HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We hielden vandaag een rustdag en maakten van de gelegenheid gebruik om de historische bovenstad van Briancon te bezoeken, Het enige wat ik me nog van de stad kon herinneren was de goot die door de Grande Rue loopt. Mooie gekleurde huizen in pasteltinten met op veel panden de typische zonnewijzers die je veel ziet in deze streek. De stad is omringd door vestingwerken en forten, die de toegangsweg tot het huidige Italië moesten bewaken. Naast de stadsverdedigingswerken liggen ook forten op enkele honderden meters boven de stad. Het zag er allemaal heel robuust uit.

We zitten hier aan de rand van het Nationaal Park des Écrins en vlak naast ons ligt het Regionale Parc de Queyras. Wij hebben daar ooit al eens een langlauftrektocht gemaakt met een groep en een half jaar later liepen we daar met zijn tweeën de GR Tour de Queyras, een huttentocht van zeven dagen.   Vandaag hebben we daar een tocht gemaakt met de sneeuwschoenen en dat ging erg goed. Je loopt ontspannen in een matig tempo, alle tijd om van de natuur te genieten. We liepen niet in erge diepe sneeuw. Wel uit geprobeerd maar dat is zwaar. Na zo een paar uurtjes lekker bezig geweest te zijn reden we nog even naar St. Véran, het hoogstgelegen dorp van Europa op 2042 meter. We kenden het van vorige bezoeken, het ligt in een prachtige omgeving. Het dorp heeft veel hele oude huizen, de bouw is typerend voor deze streek. I k heb thuis een foto waar zoon Bas en dochter Floor als kleine kinderen bij deze waterpomp staan. We hebben een lekker kopje thee gedronken in dit dor

Goede sneeuw voor het wandelen met sneeuwschoenen is hier niet vlakbij maar wandelen in dit prachtige gebied is natuurlijk heel goed mogelijk en dan zelfs nog in de sneeuw. Onderweg zagen we ook wat er verder nog mogelijk is met ijs en sneeuw.  Deze vrouw klom tegen een hoge ijswand op en haar man stond op de grond met het touw waar zij aan gezekerd was. Mooi om te zien maar ik hoef niet. En dan deze groep sledehonden, dat is toch een prachtig gezicht als je dat op je af ziet komen. Dat zou ik nou wel willen doen, zo'n sledetocht met honden er voor.  We zouden drie uur stijgen en dan terug gaan maar ik kreeg wat last van hoogteziekte. Misselijk, draaierig en zwabberbenen dus na twee en een half uur besloten we te keren. De zware reisdag van gisteren zal er ook parten aan gespeeld hebben. Na een stuk gedaald te hebben was het over. We zagen veel sporen in de sneeuw van dieren, op de steen hieronder zal vast een gems gestaan hebben.

Zo hadden we na een lange rit ons bergpension aan moeten treffen, maar helaas, er ligt geen sneeuw. Het is deze winter slecht gesteld met de sneeuwval aan de zuidkant van de Franse Alpen en daar zitten we nu net. Voor het eerst in al die jaren dat wij hier zitten zeggen de eigenaren van de gîte. Maar als we hoger gaan verzekerden ze ons, zullen we zeker kunnen sneeuwschoenwandelen. We gaan morgen eerst maar eens beginnen met een flinke wandeltocht in het Vallouise dal met vier leuke Vlamen die hier ook een week verblijven. In dat dal kampeerden we 37 jaar geleden al eens met vrienden en onze gezamenlijke kinderen. Eens kijken of we nog iets herkennen.

Na ons weekje in de sneeuw gaan we nog naar het Franse huis en om het daar wat gezellig te maken heb ik op het laatste moment toch nog maar even wat potjes met narcissen gehaald en een mooie helleborus. Als we aankomen in Le Serret bloeit op de hellingen van de Ardèche de wilde soort, de Helleborus Foetidus. 

Ik zocht iets bij de kringloop en kwam met van alles thuis. Allereerst deze vaas. Ik zal ongetwijfeld zoiets in huis gehad hebben 45 jaar geleden toen ik pas getrouwd was maar in de jaren erna vond ik er niets meer aan. En nu zag ik de vaas boven op een plank staan en dacht meteen, jou wil ik hebben. Verder een stapel boeken waaronder deze drie. De bovenste twee gebruik ik waarschijnlijk om er enveloppen en kaarten van te maken, vooral in het boek over bomen en struiken zitten prachtige afbeeldingen. De onderste is een exemplaar van het  tijdschrift Roots  met daarin een artikel over wilde orchideeën met mooi foto's. Een grote kaart erbij hoe ze te herkennen en zelfs fototips. In de omgeving van het Franse huis bloeien straks weer heel veel orchideeën dus ik hoop de verschillende soorten dan te kunnen benoemen. En wat zocht ik nou eigenlijk daar in die kringloop? Een deksel van een theepot. Want de originele deksel van deze pot sneuvelde afgelopen zomer in het Franse

Natuurlijk, mijn ietswat reuma handen mogen de maatstaf niet zijn maar ik neem toch aan dat ook jullie weleens moeite zullen hebben met het openmaken van verpakkingen. De doppen van dit pak melk zijn redelijk groot, die krijg ik zelfs, met wat moeite, open. Maar er zijn ook van die venijnige kleine doppen op bepaalde pakken die met geen mogelijkheid open te krijgen zijn. Zelfs de man heeft daar dan moeite mee en ik kan je verzekeren dat die na een leven lang met gereedschap gewerkt te hebben hele sterke handen heeft. Ik vraag me dan altijd af hoe oudere mensen die pakken moeten open krijgen. Ik vroeg bij Wim in de fietsenzaak of hij ook problemen had met verpakkingen. Hij kwam direct met twee voorbeelden. Het bovenste artikel had hij net met veel moeite open gekregen, was het te lijf gegaan met een schaar maar daarna kwam er nog veel scheurwerk aan te pas. En de remblokjes hieronder zitten zo stevig en plat ingeseald dat hij daar met een stanleymes aan het werk moet. Van tij

Een drukke dag vandaag maar ook wel een leuke. Ik liep allereerst al om kwart over acht met Luuk naar school terwijl Mart Saar naar het kinderdagverblijf  bracht  waar hij ook nog met veel succes voorlas. De kinderen hadden bij ons geslapen omdat hun mama een hele vroege afspraak had in Noord-Holland. We moesten nog iets ophalen bij Stephanie, een nichtje van mij. We werden daar ontvangen met koffie en hadden zoveel bij te praten dat we lang bleven zitten. Daarna onze administratie bij de boekhouder gebracht en ook nog even mijn nieuwe zonnebril (op sterkte) opgehaald. Toen ook de koop van een warme wandelbroek voor Mart snel slaagde vonden we dat we nog tijd hadden om bij vrienden langs te gaan die in Oude Wetering wonen vlakbij de veerpont. Deze pont vaart over de wetering naar Leimuiden/Rijnsaterwoude. Rechts van de pont ligt de Braassemermeer maar daar was weinig van de zien, zo mistig was het. We hadden de hele dag afwisselend zon en dan weer dikke mist, vreemd weer. Maar

Ik kreeg het boek te leen van iemand van mijn wandelgroep. Het gaat over het leven van Selma Vos in China in de tweede helft van de vorige eeuw. Zij was de enige Nederlander die daar woonde ten tijde van Laat Honderd Bloemen Bloeien, de Grote Sprong Voorwaarts en de Culturele Revolutie. Zij en haar gezin werden slachtoffers van de grootse idealen van de maoïstische heilstaat. De joodse Selma Vos groeide op in IJmuiden en wist tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de nazi's te ontkomen. Tijdens haar studie in Cambridge ontmoette ze Chang Tsao, de man van haar leven. Na de geboorte van hun kinderen Greta en Dop bouwden ze een bestaan op in het China van Mao. Carolijn Visser schrijft zonder opsmuk, het boek is eigelijk meer een documentaire maar daarom niet minder mooi. Het geeft een prachtig tijdsbeeld van het toenmalige China. Selma blijft ondanks alle ontberingen hopen op een betere toekomst voor haar gezin in het land waar zij voor gekozen heeft. Ik vond het een mooi boek. He

We gingen naar Scheveningen vanmiddag voor een bouwbespreking. Oudste kleinzoon Thijs, inmiddels 13 jaar, krijgt een kamer in de garage die zijn opa grotendeel gaat bouwen. Zijn broertje Sebas kan dan doorschuiven naar de grotere kamer van Thijs. Maar eerst maakten we een duinwandeling waarbij de jongens dan altijd even naar de uitzichttoren willen lopen. Vriendje Leander was er ook bij en een normale foto van drie van die jongens maken is er niet bij. Ze willen alleen maar stoeien en gek doen. Nou, vooruit dan maar, oma maakt wel foto's. Op een bevroren vennetje probeerde opa even of het ijs sterk genoeg was waarna de jongens er even lekker op gespeeld hebben. De zon was rond de middag al zo warm dat we bij de watertoren  buiten op het terras koffie konden drinken.

Op de Flow kalender las ik het volgende: Ouderdom weerhoudt me nergens van. Ik ben misschien van plan om een grote oude boerderij te kopen in de Achterhoek. Eerst dacht ik: ik ben 66, dat krijg ik toch niet meer voor elkaar? Maar waarom zou ik het niet doen? Ik kan morgen doodgaan, maar ik kan ook 102 worden. Ouderdom is denken: ik kan beter niet meer aan zoiets beginnen. Deze woorden zijn van Maaike Meijer, voormalig hoogleraar genderstudies en ze spreken me erg aan. Niet dat wij nu morgen een grote oude boerderij in de Achterhoek gaan kopen en trouwens.... we hebben er al eentje en dan nog ver weg ook. We lijken wel niet wijs want we hebben ook nog een groot huis in Nederland en dat in een leeftijdsfase waarin we rondom ons heen veel mensen naar een appartement zien verhuizen. Wij hebben daar echter nog lang geen zin in, wij vinden dat ruim wonen nog steeds heerlijk en hebben er (nog) geen moeite mee om huis en tuin bij te houden. En als het wel een moeite wordt zien we wel

Wim, de opvolger in onze fietsenzaak heeft vandaag schaatsen ingekocht. Hij had gehoord dat er al geschaatst werd op slootjes in de polder vlak achter een woonwijk in ons dorp. Er staat nu een bord aan de weg waarop vermeld staat dat er schaatsen zijn en dat ze geslepen kunnen worden. De eerste schaatsen voor dat doel werden al gebracht. De echte liefhebbers willen hun materiaal klaar hebben voor het geval dàt. En liefhebbers zijn er veel hier in zo'n dorp in de polder, tot op hoge leeftijd zelfs. Wij schaatsen niet. Ik ben, op een moment dat ik veel last had van reuma, zo ongenadig hard gevallen op het ijs dat ik direct mijn schaatsen bij Mart ingeleverd heb om ze tweedehands te verkopen. En Mart, toch al geen geweldige schaatser, heeft 35 jaar lang schaatsen verkocht en geslepen als er ijs in de sloten lag. Die kwam helemaal niet aan schaatsen toe. Want als er werkelijk geschaatst kan worden valt er een soort gekte over Nederland, zeg ik altijd. Kost wat kost, letterlijk, moete