HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Zo zag het er bij ons gisterochtend vroeg uit, wat sneeuw op de daken maar het stelde niets voor en was zo weer weg. Kleine speldenprikjes van Koning Winter, hoogstens wat vervelend voor de hele vroege mensen op de weg. Ik hoefde zo nodig niet naar buiten, dat stel ik liever nog een paar dagen uit en ik maakte in die vroegte een lekker pannetje soep voor het bezoek wat kwam. Twee leuke nichten, dochters van mijn overleden zus, we hebben een goede band met elkaar. Om de gezelligheid te verhogen kwam onze dochter, leeftijdsgenoot van de jongste nicht er ook bij en we hadden het leuk met elkaar. De nichten namen het restant van de oude foto's  mee die ik nog had inclusief alle oude lijstjes die ik bij mijn moeder vandaan meenam. Op de verjaardag van Mart hadden een broer en zus van mij al wat meegenomen en dochter Floor nam nog twee foto's in oude lijstjes mee van haar ouders. Mijn moeder overleed bijna twintig jaar geleden en al haar foto's hebben nu weer een plekje gekregen.

 Een Fransman speelt geen jeu de boules, een Fransman speelt pétanque. En met hem 17 miljoen andere landgenoten. Meer dan een kwart van de bevolking. Pétanque is volkssport nummer één. Uiteraard wordt pétanque overal en nergens gespeeld in Parijs. Achter de Sacre Coeur is zelfs een professionele pétanque-club gevestigd, met niet minder dan drie banen en 300 geregistreerde leden. Gevestigd op het hoogste punt van Parijs in een prachtig stukje Montmartre. Sinds 1972 speelt deze populaire jeu-de-boulesclub tussen de rozen en eeuwenoude bomen zonder officiële vergunning. Dit veranderde toen het stadsbestuur onder burgemeester Anne Hidalgo besloot de locatie over te dragen aan het naburige luxe Hôtel Particulier Montmartre, dat plannen heeft voor een educatieve stadstuin en horeca.  De leden van  de Club Lepic Abbesses Pétanque (CLAP) ,  protesteerden tegen deze plannen door tenten op te zetten op de jeu-de-boulesbaan en daarmee de status van een ‘ZAD’ (verdedigingszône) te claimen. Hun act

De eerste dag in Antigua bezochten we het K looster van de Kapucijnen.  Het klooster Convento de Capuchinas heeft geen lang leven gekend. In 1731 werd er na goedkeuring van koning Felipe V gestart aan de bouw van het klooster en de kerk. In 1736 werd het door nonnen uit Madrid nog ingehuldigd maar i n juli 1773 werd Antigua grotendeels verwoest door een ontzettend krachtige aardbeving. De naschokken van deze aardbevingen duurden tot december 1773, in deze periode stortte veel gebouwen in.  De ruïnes worden nog altijd gerenoveerd en zijn opengesteld voor publiek. Zo kunnen mensen ervaren hoe de nonnen hier hebben geleefd. Overal zag je de bougainvillea uitbundig bloeien. Het was een beetje Urban Exploiring tussen deze gebouwen en dat levert mooie plaatjes op. We mochten niet overal in en dat was wel begrijpelijk. Veel bloeiende planten zagen we tijdens deze reis. De Lantana kende ik wel maar er was ook veel onbekends. Aardbevingen komen vaak voor in Guatemala. Het land ligt in een grote

Deze muurschildering in de Johannes Brandstraat in Rotterdam is het werk van Saïd Kinos. De Rotterdamse kunstenaar heeft een fascinatie voor menselijke communicatie, denk hierbij aan taal, symbolen en (social) media. Kinos laat dit in deze mural zien door gefragmenteerde letters voor te stellen waar je geen woorden van kunt maken. Wil je nog wat meer werk van hem zien, kijk hier dan even. Een prachtige site.  

Vanaf de bank waarop ik nu veel languit zit kijk ik uit op deze boom en daar ben ik blij om. Ik geniet  van het langzame verkleuren en nu met wat wind zie ik de blaadjes dansen, een mooi gezicht. Nog even en hij laat zijn blad vallen maar voor die tijd hoop ik al buiten wat te kunnen wandelen. Morgen ga ik voor de eerste keer naar de fysiotherapeut, misschien wat uitbreiding van de oefeningen. De knie is nog stijf en dik, veel valt er nog niet mee te doen. Een ding heb ik voor op verleden jaar toen ik net geopereerd was aan mijn andere knie, ik slaap nu veel beter en dat is echt heel fijn. Het is een algemene klacht na een knieprothese operatie, het slechte slapen de eerste weken. Verleden jaar sliep ik pas na vier weken een nacht door, nu ga ik liggen, op mijn rug wat niet zo makkelijk is en ik slaap. Één keer eruit om te plassen en ik slaap weer verder.  Ik ben sowieso al een slechte slaper dus dit is erg ongewoon voor mij maar ik geniet er maar van zolang het duurt.

Het duurde even voor ik dit boek had opgepakt, het stond al maanden op mijn e-reader maar ik ben nu heel blij dat ik dat uiteindelijk gedaan heb! Echt knap hoe je een boek kunt schrijven dat zo duidelijk over de oorlog gaat en tegelijkertijd zo min mogelijk.   De Dood is de verteller van dit boek en hij neemt je mee op het levenspad van Liesel die in 1939 door haar moeder achtergelaten wordt bij het echtpaar Hubermann. Daar krijgt ze met verschillende aspecten van de oorlog te maken, zoals de Hitlerjugend, de boekverbrandingen en een joodse onderduiker. Te midden van deze gruwelen ontdekt Liesel het plezier van lezen. Alhoewel ik in het begin wat moeite had met De Dood als verteller keek ik daar al snel heel anders tegenaan. Ik kan het geen oorlogsboek noemen. Het is een heftig maar mooi verhaal wat je tot tranen toe kan ontroeren maar soms ook doet glimlachen. Dit is is een verhaal hoe een meisje de ergste dingen meemaakt en ondertussen steun vindt in boeken. Gaandeweg leert Liesel de

Mijn blogberichten zijn altijd gevuld met mijn eigen foto's maar aangezien ik nu niet erg mobiel ben valt er voor mij weinig te fotograferen. Ik heb even het plan gehad om tijdelijk te stoppen met bloggen totdat ik me bedacht dat ik nog een prachtige serie foto's heb van een rondreis in Guatemala en een deel Mexico. Wij waren daar met een klein gezelschap van 9 t/m 30 december 2008 en ik begon in maart 2011 met bloggen dus deze foto's hebben nooit op mijn blog gestaan. De komende weken laat ik jullie wat zien van deze reis, La Route Maya. Wij begonnen onze reis in Antigua, de met vulkanen omringde voormalige hoofdstad van Guatemala. Een sfeervolle stad vol koloniale huizen en kerken, vele indiaanse kooplieden en een rustiek centraal plein. In 1773 werd Antigua grotendeels verwoest door een aardbeving.  De belangrijkste monumenten zijn gelukkig nog bewaard als ruïnes want die getuigen van zoveel schoonheid dat het jammer zou zijn om die niet meer te kunnen bewonderen. Kleur