel mensen genoten van een van de laatste mooie herfstdagen.

Langzaam begin ik mijn schroom om mensen te fotograferen te overwinnen. Ik sta nog wel minutenlang te twijfelen of ik het wel of niet zal vragen maar als dan een gesprekje gemoedelijk verloopt durf ik het eindelijk. En tot mijn verbazing zegt iedereen tot nu toe volmondig ja. Deze man stond bij het hek van zijn moestuin iets te knippen en ik vroeg wat die vruchten waren. Hij wist het zelf ook niet maar had ze gezaaid voor een bloemist die ze gebruikte in bloemstukken. Ze waren bij de groothandel schrikbarend duur en daarom kweekte hij ze nu voor die bloemist. Wij zijn altijd geinteresseerd in moestuinen dus hebben we een hele poos staan praten over dit onderwerp. Voor hem was het zijn lust en zijn leven, dat kon je aan alles merken. Toen we afscheid hadden genomen en verder liepen kwam het ineens bij me op dat de vruchten weleens een klein soort kalebassen kunnen zijn. We zijn niet meer terug gegaan, ik wist het tenslotte ook niet zeker.

Op onze laatste dag in Limburg maken we nog een wandeling rond Eckelrade, het dorp waar we even woonden. Telkens weer zie je uitingen van het katholieke geloof, zoals dit Mariabeeld in de gevel van een oude melkfabriek. Verder viel het me op dat er veel mooie kransen aan de huizen hangen.   De Limburgers houden blijkbaar van versieren. De huizen zien er allemaal heel verzorgd uit. Veel fruitbomen in deze omgeving. Vreemd, om de paar bomen met een gewone maat appels stond een boompje met kleine appeltjes. Nog nooit gezien en de reden weet ik ook niet. Prachtig, die rode deuren en het houtwerk waar het kruisbeeld aan hangt werd in dezelfde kleur geschilderd. Even verderop werd er al druk geplukt, het waren Polen die dit deden . De jongeman met de pet wilde wel op de foto en zei ons vrolijk gedag. Vier dagen Limburg en we hebben er van genoten. We hebben al tegen elkaar gezegd dat dit zeker voor herhaling vatbaar is.

Natuurlijk gingen we ook naar Maastricht, een van de mooiste steden van Nederland. Geen zon maar de mooie herfstkleuren aan de oevers van de Maas maken veel goed. We zijn begonnen in 'Wijck', een trendy stadsdeel grenzend aan het station. Winkels met luxe voedingswaren, antiquairs en kleding- en schoenenzaken zonder prijskaartjes in de etalage. Daarna liepen we over de Sint Servaasbrug de stad in en dronken koffie met alweer zo'n lekker stuk vlaai op het Vrijthof. We deden een klein toertje door de stad en zagen oud en modern elkaar afwisselen . Verscholen in een klein straatje zag ik dit hoekje. Het is gemaakt ter nagedachtenis aan Pieke Dassen. Hij werkte als accordeonist en cabaretspeler maar werd beroemd als poppenspeler, onder meer vanwege zijn Poesjenellenkelder. Later werkte hij ook als acteur, o.a. als August in De Film van Ome Willem. Hij was ook nog kunstschilder.   En dat er ook midden in de stad nog volop herfskleuren zijn t

Liepen we gisteren in het stroomgebied van de Geul, vandaag waren we aan de oevers van de Gulp. De boer met zijn tractor op de foto hieronder dook zo met het hele spul de rivier in om even verderop twee koeien op een weiland te lossen. Niet die leukertjes op de foto daaronder, maar die mochten op de kiek omdat ze zo leuk naast elkaar bleven liggen, zelfs toen ik dichtbij kwam. Nee, het is geen koolzaad maar mosterdzaad. Velden vol hebben we gezien. Hier wordt het denk ik toegepast als een snelgroeiende groenbemester, grondverbeteraar en en onkruidonderdrukker.  Misschien dat jullie het op de foto's kunnen zien, we hadden vandaag nagenoeg de hele dag zon. Dat noem ik geluk hebben.

Ja, spreek er maar schande van, we zijn amper een week terug uit Frankrijk en al weer de hort op. Maar het kwam zo uit en we wilden zo graag. Naar onze favoriete provincie, Limburg en dan het diepe zuiden, hè. Aldoende zaten we dus vanmorgen om elf uur aan de koffie met zo'n geweldige punt Victoriavlaai in hotel-restaurant 'De Smidse' in Epen. In dit leuke wandelhotel hebben wij al vaak geslapen, nog meer gegeten en nog vaker koffie gedronken, met vlaai natuurlijk. Deze keer sliepen wij er niet, we hadden een heel leuk huis in Eckelrade. Met die niet kinderachtige punt vlaai achter de kiezen gingen wij op pad, langs het riviertje de Geul richting Mechelen. We hebben een wandelkaart en lopen van dorp naar dorp. Het is allemaal kleinschalig daar, je kunt niet verdwalen. In ons geval zeker niet, we hebben hier al zoveel voetstappen liggen, we kennen de weg. Het blijft wat dampig, de zon komt niet door maar dat belet ons niet om te genieten van de prachtige her