Touretappe Mende-Valence

Tot op het laatste moment twijfelden we of we wel moesten gaan maar uiteindelijk besloten we er toch maar toe ondanks de warmte. De Tour de France komt tenslotte ook niet ieder jaar bijna langs je deur en het blijft een leuk spektakel om te zien. We wisten uit ervaring, zes jaar geleden waren we hier ook al aan de beurt, dat we met de auto niet dichtbij genoeg konden komen, dus gingen de fietsen mee die we voor het laatste stukje gebruikten, een binnenweggetje, alleen bekend bij de plaatselijke bevolking die ons rechtstreeks naar de Col de L'Escrinet voerde. Vanaf een hoger gelegen weiland konden we prima op de weg kijken en zagen de tourkaravaan aan ons voorbij trekken.

Ik heb weleens de indruk dat de meeste toeschouwers dit nog spannender vinden dan de renners zelf want ze juichen bij iedere auto, vooral als er reclamemateriaal rondgestrooid wordt, zoals petjes, sleutelhangers enz.

Van de hele serie foto's die ik vanmiddag heb gemaakt is dit voor mij de beste, pa en zijn twee zonen. Zo'n foto maakt mijn dag meer dan goed, dan weet ik weer waarom fotograferen zo leuk is.

De groep met de Australische vlag aan de ene kant en de Friezen aan de andere kant van de weg hadden de grootste lol met elkaar. Inmiddels waren wij naar de weg gelopen zodat ik kon proberen de renners op de foto te krijgen, maar dat valt niet mee. Je moet je plek delen met nog veel mensen die allemaal een goede foto van de kopgroep willen nemen. Dit was de laatste auto voor de renners uit.

Daar komen ze, iedereen dringt naar voren, ik ook en klik achter elkaar totdat een motor recht op me afkomt en me bijna raakt, waardoor ik gedwongen word om een stap naar achteren te doen.

Op de foto's is goed te zien hoe zwaar dit is voor de renners. De 7,9 kilometer lange klim (tegen 5,8%) is van de 2e categorie, ik geef het je te doen met die warmte. Eenmaal boven is het nog een kleine 60 kilometers naar de finish in Valence die we, thuisgekomen, met een koud biertje in de hand nog kunnen zien op de televisie.