HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

De weersverwachtingen waren gisteravond niet best en dan is het altijd een afweging wat we meenemen om twee dagen achter elkaar te gaan wandelen. Onze allergrootste rugzak hadden we in Frankrijk achter gelaten dus we moesten het me deze twee doen. Regenpakken, toilettassen (alles in het klein), schone onderbroeken, nachtshirt en extra paar sokken is het allerbelangrijkste, daar kunnen wij wel een paar dagen op wandelen. Op het allerlaatste moment onze kleinste rugzak bij zoon Bas ingeruild voor een grotere maat gaf iets meer armslag, dus twee spijkerbroeken konden er ook nog wel bij. Bovenop gaat het brood,  de waterflessen gaan aan de zijkanten van de rugzakken en telefoon en routeboek gaan meestal in zakken van jack en broek. Om de rugzakken kunnen bij veel regenval hoezen getrokken worden, anders wordt alles zeiknat van binnen. Of het meegevallen is lezen jullie in een volgend blog. Niet gaan is geen optie. Eenmaal afgesproken gaan we altijd, weer of geen weer. Het valt trouwens a

Naar aanleiding van de fototentoonstelling 'Boeren' die we gisteren zagen en dan vooral de foto's van de verweerde handen ging ik op zoek naar foto's van mijn vader. Er zijn niet zoveel foto's van hem. De bovenste foto heb ik ruim dertig jaar geleden van hem genomen met daarop zijn handen waar de aarde nog aan kleeft. Handen die van jongs af aan in de grond hebben gewerkt. Pa begon als landarbeider bij Konijnenburg & Mark, een groot bollenbedrijf. Daarna heeft hij altijd bij de gemeente Noordwijk gewerkt in de groenvoorziening met daarnaast het kweken van bollen op gepacht land. Dat laatste zorgde ervoor dat ons grote gezin een zekere welvaart had in een nog arme tijd maar het betekende wel keihard werken van zonsopgang tot zonsondergang. Hij wist veel van de natuur en heeft ons dat meegegeven op de lange wandelingen die we altijd met hem maakten. Een lieve man was het met een groot verantwoordelijkheidsgevoel jegens zijn gezin. Rechtsonder is mijn vader

We waren vandaag in het Fotomuseum Den Haag waar we een tentoonstelling zagen over het boerenleven in de Nederlandse fotografie vanaf 1885. Veel oude zwart-wit foto's, de jongere ook in kleur. Ontroerend vond ik ze vaak, die foto's van hardwerkende mensen, een met de natuur en hun beesten. Vooral deze onderste twee foto's van die verweerde handen vond ik prachtig, het had een hand van mijn vader kunnen zijn. In de tentoonstelling draait continue de documentaire "Het is een schone dag" geweest (Jos de Putter, 1993). In deze inmiddels historische documentaire, die tot een van de beste in de Nederlandse filmgeschiedenis wordt gerekend, filmt De Putter zijn eigen vader en moeder in de ietwat trieste nadagen van hun boerenbedrijf. Er is ook een soortgelijke Franse film die we een aantal jaren geleden al zagen. Beide films zijn uniek in zijn soort een het kijken meer dan waard. Wij hadden er dan ook geen moeite mee om de 50 minuten durende documentaire ui

Zo'n dag als vandaag houdt een belofte in, de belofte van het voorjaar. We liepen echt te genieten vanmorgen met onze wandelgroep in Oudewater. Je zag en voelde de zon. Daarom vond ik de foto hierboven zo toepasselijk, een baan zon die viel op een vaas tulpen. De foto is genomen in hotel-restaurant Abrona in Oudewater waar we altijd koffie drinken na het lopen. Abrona was het eerste hotel in Nederland waar mensen met een verstandelijke beperking werken in de keuken, huishouding en de bediening. De sfeer is er gemoedelijk en het restaurant prima, we hebben er al diverse malen gegeten. Wij krijgen altijd een zelfgemaakt koekje bij de koffie, vanmorgen kleine stukjes heerlijke appeltaart. Zo bijzonder!

Nadat er vrachtwagens grond op het terrein naast ons zijn gestort wordt er nu een beschoeiing geslagen langs de vijver die de afscheiding vormt tussen onze tuin en de toekomstige begraafplaats. Aan de lengte van de planken kun je aflezen hoe zompig de grond hier is. Meer dan de helft van de lengte gleed in de grond alsof die boter was. Toen wij hier zestien jaar geleden ons huis lieten bouwen ging een groot deel van de aannemingssom op aan heipalen, werd onzichtbaar. Het kapitaal van een huis zit in de grond, zegt men hier. Er wordt een ijzeren mal gebruikt om de planken recht erin te krijgen en het laatste stuk krijg een duwtje van de machine. Ik kan alles volgens vanachter mijn ramen en loop af en toe naar buiten om een fotootje te nemen, wat die mannen dan weer erg leuk vinden.

In het begin van de 20e eeuw strijden vrouwen voor kiesrecht. De Suffragettes ervaren echter dat vreedzaam protest niets oplost. De vrouwen grijpen zwaardere middelen aan en zetten alles wat ze hebben op het spel. Daar gaat de film 'Sufragette' over die wij gisteravond in het Filmhuis te Gouda zagen, waar de vrouwen dik in de meerderheid waren. Misschien voelen wij het onrecht wat vrouwen in de loop der eeuwen is aangedaan meer aan dan mannen. Onrecht wat nog in veel landen heerst. Ik vond het een prachtige film. En een prachtig boek wat ik gisteren uitlas vond ik 'Water voor de olifanten' van Sara Gruen. Het boek gaat over de Amerikaanse treincircussen in het begin van de vorige eeuw. Het is zo'n ongewone wereld waarin je terecht komt, soms om te lachen en soms diep tragisch, dat maakt het heel lezenswaardig. Zowel de film als het boek behandelen een stukje geschiedenis en dat boeit mij altijd enorm.

Vanmorgen om kwart voor acht meldde ik me in het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda voor het onderzoek naar mijn hartfunctie. Eerst drie buisjes bloed afgestaan en toen een gesprek met de cardioloog. Daarna werd er in de loop van de morgen een ECG en een echo-cardiogram gemaakt. Als laatste kreeg ik een inspanningstest, fietsen op een hometrainer met elektroden aan. Ik had er geen moeite mee, vond het zelfs wel goed gaan. Al snel daarna werd ik weer door de cardioloog uit de wachtkamer gehaald. Nou, het onderzoek wees uit dat er niets mis is met mijn hart. Waarom was de ECG eind december dan niet helemaal zuiver? Ik heb geen vet op mijn borst, heb een mager bovenlijf. Een ECG registreert de elektrische prikkel die de spiercellen in het hart laat samentrekken en bij mij wordt er dan wat teveel geregistreerd wat bij iemand met een beetje vet op die plek nooit geregistreerd zou worden. Typisch iets voor iemand met mijn bouw, zei de cardioloog. Blijft dan nog over de pijn op mijn borst waar

Schoonzus Barrie was deze week 65 jaar geworden en gaf gisteren een feest, een winterbarbeque. Ik had er nog nooit van gehoord maar zoals wel meer gebeurd, ik liep weer helemaal achter want het is helemaal 'in'. In of niet, het was verschrikkelijk lekker. Er werd een soort grote oven op wielen neergezet waarin het vlees niet geroosterd maar gerookt werd. Spareribs, gehaktbroden, saté, zalm en forel, het vond allemaal een plaatsje in de 'smoker'. Samen met lekkere salades hebben we er heerlijk van staan smikkelen buiten in een verwarmde tent. Weer een nieuwe ervaring rijker.

Inmiddels is de site voor ons vakantiehuis drie jaar oud. Tijd voor vernieuwing vond ik, zo'n site moet een eigentijdse uitstraling hebben. Ik wilde er ook meer foto's  op, toekomstige gasten vinden het prettig om goed te kunnen zien wat een vakantiehuis te bieden heeft. Heb ik de vorige site nog zelf gemaakt, nu heb ik hulp gehad van neef Ted. Ik leverde de teksten en de foto's aan en hij heeft er een mooi geheel van gemaakt. Kijk (klik)  zelf maar. Mocht je nu ook een nieuwe website nodig hebben, kijk dan even op de site  van Ted en neem contact met hem op. Hij werkt voor een zeer redelijk tarief.

Al anderhalve week is kleindochter Saar aan het kwakkelen.Verkouden, hoesten, wat koortsig zo nu en dan en lusteloos. En vooral dat laatste valt op bij Saar, want het is altijd zo'n tierig (kent iemand dat woord nog) kind. Gisteren was ze bij ons en verder dan op schoot zitten bij opa of oma of op de bank liggen kwam ze niet. Vandaag gaat het gelukkig al iets beter hoorde ik net. Gelukkig maar want anders gaat deze oma zich ongerust maken.

Het is al een wat oudere foto die ik koos voor de fotowedstrijd van onze club. Toen ik hem tegenkwam in mijn grote archief wist ik meteen dat het deze zou worden. Het zijn twee torenvalken bij ons huis in Frankrijk. Een paar jaar achtereen bouwden ze een nest in een gat hoog in de muur onder de dakrand. We waren er juist een keer toen pa en moe torenvalk een nest met jongen hadden en op het moment dat de jonge vogels vliegles kregen viel er een uit het nest naar beneden, fladderde wat op het laatste moment en zat daarna verdwaasd op de grond voor het huis. Na ettelijke pogingen belandde hij op de muur bij de poort waar een van zijn ouders hem kwam bewaken. Op dat moment kon ik op twee meter naderen om een serie foto's te maken. Uniek! De jongen zijn allemaal veilig uitgevlogen. (Klik op de foto om hem te vergroten)

Het ging erin als koek, het buffet wat ik samen met medeclublid Ada gemaakt had voor de nieuwjaarsreceptie van onze fotoclub. Een heerlijk soepje vooraf, daarna verschillende salades, gehaktballetjes met saus, stukjes pizza, paté, kaasjes en nog zo meer. En wat denk je, win ik zomaar de eerste prijs bij de verkiezing van de jaarfoto van onze club. Ik voel me zeer vereerd. Frans, onze voorzitter feliciteert mij hier en reikt me een boekenbon uit. Ons vaste fotomodel Nancy was ook uitgenodigd en moest even gek doen. We hebben maar een kleine club maar de sfeer is geweldig. We blijven elkaar inspireren maar ook van elkaar leren. Fijn om daar deel van uit te maken.

Lekker wel, dit koude weer, die frisheid. Je kan je er op kleden en het is beter dan die nattigheid. Ik had het liefst vanmorgen vroeg met mijn fototoestel de polder ingelopen want ik zag vanuit ons huis dat de lucht echt schitterend rood kleurde. Maar ik had geen tijd, moest met Ada, een fotoclubgenoot inkopen gaan doen voor het buffet wat we gaan maken voor de nieuwjaarsreceptie. Vanmiddag toch nog even een stukje de polder ingelopen want ik wilde wat van die kou weergeven in foto's. Het bleef bij de slootkanten, maar ook daar is genoeg te zien als je goed kijkt.

Blogvriendin Kris  vroeg me laatst waarom wij niet het hele jaar op die prachtige plek in Frankrijk wonen. Die vraag wordt me vaak gesteld. Laten we voorop stellen dat ik een bevoorrecht mens ben dat ik én in Nederland én in Frankrijk op een mooie plek mag wonen, ik besef dat heel goed en geniet van beide plekken met volle teugen. Eigenlijk is de voornaamste reden dat wij in twee werelden leven onze kinderen en kleinkinderen. Ik zou ze teveel gaan missen als ik het hele jaar door in Frankrijk zou wonen. Ik weet dat veel mensen, ook die met kinderen en kleinkinderen, voor die stap gekozen hebben en geëmigreerd zijn naar een land als Frankrijk, Italië of Spanje. Zij kunnen het blijkbaar, wij niet, want manlief denkt er hetzelfde over. Wij genieten van die twee werelden en het heen en terug gaan naar de ons geliefde plekken. Ondertussen begint het verlangen naar het Franse huis weer te kriebelen en plannen we voorzichtig een vakantieweekje naar de Ardèche.

Wat troffen we het met het weer vandaag voor het uitje met kinderen en kleinkinderen. We bezochten het Openluchtmuseum in Arnhem en daar in het oosten van het land lag een mooi laagje sneeuw. Verder de hele dag zon en dat is ondanks dat het koud was toch een stuk beter dan die regen van de afgelopen week. Toen onze kinderen klein waren zijn we hier verschillende malen geweest en we hadden er allemaal goede herinneringen aan, vandaar onze keus vandaag voor dit park. Het is nog steeds ontzettend leuk om hier rond te wandelen tussen al die mooie oude panden. Voor de kinderen is er ontzettend veel te doen en die hebben zich dan ook prima vermaakt met als toppers natuurlijk de slee- en schaatsbaan. Poffertjes, chocolademelk en een broodje warme worst maakte het winterse sfeertje compleet. Een heerlijke dag!

Bij mijn zoektocht naar vier nieuwe stoelen voor in de Franse tuinkamer liep ik wel tegen aardige stoelen op maar vond de prijs veel te hoog. Sinds ons huis helemaal gerenoveerd is en ik daar een prachtige kamer heb zitten we toch een stuk minder in de tuinkamer. Om dan een groot bedrag uit te geven aan stoelen voor die ruimte vond ik onzin. Afgelopen week vond ik op internet een bedrijf wat handelt in nieuw en gebruikt (horeca) meubilair en daar zijn we vanmorgen even gaan kijken. Ik wilde persé een stoel met een armleuning en die hadden ze genoeg. Om kort te gaan, met vier nieuwe stoelen in de bus reden wij naar huis.

Ik las vanmorgen op de blog van Inge wat zij zoal meesleept in haar tas en vond daarna dat ik die van mij ook maar eens onder jullie aandacht moest brengen. Ik gebruik namelijk niet dag en dagelijks de geijkte damestas maar een fototas die er niet als zodanig uitziet. Toen ik vijf jaar gleden met mijn blog begon en daarvoor dagelijks moest fotograferen had ik al gauw door dat mensen altijd direct naar je fototas kijken als je ergens binnenstapt. Ik wilde als fotograaf zo anoniem mogelijk zijn dus zocht ik naar een fototas waarmee dat mogelijk was. Via internet vond ik de Sling van Lowepro en daar ben ik nog steeds gelukkig mee. Sinds die tijd gebruik ik geen handtassen meer en geloof me, ik heb er genoeg. Behalve mijn fotoapparatuur is er nog genoeg ruimte in de tas voor persoonlijke spullen zoals mijn lipstick, altijd hetzelfde merk, altijd dezelfde kleur. Een klein zaklantaarntje, handig als je thuiskomt en het buitenlicht brandt niet of als je in het donker staat te fotograf