HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik had de kinderen- en kleinkinderen verleden week een appje gestuurd dat ze rond vier uur op zondagmiddag verwacht werden bij het Dutch Pinball Museum aan de Voorhaven in Rotterdam Delfshaven. Daar zouden we een poosje gaan flipperen op de meer dan honderd speelbare flipperkasten die daar staan. Zijn er mensen die niet weten wat een flipperkast is?  Een flipperkast is een amusementsautomaat waarop men een spel kan spelen door het bewegen van twee mechanismen (flippers) die via drukknoppen op de zijkant met de vingertoppen worden bediend. De bedoeling is om een stalen balletje met een diameter van 27 mm zo lang mogelijk, tegen de zwaartekracht in, in het spel te houden en punten te scoren door het aanschieten van diverse op het speelveld aanwezige doelen. Deze punten worden bijgehouden op een scherm dat op de achterkant van de kast is gemonteerd. Meestal is het hierbij mogelijk om een extra spel of extra bal te winnen. Daarom is een flipperkast geen gokautomaat, maar een behendigheid

Eindelijk had ik van zaterdag op zondag na vier weken eens een volle nacht geslapen met zelfs nog een uurtje extra. Ik voelde me goed uitgerust en was daardoor in staat om weer een stuk verder te lopen. De Hennepakkers dan maar, een polderpark achter ons appartementengebouw. En daar is goed te zien dat we midden in de herfst zitten. We maakten een praatje met een groep vissers die uit het  noorden van Frankrijk bleken te komen. Donderdag al aangekomen en gistermiddag reden ze weer terug naar huis. Ze hadden een bed en breakfast in Schiedam en waren overal in de buurt al geweest om hun hengels uit te gooien. Met mijn lens bijna helemaal uit kon ik de molen aan de Vlist fotograferen. En ook de achterkant van een boerderij in de Bovenkerkse buurt. Wat is het heerlijk om weer even wat anders te zien dan die straat waar wij op uitkijken en waarlangs ik mijn boodschappenrondje doe. Echt veel paddenstoelen heb ik in dit polderbos nooit kunnen ontdekken, dit was het enige wat we tegenkwamen. N

We deden samen de weekend boodschappen, Mart en ik en liepen daarna via het Dorpsplein over de Bovenkerkseweg waar we jarenlang gewoond hebben en Mart gewerkt heeft naar huis, het maakte de wandeling net wat langer. Aan het begin van de Bovenkerkse Wetering nam ik deze foto die ik al zo vaak gemaakt heb in alle seizoenen en onder allerlei weersomstandigheden. Hier hoop ik volgende week een stukje te lopen, al is het maar tot het eerste bruggetje. Laten we maar doorlopen zei Mart, dan zijn we nog net voor de bui binnen. Het viel mee, tien minuten later scheen er weer een mager zonnetje.

In mijn schatkist , die grote doos met correspondentie die ik laatst doorspitte, ontdekte ik ook een doldwaas gedicht van mijn dochter. Dat gedicht, gedateerd 20 oktober 1993, was ook verstuurd aan negen andere moeders van vriendinnen van mijn dochter. Wij moeders werden door onze dochters uitgenodigd voor een etentje. Waar dat zou zijn werd niet bekend gemaakt maar om ongelukken te vermijden zullen de dochters rijden stond er in het gedicht. Ik kon me nog wel herinneren hoe leuk het was, wat een plezier we hebben gehad met twintig vrouwen, moeders en dochters en verdraaid, een paar dagen nadat ik het gedicht had gelezen schoot me ook de naam van het restaurant te binnen. Dat was 'Moeders' aan de Rozengracht in Amsterdam. Toen ik het op internet zocht bleek het restaurant nog steeds te bestaan.  Toen dochter gisteravond kwam eten lag het gedicht op haar bord. Er werd meteen een fotootje van gemaakt wat natuurlijk rond ging op de groepsapp van de dames. Deze vriendinnengroep bes

Gistermorgen mijn loopje naar de supermarkt weer hervat nadat ik het een paar dagen nagelaten had.  Mart liep mee zodat hij de boodschappen kon dragen, we hadden nogal wat zuivel nodig en een te zware rugzak voelt nog niet prettig. We komen dan langs een huis met deze hortensia's voor de deur en zoals als ieder jaar bloeien die weer prachtig en staan ze er nu nog, eind oktober heel goed bij. Het is de Hydrangea Paniculata en deze soort bloeit van augustus tot oktober en kleurt van wit naar roze rood. Waarschijnlijk door de mooie nazomer zijn de bloemen lang fris gebleven maar met de vele regen van de laatste tijd begint het verval in te treden maar ze zijn het nog waard om gezien te worden.

  Iedere week haalt Mart bij een landwinkel in Bovenkerk een mand fruit en die eten we samen leeg. Bij de koffie 's avonds nog een café noirtje en daarna alleen maar water en aan het eind van de avond een appel en een mandarijntje. Wij zijn gewoontedieren, dat is wel zeker. Waar ik al bang voor was is gebeurd. Ik heb door jarenlange reuma snel last van overbelasting, hoe voorzichtig ik ook ben. Samen met de fysiotherapeut heb ik verleden week net iets teveel gedaan en dat wreekte zich door een dikke knie met veel vocht in het been. Ik had wel aangegeven dat mijn spieren en pezen ontzettend snel reageren op nieuwe of te veel bewegingen. Mijn oefeningen moet ik echt doseren maar het blijft vaak aftasten wat ik aan kan. Ondertussen ben ik al weer aardig uit mijn dalletje opgekrabbeld met vaak een zak ijs op de knie, massage en ieder uur lichte oefeningen.Vanmiddag weer een bezoek gebracht aan de fysiotherapeut, die me zei dat ik het goed had aangepakt en me verzekerde dat het echt all

Het Zustertapijt is de nieuwe roman van Lars Mytting en deel twee van de Zusterklokken-trilogie. Ook deze roman speelt zich grotendeels af in het afgelegen Noorse dorpje Butangen, waar Kai Schweigaard nog altijd dominee is. De gebeurtenissen uit het eerste deel van de trilogie hebben inmiddels ruim twintig jaar geleden plaatsgevonden en de 20ste eeuw is begonnen. Jehans Hekne is inmiddels volwassen geworden en leidt een arm en zwaar bestaan. Tijdens het jagen ontmoet hij een rijke Engelsman van zijn leeftijd, waarmee hij een sterke band voelt. Deze ontmoeting zal grote gevolgen hebben. Ook voor Kai Schweigaard, de dominee die nog altijd op zoek is naar het Zustertapijt en die ene Zusterklok, die op de bodem van het meer ligt. Ook komt de industriële ontwikkeling om de hoek kijken en de gevolgen hiervan voor Butangen en omgeving. Dit boek stond al een poosje op mijn e-reader en ik wist van te voren al dat ik ervan zou gaan genieten. Dat bleek helemaal waar te zijn, vond het bijna nog mo

Weten jullie nog, al die artsjokbloemen die te drogen hingen bij ons franse huis, kijk hier even. Het waren er echt heel veel dit jaar. Ze zijn in een krat meegenomen naar Nederland en ik ben ze ondertussen allemaal kwijtgeraakt. Verschillende gasten van ons vakantiehuis wilden er graag eentje hebben en we hebben er zelfs een opgestuurd. Thuisgekomen zocht dochter Floor een mooie bloem uit en ik legde er zelf een op een schaal.  Toen gaf ik de krat mee aan schoondochter Christianne en die maakte er met wat overgebleven groen dit mooie stuk van, het staat nu in een brede vensterbank te pronken. Haar moeder kreeg er ook een paar en daarna kwam de krat terug met de twee laatse artisjokbloemen en nog wat groen. Toen mij zus hier laatst was gaf ik haar dat restant mee, die vertrok er blij mee naar huis. Leuk dat ik met die Franse plant hier in Nederland nog zoveel mensen een plezier kon doen.

Dit doet onze middelste zoon graag en met veel plezier. Een groep mensen uitnodigen en daarvoor koken en 's zomers vaak barbequeën. Dus was het verjaardagsfeest van zijn dochter weer een mooie gelegenheid om zich uit te leven.  Ik weet niet hoeveel volwassenen er waren, in ieder geval heel wat, maar ik heb wel de koppies van de kinderen geteld die op een gegeven moment aan de grote tafel zaten te smullen, dat waren er een stuk of veertien. Kinderen van vrienden en als daarvan een vriendje of vriendinnetje meekomt is dat niet erg, ga maar zitten, er is eten genoeg. Zoon maakte broodjes gyros met zelfgemaakte tzatziki, gebakken aardappeltjes en een lekkere salade. Toen iedereen zijn bord leeg had werd er geroepen dat er nog meer was en de liefhebbers vulden hun borden nog een keer. Er toen was alles schoon op en denkt hij volgens mij al over het kerstmenu na. Saar viert haar kinderfeestje op een later tijdstip.   

Vandaag is Saar jarig maar het is gisteren al gevierd. Tien jaar is ons jongste kleinkind al, het hele kinderlijke begint er af te raken. Alhoewel...ze was stapelblij met het kussen wat ze van ons kreeg, ze noemde het direct een knuffelkussen want Saar is nog gek op knuffelen. Ik had dit leuke kussen besteld bij Studio hip en kleurig  van blogvriendin Jeanette. Mocht je bijvoorbeeld nog een leuk geboortecadeautje zoeken, kijk dan even op haar site. Het kussen werd heel snel bezorgd en het was zo mooi verpakt.  Ze komt de laatste tijd veel bij me langs uit school, onze Saar want ze weet dat ik nu vaak thuis ben. Dan gaat ze thee voor ons samen zetten en vraagt ze of ik er ook een beetje honing in wil want dat is heel lekker volgens haar. Daarna kruipt ze in een stoel om met haar nieuwe telefoon te appen met haar vriendinnen of een filmpje te kijken. Thuis staat daar een limiet voor en bij oma, ach..die knijpt een oogje toe.

Het Rijksmuseum heeft sinds 2020 een prachtige vernieuwde site waarin al hun werken zijn opgenomen. Je kan er eindeloos op rond dwalen. Om met hun woorden te spreken: de nieuwe Rijksmuseum-site is de Netflix voor kunst. Je kunt een heerlijk avondje 'art bingen' op rijksmuseum.nl ! Ik kijk al jaren zo nu en dan eens op deze site en laatst ontdekte ik er deze ets van de Hervormde Kerk te Noordwijk. Voor mij bijzonder omdat ik vlakbij deze plek ben geboren en opgegroeid. Ik denk dat het ontwerp is gemaakt vanaf een bepaald punt van de Heilige Geestweg. Maar de ets is gemaakt ergens in de 18e eeuw dus ik kan het wel helemaal mis hebben. Hendrik Spilman (Amsterdam, 17 februari 1721 - Haarlem, 3 februari 1784) was een Nederlands topografisch graveur, tekenaar en schilder. Er zijn er veel tekeningen van hem bewaard gebleven, die aantonen dat hij het land rondtrok om gebouwen en landschappen te schetsen, die later tot tekeningen werden uitgewerkt. Hij tekende met grote precisie en gaf

Ik heb er een gewoonte van gemaakt om iedere dag heen en weer naar de supermarkt te lopen, dat is precies goed om te doen. Een rondje Bovenkerk zit er nog niet in maar dat zal zeker komen. Op de terugweg loop ik over het Dorpsplein en dan verder door het parkje wat achter het huis ligt waar wij drie jaar geleden nog woonden. Je ziet op de foto alleen de tuin die op de linkerhoek ligt. Ik wordt vaak staande gehouden want in een dorp als Stolwijk vragen mensen wat je mankeert. Ik hou de gesprekjes kort want anders kom ik nooit thuis. Gisteren zijn de hechtingen eruit gehaald, een rij krammen van zo'n vijftien centimeter lang. Het is niet pijnloos zei de arts-assistent direct maar het was een leuke vent en we raakten aan de praat wat afleidde en toen was het zo gebeurd. Daarna door naar de fysiotherapeut die flink met me bezig is geweest en toen was ik aan mijn eindje. Thuis een zak ijs op de knie terwijl Mart kookte en toen ging het allemaal wel weer. Morgen weer een nieuwe dag.

In die schatkamer van mij en daarmee bedoel ik de doos met brieven en kaarten waar ik gisteren over blogde trof ik een envelop aan met een beschreven kaart en daarbij dit kleine envelopje gericht aan Truus Meijer. Ik snapte er niet veel van. Dit was de meisjesnaam van een tante van Mart maar er stond geen straatnaam op. Nieuwsgierig maakte ik het envelopje open, dun van ouderdom. Een geboortekaartje aan de tekst te zien? Blij verrast was ik, een geboortekaartje van Martien. Wat bijzonder want ik had bij mijn schoonouders nooit een geboortekaartje gezien, ook niet van zijn zussen. In mijn eigen familie werden ze nooit verstuurd, ook niet bij ooms en tantes. Ik weet eigenlijk helemaal niet wat gebruikelijk was in die tijd op dat gebied. Tante Truus was een geweldig mens, een echte leukerd met warme belangstelling voor haar nichten en neven. Ze had gesnuffeld in haar oude doos, net als ik, en was dit kaartje tegengekomen. Een postzegel van 2 cent, schreef ze en naar mijn adres, dus ik was

Al onze verhuizingen heeft hij overleefd, deze grote doos vol met correspondentie, geboorte- en overlijdenskaarten, uitnodigingen en nog veel meer. Geen snipper papier is eruit weggegooid in al die jaren, de eerste brieven met een schoolvriendin van de middelbare school die in een andere plaats woonde dateren uit 1961. En al die jaren heb ik er bijna niet in gekeken want ik wist dat als ik er aan zou beginnen ik dagen nodig zou hebben om daar goed doorheen te spitten, ik zou iedere letter willen lezen. Ik wacht wel tot ik tachtig ben zei ik altijd. Nou, het is iets jonger geworden want ik ben er gisteren aan begonnen.  Ik heb door een paar verhuizingen ontzettend veel weggedaan, ben daar erg makkelijk in en kijk nooit achterom maar deze doos beschouwde ik als een schat, die moest ten alle tijden bewaard worden. En een schat is het zeker, ik ben er behoorlijk emotioneel van geworden. Wat heb ik in al die jaren het pad mogen kruisen van vele leuke, lieve en aardige mensen. Wat een herinn

Gistermorgen kwamen mijn zus en haar man even op de koffie, kijken hoe het met de patiënt ging. Het was gezellig en als zussen hadden we natuurlijk weer veel te bepraten. 's Middags moest Mart wedstrijdbiljarten maar eigenlijk waren er ook nog een paar boodschapjes nodig voor het avondeten. Hij was al laat door ons bezoek dus ik zei dat ik ze zelf wel ging halen, het is maar één straat uitlopen naar de supermarkt. Toen hij weg was bedacht ik me dat met een tas lopen en tegelijkertijd stokken in mijn handen houden niet zo slim zou zijn. Gelukkig hebben we rugzakken van klein tot groot en met de allerkleinste op mijn rug waar de boodschappen makkelijk ingingen lukte het prima. 

Toen wij eind september een klein weekje op de Veluwe waren hebben we al fietsend ontzettend veel gezien en gefotografeerd. Dit zijn de laatse foto's en die nam ik in Park De Hoge Veluwe. Vriend Jacques is een goede fotograaf met een prachtig toestel en hij stelde voor om eind van de dag naar een van de wildobservatieplaatsen te fietsen om daar te proberen wild op de foto te krijgen. Rond die tijd wordt het grofwild namelijk meer actief en laten de dieren zich beter zien. Dit was de eerste foto die ik daar nam en ondertussen was ik verbijsterd. Tientallen fotografen, zo ver het oog reikte, hadden daar hun uitrusting opgesteld om hun geluk te beproeven en onze vriend verzekerde ons dat op al die observatieplekken dezefde drukte te zien zou zijn.  Ik kwam al snel te weten dat de meeste fotografen hier vanaf een uur of elf  's morgens al zaten, uitgerust met campingstoelen, koffie en broodjes. En ze zaten allemaal naar één punt te kijken, de rand van het bos voor hen waar met grot

En weer belandden we op een plek met houtsnijkunst waar men zo te zien nog bezig is aan de grote figuren. Bij een paar bankjes stonden borden met enige uitleg en later heb ik deze legende gevonden op de site van De VVV Ermelo Buitenleven. Het Solse Gat is een mysterieuze plek midden op de Veluwe. In de oeroude bossen bij Drie bevindt zich een groot gat midden in het bos, het Solse Gat. Geologisch gezien is het Solse Gat een overblijfsel uit de ijstijd. De naam zou zijn ontstaan omdat de Germanen het gebruikten als vereringsplek voor Sol, hun zonnegod.  Het spannendste verhaal is de legende van het verzonken klooster: Op de plek waar dit gat zich nu bevindt stond volgens de legende een groot klooster met veel torens. Dit was een nare duistere plek; de overste en alle monniken hadden hun ziel aan de duivel verkocht. Midden in de nacht werd er een zwarte mis gehouden met alle heksen en spoken uit de omgeving. De dorpelingen hoorden de vreselijkste geluiden. Dat heeft geduurd, tot in een s

Fietsend vanuit Putten kwamen we haar tegen in het Speulder- en Sprielderbos, een Medousa van hout. Het is een indrukwekkend gezicht, een enorme boomstronk met een hoofd vol kronkelende slangen. Ernaast een houten bankje en wat tafeltjes, een mooi rustpunt in het bos. Het kunstwerk  trekt veel bekijks, fietsers en wandelaars stoppen om alles goed van dichtbij te kunnen bekijken. Het is  gemaakt door vrijetijdskunstenaars Theo Borger en André van Beek. Het kunstwerk is gemaakt in een omgevallen douglasspar van circa tachtig jaar oud, geveld door een storm. Het is niet voor te stellen maar het grootste deel van het houtsnijwerk wordt gedaan met een kettingzaag, ook de fijnere lijnen. We hebben in Frankrijk weleens gezien dat men met een kettingzaag een enorm houtblok te lijf ging maar wij zagen de beginfase. Nooit gedacht dat zoiets als dit het eindresultaat kan worden. Medousa is een monsterlijk figuur uit de Griekse mythologie. Wie zou kunnen denken dat je van een monster zoiets moois