HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Onze oude parasol die we op het tweede terras gebruiken is niet veel soeps meer. De stof begint te schuren en is verweerd en Mart heeft laatst nog een binnenlat gerepareerd omdat parasols hier vaak door de wind meegenomen worden en ondersteboven twee terrassen lager neerkomen. En dat doet ze geen goed. We zitten wel vaak op het tweede terras, zeker als we gasten in het vakantiehuis hebben. Wij laten hen dan het boventerras met verschillende zitjes en wij lopen een trapje lager. Verschillende buren hier in ons dorp hebben een pergola met een doek er over, dat doek gaat er dan 's winters weer af. Je hebt beslist bescherming nodig voor de zon, de zomers worden steeds warmer, het is hier nu ook erg heet. Na lang twijfelen hebben we uiteindelijk toch maar zo'n gevaarte (dat vind ik dan hè) besteld en Mart is hem nu in elkaar aan het zetten.  Jullie gaan het zien.

Een sportcomplex met een lelijke betonnen muur er omheen. Vroeger bleef je dat zo, hoe akelig en armoedig dat beton ook werd. Maar tegenwoordig worden dit soort muren 'versierd' en ik vind die ontwikkeling echt geweldig.  Muren van gebouwen, geluidswanden en zelfs schaftketens worden kunstwerken. Deze twee zijn misschien niet echt groots maar leuk genoeg om een plaatsje op mijn blog te krijgen. Ze vrolijken in ieder geval het straatbeeld wat op.

De eerste bramen, het zijn er nog niet veel maar ik ben er blij mee, zeker omdat ik weet wat er nog komen gaat. Dit gaat er komen, heel veel bramen. Zoveel bramen hebben we in jaren niet meer gehad, De plant was zelfs een paar jaar geleden op sterven na dood tot er na twee jaar opeens weer wat boven de grond kwam, er kwam weer leven tevoorschijn. Om die kwakkelige jaren goed te maken produceert hij dit jaar al die overvloed. En dit is nog maar de helft van het totale rek. Dat wordt dus veel bramenjam en bramensap en dat vind ik alle twee erg lekker.

Soms vraag ik me af of achter de luiken van dit soort huizen nog mensen wonen. Het beneden raam stond open en een gordijn wapperde dus ik neem aan dat daar geleefd wordt. Dit was echt niet in een achteraf wijkje, een gewone straat in het centrum van een stadje. Niet iedereen houdt van schilderen, de Fransen zijn daar wat makkelijker in. Drie panden verder stond dit huis, keurig  verzorgd, niets op aan te merken. De luiken goed in de verf. Toch zal ik eerder een foto nemen van zo'n gevel als hier boven, het heeft gewoon meer charme. In Frankrijk dan hè, want in Nederland zou je er aan voorbij lopen. Dit vond ik zelf wel een hele fraaie. De drie verschillende tinten blauw maakte het tot een mooi geheel. 

Voordat we verleden week bij onze vrienden Maarten en Lilian aan tafel schoven voor een heerlijk stuk taart bekeken we nog even de vorderingen aan de oude ingebouwde kasten die ze aan het opknappen waren. En ergens in een hoek zag ik dit staan. Het zijn stempels die gebruikt worden in de bouw, bijvoorbeeld zoals in ons geval om een nieuw gemaakte betonnen vloer te ondersteunen.  Ik herkende ze, deze stempels werden acht jaar geleden door ons gekocht toen wij bezig waren om een oude stal te verbouwen naar een vakantiehuis. Na het drogen van onze tussen vloer zouden we die stempels nergens meer voor nodig hebben. En zo kwamen Maarten en Lilian in ons leven, lees het hier   maar even na, ook de reacties. Weer een mooi voorbeeld van hergebruik!

  Gisterochtend onze leuke gasten van afgelopen week uitgezwaaid en daarna het vakantiehuis schoongemaakt. Dat doen we altijd met zijn tweeën en in een ochtendje is het gefikst, inclusief schone lakens op bed. 's Middags in luie stoelen onder een boom lekker liggen lezen en tegen de avond de nieuwe gasten verwelkomd. Dat was onze zaterdag.  Vanmorgen naar een leuk stadje gereden en daar wat rondgewandeld en toen zag ik net voorbij de plek waar we een kopje koffie dronken dit autootje staan. Die ging op de foto voor de blog van Sjoerd , die 'spaart' oude auto's, Ik vond dit autootje te leuk om niet met jullie te delen, zo'n schatje is een plekje op mijn blog waard. Zeker ook omdat het een Renault is, een Franse auto.

  De rode zonnehoed, latijnse naam    Echinacea purpurea is ech t  een plant om van te houden. Het is een sterke plant, kan flink wat vorst hebben en ze houdt van de zon.  De bloemen zijn roze, rood maar deze foto's zijn allemaal in de ochtendzon genomen dus lijken de bloemen wat lichter.   De laatste twee foto's zijn van bloemen die net uit zijn, die moeten nog wat gaan kleuren. In alle stadia mooi, deze plant.

 Op mijn fiets reed ik vanmorgen een stukje verder de vallei in, naar het huis van Lily en Michel, goede buren van ons. Ik wilde wat foto's nemen van hun plek, die had ik niet in mijn bestanden. Ik ben namelijk een fotoboekje aan het maken voor Michel, hij is pas jarig geweest, hij werd tachtig. Het is gevierd met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Dus dat fotoboekje wordt een verlaat verjaardagscadeautje. Ik maak niet voor iedereen een fotoboekje, maar in dit geval wel. Michel is namelijk ziek, hij heeft Parkinson en ik weet dat ik hem een groot plezier zal doen met dit boekje met foto's.   Juist van hem heb ik er veel dus ik kon samen met wat beelden van de omgeving wel een boekje vullen. Hij stuurde mij ook altijd foto's en filmpjes. Kijk hier maar even, ik heb er al eens over geblogd. Ze wonen mooi daar, bij de barrage en de brug over de Auzène. Ik hoop dat ze samen nog een poosje mogen genieten van hun mooie plek.

Gisteren de eerste jam van dit jaar gemaakt, elf potten. Ik heb anderhalve kilo kruisbessen gecombineerd met bijna hetzelfde gewicht aan frambozen. Ik had onverwacht veel frambozen dit jaar en we hebben er al veel van opgegeten als dessert. Heerlijk met vanille ijs en een toef slagroom of in die lekkere volle kwark die ze in Frankrijk hebben. Maar er lag ook nog genoeg in de vriezer om jam van te maken.  Deze combinatie had ik nog nooit gemaakt en wij als proefpanel zijn het er samen over eens, een heerlijke frisse jam, niet te zuur. Volgende week ga ik kruisbessen, ja er ligt nog genoeg in de vriezer, combineren met appel en wat kaneel. En daarna nog wat potten kruisbessen met aardbeien die we dan hopelijk volop hebben. Ik hou er van om telkens andere smaken te proberen.

 Vriendin Lilian nodigde ons uit om taart te komen eten. Zij had wilde bosbessen van een buurman gehad en met een recept van haar moeder had zij twee taarten gebakken. Zij appte dat we dan meteen onze oude deur konden bewonderen. Het kwartje moest even vallen toen ik de bijgaande foto zag maar toen snapte ik het. De oude voordeur van ons huis, na de verbouwing in 2012 in onze garage beland en een paar jaar daarna door Maarten meegenomen, die zag er nog wel wat in.  Maarten heeft hem pas gemaakt in een kozijn en Lilian heeft hem geschilderd. Het is een juweeltje geworden, aan die twee kan je wel wat over laten. Het is een dikke, loodzware deur, die gaat nog jaren mee.  Voorheen was de deur aan de binnenkant wit en van buiten grijs/blauw, hier kan je nog een foto zien van de deur kort voor hij verhuisde naar onze garage. Wij zaten toen midden in de verbouwing. De taart was heerlijk. Lekker knapperig zandtaartdeeg, de een gevuld met met een mengsel van mascarpone en

 Terwijl ik in die nieuwe supermarkt mijn boodschappen deed ging Mart alvast tanken, dat is in Frankrijk bij de grote supermarchés het goedkoopst. Het grote parkeerterrein had een nieuwe asfaltlaag gekregen, de parkeervakken waren nu weer ingetekend en er stonden ook splinternieuwe karren, van kunststof veel lichter. We hadden hier een paar weken niet kunnen tanken want ook het tankstation was helemaal op de schop gegaan maar dat was intussen weer mogelijk, nu alles automatisch. Nu nog een gasfles wisselen. Voorheen liep de juffrouw van het tankstation met haar sleutel met je mee om een fles te wisselen maar die zat er niet meer, haar hokje was verdwenen dus het was Mart niet duidelijk waar hij een volle gasfles kon krijgen. Even bij inlichtingen nagevraagd en die vertelden dat we achter het gebouw moesten zijn waar een paal stond. Een paal? Ja, er stond inderdaad een paal bij de gasflessen. Ik zal jullie het hele verhaal besparen van hoe wij betaald hebben, een lege fles in

De supermarkt waar wij altijd onze boodschappen doen, de HyperU in Privas is helemaal op de schop gegaan. Van binnen en van buiten totaal vernieuwd tot andere gevelplaten aan toe. Toen wij 15 juni aankwamen in Frankrijk en even snel wat boodschappen deden was men nog volop bezig nieuwe schappen te plaatsen en te vullen.  Ondertussen is het binnen klaar, buiten bijna. Het was al een grote winkel maar hij lijkt nu nog groter. Of dat nu komt door een andere indeling of door dat er wat ruimte bij is getrokken weet ik niet maar  het is wennen voor mij. Ik hou eigenlijk niet van die grote winkels, voel me er niet op mijn gemak, raak er een beetje verloren. Tel daar bij nog op dat alles een andere plek heeft gekregen en je begrijpt misschien hoe ik me voel. Het is een schitterende winkel hoor, schoon en met ontzettend vriendelijk personeel. En, zoals de meeste grote supermarkten in Frankrijk met een keur aan producten. Voor lekkerbekken en kookliefhebbers een eldorado. Ik z

Les Vans was in de zestiger jaren een ontmoetingsplaats voor hippies en veel van hen zijn er in de toen leegstaande huizen in de omgeving gaan wonen. Nog steeds ziet men in de Ardèche veel van die terug-naar-de-natuur mensen die in hun onderhoud voorzien door de producten van hun kleine boerderijtjes op de warenmarkten te verkopen.   In het huidige Les Vans is niet veel meer van die hippie cultuur te merken, het is nu een toeristenstadje wat vooral geliefd is bij de Belgen en Nederlanders.   Veel leuke winkeltjes waar mensen die met vakantie zijn ongetwijfeld wat geld besteden.   Dit restaurantje viel op door zijn leuke tafelkleedjes, op ieder tafeltje een ander stofje.   De slingers boven de huizen in deze straat bestond uit lapjes stof, heel veel lapjes bij elkaar.  Van dit hoekje nam ik verleden jaar ook een foto , we vonden dit jaar de uistalling wat minder uitbundig. Nog een laatste foto van een rijtje huizen die de zuidelijke sfeer zo goed weer g

 De pottenbakkersmarkt in Les Vans die wel al jaren bezoeken met vrienden, nog zo'n traditie. Er waren minder exposanten, waarschijnlijk was het geheel ruimer opgezet wegens de Corona en er waren ook minder bezoekers maar we waren vroeg dus daar hadden we geen duidelijk beeld van. En, ook niet onbelangrijk, het was er veel minder warm dan verleden jaar. Les Vans ligt een stuk zuidelijker als bijvoorbeeld Privas en verleden jaar was het er echt heet.   Er was natuurlijk weer van alles te zien, mooie en minder mooie dingen, verschil van smaak. Maar het blijft allemaal prachtig, het is met de hand gemaakt, geen fabriekswerk. Ik hou niet zo van dat druk gekleurde aardewerk, hoe simpeler hoe mooier voor mij.  Ik kocht twee vazen, een grote en een bijpassend kleintje. Ze zitten zo goed verpakt dat ik dat maar zo gelaten hebt, ze gaan mee naar Nederland. Als ik daar aan het inrichten ben zullen ze wel eens langs komen.

Normaal gesproken zou de 107de editie van de Tour de France het sportnieuws nu beheersen maar door de Corona crisis werd de wielerwedstrijd uitgesteld en begint nu 29 augustus in Nice. Heel wat fietsliefhebbers zullen blij zijn dat het uitstel geen afstel bleek te zijn. Op woensdag 2 september vindt de 5e etappe dan plaats, Gap - Privas. En in Privas is al weken geleden alles in orde gemaakt voor de finish daar.  Deze rotonde ligt tussen de Lidl en de HyperU en in beide winkels doe ik altijd mijn boodschappen dus ik kon vanmorgen even een paar fotootjes nemen. Hier komen de fietsers langsgereden, dan zijn ze bijna bij de finish. Het is niet een echt spannend parcours met aan het einde een vals plat van een paar kilometer lang.  Wij gaan niet kijken, veel te druk daar. Maar de rotondes, zo'n stuk of drie achter elkaar, zijn leuk versierd, daar kunnen we nog weken van genieten.

Ik deed een rondje dorp voor wat foto's. Dit bankje staat op het terras bij ons vakantiehuis, komt uit de grote leefkeuken van het ouderlijk huis van Mart. De mooie pot is van een brocante markt en de grote tor ervoor hoort hier gewoon thuis.  Een verloren hoekje aan de zijkant van het huis van onze buren, ons grote slaapkamerraam kijkt er op uit. Geen slecht uitzicht. En deze mooie lichtblauwe hortensia groeit bij een trap naar het huis van buurvrouw Michèle.  Ja, ik woon in een fotogeniek dorp.

Dit boek is geschreven door Splinter Chabot, Wobie genoemd, een jongen die opgroeit in een warm gezin met drie andere broers. Van jongs af aan is Wobie anders wat zijn ouders en broers volledig accepteren. Dit anders zijn levert wel problemen op, vooral op school en die periode, basis- en middelbare school, wordt uitvoerig beschreven. Toch is daar ook veel begrip voor hem. Hij heeft veel vriendinnen  die ook wel door hebben hoe hij in elkaar zit. Ondanks al dat begrip worstelt Wobie met zijn homoseksualiteit, hij heeft er niet voor gekozen zegt hij.   Hier een quote uit het boek:  “Voelde me langzaam anders worden, merkte dat ik iemand werd die ik niet wilde zijn. Nee, diep vanbinnen wás ik iemand die ik niet wilde zijn. Omdat het anders was, omdat mensen erover zouden praten, omdat ik in andere landen verboden was. Niemand had me gevraagd of ik dit wilde zijn. Niemand had bij me geïnformeerd wat ik ervan zou vinden. Niemand had verteld hoe ik ermee om moest gaan. Opeens was ik het

  Vandaag viert Frankrijk zijn nationale feestdag,   Le Quatorze Juillet en dan is het in veel plaatsen de gewoonte om de avond ervoor vuurwerk af te steken. Professioneel vuurwerk dan hè en dat is meestal heel mooi om te zien. Maar vanwege de coronacrisis zijn de meeste militaire parades, dansfeesten en vuurwerkshows dit jaar geannuleerd in het hele land. Een uitzondering geld voor Parijs. De traditionele vuurwerkshow bij de Eiffeltoren gaat vandaag wel door, maar het publiek moet op afstand blijven.   Wij gaan met vrienden altijd kijken in St. Sauveur de Montagut en van te voren schuiven we dan aan in een restaurant om pizza te eten. Ook in die plaats was het vuurwerk geannuleerd maar een goede traditie gooi je niet overboord vonden wij dus zaten we gisteravond met zijn allen aan de pizza. Als voorgerecht koos ik een 'Tatin de légumes, chèvre et anchois', vertaald betekent dit een taartje met groenten, geitenkaas en ansjovis. En dat was met toch lekker. De ansjovis was m