HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Vanmorgen de arts aan de telefoon gehad die me nu begeleidt om me te vertellen wat de knappe koppen in het disciplinair overleg hadden besloten over mij. Het wordt toch weer een CT geleide punctie met nu een wat dikkere naald in de hoop meer weefsel weg te kunnen halen. Hij zou proberen er spoed achter te zetten. Ik moet ook een PET scan krijgen want die zouden de doktoren toch nodig hebben in het verdere onderzoek om nog meer in mijn lichaam te kunnen bekijken. Ik werd na het gesprek met de arts al snel weer gebeld, de PET scan kan morgen al en ik maakte een afspraak met de assistente.  Hopelijk volgt de afspraak voor de bioptie ook snel.

 'Ik heb geen goed bericht voor u' zei de dokter die ik vanmorgen aan de telefoon kreeg. Ik schrok van de manier waarop hij het zei en ik had  bovendien dit telefoontje helemaal niet verwacht, ik had morgenochtend een afspraak met hem op het UMC. Dus toen hij daarna zei dat de bioptie niet was geslaagd was dit meer een soort meevaller voor me. Zijn eerste woorden gaven me namelijk heel even de indruk dat er uit het onderzoek een hele slechte kanker naar voren was gekomen. Mijn adem stokte op dat moment in mijn keel. Goed, die bioptie anderhalve week geleden. De radioloog had na afloop nog uitgelegd dat hij hoopte dat de patholoog genoeg had aan het weefsel wat zij weggenomen hadden. Dat is namelijk nooit helemaal zeker. En helaas, na het op kweek zetten bleken er niet genoeg cellen te zijn waar zij conclusies uit konden trekken. Wat nu? De arts vanmorgen kon daar geen antwoord op geven. Vanmiddag wordt ik in een disciplinair overleg besproken en de uitkomst hoor ik morgen...

In twee weken tijd heb ik zoveel kracht bijgespijkerd dat ik heel Bovenkerk kan rondlopen. Samen met het stukje naar ons appartement is dat zo'n kleine vijf kilometer. Niet slecht. De stokken liet ik al heel snel thuis en het tempo is aanzienlijker hoger dan de eerste keer. Het is natuurlijk wel een weelde dat ik vijf minuten lopen van huis midden in de polder sta, een prachtig oefengebied. Een reiger vliegt snel op maar deze zag ik vanaf een afstand al staan en kon ik makkelijk benaderen. Hij zag natuurlijk een lekker hapje in de sloot en bleef daar gebiologeerd naar kijken. Veel koeien in de wei, ik zag rood- en zwartbont.  Twee afspraken deze week. Donderdag in het ziekenhuis bij de arts die ik tot nu toe gezien heb. Ik hoop op een uitslag van de bioptie. Vrijdag heb ik een telefonisch gesprek met een oncologisch uroloog over de dubbel J stent die nog in mijn lijf zit en waar ik overigens geen last van heb.

Dit had ik nooit voor mogelijk gehouden, dat ik ruim vier weken niet zou kunnen lezen. Ik heb altijd gelezen en veel ook, als kind al, ik vrat boeken. Ik hoorde het wel van twee blogvriendinnen die borstkanker kregen, die konden ook een paar weken geen boek inkijken maar ik had niet gedacht dat mij dat zou overkomen, ik kon immers altijd en overal lezen. Nou, niet dus, zelfs een tijdschrift kon me niet boeien. Het waren natuurlijk ook wel heftige weken waarin ik veel meemaakte dus ik heb het maar bij een paar makkelijke Netflix filmpjes gehouden. Maar inmiddels lees ik weer, heerlijk dat de leeshonger weer terug is en inmiddels heb ik al weer van een paar niet al te zware boeken genoten.  Dit boek las ik kort voor ik in het ziekenhuis belandde. Water is de grote gemene deler in het verhaal. ' Water bewaart alle herinneringen. Het zijn de mensen die vergeten.' Een verloren gedicht, twee grote rivieren en drie opmerkelijke levens worden met elkaar verbonden door een enkele druppe...

Mijn kracht begint terug te komen, de oefeningen en het wandelen geven resultaat. Iemand vertelde me dat spieren een geheugen hebben, ik zocht het op en j a, spieren hebben een geheugen. Dit betekent dat spieren sneller terugwinnen aan spiermassa en kracht na een periode van inactiviteit dan bij een eerste keer trainen. Dit fenomeen, ook wel spiergeheugen of muscle memory genoemd, is te danken aan aanpassingen in de spieren en het zenuwstelsel, die opgeslagen worden in de hersenen. Ik ben altijd sportief geweest, heb altijd oefeningen gedaan en dat betaalt zich nu uit. Ik ben er zelf verbaasd over hoe snel ik herstel. Vanmiddag haalde ik het zesde bruggetje in Bovenkerk terwijl ik vanmorgen ook al boodschappen had gedaan en mijn balkon had schoongemaakt.   Na dat bruggenloopje moest ik wel een poosje gaan zitten hoor maar dat was geen straf, in de zon op mijn balkon. Morgen ga ik naar de kapper in Bergambacht, een heel avontuur want ik pak er de bus voor. Ik heb hier geen auto maar...

Kermis in Stolwijk en ik kan wel zeggen dat onze kinderen en kleinkinderen er liefhebbers van zijn. Ik vond deze foto van Luuk en Saar nog in mijn bestanden. Braaf in de draaimolen, spannend genoeg. Dan is dit weer heel wat anders. Dikke pret als je iemand keihard kan raken, ze krijgen er geen genoeg van. Ik heb ze allebei maar een kermiscentje gegeven om die ritjes een beetje te financieren. Stolkse kermis.  Heel het dorp loopt al vroeg uit voor het traditionele koekslaan, een wedstrijd  waarbij iedere partij probeert met de minste slagen de peperkoeken stuk te slaan die op de houten bokken liggen.  Het oude volksvermaak is al jarenlang onderdeel van de Stolkse kermis, die op Tweede Pinksterdag  haar hoogtepunt beleeft.  Dat is de dag voor de Stolkers, een echt volksfeest.  Het Dorpsplein zal nu wel vol staan met feestende mensen, jong en oud door elkaar. Maar zonder mij. Ik ga straks een lekker wandelingetje maken in Bovenkerk waar ik niets zal horen van ...

 Om half acht gistermorgen stapte ik in de auto bij Floor om naar het UMS Utrecht te rijden voor de biopsie. Het verkeer zat mee en we waren er veel te vroeg maar dat gaf mij de tijd om bloed te laten prikken wat ook die dag moest gebeuren. Pff, wat zaten daar veel mensen te wachten, gaan we dat wel halen voor onze afspraak om 9.15 uur bij radiologie? De medewerkster gaf mij een nummertje en verzekerde ons dat we dat wel zouden redden en dat lukte ook, net op het nippertjes want men had erg veel tijd nodig met mij voordat al die buisjes die nodig waren gevuld waren. Gauw naar de afdeling radiologie waar ik snel aan de beurt was. Ik werd ontvangen door twee verpleegkundigen en moest mijn bovenkleding uittrekken en plaats nemen op een smalle onderzoekstafel. Er werd een infuuus aangebracht want er zou tijdens de scans, ik zou er twee krijgen, contrastvloeistof ingespoten worden. Ze legden al wat uit over de werkwijze en toen kwam er een radioloog en een radiodiagnostisch laborant bij...