HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Zo, deze kant van het huis ziet er weer strak uit. Door mij is in de afgelopen dagen daar alle buxus geknipt en Mart heeft zich over de taxushagen ontfermt. Aan de andere kant is de beukenhaag weer in fantsoen gebracht en moet ik alleen nog twee buxusvakken knippen. Zondag vertrekken we weer en zullen voorlopig niet terugkomen in dit huis en deze tuin. Wij zijn nu eenmaal van die mensen die de boel graag netjes achter laten.

In de Benedenkerkse buurt zit een grote dierenhandel waar ik vaak met de kleinkinderen naar toe wandel. Je mag over het hele terrein lopen en alle dieren bekijken en dat zijn er heel wat. Allerlei soorten zangvogels, watervogels, kippen, ganzen, duiven, pauwen, konijnen, cavia's, geitjes, varkentjes en zelfs lama's. Voor kinderen is het prachtig, ze komen ogen en oren tekort. Terwijl wij er vanmorgen waren kwam de bakker zijn overschot lossen..... 

Thijs wil altijd graag naar het zwembad hier in Stolwijk als hij bij ons logeert. Gelukkig kwam de zon vanmiddag toch nog door en kon het wel even. Het was niet druk, jammer, want de inkomsten zijn hard nodig en aan mij verdienen ze dit jaar ook niets, want voor het eerst in vijfendertig jaar heb ik geen abonnement. Gewoon vergeten, we zaten al in Frankrijk. Verleden jaar maakte ik ook al een blog over "Ons Polderbad", het ligt me na aan het hart. Ik hoop dat kleinzoon Luuk er straks ook nog zijn zwemlessen kan krijgen, net als onze kinderen.

Er is voor ons geen twijfel mogelijk, wij hebben de leukste kleinkinderen van de hele wereld. Het is hartverwarmend om te zien hoe lief Thijs, de oudste, voor zijn broertje en neefje is. Sebas, de middelste, onze ladykiller, is verschrikkelijk ondeugend en heeft lak aan alles. En dan Luuk, negen maanden en om op te vreten met al zijn kuiltjes en kneepjes. Het is kermis in Stolwijk dus de jongste twee zijn in de draaimolen geweest en Thijs in de botswagens, hij stuurt beter dan zijn vader.

Net in Nederland en meteen onze jongste kleinzoon een nachtje te logeren, een kadootje vinden wij. Vanmorgen een wandelingetje gemaakt met Luuk door Bovenkerk, als vanouds. Het was genieten, de natuur is nu op z'n mooist, de gele lissen staan te pronken aan de waterkant. Zowel in Noord-Frankrijk als in de Krimpenerwaard waren de boeren al druk aan het hooien, het is er nu weer voor.

Dit kwamen we tegen toen we in Noord-Frankrijk reden, op weg naar Nederland. Ik vond het zo opmerkelijk dat we maar even gestopt zijn. Nou ja, opmerkelijk...het is eerder gek, zo'n vleugel in je tuin. Het is natuurlijk wel een kasteeltuin, maar toch. Toen ik wat verder het terrein op liep om een foto te maken zag ik onderstaand bord en begreep ik dat die vleugel er gewoon staat om het geheel een beetje meer sju te geven, goed voor de verhuur. De graaf heeft blijkbaar geldgebrek. Dus als er nog getrouwd moet worden of een ander feestje, wij komen wel, we weten waar het is.

Zo ziet onze schuurzolder er nu uit, één grote lege ruimte. Alles wat er opgeslagen was is weggeruimd. Een groot deel naar de garage, een klein deel naar de déchêtterie. We zijn nu onderweg naar huis, maar als we terug zijn over twee weken dan gaat deze tussenvloer er ook uit. Ooit gaat dit een bewoonbare ruimte worden en dat ooit gaat steeds dichterbij komen. Maar nu eerst naar de kinderen en kleinkinderen, die hebben we acht weken niet gezien en dat is wel erg lang.

Het grasveld op onze bovenste terras ligt er weer keurig bij, gemaaid met onze nieuwe maaier die loopt als een zonnetje. De technische details ben ik alweer vergeten, blijft bij mij niet zo lang hangen, maar het is een beste. Denk nou niet dat er twee oude maaiers meegegaan zijn naar de déchêtterie, zelfs niet één. De allerslechtse heeft Mart kado gedaan (voor zijn verjaardag, echt waar!) aan een vriend, want hij wist toevallig dat die vriend nog een paar wieltjes nodig had voor zijn maaier. En de ander, ach, altijd makkelijk voor de onderste, ruwere terrassen, zonde van die nieuwe. Ik heb maar niets gezegd, maar God hoorde mij brommen!

De planten van vriend Jan  moesten nodig naar buiten, dus hij kwam er speciaal voor uit Parijs rijden. Met behulp van Mart staan ze nu allemaal weer waar ze moeten staan en ik hoop voor Jan dat ze het gaan doen, want in mijn ogen is het niets, kunnen ze zo op de composthoop. Dat zeg ik natuurlijk niet, want dan zou hij diep beledigd zijn. Het gekke is, op water na krijgen zijn planten totaal geen verzorging en toch bloeit alles bij hem dat het een lieve lust is. Het is allemaal wild, gesnoeid wordt er nooit, maar zijn clematissen en ook rozen doen het allemaal prachtig. Weer op weg naar huis nog gauw een foto van de berm, op zijn mooist nu met fluitekruid en boterbloemen .

Voor de vierde keer in krap twee maanden zijn we vanmiddag naar de dechêtterie gereden, hopelijk voorlopig voor het laatst. Wat hebben wij een zooi opgeruimd de laatste weken. De schuur is nu nagenoeg leeg, ook de zolder, die we zelfs hebben aangeveegd. Het ritje door onze vallei vind ik altijd heerlijk, ook al hebben we het al zo vaak gereden. Dit plekje bewonderen we altijd. Het ligt prachtig, helemaal in het groen en als je goed kijkt zie je onderaan de foto de rivier lopen. Groentetuintje, een paar fruitboompjes, meer heeft een mens niet nodig. 

De schuur begint leeg te raken, zelfs de stenen zijn er bijna allemaal uit en dat zijn er honderden geweest, kleine maar ook hele grote. Hier liggen de laatste kanjers, die passen natuurlijk niet in de kruiwagen, zijn ook niet op te tillen. Mart schuift ze op de steekwagen en dan gaan ze naar het tweede terras, waar inmiddels hopen stenen liggen. De oude trap ligt ook al tegen de achtermuur, zal wel brandhout worden. Vanmorgen ben ik op de mairie geweest voor de aanvraag van de bouwvergunning, ik had het formulier thuis al uitgeprint. Ik werd ontzettend aardig geholpen door de jonge vrouw die daar werkt en samen met haar heb ik alles ingevuld. Er moet nog wat informatie bij en ik ga nog wat foto's maken en dan kan het weer terug. De burgemeester himself heeft het ook nog even bekeken en zag geen problemen. Prettig om in zo'n kleine gemeente (107 inwoners) te wonen, dan zijn de lijnen erg kort.

Vanmiddag even bij Akkie op Chateau La Tour geweest. Hij is druk bezig met de voorbereidingen voor het seizoen. Het nieuwe toiletgebouw voor de camping moet nog af, wordt erg mooi, en verder krijgen alle kamers en appartementen een schoonmaaktbeurt. Nu hingen de regendruppels nog aan het verlichtingssnoer, maar van de zomer is het hier goed toeven op het binnenplein, vooral 's avonds, als iedereen hier aan lange tafels zit te eten.

Voor deze twee dames ben ik vanmorgenvroeg naar Privas gereden. Zij staan op de zaterdagse markt met prachtige groentenplanten, de beste die je kan krijgen. Ik heb prei- en nog wat rode bietenplantjes gekocht en een heerlijk ruikende rode basilicum. En, als wel elkaar goed begrepen hebben, tien spitskoolplantjes. 'Chou' is kool, maar verder kwam ik ook niet. Van te voren opgezocht op internet, in het woordenboek, maar ik kon geen vertaling vinden van spitskool. Er gaat in ieder geval kool groeien op mijn landje, welke zal een verrassing zijn.

Heel langzaam begint er het een en ander in bloei te komen in mijn border, waaronder deze salvia's. Deze drie aren zijn de enige in de grote pollen die er staan, de rest staat nog in knop. Verleden jaar op dezelfde datum zag mijn border er zo  uit, de salvia's staan linksboven volop in bloei. Toen was de natuur erg vroeg door het mooie weer, nu lopen we een paar weken achterop. Zo blijft het ieder jaar weer een verassing, maar goed komen doet het altijd. Of ik volgende week, voordat we naar Nederland gaan, veel te knippen heb in mijn border betwijfel ik.

Jaren geleden kreeg ik deze Pelargonium (tuingeranium), maar hij wilde niet erg groeien. Terwijl dit toch erg makkelijke planten zijn, ze doen het altijd en overal. Al zet je ze bij wijs van spreken op zijn kop in de grond, gaan ze het nog doen. Maar deze bleef maar kwakkelen. Ik wilde hem niet weggooien omdat ik wist dat de kleur erg mooi was. En zie, nu is het polletje opeens een pol geworden en staat te bloeien dat het een lieve lust is. Wel op de verkeerde plaats, want de plant is veel hoger dan ik dacht, maar dat geeft niet, hij mag lekker blijven staan en krijgt vandaag zelfs zijn eigen blog.

Op weg naar Privas vanmorgen voor de wekelijkse boodschappen was het op de Fayolle maar vier graden!!! En dan is het half mei en zitten we in zuid Frankrijk, je zou toch een ietsie pietsie hogere temperatuur mogen verwachten. Om ons te troosten heb ik maar een prachtige bak aardbeien gekocht (die van mij zijn nog lang niet rijp) en die eten we straks op met lekker veel slagroom, wel met de kachel aan, want die brandt weer.

Tussen de bloeiende irissen door aan de rand van het bovenste terras kun je zien dat het aan de overkant van de vallei nu ook helemaal groen is. De altijd late kastanjebomen, maar nu door de koude aprilmaand extra laat, staan eindelijk helemaal in blad. Wat dit betekent voor de kastanjeoogst weet ik niet, heb ik geen verstand van. Gelukkig maar, want ik moet al zoveel weten, we zullen het in het najaar wel zien.

Gisterenmiddag zijn we op bezoek geweest bij Marjorie in Les Costes, wat in de noordelijke Ardêche ligt, zo'n uurtje rijden bij ons vandaan. Zij heeft daar dertien jaar geleden een gehucht gekocht en dat langzamerhand helemaal opgeknapt.  Les Costes ligt tegen een berghelling met een prachtig uitzicht. 's Zomers zijn er cursussen te volgen, vooral voor mensen die van dansen houden een aanrader

In St. Julien du Gua werd vandaag het 'Fête de la Transhumance' gehouden. Transhumance is het overbrengen van de schapen naar hoger gelegen weides. Tegenwoordig doen de meeste boeren bij ons dat individueel, maar in vroegere tijden was het een dorpsgebeuren en trok men gezamenlijk op met de kuddes. Ik ben vanmorgen met Marie-Christine, Mart ging fietsen, naar Gua gewandeld om er even een kijkje te nemen. Er was een markt met de gebruikelijke kraampjes van kaas, kastanjes, artikelen van schapenwol enz. Schapen werden geschoren, je kon de verschillende rassen bewonderen, ook Texelse, en er was een debat over het belang van de schapenboeren in het Regionale Park van de Ardêche. In de middag was er ook gelegenheid om een stuk met de schapen mee te wandelen. Al met al een gezellig gebeuren waarbij ik de kop van die oude schapenboer eigenlijk leuker vond dan die van het schaap. 

Mooi, die Sneeuwbal (Viburnum) of zoals ze hier zeggen 'Boule de neige'. Ik kan hem alleen nog maar bij de buren bewonderen, wel op de grens met onze tuin, want die van mij heeft de strenge winterweken niet overleefd. Het was al een oud boompje en hij stond aan de rand van een lager gelegen terras, pal op de wind. Jammer, maar ik koop in het najaar een nieuwe. Over de plek moet ik nog nadenken, want ik wil hem wel wat beschutter hebben staan.

  Zo, hier ben ik tevreden over, ons schone opgeruimde tuinschuurtje. Omdat de grote schuur toch echt een keer helemaal leeg moet zocht ik een plek voor alle jerrycans die daar stonden. Het tuinschuurtje leek me daarvoor de aangewezen plek, maar daar was het een grote bende. Al het gereedschap op een hoop, niets hing meer aan een haak. Gisteren bij Mr. Bricolage nog een paar haken erbij gekocht die Mart vanmorgen bevestigd heeft. Schuurtje geveegd, alle spinnen verjaagd, de hele boel opgehangen en ziehier, de jerrycans en zelfs een paar balen cement (tijdelijk) passen er keurig in. Dit hokje was onze voormalige  toilet. Dat was gelukkig gauw over, want 's nachts met een zaklantaarn twee stenen trappen af naar beneden, soms door nat gras, was geen pretje.

Zo hoort het te zijn en daar mee bedoel ik het weer. Eindelijk volop zon met temperaturen boven de twintig graden, kachel uit, nog geen korte broek terwijl het makkelijk had gekund, buiten koffie drinken en lunchen, ja zo hoort het te zijn. We hebben toch niet voor niets een huis in zuidelijk Frankrijk. Lekker aan het wieden geweest in mijn border, zonnetje op mijn rug. De planten gaan nu echt groeien en de vroege jongens staan in bloei, zoals deze akelei.

We hebben besloten een nieuwe maaimachine te kopen. Dat klinkt gek als je er al vier hebt, maar twee ervan, motormaaiers, zijn oud en beginnen op te raken, Mart moet er teveel aan sleutelen. Dan hebben we nog een bosmaaier, die is onmisbaar hier en verder is er nog een motormaaier op grote wielen die met een draad maait. Heel geschikt voor hoog gras en moeilijk terrein, maar nu we hier veel zijn houden we het gras kort en is een niet al te zware motormaaier voldoende. Toen ik vanmorgen in Privas was heb ik alvast wat vergelijkend warenonderzoek gedaan en de Honda kwam er voorlopig als beste uit. Ik heb wel als voorwaarde gesteld dat die twee oudjes naar de schroothoop gaan, want ik ken die man van mij, gek van zijn machines, hebben we er straks vijf!!

Even een mededeling van huishoudelijke aard, we zijn door onze kurken heen. Lekker belangrijk zullen jullie denken. Nou voor Mart wel, hij steekt er namelijk de kachel mee aan. Kurken in een grote glazen pot, spiritus erbij en je hebt prachtige aanmaakblokjes, zo doen wij dat al  jaren. Maar nu gooien die wijnboeren roet in het eten want er worden op de hun flessen bijna geen kurken meer gebruikt, de echte dan, want aan die kunststof dingen hebben we niets. Gelukkig kreeg ik vandaag dit mandje kurken van buurvrouw Marie-Christine, dus we zijn weer even gered. Mocht iemand ze willen sparen voor ons, graag, ik hoor het wel.

Ergens halverwege onze vallei staat een huis waarvan de bewoonster gek is op plantjes. We minderen altijd even vaart, zodat ik goed kan kijken en voor dit mooie geel ben ik zelfs even uitgestapt. Ik had er best wel een paar stekjes van mee willen nemen, maar ik durfde net niet. Liet natuurlijk wel even mijn ogen de kost gaan en ontdekte zo van dichtbij dat deze mevrouw echt de mooiste planten heeft staan. Jaren geleden had ze een citroenboompje voor haar huis wat iedere winter in een houten hok werd ingepakt. In het voorjaar ging er dan overdag een luik open om het boompje langzaam te laten wennen aan lucht en licht. ""Het hondenhok staat weer open", zeiden we dan.

Heb ik potdikkie nog maar één allium in de border terwijl ik er verleden jaar nog behoorlijk wat had. Jammer, want ik vind het altijd zo'n mooi gezicht, die tere paarse bloemen in de verder nog bijna groene border. Of ze nou bevroren zijn weet ik niet, kan dat eigenlijk met bollen? Ik raak ze altijd na een paar jaar wel weer kwijt, maar deze waren nog niet zo oud. Ik heb ze op een lijstje met 'things to do' gezet. Op de een of andere manier heb ik hier altijd veel meer lijstjes dan in Nederland. Boodschappen (we gaan maar één keer per week), bouwmaterialen, plantjes of zaden en dan nog de dingen die naar of uit Nederland mee moeten. Met dat geheugen is het niet best, maar gelukkig ben ik goed in lijstjes!

Met onze buren vandaag aan de four à pain  gewerkt. We schieten niet echt hard op, maar ach, wat socializen met je buren kan ook geen kwaad. Mart ergert zich tijdens dit soort activiteiten altijd een beetje aan het totaal niet georganiseerd zijn van de Fransen. "Ze hebben geen plan, op het laatste moment wordt er beslist wat en hoe we iets gaan doen", zo moppert hij. Maar toch werkt hij iedere keer weer met veel plezier mee en zijn hulp en praktische kijk op de dingen worden erg gewaardeerd door onze buren.  

Terwijl de muren en de grond in de schuur langzaam aan het opdrogen zijn is Mart weer verder gegaan met zijn muren op het tweede terras. Kruiwagens vol stenen uit de schuur zijn al naar beneden gekieperd, daar worden deze muren mee opgebouwd. Daarna gaan er nog vrachten grond  naar beneden om de drie kleine terrasjes te egaliseren. Dit alles dient twee doeleinden. Beneden hebben we grond en stenen nodig, boven in de schuur willen we het kwijt. Handig is om het beneden eerst af te maken, zodat er ook weer niet teveel over de rand gaat. Want om het dan weer naar boven te kruien is heel zwaar werk. Voorlopig zit de fundering voor de afscheidingsmuur met de buren erin. Wordt vervolgd.

Ja, het is nog niet veel, ik weet het. Maar het komt, want de eerste aardappelen komen boven de grond en daarachter beginnen de uien volop te groeien. Ik vind het prachtig, ook al is het allemaal nog klein. Vanmiddag sjalotten gepoot en worteltjes gezaaid. Ook nog even alles geschoffeld, het ziet er weer piekfijn uit. Het was heerlijk weer vandaag en dan is het echt genieten als je zo bezig bent. Dit terras meet zo'n veertien bij acht meter net genoeg voor een moestuin. Eronder ligt de begraafplaats met daarachter de kleinfruittuin en daar weer achter de boomgaard. Al die percelen, samen met mijn vaste plantenborder, houden me leuk bezig.

Maandag aan het eind van de middag was, na een dag het water eraf, al te merken dat we minder wateroverlast hadden. Vanmorgen om acht uur kwam er iemand met een kraantje en die begon driftig te graven. Na nog een stuk van het betonnen voetpad weggehaald te hebben kwam het euvel tevoorschijn. Een t-stuk dat lekte, nou, lekte... het spoot eruit. Geen wonder dat wij zoveel water naar binnen kregen, maar wel vreemd dat we geen drukvermindering gemerkt hebben. Nieuwe pakkingring (geleverd door Mart, die heeft werkelijk alles) erin en de waterdruk er weer op. Droog! Wij zijn nu heel erg blij. Hieronder een foto impressie.

Omdat we er toch in de buurt waren zijn we zondag naar Anduze gereden. Vijfentwintig jaar geleden hebben we daar op camping Cevennes-Provence  gestaan en daar hebben we goede herinneringen aan. Een leuke camping, zeker voor jongeren, met prachtige zwemplekken in de rivier de Gardon. Die zag er nu, na de hevige regenval, woest uit. Het is niet voor te stellen dat wij over de betonnen rand van deze dam naar de overkant liepen, maar goed, 's zomers stroomt er heel wat minder water over. Bas en Floor gingen er met vrienden vijf jaar later weer heen en Bas ontmoette toen op deze camping zijn grote liefde, onze schoondochter Christianne.