Stierenvechten in de Camargue

De dag begon al goed, binnen een uur zagen we verschillende velden vol met klaprozen, zo mooi. We hadden ze al meer gezien maar zulke grote velden verbaasden ons. Ik liep erin om wat foto's te nemen en Mart kiekte me op mijn rug.

Er wordt in Frankrijk de laatste jaren veel gedaan om het fietstoerisme te bevorderen. Deze servicepunten kwamen we een aantal keren tegen. Een gereedschapszuil met onder andere steek- en imbussleutels. En een mogelijkheid om je banden op te pompen.

Tegen twaalf uur kwamen we aan in het plaatsje Palavas wat aan de kust ligt.  Allerlei straten waren afgezet en op een gegeven moment konden we niet verder meer, we liepen met de fiets aan de hand vast in de mensen die achter hekken naar iets stonden te kijken. Mart bleef aan de kant staan bij de fietsen en ik wrong we wat naar voren en kreeg een groep ruiters te zien die bij twee grote vrachtwagens stonden te wachten. Ik vroeg aan een mevrouw die naast me stond wat er in die containers zat en zei antwoordde met 'taureaux'. Pfff...even denken, oh ja..stieren!

Op tv heb ik weleens stieren door Spaanse straten zien rennen te midden van jonge kerels dus ik nam aan dat dit net zoiets was. Wachten dan maar, we konden toch niet meer voor of achteruit en dit spektakel wilde ik weleens zien alhoewel ik het gekkenwerk vind en triest voor de beesten. 

Ondertussen weet ik dat deze ruiters op hun Camargue paarden de gardians worden genoemd. Zij staan klaar voor de abrivado, het opdrijven van de stieren van de weiden of de vrachtwagens naar de plaatselijke arena. 

De gardians te paard  begeleiden de stieren in gesloten formaties door de dorpsstraten en wijzen ze de weg. Er waren ook een paar jonge vrouwen onder de  gardians, goed ruiters. 

De Camargue staat bekend om deze paarden die wit of grijs zijn en bijzonder doordat ze meestal maar tussen de 130 en 150 cm groot zijn. Vurige beesten, ze stonden geen moment stil.

Ik stond echt eerste rang, de paarden schoven soms vlak langs me heen. Mijn handen moest ik door het hek steken om foto's te kunnen maken dus ik deed het met mijn telefoon. Met de camera zou dat niet lukken. 

Er ging wat gebeuren, de klep van de vrachtwagen ging open en voordat ik het besefte vlogen er een paar stieren naar buiten. Je ziet ze hier rechts op de foto uit de wagen komen.

 De stieren waren met lange stokken opgehitst door de mensen boven op de wagen en daardoor vlogen ze uit eruit en werden direct ingesloten door de ruiters.  Meer dan een bruin lijf tussen de twee paarden kreeg ik niet te zien.

Hier zijn nog wat poten te zien en dat was dat, meer zag ik niet want ze waren zo weg, de ruiters met tussen hen in de stieren. Jongemannen te voet gingen er achteraan, ze proberen de stieren af te leiden door er vlak achteraan te rennen en de stier aan zijn staart te trekken.

Ik had de stieren veel groter verwacht maar voor deze niet-bloedige stierenspelen worden stieren gebruikt van een ras van kleine, meestal zwarte, Camargue-runderen, die speciaal voor deze spelen gefokt worden. De stieren worden niet verwond of gedood en kunnen meerdere keren per jaar ingezet worden. Schrale troost.

Stieren te lijf gaan mag nog steeds in Frankrijk. Het is er, in tegenstelling tot de buren van het Spaanse Catalonië, gewoon legaal. Dat heeft een speciaal college van het Franse Constitutionele Hof bepaald.

De meeste mensen gingen er achteraan maar wij hadden geen behoefte om naar de arena te gaan en zochten een terras op wat daar in Salavas niet moeilijk is en namen een lekkere salade als lunch.

 We fietsten, voornamelijk langs het water naar Aigues-Mortes waar in een heel mooi resort een schattig huisje voor ons klaar stond. Grote slaapkamer met een zitje, badkamer en een toilet, heel comfortabel. 

Een gezellig terras waar we een aperatiefje dronken en 's avonds in het restaurant heel lekker aten.

Zondag 7 mei 2023