HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

De schilderklus van luiken en buitenramen is bijna afgerond. Uiteindelijk vonden we voor de luiken de goede kleur grijsblauw en we zijn tevreden met het resultaat. Gisterochtend werden de openslaande, voormalige staldeuren, van onze slaapkamer de laatste keer geschilderd. En daarna gistermiddag het badkamerraam en de twee ramen van de woonkamer en toen zat het erop. Dit houtwerk kan er voorlopig weer tegen, het zal onze tijd hier wel uitdienen.

Vandaag mijn volgende blogpost over het straatkunstfestival van afgelopen zaterdag. Weer zo'n prachtig werk alhoewel ik achteraf merkte dat ik dit kunstwerk niet in zijn geheel op de foto gezet hebt. Dan sta ik daar en zie direct ook zoveel details die ik wil fotograferen dat ik vergeet om een overzichtsfoto te nemen. Als we een volgende keer die kant uit rijden neem ik alle werken nogmaals op de foto, dan zijn ze immers helemaal afgewerkt. Iedere lamel onder de hoed wordt met grote precisie geschilderd. Op de bovenste foto kan je goed zien dat de onderkant van de schildering nog in zijn voorlopige opzet staat. Hier wordt dat ingekleurd. Er wordt gewerkt vanaf een ontwerp wat van te voren op de computer is getekend.  Vooraf moet men de precieze afmetingen van de muur hebben, zodat  het ontwerp  in de juiste verhouding gemaakt kan worden. En...voor deze grote muurschilderingen wordt vaak gewerkt met een beamer om het werk op de muur te projecteren, het werkt beter en sneller. Pracht

We hadden afgelopen zondag tot een uur of elf regen en hoe welkom die ook was, je bent het toch gauw zat. Dus toen Mart voorstelde om 's middags een stukje te gaan fietsen stemde ik er direct mee in. Voor dit rondje van een kilometer of dertig konden we vanuit huis vertrekken en ik merkte wel snel dat er een pittig windje stond. Maar mijn e-bike heeft allerlei standen om het een mens gemakkelijk te maken en die gebruik ik dan ook. We waren nog niet lang onderweg toen de route geblokkeerd werd door een omgevallen boom. Nou maken we dat wel meer mee en meestal kan Mart hem dan wel wegslepen. Maar in dit geval lukte dat niet terwijl die man van mij toch nog steeds erg sterk is. Tillen of trekken, de boom was veel te zwaar, geen beweging in te krijgen. Geen probleem voor ons, wij konden onze fietsen er wel langs krijgen maar voor een automobilist minder leuk. Als je vlakbij woont en je hebt een motorzaag in je schuur is het zo gefikst maar zo'n ding heeft ook niet iedereen. Dus heb

Toen we zaterdagmiddag terug kwamen rijden door de bergen van de Ardèche zagen we pas goed wat de laatste twee hele warme weken hadden gedaan met de natuur.  Het is natuurlijk een prachtig gezicht, die roodbruine hellingen maar het is veel te vroeg. Het zijn de varens die hier altijd als eerste verkleuren en die een teken zijn dat het eind van de zomer aanbreekt. De laatste vijf, zes weken is er geen druppel water gevallen en de verzengende zon van zeker de laatste week heeft het land nog meer uitgedroogd. Waar geen varens staan is alles geel, het meeste groen wat er nog staat tegen de hellingen is van de brem, dat verkleurt niet en kan goed tegen droogte. Inmiddels heeft het de laatste dagen aardig wat geregend hier maar het is bij lange na niet voldoende om de droogte op te heffen. Niet voor niets krijgen we doorlopend waarschuwingen van de de watermaatschappij om uiterst zuinig om te gaan met het drinkwater.

Vriendin Annelies stuurde met het volgende berichtje wat zij las in een plaatselijke krant:  De vereniging Murs de Couleurs organiseert een straatkunstfestival in Mariac, Le Pont de  Fromentières op het fabrieksterrein van Chomarat . Dit project, opgezet op initiatief van graffitikunstenaar Mite (@mite_art) en Gérard Brun, biedt je gedurende 3 dagen (25-26-27 aug.) live schilderkunst aan. Er zullen gigantische fresco's van 1000 m2 worden geschilderd, geproduceerd door meer dan 20 graffitikunstenaars, met een gemeenschappelijk thema "Duurzame ontwikkeling"  in een positief daglicht.   Dit alles wordt overdag begeleidt door DJ's en 's avonds door concerten.   'Misschien wat voor jou als mural liefhebber?' schreef ze er nog bij. Dat was zeker wat voor mij. Hier op het platteland van de noordelijke Ardèche wordt je niet echt verwend met mooie straatkunst.  Dus genoteerd in de agenda en gisteren zijn we naar het kleine plaatsje gereden. We hadden sinds de avon

Voor de tweede keer deze zomer een stoplicht in onze buurt, bijzonder buitenissig, deze keer aan het begin van de vallei in Saint-Julien-du-Gua.  Daar werd een muur hersteld die waarschijnlijk slecht was. Ik had het nooit opgemerkt maar de eigenaren van de tuin eronder zullen het beslist wel gezien hebben. De muur staat langs de D261, een doorgaande departementale weg met als gevolg dat het departement verantwoordelijk is voor die muur. Het klinkt misschien een beetje vreemd maar de eigenaar van de grond, in dit geval de weg boven de muur is tevens eigenaar van de muur eronder. Het werd echt goed aangepakt, De hele muur vanaf de boom is opnieuw opgebouwd met betonijzeren constructies om hem recht te houden.  Omdat de betonwagen er stond kon ik even op mijn gemak wat foto's nemen. Men is bijna een maand bezig geweest voordat de muur klaar was. Maar dan heb je ook wat. Zoals je kan zien is er niet even gauw een betonnen muur neergekwakt maar een muur van granieten stenen zoals men hi

Toen wij afgelopen week bij het Lac de Saint-Martial aankwamen en hier de weg naar beneden moesten nemen om vlakbij het meer te kunnen komen zagen we deze drie auto's staan. Ze stonder daar als het ware tentoongesteld, om gezien te worden zeg maar. De trotse eigenaars stonden erachter in de schaduw van de bomen. Het waren mannen van een jaar of veertig, vijftig, ik schat zo in vrijgezellen of in ieder geval zonder kinderen want een autostoeltje in zo'n kar lijkt me moeilijk. Alhoewel ik niet warm of koud word van dit soort auto's, Mart trouwens ook niet heb ik wel even aan de heren gevraagd of ik ze op de foto mocht nemen. Leuk voor blogvriend Sjoerd  die hier inmiddels een hele serie van heeft gekregen. Natuurlijk was het voor de mannen geen enkel probleem, ze waren duidelijk trots op hun auto's. Zie je het voor je, ik daar hupsend rond die auto's om een paar duidelijke foto's voor Sjoerd te maken en ondertussen de ogen van die kerels in mijn rug die zich waars

De jonge, stoere Astrid Hekne groeit op in het afgelegen bergdorp Butangen te Noorwegen, waar je van kleins af aan al weet hoe je toekomst eruit ziet. De kleine gemeenschap is afhankelijk van de seizoenen en houdt niet van verandering. Astrid daarentegen heeft wensen voor haar leven waar andere jonge vrouwen niet van durven dromen. Ze koestert heimelijke gevoelens voor de dominee, al beseft ze wel dat ze vanwege haar afkomst geen geschikte echtgenote voor hem zou kunnen zijn. Als ze erachter komt dat haar geliefde dominee de eeuwenoude staafkerk van Butangen met de legendarische Zusterklokken wil afbreken om deze ergens anders weer op te bouwen, maakt ze zich grote zorgen. Volgens de legende zijn de klokken, die ooit door de familie Hekne aan de kerk geschonken zijn, onlosmakelijk verbonden met de voorspoed van het dorp. En voor Astrid wordt het steeds meer duidelijk: als zij niets doet, zal het noodlot over Butangen uitgeroepen worden. Een prachtig boek, ik heb er van genoten. Het ver

Gisteren gingen we bij Monique onze potjes die we gevormd hadden op de draaischijf wat verfraaien. Ook dat leek heel makkelijk toen Monique het voordeed. We moesten ook voorzichtig doen want de potjes waren nog niet gebakken. Hier kan je goed zien hoe dat gaat. Met kleine werktuigen geef je het potje een mooi voetje en schraapte nog wat van de zijkant af. Eerst voorzichtig proberen en het lukte me aardig. En toen konden we de potjes gaan schilderen. Ik heb het heel eenvoudig gehouden, hou niet zo van tierelantijnen op zo'n potje. En nu moeten ze nog gebakken worden. Dit werk, het meeste van leerlingen stond buiten op grote tafels te drogen. En dit hadden de kleinzonen van Monique gemaakt, zeven en negen jaar oud. Eigen werk van Monique wat staat te drogen. Gemaakt van drie verschillende kleuren klei. Prachtig!

Het is al een paar dagen erg warm hier, dik dertig graden wordt er gemeten. Fijn dat we een natuurstenenhuis hebben met dikke muren van zo'n 80 cm. We hebben luiken voor de ramen en samen met de ramen en deuren zit alles de hele dag dicht. 's Nachts gaat alles open. Omdat we op ruim zeshonderd meter hoog zitten koelt het gelukkig wel af  's nachts en we hebben daardoor met slapen nog geen hinder van de warmte.  Gisteren zou het ook weer behoorlijk warm worden en we besloten daarom om naar een van de meren  in de noordelijke Ardèche te rijden om wat verkoeling te zoeken.  Het werd het Lac de Saint-Martial, een kunstmatig meer, gelegen op 850 meter hoogte. Aan het water en op die hoogte is het allicht wat koeler. We kozen een plekje onder de bomen vlak aan het water met uitzicht op het dorp Saint-Martial. Dat verveelt niet, zicht op zo'n mooi dorp. Het meer wordt voornamelijk gebruikt voor wateractiviteiten en vissen. Toen we aankwamen lagen alle waterfietsen nog aan de s

Toen wij in dat leuke appartementje in het mooie Aurel in de Drôme aankwamen wees de verhuurster me op een potje jam in de koelkast. 'Lekker opeten en anders meenemen hoor' en ik nam het mee. Potjandosie, wat was die jam lekker en dat kwam door die kruiden die er in zaten. Ik heb al veel vaker abrikozenjam gemaakt maar dit kruidenmengsel gaf de jam iets extra's. Quatre épices, een mengsel van nootmuskaat, kruidnagelpoeder, kaneel en fijngemalen piment. Maar er zijn ook mengsels met gember of peper. In de supermarkt was het makkelijk te vinden bij de kruiden van het bekende merk Ducros. Nu nog op jacht naar abrikozen en dat moest snel want hier in de streek is het na half augustus wel gedaan met de abrikozen. We wisten twee adresjes van kwekers richting Aubenas en we hadden geluk, al bij de eerste kweker vonden we ze nog. Vijf kilo voor een heel aangenaam prijsje. Inmiddels staan er zestien potten heerlijk abrikozenjam in mijn pottenkastje. Missie geslaagd!

Wij stonden daar in dat gehucht in de vallei met een buurman van de imker te praten. Nou, hij eigenlijk met ons want zodra hij zag dat wij stopten om wat foto's te maken kwam hij op ons aflopen om een praatje te maken. Het is een ongelofelijke kletkous, we hadden al eerder een ontmoeting met hem gehad, kijk hier maar even. Dan kan je ook zien wat een verschil een baard kan maken. Wij zien hem wel vaker en dachten altijd dat het een oude man was maar nu zo zonder die wilde baard ziet hij er veel jonger uit. Hij vertelde dat hij iemand hielp met hout sjouwen en dat toen zijn baard vast was komen te zitten tussen een paar blokken hout. Hij heeft hem na dit pijnlijke incident direct afgeschoren. Ik vroeg hoe oud hij was en hij maakte daarop eerst een grapje maar vertelde toen dat hij 65 jaar oud was. Met baard had ik dat nooit geloofd. Ik zei dat we weer op de fiets gingen stappen maar hij vroeg ons nog 5 minuten te wachten, dan ging hij wat voor ons halen. Hij nam een spurt over het