HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Terwijl onze mannen nog een paar kilometertjes wegtrapten maakte ik met de buurvrouw uit het vakantiehuis een wandeling. Daarvoor reden we eerst omhoog, een steile weg vol haarspeldbochten en ik parkeerde op bijna 1000 meter op Col de Croix de Ferrières. Daarvandaan loopt een mooi pad, vrij vlak met prachtige uitzichten. En iedere keer zijn die uitzichten weer anders. De brem is uitgebloeid en op verschillende plekken is er gehooid.   Overal zie je nu het St. Janskruid bloeien. Het was zwaar bewolkt maar juist hier in dat onbevolkte, wat rauwe landschap zijn dat soort wolkenluchten zo mooi. Ik raak hier nooit uitgekeken, iedere keer weer treft de schoonheid van dit gebied me.

In veel reacties op mijn blog van eergisteren  stond hoe een goed idee het was van mij om bepaalde zaken die de tuin betreffen vast te leggen. Ik zal jullie verklappen dat ik die slimmigheid niet van mezelf heb. Zeker twintig jaar geleden kocht ik een boekje van Romke van der Kaa die heerlijk humoristisch schrijft over tuinieren. Daarin las ik dat je de dingen in je tuin die je volgend voorjaar wilt veranderen, op moet schrijven. Je bent het volgend voorjaar subiet vergeten hoe je dat van plan was, zei hij. Door scha en schande had ik dat al ondervonden en ben direct begonnen met schrijven over mijn Stolwijkse tuin. In 2001 begon ik hier met een serieuze vaste planten border en heb er sindsdien al twee tuinschriften vol over geschreven. Ik doe dat nog steeds, soms maak ik er zelfs een tekeningetje bij. De laatste jaren maak ik ook wel foto's, vooral van de planten die we in de moestuin laten overwinteren. Die zien er in het najaar echt heel anders uit als in het vroege voor

Vriend Jan belde uit Les Peyses, een gehucht wat verderop. Er staat hier een heel groot pakket voor je, de bezorger kon Le Serret niet vinden en ik heb gezegd dat ik het wel bij je zou brengen. Kom er aan. Een pakket, voor mij? Ik had niets besteld, begreep het niet. En inderdaad, Jan kwam met een grote doos aan zetten en ja, mijn naam stond erop. Nieuwsgierig maakte ik het open en deze leuke mand kwam eruit. Foto en kaartje erbij. Ik zag het direct, de foto was door mij genomen van die leuke groep fietsers die voor het tweede jaar bij ons overnacht hadden. Op het kaartje een  dankwoord voor het onthaal. Er zaten allerlei ontzettende lekkere spullen in de mand, we waren blij verrast, dit is toch ontzettend leuk. Die mannen zijn om te zoenen, als ze volgend jaar weer komen doe ik dat alsnog.

De zonnehoed (Echinacea) doet het goed in mijn border. Ik heb ze met witte en rode bloemen en ze voelen zich helemaal op hun gemak bij mij en de vlinders bij hen. Dat laatste vind ik belangrijk want ik zie graag een border waar veel vlinders boven fladderen. Laat in het najaar kreeg ik van buurvrouw Jany een stekje en ze wist niet precies of het een plant was met gele of oranje bloemen en de naam moest ze helemaal schuldig blijven. Ik zette de plant in de moestuin en vergat hem. Toen Mart in het voorjaar terwijl hij de moestuin schoonmaakte vroeg of 'dat daar' weg mocht ben ik gauw naar mijn laptop gelopen en keek in mijn fotobestand. Ik had verleden jaar voor we naar huis gingen namelijk wat foto's genomen van de planten die we in de moestuin parkeerden. Zodoende kon ik dit lieverdje redden. Deze zonnehoed is veel lager dan de anderen in mijn tuin en ik krijg de indruk dat ik twee verschillende polletjes heb. Ik zag bij Jany deze twee kleuren vlak bij elkaar staan. Maa

De frambrozenstruiken die we verleden jaar aangepoot hebben brachten toen niet veel op maar dit jaar zijn er al aardig wat frambrozen geoogst. Dus vanmorgen de grote jampan op het gasfornuis met daarin twee kilo frambozen en één kilo rabarber. Het werd een heerlijke jam, we hebben al geproefd. Ik was net klaar met etiketten plakken op de elf potten toen vrienden van ons langs kwamen met drie kilo myrtilles. Terwijl ik verleden week nog van een schapenboer hoorde dat alle myrtilles hier in de buurt bevroren waren had hun buurvrouw waar ik ze verleden jaar ook van kocht weer een geweldige oogst. Dus... gaat morgen de jampan weer op het vuur.

We hadden hier gisteravond een hevig onweer met zware regenval. Het hield uren aan en om een uur of tien kregen we zo'n zware klap die we ook hoorden knetteren dat we dachten dat het bij ons ingeslagen was. In beide huizen viel de elektriciteit uit maar dat was zo gefikst en er was gelukkig niets aan de hand. Mart ging vanmorgen me de buurman van ons vakantiehuis fietsen en ik maakte met de buurvrouw een klein wandelingetje naar een gehuchtje wat op een steenworp afstand van ons ligt. En daar stond een blauwe wagen van de EDRF, de maatschappij die het elektriciteitsnet onderhoud. Toen ik, nadat ik madame Valette gedag had gezegd vroeg of er iets aan de hand was vertelde zij ons dat de bliksem bij hen was ingeslagen, gelukkig in een schuur naast hun huis. Het was zo zwaar geweest dat de inslag een gat in het beton had geslagen. Zij lag al in bed en ze was verschrikkelijk geschrokken. In de twee huizen die dat kleine gehucht rijk is moest de elektriciteitsmeter vervangen worden en

Gisteravond met onze gasten Mirjam en Ben nog heerlijk gegeten, wij waren door hen uitgenodigd en het was erg gezellig. Ben kan goed koken, hij had een lekker stoofpannetje met kip gemaakt. Vanmorgen hebben we ze uitgezwaaid waarna we het vakantiehuis hebben schoongemaakt. Nu staat alles alweer klaar voor de volgende gasten. Hier en daar zet ik een vers bloemetje neer, een potje jam op tafel, mensen moet zich welkom voelen. Ondertussen houdt de warmte hier aan, vandaag weer boven de dertig graden. We brengen de middag lezend in de schaduw door, dat is het meest verstandige wat een mens kan doen met deze hitte.

Ondertussen waren  er op de camping waar mijn zus, zwager en nichtje zitten ook nog een andere nicht met haar man en twee dochters aangekomen. Om al deze familie nog een keer te zien voordat ze weer naar Nederland vertrokken reden we gisteren naar Ruoms, ik met de auto, Mart op de fiets. Het is er warmer als bij ons, daar in de zuidelijke Ardèche maar zo vlak aan het water en onder de bomen was het prima uit te houden. Het lukte Nova, de jongste dochter van mijn oudste nicht, een klein visje uit het water te halen waarna ze gillend haar vader om hulp riep, niet wetend wat te doen. Lekker met elkaar gegeten en daarna afscheid genomen. Het zal pas begin november zijn, de verjaardag van Mart, als we elkaar weer zien.

Elk jaar viert Frankrijk op 21 Juni het Feest van de Muziek.  Overal zijn er op die dag straatoptredens voor een groot en enthousiast publiek. Wij gingen gisteravond samen met onze gasten in de gîte naar Aubenas om dat mee te maken.  Bekende gasten want het zijn blogvriendin  Mirjam en haar partner Ben. We besloten vroeg te gaan en daar te eten, op die manier konden we nog een parkeerplaats vinden wat gelukkig lukte. We vonden een leuk restaurant en terwijl we daar lekker op het terras zitten te eten komt dit straatorkest aangeroffeld. Wat was dat leuk, je kon niet op je stoel blijven zitten. Nadat we heerlijk hadden gegeten liepen we langs de pleinen en straten om stil te staan bij de diverse optredens. Mensen dansten op straat, iedereen genoot zichtbaar, de sfeer was geweldig. Zelfs dit kleine meisje liet zich helemaal meevoeren door de muziek. We stonden lang stil bij deze band die oude popmuziek speelde, daar hebben wij tenslotte de leeftijd voor. Op een gegeven

Twee prachtige venkelknollen geoogst. Deze kocht ik als klein plantje maar daarna heb ik ze zelf gezaaid en die groeien ook al flink door. Ik heb een lekker recept van kip met venkel  maar verder komt deze groente in mijn digitale kookboek niet voor. Dus ga ik maar eens op internet kijken en misschien heeft een van jullie nog een lekker venkelrecept voor me. Nog steeds is het hier erg warm maar gelukkig geeft onze dorpsbron voldoende water zodat we ook de tuinen kunnen besproeien. Vanavond is de border aan de beurt voor een watergift. Vanmorgenvroeg de laatste planten daar afgeknipt en wat koemestkorrels gestrooid.  De komende dagen zal ik de border een beetje vochtig moeten houden zodat de planten weer aan de groei kunnen gaan.

Verleden jaar liet buurvrouw Jany een groot raam in de zijgevel van haar huisje plaatsen en nu wilde ze er graag een werkblad onder. Klusjesman Christophe kwam maar niet opdagen ondanks zijn belofte dat hij het karweitje wel even zou doen dus schepte ze moed, ze is heel bescheiden en vroeg ze of Mart het wilde doen. Die kan de vrouwen hier in het dorp nooit iets weigeren dus reden we vanmorgen naar Aubenas om een werkblad te kopen. Ze had nog het een en ander nodig in de bouwmarkt en dan is die Volkswagenbus van ons heel handig want in haar kleine autootje valt weinig te vervoeren. Op de terugweg, bijna thuis, wees een man die in zijn moestuin bezig was en die wij wel kennen ons op iets in de lucht. We stopten, keken en vlogen daarna uit de auto. Hier niet allemaal te zien maar er cirkelden meer dan twintig grote roofvogels boven ons hoofd, waarschijnlijk vale gieren. Ademloos bekeken we het schouwspel. We hebben het al een keer meer gezien, ook langs deze weg en het geeft me zo&#

Begin juni zijn de meeste bloemenborders op zijn mooist dus ook die van mij. Het begint nu al wat te minderen maar ik heb toch nog even een foto gemaakt, morgenvroeg gaat de schaar erin. Ik heb er altijd een hekel aan om het te doen maar wil ik dat de border in de komende maanden er nog een beetje aardig bij staat dan moet ik wel. En als het dan gedaan is ben ik er ieder jaar weer verbaasd over hoe snel de planten die ik afgeknipt heb weer aangroeien met lekker fris blad. Dus even flink zijn meid.

Op dit muurtje zaten we vanmorgen, buurvrouw Sylvie en ik en we namen samen het leven door. We hadden het natuurlijk ook over de kinderen en kleinkinderen. Zij en haar man Patrice waren verleden week in de Champagnestreek geweest helemaal in het noorden van Frankrijk om de doop van hun jongste kleinkind bij te wonen. We vertelden elkaar wanneer de kinderen met de kleinkinderen komen deze zomer en hoe fijn we dat vonden. Twee oma's op een zonnige zondagmorgen op dat muurtje daar. Toen we zo'n beetje uitgepraat waren vroeg ze of ik soms nog wat abrikozen wilde, Patrice had er veel geplukt gisteren in de boomgaard van zijn oude moeder in Tournon. Ik pakte mijn slof en liep mee naar hun huis en met deze prachtige vruchten, alleen van de kleur wordt je al gelukkig, liep ik terug. Patrice die aan het maaien was kreeg onderweg nog een dikke bisou voor al dat plukwerk.

Ik was het al eerder van plan maar door de drukte van afgelopen week helemaal vergeten, rabarber oogsten. Niet mis wat er aan stond, ik bleef maar stelen trekken. Als ik geen zin of geen tijd heb om er iets mee te doen ben ik zo blij dat we ooit die grote vriezer kochten. Viereneenhalve kilo gesneden rabarber in zakken werd erin gekieperd, dat geeft een goed gevoel. Zeker toen ik van mijn zus hoorde dat de rabarber in de Nederlandse supermarkten schreeuwend duur is. Heb ik toch mooi een klein kapitaal in mijn vriezer, haha.

Tot onze grote verrassing bleken vier mensen uit de groep fietsers die gisterenmiddag aankwamen hier verleden jaar ook al te zijn geweest. We hadden het zo goed bij jullie dat we moeite hebben gedaan om dit jaar weer op jullie adres te kunnen overnachten. Nou, dat is leuk om te horen. Deze groepsfoto gaat ook nog even op mijn blog want dat heb ik de mannen beloofd, ze gaan het controleren, zeiden ze. Jammer was dat een van hen moest afhaken, problemen met een knie waar hij al een paar keer aan geopereerd was. Mart heeft hem naar Privas gebracht waar zijn vrouw hem kwam ophalen. Ondertussen zijn alle lakens gewassen, de bedden allemaal weer opgemaakt en wacht deze slaapkamer op nieuwe gasten die al onderweg zijn en morgen aankomen. Dat gaat vast een gezellige week worden met hen.

Om half acht vanmorgen zwaaiden we deze groep uit, eentje was er al eerder vertrokken. En daarna snel wasmachines vullen, ik heb er gelukkig twee, om al die lakens en handdoeken weer schoon te krijgen. Dan gaan we zelf even rustig ontbijten en verdelen we de verdere taken. Gelukkig bleef het droog en met veel zon en wat wind zijn al die lakens zo droog. Tussendoor is het me vanmiddag  toch nog even gelukt om naar Gua te fietsen waar ik de vrijwilligers even moed ingesproken heb.  Het was net even een momentje rustig want de mannen zaten een potje te kaarten. Maar er werd me verteld dat er alleen al vanmorgen 1200 passanten waren geweest. Lang ben ik niet gebleven want er moesten nog een paar bedden opgemaakt worden en de maaltijd van vanavond vroeg ook nog wat aandacht. Als ik stop met fietsers te ontvangen ga ik me als vrijwilliger melden en dan ga ik daar ook staan met zo'n kek hoedje op en zo'n blommig schort voor.

Ik wilde net even op de fiets in Saint Julien du Gua naar de feestelijkheden gaan kijken toen de eerste fietser al aankwam. Die was vroeg, het was drie uur. Het was maar net droog na een hevig onweer wat twee uur duurde met zware regen. Arme renners. Ik besloot maar thuis te blijven want de lucht begon al weer te dreigen en we kregen inderdaad nog een staartje van het onweer. Al gauw arriveerde er weer een groep renners, allemaal als verzopen katten. Maar er werd niet gezeurd over het weer, wat Fransen trouwens bijna nooit doen, men pakte een biertje en ging lekker douchen. Schoenen, sokken en kleding werd te drogen gehangen er er werden fietsen gepoetst in onze garage. Er was zelfs een fietser die zijn fiets schoon wilde spuiten. Kan ook bij ons, niets is te gek.

Op weg naar Privas om boodschappen te doen reden we vanmorgen door Saint Julien du Gua en zagen dat het grote versieren daar al was begonnen. Morgen begint de Ardéchoise , een jaarlijks fietsevenement van vier dagen waarbij de renners in alle uithoeken van het departement Ardèche komen. De tocht gaat onderlangs ons gehucht en even verderop worden de renners dan in Gua onthaald op versnaperingen waarna ze weer verder klimmen richting Col de la Fayolle. Onder leiding van Lili, hierboven op de foto, hebben een groepje vrouwen deze winter allerlei versieringen gemaakt van restafval, voornamelijk plastic flessen.  Al de ideeën komen van Lili, zij is ontzettend creatief, ook een verdienstelijk schilderes. De dames vonden het natuurlijk leuk dat wij even stopten om alles te bewonderen en een paar foto's te maken. Er werd mij verteld hoeveel werk ze er aan hadden gehad, vooral ook aan al die pompommetjes in die boompjes. Zijn ze niet leuk? Als ik morgen of overmorgen tussen mijn d