HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Schoondochter Christianne trekt gekke bekken tegen Sebas om hem aan het lachen te krijgen, niet moeilijk bij dit kind. Ondertussen wachten we gezamenlijk, en in het bijzonder de a.s. ouders, in spanning af wanneer en wat er geboren gaat worden. Leuk om deze keer vooraf niet het geslacht te weten.

Vandaag met Sebas in de wagen gewandeld aan de andere kant van het dorp, de Benedenkerkse buurt. Eigenlijk nog mooier dan Bovenkerk met veel oude boerderijen met op de erven rijen roodgekleurde boerenhortensia's. Ik ben een bevoorrecht mens, want behalve in Frankrijk wonen wij ook in Nederland op een prachtige plek. Leuk om aan de kust opgegroeid te zijn, maar geef me nu de Krimpenerwaard maar.

Vanmiddag met zus Lidy en kleinzoon Sebas, die we een paar dagen te logeren hebben, bij nicht Linda geweest om dochter Nova te feliciteren met haar tiende verjaardag. Sebas mag zich verheugen in de volle aandacht van alle vrouwen, klein en groot. Op het gebied van de dames wordt hem nu al een grootse toekomst voorspeld. Dat zal wat worden!

De containeroverslag terminal in Alphen aan de Rijn is in oktober 2010 operationeel geworden. De N207is hiervoor omgelegd en nu zagen we vandaag dat ook de nieuwe aansluiting op het grote kruispunt bij de bruggen over de Rijn gereed is. Even gestopt om een foto te nemen want behalve die grote gele hijsbalken was ook de lucht prachtig om te fotograferen

Tussen de buien door nog even een ommetje gemaakt, waarbij ik voor één van de oudste boerderijen van Stolwijk deze vrolijke, Frans aandoende stokrozen ontdekte. Daar word ik op zo'n mistroostige dag toch even vrolijk van. De boerderij heet "Werk en Wacht" en dan denk ik  'wachten waarop?'

Ik moest vandaag even achter in Bovenkerk zijn, een buurtschap in het verlengde van onze straat, die dezelfde naam heeft. Het is een dubbele buurt, dat betekent twee smalle wegen met een sloot in het midden, hier en daar een klein bruggetje. Aan het eind van de dubbele buurt zit boer de Jong, hij is trouwens niet de enige de Jong in Bovenkerk, we hebben nogal wat de Jongen in Stolwijk. Het viel me bij deze boer op dat hij zijn koeien in de wei heeft, er is dan ook geen ligstal. Jammer genoeg zie je dat steeds minder in de polder, terwijl het zo'n prachtig gezicht is.

Gisteravond stuurde Floor mij een kostelijk YouTube filmpje, een collega had het haar gestuurd. Het gaat over kanoën op de Ardêche, door ons vaak gedaan. De eerste keer was al in 1985, wij kampeerden er toen. Ik heb in mijn oude fotoboeken gezocht en deze foto ingescand. De drukte op de rivier met veel lawaaiige Nederlanders neemt steeds meer toe, het kan gevaarlijk zijn, vooral als er veel water in de rivier staat en het laatste stuk met meestal tegenwind is knap zwaar. Toch vonden we het altijd leuk en ik had het geluk dat ik óf met Mart óf met Bas in de kano zat, beide goede kanoërs.

Er is de afgelopen dagen hier heel wat water gevallen, dat was ik even ontwend. Nu begrijp ik ook wat beter waarom er nog zoveel in bloei stond toen we zondag in het duin waren. Meestal is daar aan het eind van de zomer de boel behoorlijk verdord, maar nu was alles groen met een zee van bloemen. Mooi om te zien, maar ik denk dat heel wat mensen het toch liever wat anders hadden gehad.

De boom in onze achtertuin, ik geloof dat het een iep is, moest nodig eens onder handen genomen worden. Volgende week wordt er, afhankelijk van het weer, een tent in diezelfde achtertuin gezet en dan zouden er takken in de weg gaan zitten. Nu heb ik een echtgenoot die heel graag bomen snoeit, dus hij heeft zich kunnen uitleven vandaag. Wat is dat opgeknapt! Ik kan er weer onder door kijken, zien wat er in het park gebeurt en er is veel meer licht in de tuin. We hebben gelukkig het gemeente terrein met grote containers voor snoeiafval naast de deur, want er lagen bergen takken in de tuin. Er is ook nog wat voor de kachel overgebleven.

Mart is de hele dag al bezig met heggen knippen, onkruid wieden en blad opzuigen. Maar het resultaat is er wel naar. Ik heb me bezig gehouden met de was, de boodschappen, naar de kapper gaan en deze plantjes kopen. Tussendoor bedacht ik me dat het eigenlijk behoorlijk dwangmatig is om elke dag een blogje te plaatsen. Maar ja, ik moet van mezelf.  Hier is misschien zelfs sprake van een lichte doch ongevaarlijke verslaving.

We waren vanmiddag even in Scheveningen om onze kleinkinderen te knuffelen en hebben in het duingebied gewandeld waar deze watertoren ter hoogte van de Pompstationsweg staat. De watertoren  heeft de status rijksmonument en is in 1874 gebouwd door het Haagse Duinwaterleidingbedrijf (tegenwoordig Dunea). Door zijn twee reservoirs van respectievelijk 1000 en 1200 m³, kan deze toren het meeste water opslaan van Zuid-Holland. Hij is gebouwd omdat men begon met water te winnen in de duinen en heeft een hoogte van 48,74 meter. Aan het eind van de 20e eeuw is de toren gerestaureerd en hij is nog steeds in gebruik. Indrukwekkend gebouw op een prachtige plek.

Dat is weer eens wat anders, een bericht op je blog zetten vanuit de trein. Ik heb om kwart over vijf de Thalys genomen uit Valence en kom om tien uur vanavond op Rotterdam Centraal aan waar Mart me opwacht. In juli en augustus gaat op zaterdag deze trein zonder overstap in Brussel rechtstreeks naar Nederland. En aangezien ik voor een paar Euro meer 1e klas kon reizen heb ik Wifi beschikbaar, wat een weelde. Renée heeft me vanmorgen om tien uur al opgehaald waarna we in een mooie wijk van Valence leuke winkeltjes hebben bekeken, een markt hebben bezocht en op een terras op een beeldschoon pleintje lekker hebben geluncht. Daarna heeft ze mij afgezet op het TGV station van Valence waar ik vanuit deze vertrekhal de trein heb genomen. Stolwijk, ik kom eraan!

Van de zelfgezaaide Oost Indische kers heb ik echt plezier gehad, en nog steeds. Ik had zoveel plantjes dat ik niet wist waar ik ermee heen moest. Toen maar voor het gaas gezet wat staat tussen ons en de buren. Moeilijke plek waar de meeste planten staan te zieltogen omdat de lindeboom veel schaduw geeft. Maar zie, toen de bloei er in kwam is het nooit meer opgehouden. Het is een rand van een meter of drie geworden en bijna een meter breed. De buren genieten er ook van mee.

Mooie vlinder, maar ik weet de naam niet. Gezocht op internet, maar ik kom er niet uit. Wie het weet mag het zeggen, graag zelfs. Een vroeg bericht, want het gaat onweren dus alle stekkers gaan eruit en vanavond ga ik uit eten met Jan en Catherine in Les Ollières. Daar staat een restaurantje waar we nog nooit geweest zijn en Jan en ik willen zo graag weten hoe het daar is. Er komen veel vrachtwagenchauffeurs, dat is meestal een goed teken.

Gisteren een dagje de hort op en vandaag was ik net Truus de Mier. Om half acht vanmorgen was ik al in de tuin bezig. Ik moet het van de vroege uurtjes hebben, want het is erg warm op het ogenblik. Fruittuin gewied, moestuin water gegeven en een mand vol groene tomaten geplukt. Ook nog wat kruiden die ik in bakken had staan nu in de volle grond gezet, hebben ze meer kans om te overleven. In de loop van de dag zo'n zes kilo tomaten verwerkt, jam en chutney. De planken in de kelder beginnen vol te raken en ik ben bijna door mijn voorraad lege potten heen.

Samen met Catherine vandaag Viviers bezocht. In de 5e eeuw werd Viviers de residentie van de bisschoppen, die geleidelijk aan een hele provincie op de westelijke Rhône-oever in hun macht kregen: naar Viviers de ' Vivarais ' genoemd, nu het departement Ardèche.  Je waant je in de middeleeuwen als je door de pittoreske steegjes en trapstraatjes omhoog loopt naar de kathedraal Saint Vincent die op een rots staat tussen de N86 en de rivier. Het is een van de belangrijkste kathedralen van de Ardèche en waarschijnlijk ook de kleinste kathedraal van Frankrijk.

Ergens in de bergen van de Ardèche ontdekte ik een verloren dorp. Er woont niemand meer, de huizen zijn verlaten. De tijd is er stil komen te staan, het straalt rust en schoonheid uit. Het ligt net als ons dorpje tegen een zuidhelling,  en het heeft een schitterend uitzicht. Er is water uit een bron en er loopt een elektriciteitskabel naar toe. Hopelijk komt er ooit iemand die het weer gaat opbouwen want het is te mooi om totaal te laten vervallen.

Gisteravond op Chateau la Tour gegeten, drie lange tafels aan elkaar met alleen maar leuke mensen, en ook een nachtje geslapen. Ik voelde me nog net geen jonkvrouw, daar boven in mijn kasteelkamer. Annie en haar dochter Gien waren gearriveerd om hun zoon Sjoerd te bezoeken die op het kasteel een vakantiebaantje heeft. Maar de dames gingen ook op brocantejacht, wat ze in Nederland weer verkopen. Vanmorgen om vijf uur reden we met de grote Volvo van Akkie naar Pont d'Isere, waar een hele grote markt is, en we kwamen stampvol terug. Mijn koopwaar kon in een plastic zakje!

Vanmorgen was de jaarlijkse brocante in St.Julien du Gua. Ik ben er op de fiets heen gegaan en trof er vrienden, buren en bekenden, dus veel gekus links en rechts. Zelfs Jan was er, zeker uit zijn bed gevallen, want hij is beslist geen vroege vogel. Ik heb twee van die industriële ijzeren lampen gekocht. Daar moet je zeker vijftig euro voor betalen, zei Jan. Ik had ze samen voor dertien euro. Op de foto Lili achter haar kraam.

Ik heb een paar witte dahlia's voor struikklimop gezet en dat was een goede keus, mooi dat wit tegen dat donkergroen. Precies de goed hoogte dus al met al ben ik hier heel tevreden over. Niet altijd zo, want om bij de dahlia's te blijven, ik had er ook een paar in de border gezet en daar waren de slakken, hele grote hier, zo blij mee dat er niets van over bleef.

Op onze garagedeur hangt een aankondiging voor de schilderijententoonstelling in Saint Julien du Gua d ie daar ieder jaar gehouden wordt. Gua is het dichtstbijzijnde dorp met niet meer dan een bakker, vijf minuten met de auto, tien minuten met de elektrische fiets en een half uurtje lopen. Dat laatste heb ik vanmiddag gedaan, eerst wat gedronken bij Catherine en daarna samen de schilderijen bekeken in de salle polyvalente (gemeenschapshuis). Zo'n twaalf exposanten, sommige met heel mooi werk. Er waren beslist schilderijen bij die ik wel had willen hebben, maar ik was mijn portemonnee vergeten en dat was maar goed ook.

Ja, als je veel tomatenplanten hebt krijg je ook veel tomaten, logische zaak. Maar nu zou ik graag willen dat ze als de nondeju rijpen, zodat ik er nog zoveel mogelijk kan verwerken voor volgende week zaterdag. Gelukkig is er met groene tomaten ook nog wel wat te doen (dank aan Internet) en heb ik nog lege potten genoeg.

Zomaar een mooi plekje net buiten ons dorpje. Hoelang zal dat muurtje er al staan, denk ik dan. Misschien wel een paar honderd jaar. De huizen hier zijn zo'n driehonderd jaar oud, dus alle muren die de terrassen vormen of de afscheidingen van velden zullen uit dezelfde periode zijn. Dit muurtje is hier en daar wel wat afgebrokkeld maar staat grotendeels nog overeind. Ongelooflijk als je bedenkt dat het droog gestapeld is, er is geen klodder cement aan te pas gekomen.

Champion heet mijn kweepeer, en het is dit jaar zeker een kampioen want er hangen ontzettend veel vruchten aan. Lelijke vruchten, niet mooi van vorm, maar dat donslaagje is wel mooi. De bloesem ,  met grote witte bloemen, was prachtig. Het zijn joekels van vruchten, zwaar en keihard. Ik kom er met een mes niet door, dat moet Mart voor me doen, die heeft veel meer kracht in zijn handen. De stukken stoof ik en dat gaat daarna door de roerzeef. Opnieuw laten koken met geleisuiker en je hebt een heerlijk smeersel voor op brood, maar je kan het ook als toetje gebruiken. De structuur is net zoals appelmoes, maar ik vind smaak lekkerder. 

Vanmorgenvroeg zijn Mart en dochter Floor naar Nederland vertrokken, ik ga er over twee weken met de trein achteraan. Na alle drukte van de laatste weken is het heerlijk om even alleen te zijn, hoeveel ik ook van man en kinderen hou. Tijd voor de schoonmaak, lezen en rommelen in de tuin. Met die schoonmaak ben ik direct begonnen, de kamer/keuken ziet er weer spic en span uit, de ramen blinken en zelfs de bestekladen zijn schoongemaakt. Nadat het gisteren bijna de hele dag had geregend was het vandaag weliswaar zwaar bewolkt maar droog en aan het eind van de middag trok de lucht helemaal schoon en heb ik lekker in het zonnetje buiten zitten lezen.

Deze brievenbus hangt aan de zijkant van onze garage en wordt, zoals je kan lezen, zes keer per week geleegd. De facteur (postbode) loopt dan tevens met zijn post door ons kleine dorpje en stopt zijn handel in de je brievenbus. Dus geen bussen beneden bij de splitsing, nee, gewoon aan je voor- of poortdeur. Huisnummers kennen ze nauwelijks à la campagne , hetgeen overigens geen enkel probleem oplevert, hij of zij weet gewoon waar iedereen woont. Het Franse parlement heeft per 1 maart 2010 het wetsvoorstel goed gekeurd om het staatsbedrijf La Poste om te zetten in een naamloze vennootschap met een kapitaal dat volledig in handen van de overheid is. Twee miljoen Fransen hebben hun handtekening gezet tegen deze privatisering. De bewoners van dit land houden van hun staatsbedrijven, niet van veranderingen.

Terwijl ik vanmorgen met Floor in Privas was waar we lekker geshopt hebben, had Mart niet stil gezeten en een grote emmer mirabellen geplukt. Dus samen ontpit en weer wat jam gemaakt. 'Ik zal Marie-Christine zeggen dat ze ook kan plukken', zei ik hier op de foto, 'wij krijgen ze nooit op'. Terwijl de jam stond te borrelen kwam ze net aan, mijn buurvrouw, met een paar blauwe pruimen. 'Moet je proeven', zei ze, 'heel lekker en ik heb er veel te veel'. We denken er nu hard over om samen op de markt te gaan staan met onze pruimen!

Wasdag vandaag, er zijn er vijf gedraaid, opgehangen en schoon in de kast. Vier personen op een driedaagse trektocht levert behoorlijk wat was op en dan nog het gezin van onze oudste wat vandaag is vertrokken. Het is trouwens wel erg stil geworden, heel erg stil zelfs. Geen voetballende kleinzoon meer die zijn bal voor de zoveelste keer tussen mijn planten schopt. Maar ja, als je Lionel Messi nadoet moet je oma daar niet over zeuren. Geen kleine Sebas meer die een flesje nodig heeft en je zijn heerlijke lach laat zien. Dus dan maar aan de was en tussen neus en lippen ook nog tien potten mirabellenjam ingemaakt. Die boom hangt zo vol dat ik dat onmogelijk allemaal verwerkt krijg, dus mocht je interesse hebben in een emmer mirabellen, kom gerust even langs.

Dit is onze ezel Bleuet, waar we (schoondochter Wietske, dochter Floor, kleinzoon Thijs en ikzelf) drie dagen mee opgetrokken hebben. Hij was lief, een goede wandelaar en zo nodig wist hij ook nog de weg. Per dag liepen we wel een uur of vijf en Thijs, die hier voor een kort moment op de ezel mocht zitten, liep dit zonder problemen mee. Overnachten deden we in tenten en één keer in een huis. Jammer was dat Wietske op het laatste overnachtingsadres een paar treden van de trap miste en haar kniebanden verrekte. Jacek is haar komen halen en Floor, Thijs en ik hebben de tocht afgemaakt. Voordeel is dat Thijs tijdens deze tocht heeft leren eenendertigen van zijn tante Floor.