Aanvankelijke schroom

Vrijdags is middelste zoon altijd thuis voor de kinderen maar vandaag ging hij met zijn vader een klus afmaken bij oudste zoon. Ik zou daarom op Saar passen maar toen bedacht ik me dat ik een afspraak had in het ziekenhuis bij de reumatoloog. Wat nu? Maar mam, dan neem je Saar toch gewoon mee, zei onze dochter. Dat is nou gek maar dat kan ik niet zelf bedenken, het zit gewoon niet in mijn systeem om kinderen mee te nemen naar het ziekenhuis. Uiteindelijk toch gedaan want Saar is een heel makkelijk kind en ik kwam erachter dat het ziekenhuis helemaal ingesteld is op kleine bezoekers. Normaal let ik daar niet op terwijl ik er toch een paar keer per jaar kom, maar nu zag ik dat er een hele stapel kinderboekjes op de leestafel lag. En wat Saar helemaal leuk vond was een vierkant hokje met een ingebouwde computer waarop allemaal kinderspelletjes. Je hoeft Saar niet te vertellen hoe het allemaal werkt want die schuift een stoeltje bij en gaat beginnen, tot groot vermaak van wat oudere mensen die schik hadden in die dansende vingertjes over het scherm. Ik besprak met de reumatoloog mijn problemen met mijn rug en zij vond het verstandig om foto's te laten nemen. Ook daar in de wachtkamer een computer met spelletjes en in de radiologie kamer mocht ze met de verpleegkundige mee om op de knop te drukken voor de foto van de rug van oma. Nou, mijn schroom om een kind mee te nemen naar een ziekenhuis is hier wel mee weggenomen, iedereen vond het heel normaal en een volgende keer gaat ze gewoon weer mee mocht het nodig zijn.